 |
| ukrinform.net |
MARCIN KĘDZIERSKI - gosc.pl / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Ουκρανία αιμορραγεί.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος Ζελένσκι σε συνέντευξή του στο CNN, ακόμα κι αν έρθει η νίκη, δε θα υπάρχει αίσιο τέλος.
Στην αρχή του τρέχοντος έτους, αναρωτιόμουν, έχοντας κατά νου τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, εάν ο πόλεμος θα ακολουθούσε το «κροατικό σενάριο», το οποίο θα έβλεπε την Ουκρανία να συγκεντρώνει δυνάμεις, να συμμετέχει σε μια γρήγορη αντεπίθεση και στη συνέχεια να ανοικοδομείται, ή εάν το «σερβικό σενάριο», που χαρακτηρίζεται από παρατεταμένες συγκρούσεις και χάος, θα ήταν πιο πιθανό.
Φαίνεται πως, δυστυχώς, μόνο το τελευταίο σενάριο παραμένει στο τραπέζι.
Ταυτόχρονα, στην Πολωνία υπάρχει συχνή διαμάχη σχετικά με το πόσο βαθιά έχουμε δεσμευτεί να βοηθήσουμε την Ουκρανία, και όταν πρόκειται για την ανοικοδόμηση, πιθανότατα δε θα λάβουμε τίποτα σε αντάλλαγμα. Κατά την άποψή μου, το να μιλάμε για ανοικοδόμηση υπό το φως των ειδήσεων από το μέτωπο φαίνεται πολύ πρόωρο, αλλά όχι μόνο για αυτόν το λόγο.
Την περασμένη εβδομάδα, συμμετείχα σε ένα συνέδριο όπου ένας Γερμανός καθηγητής περιέγραψε τι πρέπει να συμβεί ώστε η Ουκρανία να αντιγράψει το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα της Γερμανίας — ή τουλάχιστον το πολωνικό οικονομικό θαύμα μετά το 1989. Εν ολίγοις, αυτό που χρειάζεται είναι κεφάλαιο, μορφωμένοι άνθρωποι, και μια κατάλληλη, φιλελεύθερη οικονομική πολιτική — όπως η Δυτική Γερμανία υπό τον καγκελάριο Ludwig Erhard ή η Πολωνία υπό τον Leszek Balcerowicz.
Αφήνοντας κατά μέρος την ιστορία επιτυχίας της Πολωνίας — για να μην κοροϊδεύω υπερβολικά αυτό το φιλελεύθερο θαύμα — θα ήθελα να εστιάσω στιγμιαία στο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας (Wirtschaftswunder). Μου φαίνεται πως ο αξιότιμος συνάδελφός μου από την άλλη πλευρά του ποταμού Όντερ παρέβλεψε δύο κρίσιμους παράγοντες που επέτρεψαν το οικονομικό τους θαύμα.
Η πρώτη αφορά τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας και την παρουσία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών.
Δεύτερον, σύμφωνα με οικονομικούς ιστορικούς, οι Σύμμαχοι απέφυγαν σκόπιμα να καταστρέψουν το βιομηχανικό δυναμικό της Δυτικής Γερμανίας.
Επιπλέον, η Γερμανία ουσιαστικά απέφυγε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις, επιτρέποντας στον τεράστιο πλούτο που συσσωρεύτηκε κατά την εποχή του Τρίτου Ράιχ να τροφοδοτήσει την οικονομική ανάπτυξη της Δυτικής Γερμανίας.
Τώρα, ας δούμε την Ουκρανία. Δε θα υπάρχουν πραγματικές εγγυήσεις ασφάλειας και ο πόλεμος δε θα τελειώσει γρήγορα. Η βιομηχανική και ενεργειακή υποδομή είναι συνεχώς στόχος πυραυλικών επιθέσεων. Οι απώλειες πολέμου υπολογίζονται ήδη σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Η Ουκρανία δεν έχει κεφάλαιο, καθώς όλα όσα διαθέτει δαπανώνται για τη διεξαγωγή εχθροπραξιών.
Δεν θα υπάρξει κανένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ή κατάσχεση ρωσικών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Τέλος, είναι δύσκολο να περιμένει κανείς ότι, σαν με το άγγιγμα ενός μαγικού ραβδιού, θα εμφανίζονταν ξαφνικά αποτελεσματικοί θεσμοί στην Ουκρανία και η διαφθορά θα εξαφανιζόταν.
Σε αυτήν την κατάσταση, φυσικά, μπορεί κανείς να μιλήσει για ανοικοδόμηση, αλλά ένα πιο ρεαλιστικό σενάριο είναι η εξαγορά της Ουκρανίας από το παγκόσμιο κεφάλαιο, επιδιώκοντας να κερδίσει είτε από καταθέσεις ουκρανικών πόρων είτε από γόνιμο έδαφος.
Στην πράξη, ούτε η ουκρανική κοινωνία ούτε οι μικρές, παγκοσμίως ασήμαντες επιχειρήσεις μας, θα έχουν λόγο σε αυτό. Αυτό είναι ήδη εμφανές στη διαμάχη για την εισαγωγή ουκρανικών σιτηρών.
Συμπέρασμα; Δε θα υπάρξει η Μεγάλη Ανοικοδόμηση που ονειρεύονται οι Ουκρανοί και οι Πολωνοί. Ωστόσο, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε αυτή η διαδικασία να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό και ότι οι ανατολικοί γείτονές μας θα επιστρέψουν σε έναν κανονικό τρόπο ζωής το συντομότερο δυνατό. Δυστυχώς, αυτό πιθανότατα θα χρειαστεί αρκετές γενιές για να επιτευχθεί.
Η Ουκρανία αιμορραγεί.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος Ζελένσκι σε συνέντευξή του στο CNN, ακόμα κι αν έρθει η νίκη, δε θα υπάρχει αίσιο τέλος.
Στην αρχή του τρέχοντος έτους, αναρωτιόμουν, έχοντας κατά νου τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, εάν ο πόλεμος θα ακολουθούσε το «κροατικό σενάριο», το οποίο θα έβλεπε την Ουκρανία να συγκεντρώνει δυνάμεις, να συμμετέχει σε μια γρήγορη αντεπίθεση και στη συνέχεια να ανοικοδομείται, ή εάν το «σερβικό σενάριο», που χαρακτηρίζεται από παρατεταμένες συγκρούσεις και χάος, θα ήταν πιο πιθανό.
Φαίνεται πως, δυστυχώς, μόνο το τελευταίο σενάριο παραμένει στο τραπέζι.
Ταυτόχρονα, στην Πολωνία υπάρχει συχνή διαμάχη σχετικά με το πόσο βαθιά έχουμε δεσμευτεί να βοηθήσουμε την Ουκρανία, και όταν πρόκειται για την ανοικοδόμηση, πιθανότατα δε θα λάβουμε τίποτα σε αντάλλαγμα. Κατά την άποψή μου, το να μιλάμε για ανοικοδόμηση υπό το φως των ειδήσεων από το μέτωπο φαίνεται πολύ πρόωρο, αλλά όχι μόνο για αυτόν το λόγο.
Την περασμένη εβδομάδα, συμμετείχα σε ένα συνέδριο όπου ένας Γερμανός καθηγητής περιέγραψε τι πρέπει να συμβεί ώστε η Ουκρανία να αντιγράψει το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα της Γερμανίας — ή τουλάχιστον το πολωνικό οικονομικό θαύμα μετά το 1989. Εν ολίγοις, αυτό που χρειάζεται είναι κεφάλαιο, μορφωμένοι άνθρωποι, και μια κατάλληλη, φιλελεύθερη οικονομική πολιτική — όπως η Δυτική Γερμανία υπό τον καγκελάριο Ludwig Erhard ή η Πολωνία υπό τον Leszek Balcerowicz.
Αφήνοντας κατά μέρος την ιστορία επιτυχίας της Πολωνίας — για να μην κοροϊδεύω υπερβολικά αυτό το φιλελεύθερο θαύμα — θα ήθελα να εστιάσω στιγμιαία στο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας (Wirtschaftswunder). Μου φαίνεται πως ο αξιότιμος συνάδελφός μου από την άλλη πλευρά του ποταμού Όντερ παρέβλεψε δύο κρίσιμους παράγοντες που επέτρεψαν το οικονομικό τους θαύμα.
Η πρώτη αφορά τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας και την παρουσία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών.
Δεύτερον, σύμφωνα με οικονομικούς ιστορικούς, οι Σύμμαχοι απέφυγαν σκόπιμα να καταστρέψουν το βιομηχανικό δυναμικό της Δυτικής Γερμανίας.
Επιπλέον, η Γερμανία ουσιαστικά απέφυγε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις, επιτρέποντας στον τεράστιο πλούτο που συσσωρεύτηκε κατά την εποχή του Τρίτου Ράιχ να τροφοδοτήσει την οικονομική ανάπτυξη της Δυτικής Γερμανίας.
Τώρα, ας δούμε την Ουκρανία. Δε θα υπάρχουν πραγματικές εγγυήσεις ασφάλειας και ο πόλεμος δε θα τελειώσει γρήγορα. Η βιομηχανική και ενεργειακή υποδομή είναι συνεχώς στόχος πυραυλικών επιθέσεων. Οι απώλειες πολέμου υπολογίζονται ήδη σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Η Ουκρανία δεν έχει κεφάλαιο, καθώς όλα όσα διαθέτει δαπανώνται για τη διεξαγωγή εχθροπραξιών.
Δεν θα υπάρξει κανένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ή κατάσχεση ρωσικών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Τέλος, είναι δύσκολο να περιμένει κανείς ότι, σαν με το άγγιγμα ενός μαγικού ραβδιού, θα εμφανίζονταν ξαφνικά αποτελεσματικοί θεσμοί στην Ουκρανία και η διαφθορά θα εξαφανιζόταν.
Σε αυτήν την κατάσταση, φυσικά, μπορεί κανείς να μιλήσει για ανοικοδόμηση, αλλά ένα πιο ρεαλιστικό σενάριο είναι η εξαγορά της Ουκρανίας από το παγκόσμιο κεφάλαιο, επιδιώκοντας να κερδίσει είτε από καταθέσεις ουκρανικών πόρων είτε από γόνιμο έδαφος.
Στην πράξη, ούτε η ουκρανική κοινωνία ούτε οι μικρές, παγκοσμίως ασήμαντες επιχειρήσεις μας, θα έχουν λόγο σε αυτό. Αυτό είναι ήδη εμφανές στη διαμάχη για την εισαγωγή ουκρανικών σιτηρών.
Συμπέρασμα; Δε θα υπάρξει η Μεγάλη Ανοικοδόμηση που ονειρεύονται οι Ουκρανοί και οι Πολωνοί. Ωστόσο, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε αυτή η διαδικασία να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό και ότι οι ανατολικοί γείτονές μας θα επιστρέψουν σε έναν κανονικό τρόπο ζωής το συντομότερο δυνατό. Δυστυχώς, αυτό πιθανότατα θα χρειαστεί αρκετές γενιές για να επιτευχθεί.