ANDREW KORYBKO / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Δύση εκμεταλλεύεται το υπερεθνικιστικό συναίσθημα στην Αρμενία για να προκαλέσει μια μεγάλη σύγκρουση κατά μήκος της νότιας περιφέρειας της Ρωσίας με την προσδοκία ότι η Μόσχα είτε θα παρασυρθεί στη μάχη λόγω των αμοιβαίων αμυντικών δεσμεύσεών της προς το Ερεβάν μέσω του CSTO είτε θα δυσφημίσει το προαναφερθέν μπλοκ παραμένοντας ουδέτερη. Το δεύτερο σενάριο είναι πιο πιθανό, δεδομένου ότι η Ρωσία δε θέλει να εκτρέψει καμία από τις δυνάμεις της από την ειδική επιχείρηση και ανησυχεί επίσης για τον κίνδυνο ενός πολέμου με το Αζερμπαϊτζάν, σύμμαχο της Τουρκίας.
Οι παραπάνω υπολογισμοί εξηγούν γιατί το Κρεμλίνο πιθανότατα θα συμβιβαστεί με την απαξίωση του CSTO ως το "μικρότερο κακό" ως απάντηση στο δίλημμα που δημιουργεί η Δύση γι ' αυτό. Το Ιράν θα έκανε καλά να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ρωσίας και να αποφύγει να παρασυρθεί σε οποιαδήποτε νέα σύγκρουση για το Καραμπάχ, αν και παραμένει ασαφές πώς θα αντιδράσει η Τεχεράνη εάν ξεσπάσει άλλος ένας πόλεμος. Αυτή η αβεβαιότητα οφείλεται σε αναφορές πως προειδοποίησε το Αζερμπαϊτζάν να μην επιτεθεί στην Αρμενία και το τελευταίο βίντεο της IRGC που σηματοδοτεί την πρόθεσή της να βοηθήσει την τελευταία.
Οι υποστηρικτές της παρέμβασης υποστηρίζουν ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι μια ισραηλινή μαριονέτα που πρέπει να διδαχθεί ένα μάθημα. Προσθέτουν επίσης πως ο διάδρομος Ζανγκεζούρ που το Μπακού σχεδιάζει να δημιουργήσει στη νότια επαρχία Σιούνικ της Αρμενίας θα υπερφορτίσει την τουρκική επιρροή κατά μήκος της Βόρειας Περιφέρειας του Ιράν στο Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία, γι ' αυτό και η Ισλαμική Δημοκρατία υποτίθεται ότι πρέπει να παρέμβει για να το σταματήσει. Και τα δύο αυτά επιχειρήματα είναι παραπλανητικά, όπως θα εξηγηθεί τώρα.
Ενώ "το Αζερο-Ισραηλινό" ενωμένο μέτωπο "εναντίον του Ιράν εγείρει κάποια σοβαρά ερωτήματα", κανείς δεν πρέπει να εξαπατηθεί από τους Αντισιωνιστές δημαγωγούς να σκεφτεί ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι μαριονέτα του Ισραήλ. Το Αζερμπαϊτζάν έχει το κυριαρχικό δικαίωμα να καλλιεργεί δεσμούς οποιασδήποτε φύσης με όποιον θέλει και έχει αποδείξει την ανεξαρτησία του μη επιβάλλοντας κυρώσεις στη Ρωσία παρά τις δυτικές πιέσεις.
Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, ο "μεσαίος Διάδρομος" της Τουρκίας που διασχίζει το Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία είναι ήδη σε ισχύ λόγω των δικαιωμάτων υλικοτεχνικής διέλευσης που έλαβε νωρίτερα από τη Γεωργία, καθιστώντας έτσι αμφισβητήσιμο το σκεπτικό του Ιράν να βοηθήσει την Αρμενία προκειμένου να σταματήσει ο διάδρομος Ζανγκέζουρ του Αζερμπαϊτζάν. Είναι αλήθεια ότι αυτή η εξάπλωση της τουρκικής επιρροής σε αυτές τις περιοχές θα επιταχυνθεί εάν το σχέδιο αυτό υλοποιηθεί, αλλά το Ιράν δεν είναι σε θέση να σταματήσει αυτή τη γενική τάση, μόνο πιθανώς να την επιβραδύνει αλλά με τεράστιο κόστος για τον εαυτό του.
Ακολουθώντας τις συνέπειες της στρατιωτικής επέμβασης για την υποστήριξη της Αρμενίας, το πιο προφανές είναι ότι το Ιράν θα διακινδυνεύσει έναν πόλεμο σε δύο μέτωπα με το Αζερμπαϊτζάν και τον Τούρκο σύμμαχό του. Δεδομένου πως η τελευταία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και έχει το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του μπλοκ, η ισλαμική δημοκρατία θα πρέπει να προετοιμαστεί για μια έντονη και δυνητικά παρατεταμένη σύγκρουση που θα μπορούσε να μοιάζει με εκείνη που πολέμησε με το Ιράκ τη δεκαετία του 1980.
Επιπλέον, το Ιράν θα βοηθούσε το νεότερο σύμμαχο της Δύσης στην περιοχή, αφού η Αρμενία μόλις αποστάτησε εκ των πραγμάτων από τον CSTO της Ρωσίας, και αυτό θα μπορούσε να αμαυρώσει την αντιιμπεριαλιστική φήμη που έχει χτίσει από το 1979. Το νομικό πρόσχημα που διαδίδεται από τους υποστηρικτές μιας παρέμβασης που ισχυρίζονται πως η Τεχεράνη πρέπει να διασφαλίσει την ακεραιότητα των συνόρων της Αρμενίας είναι πανομοιότυπο με τη ρητορική της "τάξης που βασίζεται σε κανόνες" που εκπέμπουν οι ΗΠΑ. Είναι επίσης υποκριτικό όταν θυμόμαστε την κατοχή της χερσονήσου Al-Faw του Ιράκ από το Ιράν στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Τότε, το Ιράν απώθησε τους Ιρακινούς εισβολείς και προχώρησε στην επίθεση για να εξασφαλίσει τα αντικειμενικά συμφέροντα εθνικής ασφάλειας. Το Αζερμπαϊτζάν μπορεί να μπει στον πειρασμό να κάνει κάτι παρόμοιο στην επαρχία Σιούνικ της Αρμενίας, αν οι εχθροπραξίες αναζωπυρωθούν. Ακριβώς όπως το Ιράκ εισέβαλε στο Ιράν για εθνοτικά καθοδηγούμενους αλυτρωτικούς λόγους αφού εκμεταλλεύτηκε την αναταραχή που συνόδευσε την Ισλαμική Επανάσταση, έτσι και η Αρμενία εισέβαλε στο Αζερμπαϊτζάν για τους ίδιους ακριβώς λόγους αφού εκμεταλλεύτηκε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Λαμβάνοντας υπόψη την παραπλανητική φύση των επιχειρημάτων που υποκινούν μια ιρανική επέμβαση για την υποστήριξη της Αρμενίας και τις καταστροφικές συνέπειες που θα μπορούσαν να προκύψουν εάν συμβεί αυτό, η Τεχεράνη θα πρέπει να σκεφτεί δύο φορές τη σοφία να εμπλακεί σε μια άλλη σύγκρουση του Καραμπάχ. Είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ να σύρουν το Ιράν σε έναν παρατεταμένο πόλεμο της δεκαετίας του 1980 με την Τουρκία, ο οποίος θα αιμορραγούσε και τις δύο, ενώ θα διαιρούσε την περιοχή. Η Ισλαμική Δημοκρατία δεν πρέπει να πέσει στην άνευ προηγουμένου επικίνδυνη γεωστρατηγική παγίδα που της έχει στηθεί.