Larry Johnson - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Μέρος του κινήτρου μου για να ασχοληθώ με αυτό το θέμα προέρχεται από μια εβδομαδιαία συνάντηση Zoom που παρακολουθώ με μια ομάδα πολύ έξυπνων ανδρών και γυναικών, οι περισσότεροι άνω των 65 ετών. "Γιατί διάολο σε άφησαν να μπεις στην ομάδα;". Ένιωθαν φιλανθρωπικοί, υποθέτω, όταν με κάλεσαν να συμμετάσχω.
Αρκετοί σε αυτήν την ομάδα έκαναν μια αρκετά ενδιαφέρουσα νοητική γυμναστική προσπαθώντας να εξηγήσουν τη συνέντευξη του Tucker Carlson/Donald Trump. Είναι ένα διαδικτυακό φαινόμενο και σημείωσε νέο ρεκόρ ως το βίντεο με τις περισσότερες προβολές ποτέ στο X (πρώην twitter). Ωστόσο, μερικοί από αυτούς τους καλούς ανθρώπους απλά δεν μπορούν να πιστέψουν ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι παρακολούθησαν πραγματικά τη συνέντευξη και προσπαθούν να απορρίψουν τον αριθμό των 260 εκατομμυρίων συν ως τίποτα περισσότερο από αδράνεια κλικ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που εξακολουθούν να παρακολουθούν καλωδιακές ειδήσεις και περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας τους με το CNBC, το Fox Business και το Bloomberg News στις οθόνες τους.
Η επιχείρηση τηλεοπτικών ειδήσεων που κυριάρχησε στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 είναι νεκρή. Έχω γράψει προηγουμένως για τη διαφορά μεταξύ του 1968 και του 2016 όσον αφορά τις θεαματικότητες και τους θεατές. Τον Αύγουστο του 1968 περισσότεροι από 53 εκατομμύρια Αμερικανοί παρακολούθησαν τις νυχτερινές ειδήσεις στο ABC, το CBS και το NBC. Ο Walter Cronkite στο CBS κυριάρχησε με 28 εκατομμύρια τηλεθεατές. Εκείνη την εποχή υπήρχαν λίγο πάνω από 200 εκατομμύρια Αμερικανοί. Αυτό σημαίνει πως ένα τεράστιο 14% όλων των Αμερικανών παρακολουθούσε τον Walter. Σοκαρίστηκα όταν ανακάλυψα τι είχε συμβεί με τις θεαματικότητες όταν κοίταξα τους αριθμούς για τον Αύγουστο του 2016. Όλα τα μεγάλα δίκτυα και οι καλωδιακές ειδησεογραφικές εκπομπές μαζί είχαν συνολικά περίπου 28 εκατομμύρια θεατές. (Ναι, πρόσθεσα τις θεαματικότητες για ABC, CBS, NBC, CNN, MSNBC και Fox News).
Αν και λιγότεροι άνθρωποι παρακολουθούσαν αυτές τις διάφορες εκπομπές ειδήσεων, οι παρουσιαστές συνέχισαν να βγάζουν πολλά χρήματα και ο εταιρικός έλεγχος αυτών των διαφόρων καταστημάτων έγινε πιο συγκεντρωμένος. Η νέα πραγματικότητα είναι πως τα παλαιά μέσα ενημέρωσης και οι καλωδιακές ειδήσεις απευθύνονται κυρίως σε ένα ελίτ κοινό που δεν είναι αντιπροσωπευτικό των αμερικανικών κοινωνικών και εθνοτικών τάξεων.
Έκανα την πρώτη μου εμφάνιση ως ειδικός για την τρομοκρατία στις 15 Αυγούστου 1994 στο CNN για να μιλήσω για τη σύλληψη του Κάρλος του Τσακαλιού, γνωστός και ως Ilich Ramírez Sánchez. Πολύ πίσω τότε αυτό ήταν ένα απλό ειδησεογραφικό χτύπημα. Είχα προσκληθεί να μιλήσω για το τρομοκρατικό παρελθόν του Κάρλος και το νόημα της σύλληψής του. Ως αποτέλεσμα αυτής της μικρής ειδωλολατρίας άρχισα να λαμβάνω προσκλήσεις από όλα τα άλλα δίκτυα, και εννοώ όλα. Εμφανίστηκα πολλές φορές στο Crossfire του CNN, στο Today Show του NBC, στο Nightline του ABC, στο CBS 60 Minutes και στο Jim Lehrer Newshour, για να αναφέρω μόνο μερικά. Στα τέλη του 1999 που προσλήφθηκα το NBC για να γίνω ο σύμβουλός τους για την τρομοκρατία καθώς περιμέναμε να εκραγεί ο κόσμος με την άφιξη του Y2K γνωστό και ως Πρωτοχρονιά 2000. Μετά τις 9-11, το Fox News με έβαλε σε συμβόλαιο για ένα χρόνο (όλο το 2002). Ο Ρότζερ Άιλς αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό μου επειδή έθετα ερωτήματα σχετικά με τη σοφία της εισβολής στο Ιράκ.
Όποτε μου ζητήθηκε να εμφανιστώ σε οποιαδήποτε εκπομπή, η διαδικασία ήταν η ίδια ανεξαρτήτως δικτύου. Θα γινόταν μια προ-συνέντευξη (οι παραγωγοί ήθελαν να μάθουν τι θα έλεγα). Το δίκτυο θα έστελνε μια λιμουζίνα στο σπίτι μου. Φρόντισα να είμαι καθαρός και να φορώ σακάκι. Οι οδηγοί της λιμουζίνας ήταν από το Πακιστάν. Πάντα. Ο μετανάστης Πάκης είχε τη λιμουζίνα με τα διάφορα δίκτυα κλειδωμένα.
Όταν έφτανα στο σταθμό, με έβαζαν να μακιγιαριστώ και μετά καθόμουν στο «πράσινο» δωμάτιο κάνοντας τσατ κουβεντούλα με οποιονδήποτε άλλο ειδικό που περίμενε να βγει στον αέρα. Γνώρισα μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο. Όταν ερχόταν η ώρα για την επιτυχία μου, θα με πήγαιναν είτε σε ένα μικρό στούντιο είτε στην κεντρική σκηνή όπου καθόμουν απέναντι από ανθρώπους όπως ο Wolf Blitzer, ο Bill Press, ο Patrick Buchanan και ακόμη και ο Tucker Carlson. Εκτός από τις εμφανίσεις στο Cross Fire, οι περισσότερες φορές στον αέρα διήρκεσαν πέντε με οκτώ λεπτά. Μόλις τελείωνε η στιγμή της σχολαστικής μου δουλειάς, γυρνούσα πίσω στην αίθουσα μακιγιάζ για να αφαιρέσω τη μεταμφίεσή μου, έβγαινα από το κτίριο, ανέβαινα στη λιμουζίνα και επέστρεφα σπίτι. Όλη αυτή η διαδικασία διαρκούσε δύο έως δυόμισι ώρες για μια σύντομη σχολαστικότητα.
Υπήρχε μια εξαίρεση σε αυτό το μοτίβο. Εξήντα λεπτά. Έφεραν ένα πλήρωμα πέντε ατόμων στο σπίτι μου στη Bethesda τον Οκτώβριο του 2001. Έστησαν για περισσότερες από δύο ώρες —φωτισμός και ήχος— και μετά εμφανίστηκε ο Bob Simon. Έπρεπε να αλλάξει ρούχα και το επόμενο πράγμα που ήξερα ότι είχα τον Μπομπ Σάιμον με τα εσώρουχά του στο φουαγιέ μου. Εύθυμος. Όλα αυτά για ένα σχόλιο 45 δευτερολέπτων στην ιστορία για το 9-11. Έι, ήταν χρήματα από το CBS, όχι δικά μου.
Αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει πλέον, χάρη σε μεγάλο βαθμό στον Covid. Όλα τα δίκτυα, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στο εξωτερικό, ανακάλυψαν το Zoom, το Skype, το Streamyard και το Google ως πιο αποτελεσματικούς, φθηνότερους και πιο γρήγορους τρόπους για να κολλήσετε μια συνέντευξη. Νιώθω για τον φτωχό Πακιστανό οδηγό λιμουζίνας. Οι μέρες που ήταν οι κύριοι σοφέρ για τους ειδικούς στην Ουάσιγκτον, DC έχουν αποδεκατιστεί από το Διαδίκτυο.
Αλλά αυτή δεν είναι η επαναστατική αλλαγή που μετέτρεψε την αυτοκρατορία της τηλεόρασης και των καλωδιακών ειδήσεων σε ταμπλόιντ, προπαγανδιστικά μέσα. Ξεκινώντας το 2008, με την άφιξη του Μπαράκ Ομπάμα, τα δίκτυα και οι καλωδιακές εκπομπές έγιναν πιο πολιτικά. Πριν από το 2008 θυμάμαι ότι μπορούσα να κάνω νόμιμες συζητήσεις στον αέρα με ανθρώπους που είχαν αντίθετες απόψεις. Θυμάμαι πως συζητούσα έντονα με τον καθηγητή Alan Dershowitz κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του Wye River τον Οκτώβριο του 1998. Γέλασα μαζί του επιμένοντας πως ο Jonathan Pollard δεν ήταν κατάσκοπος και αυτό τον απογοήτευσε. Αλλά τουλάχιστον είχαμε μια ειλικρινή διαφωνία χωρίς μνησικακία ή κραυγές.
Μετά το 2008 όλα αυτά άλλαξαν. Το Fox έγινε το κανάλι κατά του Ομπάμα και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης φόρεσαν τις μαζορέτες του Ομπάμα. Η εποχή της ειλικρινούς συζήτησης (αν υπήρξε ποτέ) είχε τελειώσει. Τα σχόλιά μου κατά του Ιράκ και η εμφάνισή μου στο ντοκιμαντέρ Outfoxed, εξασφάλισαν ότι δε θα με προσκαλούσαν ποτέ να εμφανιστώ στο Fox News. Η κριτική μου για τον Μπαράκ Ομπάμα και τους δεσμούς του με τρομοκράτες και άλλους δυσάρεστους πολιτικούς χαρακτήρες με έκανε persona non grata με τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης. Δεν παραπονιέμαι και δν μετανιώνω. Απλώς λέω την ιστορία.
Το 2017 άρχισα να παίρνω προσκλήσεις για εμφάνιση σε ξένα μέσα, όπως το RT. Εμφανίστηκα αρκετές φορές στο πρόγραμμα του RT, Cross Talk. Θυμηθείτε, αυτό ήταν πριν από τον Covid. Μόνο που εκεί δε με έπαιρνε λιμουζίνα. Έπρεπε να οδηγήσω μόνος μου, αλλά πλήρωναν το πάρκινγκ. Όταν χτύπησε ο Covid, ο κόσμος των μέσων ενημέρωσης άλλαξε. Όχι άλλες προσωπικές συνεντεύξεις. Αντίθετα, οι συνεντεύξεις της τηλεόρασης αρκέστηκαν στη χρήση της κάμερας και του ήχου του υπολογιστή μου. Δεν ήταν υπέροχο, αλλά έκανε τη δουλειά.
Βρισκόμαστε τώρα σε μια εποχή όπου πιστεύω ότι τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ειδικά η τηλεόραση και η καλωδιακή τηλεόραση, είναι σε μεγάλο βαθμό άσχετα. Ωστόσο, η παράδοση της χρήσης αυτών των πλατφορμών εξακολουθεί να είναι σταθερά ενσωματωμένη στη νοοτροπία του κατεστημένου. Οι πολιτικοί συγκεντρώνουν τόνους χρημάτων ή προσπαθούν να το κάνουν, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο στη συμβατική τηλεόραση και την καλωδιακή τηλεόραση που παρακολουθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Η δράση έχει μετατοπιστεί σε podcast, X και άλλες πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Αυτό παρακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών.
Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν κατανοούν ούτε κατανοούν τη μετατόπιση που έχει συμβεί. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Ο Μπαράκ Ομπάμα το κατάλαβε νωρίς. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο βασιλιάς των social media. Και ο Vivek Ramaswamy μπαίνει στο παιχνίδι.
Ο κόσμος της άγριας δύσης του Διαδικτύου τρομάζει τους παραδοσιακούς φύλακες των μέσων ενημέρωσης. Δεν μπορούν πλέον να έχουν τον απόλυτο έλεγχο των μηνυμάτων που βγαίνουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση Μπάιντεν εργαζόταν τόσο μανιωδώς για να πείσει τους γίγαντες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook, το Twitter και το Youtube να καταπνίξουν κάθε φωνή που απέτυχε να εκτονωθεί πριν από την αποδεκτή κυβερνητική πολιτική. Αυτά τα ανδρείκελα δεν καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος του Διαδικτύου είναι ακόμα σχετικά ελεύθερος και πως υπάρχουν ή δημιουργούνται εναλλακτικά κανάλια κάθε μέρα.
Υπήρξε μια εποχή που όλες οι καλωδιακές ειδησεογραφικές εκπομπές επέτρεπαν μια συζήτηση για τον πόλεμο στο Ιράκ, για παράδειγμα. Τώρα; Πλήρης διακοπή λειτουργίας οποιουδήποτε μιλάει ενάντια στην πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Ο συνταγματάρχης Doug MacGregor είναι μια από τις σπάνιες εξαιρέσεις. Εμφανίστηκε αρκετές φορές στην εκπομπή του Tucker, και μερικές άλλες. Αλλά τώρα που ο Τάκερ έφυγε, ο Νταγκ και εγώ υποβιβαζόμαστε στο να κάνουμε podcast στο Διαδίκτυο. Εξαιρετικά! Αντί να προσπαθούμε να συζητήσουμε την πολυπλοκότητα του πολέμου Ουκρανίας / Ρωσίας σε πέντε λεπτά, μπορούμε να αφιερώσουμε 30 λεπτά έως μιάμιση ώρα εμβαθύνοντας.
Δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να επιστρέψουμε στις αλκυονικές μέρες της δεκαετίας του 1990 και των αρχών του 2000. Ο συνδυασμός ιστολογίων και podcast δημιούργησε ένα νέο κόσμο που ξεπερνά τα διεθνή σύνορα και παρέχει τα μέσα για τη δημιουργία μιας γνήσιας διεθνής κοινότητας συνομιλίας. Απλώς πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Γι' αυτό έχω αυτό το blog και σας ευχαριστώ που είστε μέρος αυτής της νέας κοινότητας.