Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο
Περιγράφοντας την τρομερή ανθρωπιστική κατάσταση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ο Πασινιάν είπε: «Η ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη των γεγονότων θα πέσει εξ ολοκλήρου στο Αζερμπαϊτζάν, το οποίο έχει υιοθετήσει την πολιτική της εθνοκάθαρσης, και στα ειρηνευτικά στρατεύματα της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ».
Ο Αρμένιος πρωθυπουργός προπαγανδίζει ένα ψεύτικο αφήγημα για να αποσπάσει την προσοχή από κάθε κριτική για τις πολιτικές και τις ενέργειές του που οδήγησαν στην ταχεία συνθηκολόγηση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ενόψει της επιθετικότητας του Αζερμπαϊτζάν, το οποίο επίσης κατέχει εδάφη που ανήκουν στη Δημοκρατία της Αρμενίας, όχι στην επίμαχη περιοχή.
Ο Πασινιάν έστησε για πρώτη φορά την παγίδα για τον αρμενικό λαό πριν από πέντε χρόνια στο πλαίσιο της Βελούδινης Επανάστασης όταν ανακοίνωσε ότι είτε θα ήταν πρωθυπουργός είτε η Αρμενία δε θα είχε πρωθυπουργό. Μόλις στις 24 Σεπτεμβρίου, στην περιβόητη ομιλία του, ο Πασινιάν είπε: «Είμαι ο Πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Αρμενίας. Ως εκ τούτου, ηγούμαι του αμυντικού κινήματος για την ανεξαρτησία […] το μέλλον της Αρμενίας εξαρτάται από ένα άτομο και αυτό το ένα άτομο είμαι εγώ». Ουσιαστικά, ο Πασινιάν προωθεί την αφήγηση πως είτε θα παραμείνει πρωθυπουργός είτε δε θα υπάρξει Αρμενία.
Η ομιλία του ήταν πολύ επικίνδυνη από όλες τις απόψεις, καθώς χρησίμευσε για να διακόψει περαιτέρω τους δεσμούς που έχουν η Ρωσία και η Αρμενία. Δεν είπε επίσης τίποτα για το πώς η διπλωματία του έφερε τη χώρα του Καυκάσου σε αυτή την απελπιστική κατάσταση.
Μάλλον, η ομιλία του Πασινιάν έδινε σήμα στη Δύση πως το Ερεβάν κινείται πολύ επιθετικά για να σπάσει τους δεσμούς του με τη Ρωσία. Αυτός είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος ελιγμός αφού η Αρμενία, προφανώς, δε βρίσκεται στις Άλπεις της Ευρώπης με κράτη όπως η Ελβετία, το Λιχτενστάιν και η Αυστρία να γειτονεύουν μεταξύ τους, αλλά μάλλον σε έναν πολύ επικίνδυνο Καύκασο που υπήρξε σταυροδρόμι εμπορίου, θρησκείας και μάχης για χιλιάδες χρόνια. Αυτή η περιοχή έχει γίνει πιο επικίνδυνη επειδή ο Πασινιάν προσπαθεί να αλλάξει τις συμμαχίες και την στρατηγική σκέψη της χώρας του χωρίς να εξασφαλίσει καμία εγγύηση από καμία δυτική χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, η οποία μόνο ενθαρρύνει το Αζερμπαϊτζάν να αναλάβει δράση.
Η Μόσχα πρέπει να είναι προσεκτική και να μην παίζει υπερβολικά το χαρτί Τουρκία - Αζερμπαϊτζάν, επειδή το ΝΑΤΟ βλέπει την Τουρκία ως τρόπο ανατροπής και αποδυνάμωσης της ρωσικής και κινεζικής πολιτιστικής και οικονομικής επιρροής στην Κεντρική Ασία. Για το λόγο αυτό, η Ατλαντική Συμμαχία υποστηρίζει πλήρως το όραμα της Τουρκίας να γίνει ηγεμόνας της Κεντρικής Ασίας.
Αν και το ζήτημα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ έχει πλέον φαινομενικά επιλυθεί, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία πιέζουν ήδη για το άνοιγμα του «Διάδρομου Zangezur», ενός διαδρόμου μεταφοράς που θα έδινε στο Αζερμπαϊτζάν ανεμπόδιστη πρόσβαση στην αποσπασμένη Αυτόνομη Δημοκρατία του Ναχτσιβάν, η οποία συνορεύει με την Τουρκία, μέσω του Αρμενικού Syunik. Επαρχία και χωρίς αρμενικά σημεία ελέγχου σημαίνει ουσιαστικά απώλεια κυριαρχίας στη μοναδική συνοριακή περιοχή της Αρμενίας με το Ιράν. Η δημιουργία ενός τέτοιου διαδρόμου θα συνέδεε την Τουρκία με τον υπόλοιπο τουρκικό κόσμο, κάτι που θα αποτελούσε πολύ μεγαλύτερη απειλή για τα ρωσικά συμφέροντα από ό,τι είναι μια μικρή, αδύναμη και φιλελεύθερη Αρμενία.
Όσον αφορά την ασφάλεια, η Αρμενία έχει κάθε δικαίωμα να επεκτείνει τις συνεργασίες της και να συνεργαστεί με περισσότερες χώρες. Ωστόσο, ήταν περιττό να επιτευχθεί αυτό ακολουθώντας μια επιθετική πολιτική κατά της Μόσχας. Πάρτε την περίπτωση της Ινδίας, στην οποία η Ρωσία ήταν παραδοσιακά και εξακολουθεί να είναι ο κύριος προμηθευτής όπλων της χώρας της Νότιας Ασίας. Η Ινδία έχει συνάψει συμφωνίες κατασκευής όπλων με τη Ρωσία, αλλά εξακολουθεί να αγοράζει όπλα από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Το Νέο Δελχί κέρδισε την εύνοια της Δύσης χωρίς να προκαλέσει τη Ρωσία, σε αντίθεση με τον Πασινιάν, ο οποίος εξακολουθεί να μην έχει λάβει καμία εγγύηση από τους λεγόμενους δυτικούς εταίρους του.
Όλοι οι πρώην ηγέτες της Αρμενίας διεξήγαγαν μια ισορροπημένη εξωτερική πολιτική αυξάνοντας τον αριθμό των συμμάχων και περιορίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τον αριθμό των εχθρών. Τώρα, υπό τον Πασινιάν, υπάρχει κρίση στις σχέσεις Αρμενίας-Ρωσίας, η Αρμενία δεν έχει δυτικούς συμμάχους και όλα τα σήματα δείχνουν πως το Αζερμπαϊτζάν επεκτείνει την επιθετικότητά του μέχρι να ανοίξει ο Διάδρομος Ζανγκεζούρ.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr