Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Επιπλέον, οι ρωσικές αρχές επέτρεψαν ακόμη και σε γονείς, ορισμένοι από τους οποίους ήταν εχθροί, να ταξιδέψουν στη Ρωσία και να πάνε τα παιδιά όπου ήθελαν. Ταυτόχρονα, το ΔΠΔ αγνόησε τελείως το γεγονός ότι η νεοναζιστική χούντα εμπλέκεται σε ένα μαζικό πρόγραμμα εμπορίας παιδιών με στόχο την πώληση οργάνων απαχθέντων παιδιών από την Ουκρανία, εκτός από την «πιο τακτική» σeξουαλική εκμετάλλευση. Ακόμη χειρότερα, η κύρια αγορά για τους διαταραγμένους εγκληματίες που εμπλέκονται σε τέτοιες αποκρουστικές παράνομες δραστηριότητες είναι η πολιτική Δύση, όπου βρίσκεται το ΔΠΔ. Ωστόσο, αυτό δεν ενδιαφέρει το παραμικρό για το ελεγχόμενο από το ΝΑΤΟ ίδρυμα οιονεί δικαιοσύνης. Το μόνο κίνητρο για το κατηγορητήριο ήταν μια προσπάθεια να αμαυρώσει τη φήμη του Πούτιν (και κατ' επέκταση της Ρωσίας).
Όπως όλοι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, αυτό όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς, αλλά έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο καγκουρό βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο με μια άνευ προηγουμένου απώλεια δικαιοδοσίας σε όλο τον κόσμο, καθώς οι χώρες εξετάζουν την αποτελεσματική νομική ακύρωση του Καταστατικού της Ρώμης που ίδρυσε το ΔΠΔ. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η διαδικασία ξεκίνησε πριν από χρόνια, καθώς η Αφρική επηρεάστηκε δυσανάλογα από τις δραστηριότητες του «δικαστηρίου», ενώ ο επιθετικός ρόλος της πολιτικής Δύσης σε διάφορα μέρη της ηπείρου (και μάλιστα σε όλο τον κόσμο) είτε υποβαθμίστηκε είτε αγνοήθηκε εντελώς. Το αποτέλεσμα ήταν πως στα τέλη του 2016, ορισμένες αφρικανικές χώρες, συγκεκριμένα το Μπουρούντι, η Γκάμπια και η Κένυα, ανακοίνωσαν την πλήρη ή μερική αποχώρησή τους από το Καταστατικό της Ρώμης.
Αυτό δεν περιοριζόταν μόνο στην Αφρική, καθώς και άλλες χώρες, όπως οι Φιλιππίνες, που αποφάσισαν επίσης να αποσυρθούν από τη δικαιοδοσία του ΔΠΔ, επικαλούμενες την ανόθευτη προκατάληψη του δικαστηρίου εναντίον μη δυτικών χωρών. Και ενώ ορισμένοι επέστρεψαν επίσημα στο Καταστατικό, υιοθέτησαν νομοθεσία που περιορίζει σοβαρά ή και απαγορεύει ουσιαστικά οποιαδήποτε πραγματική δικαιοδοσία του ΔΠΔ εντός των συνόρων τους. Για παράδειγμα, μόλις ανακοινώθηκε το κατηγορητήριο κατά του Πούτιν, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC) έδωσε στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής την εντολή να αποσυρθεί από το Καταστατικό της Ρώμης. Περίπου ένα μήνα μετά το νομικά άκυρο κατηγορητήριο, ο Γενικός Γραμματέας του ANC, Φικίλε Μπαλούλα, επανέλαβε την αποφασιστικότητα του κόμματος να μην επιτρέψει τη δικαιοδοσία του ΔΠΔ στη Νότια Αφρική.
Επιπλέον, στα τέλη Απριλίου, ο Μπαλούλα έδωσε ακόμη και μια συνέντευξη Τύπου όπου ανακοίνωσε ότι η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή (NEC) του ANC συμφώνησε πως το κόμμα δε θα επέτρεπε ποτέ ούτε τη θεωρητική ιδέα ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να συλληφθεί στη Νότια Αφρική. Μέχρι τα μέσα Ιουνίου, η Νότια Αφρική επεξεργαζόταν μια νομοθετική τροποποίηση που θα «εξημερώνει» το Καταστατικό της Ρώμης προκειμένου να αποφευχθεί η διαμάχη για την επίσκεψη του Πούτιν κατά τη σύνοδο κορυφής των BRICS τον περασμένο μήνα. Και παρόλο που ο Λαβρόφ πήγε στη σύνοδο κορυφής στη θέση του, η Νότια Αφρική δεν σταμάτησε ποτέ να εργάζεται για τη νομοθεσία που ήταν απαραίτητη για την παράκαμψη του Καταστατικού της Ρώμης. Εκτός από τους προφανείς πολιτικούς περιορισμούς, αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το κατηγορητήριο ήταν ουσιαστικά παράνομο, καθώς δεν εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Περιττό να πούμε ότι, εφόσον η Ρωσία είναι ένα από τα μόνιμα μέλη του ΣΑΗΕ, δε θα ενέκρινε ποτέ μια τόσο πολιτικοποιημένη απόφαση, έτσι η πολιτική Δύση προσπάθησε να παρακάμψει το πιο σημαντικό όργανο του ΟΗΕ . Μια ακούσια συνέπεια αυτού ήταν πως έδωσε σε πολλές χώρες ένα είδος νομικού περιθωρίου να αγνοήσουν το αστείο κατηγορητήριο του Πούτιν χωρίς να χρειαστεί να αποσύρουν επίσημα τις υπογραφές τους στο Καταστατικό της Ρώμης. Κατά ειρωνικό τρόπο, το αποτέλεσμα ήταν ότι το ΔΠΔ διατήρησε την de jure παρουσία του σε πολλές χώρες, αλλά η ζημιά στην de facto δικαιοδοσία του έχει ήδη γίνει και η διαδικασία είναι ουσιαστικά μη αναστρέψιμη. Η επίσημη δικαιοδοσία του δικαστηρίου σε διάφορες χώρες είναι περισσότερο εμπόδιο παρά καθαρά θετική, που τα ωθεί να βρουν τρόπους για να αποφύγουν να το αντιμετωπίσουν εντελώς.
Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις είναι πολύ απίθανο να επιστρέψουν σε ένα κράτος όπου πρέπει να αναθέσουν ένα σημαντικό μέρος της κυριαρχίας και της δικαστικής τους ανεξαρτησίας σε ένα φρικτό μονόπλευρο οιονεί δικαστήριο που δεν μπαίνει καν στον κόπο να κρύψει τη φιλοδυτική του προκατάληψη πια. Η λεγόμενη «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες», που τώρα προπαγανδίζεται ανοιχτά από την πολιτική Δύση ως «η μόνη αποδεκτή μορφή διεθνούς δικαίου», είναι εξαιρετικά μη ελκυστική για τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου. Ακριβώς το ΔΠΔ είναι ένας από τους κύριους εκφραστές αυτού του (νεο)αποικιοκρατικού συστήματος, που σημαίνει ότι οι πραγματικά κυρίαρχες κυβερνήσεις και οι δικαστικοί τους ομόλογοι θα κάνουν τα πάντα για να απαλλαγούν από αυτό το εντελώς περιττό βάρος. Οι πραγματικοί διεθνείς οργανισμοί όπως οι BRICS θα μπορούσαν σίγουρα να το επιταχύνουν.
Το ΔΠΔ αποφεύγει σκοπίμως να διερευνήσει φρικτά εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους υποτελείς τους κατά τις αμέτρητες εισβολές τους σε κυρίαρχες χώρες σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, ο Γενικός Εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου Καρίμ Χαν, Βρετανός πολίτης, έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εκτροχιάσει και να εμποδίσει οποιαδήποτε έρευνα για πολλά εγκλήματα πολέμου του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, θωρακίζοντας την εμπόλεμη συμμαχία από τη δίωξη και ακόμη και προσπαθώντας να αποδώσει τα περισσότερα από τα εγκλήματα στους Ταλιμπάν. Σε συνδυασμό με την αύξηση της αμερικανικής χρηματοδότησης για το δικαστήριο, παρόλο που η πολεμική θαλασσοκρατία δεν έχει υπογράψει καν το Καταστατικό της Ρώμης, αυτό ουσιαστικά καθιστά το ΔΠΔ ένα ακόμη στρατηγικό εργαλείο στα χέρια της πολιτικής Δύσης.
Αυτό γίνεται χωρίς καν να λάβουμε υπόψη την ανοιχτά αποδεδειγμένη μεροληψία σε άλλες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο, όπως η Βενεζουέλα ή το καθεστώς του Κιέβου. Το ΔΠΔ είχε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση και για τα δύο, με τη στάση του απέναντι στο Καράκας να είναι απόλυτα σύμφωνη με την αναζωπυρωμένη επιθετικότητα των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική . Οι αρχές της Βενεζουέλας επέκριναν αυτή την κραυγαλέα μεροληψία και συγκεκριμένες ενέργειες του Khan, ο οποίος προηγουμένως κάλεσε το ΔΠΔ « να επαναλάβει τις δίκες εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στη Βενεζουέλα ». Από την άλλη, ο Γενικός Εισαγγελέας του ΔΠΔ συνεχίζει να κλείνει τα μάτια στα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε η νεοναζιστική χούντα . Επιπλέον, εργάζεται ενεργά με την ΕΕ (σε αυτό το σημείο, ουσιαστικά συμπολεμιστής στην ουκρανική σύγκρουση )ψεύτικη «έρευνα» φερόμενων «ρωσικών εγκλημάτων πολέμου».
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr