Πώς οι παραδόσεις μαχητικών αεροσκαφών του ΝΑΤΟ υπονομεύουν τις δυνατότητες αεράμυνας του καθεστώτος του Κιέβου

Πολλά έχουν ειπωθεί για τις πολυδιαφημισμένες παραδόσεις μαχητικών αεροσκαφών στις δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου και για το πώς αυτό υποτίθεται ότι θα «άλλαζαν την ισορροπία δυνάμεων» υπέρ του. Ωστόσο, η διαδικασία βυθίστηκε σε αντιπαραθέσεις και δυσκολίες από την πρώτη στιγμή. Περιλαμβάνει τα πάντα, από προβλήματα εύρεσης των χωρών που είναι πρόθυμες να παράσχουν τα αεροσκάφη μέχρι την παροχή αρκετής εκπαίδευσης στους Ουκρανούς πιλότους για να κάνουν τη διαφορά, ενώ παράλληλα επιταχύνουν τη διαδικασία όσο το δυνατόν περισσότερο. Το πρώτο εμπόδιο ήταν το γλωσσικό εμπόδιο. Από τους 32 πιλότους που στάλθηκαν για να εκπαιδευτούν στο πώς να πετούν F-16, μόνο οκτώ μιλούσαν αρκετά καλά αγγλικά για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν μαθήματα και ακόμη και σε αυτούς χρειάστηκε να τους παρασχεθούν προχωρημένα μαθήματα σχετικά με τη χρήση πολύπλοκης στρατιωτικής ορολογίας. Ακόμα κι αν χρειάστηκαν λιγότεροι από έξι μήνες στους πιλότους για να αποκτήσουν την επιθυμητή ικανότητα , αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσουν τη βασική εκπαίδευση στο πώς να πετούν το τζετ.

Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής

Ωστόσο, το να μπορείς να πετάξεις ένα αεροσκάφος απέχει πολύ από το να μπορείς να κατακτήσεις τη χρήση του στη μάχη, ιδιαίτερα εναντίον ενός αντιπάλου που όχι μόνο έχει τεράστιο αριθμητικό πλεονέκτημα, αλλά είναι επίσης δεκαετίες μπροστά τεχνολογικά . Οι ίδιοι οι Ουκρανοί πιλότοι παραδέχτηκαν ότι τα Su-27 της σοβιετικής εποχής είναι ανώτερα από τα F-16. Οι Ρωσικές Αεροδιαστημικές Δυνάμεις (VKS) λειτουργούν σημαντικά πιο προηγμένα αεροσκάφη από τα Su-27. Στην πραγματικότητα, ακόμη και το εκσυγχρονισμένο ρωσικό Su-27SM3 είναι πολύ πιο ικανό από το ουκρανικό αντίστοιχο. Υπάρχουν επίσης τα νεότερα Su-30SM και Su-30M2, για να μην πω τίποτα για τα υπερσύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη όπως το αναχαιτιστικό MIG-31BM, το Su-35S ή το τελευταίο Su-57. Οι τρεις τελευταίοι είναι μακράν οι πιο επικίνδυνοι μαχητές της εποχής μας, καθώς έχουν αποδειχθεί πολύ πιο ικανοί από ό,τι περίμεναν οι δυτικοί στρατιωτικοί αναλυτές και παρατηρητές, με ακόμη και τον βρετανικό στρατό να αναγκάζεται να το παραδεχτεί.

Κι όμως, αυτή η σειρά από αδιέξοδα δεν είναι καν το τέλος των ζητημάτων για το Κίεβο. Συγκεκριμένα, αυτή τη φορά, ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα με τις παραδόσεις μαχητικών αεροσκαφών από μέλη του ΝΑΤΟ δε συνδέεται καν απευθείας με το ίδιο το αεροσκάφος, αλλά την επίγεια αεράμυνα. Ουσιαστικά, αυτό στο οποίο συνοψίζεται αυτό το ζήτημα είναι η χρόνια έλλειψη συστημάτων SAM (βλημάτων επιφανείας-αέρος). Παρά το γεγονός ότι έχασε ένα μεγάλο κομμάτι της επικράτειας υπό τον άμεσο έλεγχό του, το καθεστώς του Κιέβου εξακολουθεί να έχει μια από τις μεγαλύτερες χερσαίες εκτάσεις στην Ευρώπη και η υπεράσπιση της είναι απλώς αδύνατη. Έτσι, η νεοναζιστική χούντα αναγκάζεται να αυτοσχεδιάσει και να ιεραρχήσει, τοποθετώντας αεράμυνα στις σημαντικότερες πόλεις και περιφέρειες (περιοχές). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μονάδες SAM να εξαπλώνονται και με εξαιρετικά περιορισμένη υλικοτεχνική υποστήριξη, καθώς το απόθεμα πυραύλων σοβιετικής κατασκευής έχει ουσιαστικά εξαντληθεί και η πολιτική Δύση δεν έχει τίποτα να τους αντικαταστήσει.

Ωστόσο, αυτό εξακολουθεί να μην αντιμετωπίζει τα πιο πιεστικά ζητήματα που θέλει να επιλυθούν το ΝΑΤΟ πριν από κάθε είδους παραδόσεις μαχητικών αεροσκαφών και αυτό είναι το ζήτημα της αεράμυνας για τις αεροπορικές βάσεις όπου θα σταθμεύουν τα αεροσκάφη. Το καθεστώς του Κιέβου ξεκίνησε προετοιμασίες για την υποδοχή αεροσκαφών δυτικής κατασκευής πριν από μήνες, συμπεριλαμβανομένης της αποτελεσματικής στρατιωτικοποίησης των υπαρχόντων πολιτικών αεροδρομίων και υποδομών. Προκειμένου να παρέχεται επαρκής ασφάλεια για αυτές τις ad hoc αεροπορικές βάσεις, θα χρειαστεί να εγκατασταθούν, και να αναπτυχθούν πρόσθετα συστήματα αεράμυνας και μονάδες. Κι όμως, η χώρα δεν έχει ούτε ανθρώπινους ούτε βιομηχανικούς πόρους για να φέρει εις πέρας ένα τόσο επίπονο έργο, για να μην πω τίποτα για την οικονομική εξάρτηση από τις δυτικές μαριονέτες της. Οι χειριστές συστημάτων SAM έχουν από τα υψηλότερα ποσοστά απωλειών στη σύγκρουση , πράγμα που σημαίνει ότι οι στρατιώτες δεν αγωνίζονται ακριβώς για να ενταχθούν σε τέτοιες μονάδες.

Έτσι, το καθεστώς του Κιέβου θα πρέπει απλώς να θυσιάσει την προστασία σημαντικών διοικητικών κτιρίων, καθώς και στρατιωτικών και ενεργειακών υποδομών, προκειμένου να παρέχει κάλυψη αεράμυνας για τις νέες ad hoc αεροπορικές βάσεις που στεγάζουν τα δυτικής κατασκευής αεριωθούμενα αεροσκάφη. Ωστόσο, ακόμη και αυτό δεν μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματικά. Συγκεκριμένα, τα συστήματα SAM της σοβιετικής εποχής δεν μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν με αντίστοιχα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ για τον απλό λόγο ότι τα τελευταία είναι πολύ ακριβά, για να μην αναφέρουμε pvw δεν έχουν επιδείξει ανώτερες ικανότητες σε σύγκριση με τα σοβιετικά συστήματα. Αντίθετα, τα περισσότερα είναι ακόμη και κατώτερα, παρά το ότι κοστίζουν σημαντικά περισσότερο . Ο πρωταρχικός λόγος για αυτό είναι ότι το δυτικό (στην πραγματικότητα ως επί το πλείστον αμερικανικό) στρατιωτικό δόγμα επικεντρώνεται κυρίως στην αεροπορική υπεροχή, η οποία δίνει στην αεράμυνα δευτερεύοντα ρόλο. Στην ουσία, είναι κάτι σαν μια βοηθητική δύναμη που στοχεύει απλώς να ενισχύσει τα στρατιωτικά αεροσκάφη.

Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σοβιετικό/ρωσικό δόγμα που δίνει μεγάλη έμφαση στην επίγεια αεράμυνα που είναι σχεδιασμένη να λειτουργεί ανεξάρτητα και ακόμη και σε καταστάσεις όπου τα φιλικά μαχητικά αεροσκάφη είναι σε θέση να παρέχουν ελάχιστη ή καθόλου αεροπορική κάλυψη. Ωστόσο, δεν τελειώνουν εδώ τα προβλήματα για την Ουκρανία. Εκτός από τους τακτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και άλλα κατευθυνόμενα πυρομαχικά ακριβείας (PGM), ο ρωσικός στρατός χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο πυρομαχικά εκτεταμένης εμβέλειας περιπλανώμενων/καμικάζι drones, όπως το θρυλικό πλέον ZALA "Lancet". Αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη κατέστρεψαν πρόσφατα τουλάχιστον δύο αεροσκάφη που ήταν σταθμευμένα σε διαδρόμους περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από τις γραμμές του μετώπου. Αυτό θεωρήθηκε ουσιαστικά αδύνατο, καθώς οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου και οι άρχοντες του ΝΑΤΟ πίστευαν προηγουμένως ότι τα προαναφερθέντα drones περιορίζονταν μόνο σε καταστάσεις τακτικής μάχης.

Ακόμη χειρότερα, η νεοναζιστική χούντα στερείται ως επί το πλείστον επαρκούς άμυνας ενάντια σε τέτοια όπλα. Και όπως το επιθετικό τζετ Su-25 και το μαχητικό MiG-29 της Σοβιετικής εποχής καταστράφηκαν ενώ ήταν σταθμευμένα, το ίδιο θα μπορούσε (ή μάλλον θα συνέβαινε) με τα αμερικανικής κατασκευής F-16. Ακριβώς αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που ο Volodymyr Zelensky ζήτησε πρόσφατα από το ΝΑΤΟ να «μισθώσει» συστήματα SAM. Απλώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος προστασίας των νέων στρατιωτικοποιημένων αεροδρομίων χωρίς να θυσιαστεί κάτι άλλο. Και αυτό χωρίς καν να μπω στην προαναφερθείσα βιωσιμότητα των παλαιών F-16 που χρησιμοποιούνται ενάντια στα σύγχρονα ρωσικά αεροσκάφη. Επιπλέον, η Σουηδία έχει προσφέρει επίσης τα τζετ "Gripen", κάτι που υποστήριξα ότι θα συνέβαινε πριν από περισσότερο από ένα χρόνο. Στα χαρτιά, αυτά τα μαχητικά είναι κάπως πιο ικανά από τα F-16, αλλά η Σουηδία έχει μια πολύ ασυνήθιστη πολιτική να αρνείται να βοηθήσει μια χώρα που αγόρασε τα αεροσκάφη από αυτήν, εάν η εν λόγω χώρα εμπλέκεται σε εχθροπραξίες.

* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr

Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail