Σκαλίζοντας παλιά αναμνηστικά, επιστολόχαρτα και κάρτες αλληλογραφίας παλαιότερων δεκαετιών που τις κρατώ σαν ενθύμια σύγκρισης με την αποχρωματισμένη συναισθηματικά εποχή μας, είδα να ξεπροβάλει μπροστά μου η φωτογραφία μιας φίλης μου Νομικού από το Σουφλί με την οποία μοιράστηκα τα μαθητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Στεκόταν χαμογελαστή μπροστά απ' το Μουσουλμανικό Τέμενος της Αλεξανδρούπολης, το οποίο είχε χτιστεί πριν το 1895 για εκπαιδευτικούς λόγους (στέγαζε την ιερατική σχολή της περιοχής, που βρισκόταν ακόμα υπό οθωμανική κυριαρχία).
Γύρισα να διαβάσω το αφιέρωμα στην πίσω πλευρά και χαμογέλασα βλέποντας γραμμένο το αγαπημένο της άρθρο 5 του Ελληνικού Συντάγματος: ''Κάθε άτομο έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα τη δική του προσωπικότητα και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του κράτους, εφόσον δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη και δεν θίγει τα δικαιώματα των άλλων''.
Ξανακοίταξα τη φωτογραφία με σκεπτικισμό και, σχεδόν ασυναίσθητα, κάρφωσα επίμονα τη ματιά μου στον μιναρέ πίσω της. Το μυαλό μου πήγε σε κάτι που είπε τον περασμένο Ιούνιο ο Μολλά Ισά Ριτβάν, άνθρωπος της Άγκυρας στη Θράκη, μέλος του συμβουλίου του Δήμου Κομοτηνής μέχρι πρότινος:
- Η μαντίλα, τα τζαμιά, οι μιναρέδες και τα νεκροταφεία είναι η ταυτότητα και η κόκκινη γραμμή της Μειονότητας...
''Η μουσουλμανική παρουσία στη Θράκη αυγατίζει χρόνο με το χρόνο, την ίδια στιγμή που συρρικνώνεται η ελληνική σε βαθμό να ερημώνουν χωριά και να κλείνουν σχολεία'', σκέφτομαι θλιβερά και φέρνω στον νου μου ένα δυσοίωνο εύρημα στατιστικής προ διετίας. ''Ο Έβρος ερημώνει'', έλεγε, με αποτέλεσμα να περιοριστούν σε 29 ο αριθμός των μαθητών 15 χωριών του ακριτικού νομού της Θράκης.
Η ζωή στο τριεθνές, στο τρίγωνο του ''Κάραγατς'' (του δήμου ''Τριγώνου'' που αποκαλείται ''Μεσοποταμία του Έβρου'', γιατί βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Άρδα και Έβρου) χτυπάει καμπανάκια επικείμενης λήξης από καιρό.
Επικείμενης λήξης λόγω πληθυσμιακής συρρίκνωσης και αναπτυξιακής ερήμωσης, την οποία γιγάντωσαν οι μεγάλες δασικές πυρκαγιές της τριετίας 2021-'23 αδειάζοντας παράλληλα τις τσέπες των αγροτών, των βιοπαλαιστών και των επιχειρηματιών της ακριτικής Περιφέρειας Θράκης.
Της Θράκης που γίνεται όλο και πιο συχνά επίκεντρο δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος μέσα και έξω απ' τα σύνορά μας λόγω υπογεννητικότητας, μεταναστευτικού, αμερικανικών βάσεων και παρεμβάσεων ποδηγέτησης της μουσουλμανικής μειονότητας από την Τουρκία.
Κι αυτό σε μια εποχή όπου το διεθνές γεωπολιτικό ενδιαφέρον έχει μετατοπιστεί από τον ρωσοουκρανικό πόλεμο στην πολεμική ανάφλεξη με πεδίο συγκρούσεων την Μέση Ανατολή (μετά τις καταιγιστικές επιθέσεις και την εισβολή της Χαμάς από την Γάζα) και... υπόκρουση την προειδοποιητική φωνή του Τούρκου Προέδρου.
Τη φωνή του Ταγίπ Ερντογάν που φτάνει στα αυτιά της Δύσης όχι σαν κάλεσμα μουεζίνη για προσευχή, αλλά σαν πολεμική ιαχή του αυτόκλητου ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου ο οποίος χαρακτηρίζει ''αμετάκλητη ανάγκη'' την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Τώρα θα μου πείτε ότι η Θράκη κείται μακράν από τα πεδία των μαχών και δεν υπάρχει κοινός τόπος σύγκρισης, πολύ περισσότερο ταύτισης της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους της Γάζας με αυτήν της Ελλάδας απέναντι στους μουσουλμάνους μειονοτικούς της Θράκης.
Και θα 'χετε δίκιο, γιατί είναι ανεδαφικός οποιοσδήποτε συγκριτισμός. Κι αυτό το μαρτυρούν τα στοιχεία που δίνουν Τούρκοι ιστορικοί, όπως η Τουρκάλα συγγραφέας-ιστορικός Αϊσέ Χουρ η οποία υπενθύμισε απευθυνόμενη στον πρώην ΥΠΕΞ της πατρίδας της Μεβλούτ Τσαβούσογλου (με αφορμή την κοινή συνέντευξη Τύπου στην Άγκυρα με τον Έλληνα ομόλογό του Νίκο Δένδια τον Απρίλιο του '21):
- [...] Το 1927, την ώρα που στην Ελλάδα (Δυτική Θράκη) υπήρχε πληθυσμός περίπου 103.000 Τούρκων μουσουλμάνων, ο πληθυσμός των Ορθοδόξων Ρωμιών στην Τουρκία ήταν 120.000. Σήμερα, ενώ στην Ελλάδα ζούνε περίπου 150.000 μουσουλμάνοι/Τούρκοι, στην Τουρκία απέμεινε ένας πληθυσμός περίπου 2.500 Ελλήνων...
Ο Τούρκος πρόεδρος, προφανώς, εθελοτυφλεί στο θέμα αυτό γιατί η ιστορική αλήθεια αντίκειται στην τουρκική προπαγάνδα. Γι' αυτό προ ημερών -- σε ομιλία του κατά την τελετή έναρξης λειτουργίας της αρχαίας ορθόδοξης συριακής εκκλησίας του Αγίου Εφραίμ στον Άγιο Στέφανο Κωνσταντινούπολης -- έκανε κάτι εξωφρενικό.
Συνέκρινε -- παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου -- τα γεγονότα στην Γάζα και την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους με την πολιτική της Ελλάδας κατά των μουσουλμάνων μειονοτικών της Δυτικής Θράκης, σε βάρος των οποίων (υποτίθεται) κάνει διακρίσεις η χώρα μας τις οποίες ανέχεται η Τουρκία!!!
Βρήκε την ώρα ο θρασύτατος Ερντογάν να εξυπηρετήσει άλλη μια φορά τον αναθεωρητισμό του διαστρεβλώνοντας όχι μόνο την ιστορία, αλλά και την τρέχουσα (ιστορικών διαστάσεων) πραγματικότητα κατά τον ίδιο τρόπο που διαστρεβλώνει τα πραγματικά δεδομένα στο μεταναστευτικό ισχυριζόμενος ότι ''οι Τούρκοι σώζουν ζωές στο Αιγαίο, σε αντίθεση με τους Έλληνες που τους πνίγουν''...
Κατά τον ίδιο τρόπο που διαστρεβλώνει τα πραγματικά δεδομένα προσαρμόζοντάς τα στο όραμά του για τη ''Γαλάζια Πατρίδα'' (με το μισό Αιγαίο και την μισή Κύπρο δικά της και στόχο να τα οικειοποιηθεί ολόκληρα αργότερα) και τη Θράκη (''Δυτική Θράκη'') ώριμη για αυτονομία μετά την αναγνώριση ''τουρκικής'' μειονότητας, ώστε να κηρύξει την ανεξαρτησία της πριν την ένωση με την Ανατολική, όπως ονειρεύεται η Τουρκία.
Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, που έχει όραμα -- στη δεύτερη εκατονταετηρίδα από την ίδρυσή της -- να αναδειχθεί μεγάλη, αν όχι παγκόσμια δύναμη, ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτή η φιλοδοξία έκανε τον Τούρκο Πρόεδρο να υποδύεται περιοδικά τον αξιόπιστο και αφοσιωμένο σύμμαχο της Δύσης έστω κι αν είναι η χώρα του με το ένα πόδι σ' αυτήν και με το άλλο στην Ανατολή, καθώς οι καλές σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας είναι αδιάσπαστες.
Ωστόσο ο ρόλος του Ερντογάν ως φιλειρηνικού ηγέτη (που έδρεψε δάφνες προκαταβολικά, χωρίς αποτέλεσμα, ως διαμεσολαβητής στην ρωσο-ουκρανική κρίση) έχει, όπως φαίνεται, ημερομηνία λήξης. Ήταν θέμα χρόνου, θα λέγαμε, να αποκαλύψει ο Τούρκος Πρόεδρος τις μύχιες σκέψεις του για τη Θράκη (''Αυξάνονται οι διακρίσεις σε βάρος των αδελφών μας στη Θράκη...'') και το Ισραήλ, το οποίο προσέγγιζε ''συμμαχικά'' τελευταία, μέχρι να γίνει η άνανδρη επίθεση των τρομοκρατών της Χαμάς και να ζητήσει (ως ισλαμιστής φιλοπαλαιστίνιος) την ''απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ!''.
Ήταν θέμα χρόνου να αποκαλύψει το πραγματικό, κατακτητικό του πρόσωπο, όπως άφησε να φανεί επί Δημαρχίας του απαγγέλλοντας στίχους του Ziya Gökalp (19ος-20ος αι.), ''…οι μιναρέδες θα είναι οι ξιφολόγχες μας, τα τζαμιά θα είναι οι στρατώνες μας…''.
Είναι θέμα χρόνου και τώρα (και το ''τώρα'' μπορεί να συμπέσει με την ελληνοτουρκική προσέγγιση στη Θεσσαλονίκη την 7η Δεκεμβρίου), όπου -- σε φιλικό κλίμα ανταλλαγής απόψεων για περιφερειακά ή διεθνή θέματα -- δεν αποκλείεται, μετά από κάποια συμφωνία στο Μεταναστευτικό, να δούμε τον Ερντογάν να συνεχίζει τη διεκδικητική ρητορική του με αναθεωρητικούς υπαινιγμούς για Αιγαίο και Θράκη.
Στην πρώτη περίπτωση, θα επαληθεύσει ή όχι... διπλωματικά αν ισχύει ή όχι το (''fake news'' κατά Δένδια) δημοσίευμα της Γενί Σαφάκ στις αρχές Οκτωβρίου για παύση του εξοπλισμού των ''γκριζαρισμένων'' νησιών μας και θα προτείνει, ενδεχομένως, τη μοιρασιά με την Ελλάδα σε θέματα έρευνας και διάσωσης μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίου (σ.σ: οι μεταναστευτικές ροές αναμένεται να πολλαπλασιαστούν τους επόμενους μήνες λόγω των αιματηρών γεγονότων στη Γάζα).
Στη δεύτερη περίπτωση δεν αποκλείεται να περισσέψει η επίδειξη θράσους εκ μέρους του Τούρκου Προέδρου γνωρίζοντας πως στη Θράκη έχει διαμορφωθεί σιωπηρά εσωτερικό φιλοτουρκικό μέτωπο που ''δικαιολογεί'' το αίτημά του για αναγνώριση ''τουρκικής'' μειονότητας με πολιορκητικό κριό (μεταξύ άλλων) τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Αρριανών Χουσεΐν Ερντέμ (γνωστό για τις αποσχιστικές εθνικιστικές ιδέες του) και τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας του τεθνεώτος Αχμέτ Σαδίκ (εθνικιστή πολιτικού απ' την Κομοτηνή, ιδρυτή του DEB, ΚΙΕΦ ελληνιστί):
Τη χήρα του, δηλαδή, Ισίκ Σαδίκ -- που έχει ενεργή παρουσία στα ΜΚΔ και επαφές με τον Τούρκο ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν -- και τα παιδιά της: Τον Λεβέντ Σαδίκ (εγκάθετο της Άγκυρας στη Θράκη, έμπορο βαμβακιού που ζητούσε να αγοράσει προ ετών μέχρι και το χρέος του Πανθρακικού, του οποίου έγινε τελικά χορηγός για προφανείς λόγους) και την αδελφή του.
Την Φουντά Σαδίκ, η οποία -- σε ομιλία της στην Τουρκία για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των “Τούρκων Δυτ. Θράκης --αποκάλεσε ''Τούρκους'' τους μουσουλμάνους (κατά τη Συνθήκη της Λωζάνης) μειονοτικούς και κατηγόρησε την Ελλάδα με ψευδείς αιτιάσεις για καταπάτηση των δικαιωμάτων τους (βλ. σχετική ανάρτηση του διαχειριστή της ιστοσελίδας komotinipress.gr, Νίκου Αρβανίτη) .
Με δεδομένα αυτά, ας είναι διπλά και τριπλά προσεκτικός ο πρωθυπουργός στις προσεχείς επαφές του με τον Ταγίπ Ερντογάν στη Θεσσαλονίκη (Συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας στις 7 Δεκεμβρίου με πρώτο πιάτο το Μεταναστευτικό), γιατί κάθε επαφή Έλληνα αξιωματούχου μαζί του -- όπως απέδειξε η τρέχουσα ιστορία -- καταλήγει να είναι, διακυβερνητικά, μια πεπονόφλουδα που πατάμε από την αφέλεια ή την ευκολοπιστία μας...
Κρινιώ Καλογερίδου
Στεκόταν χαμογελαστή μπροστά απ' το Μουσουλμανικό Τέμενος της Αλεξανδρούπολης, το οποίο είχε χτιστεί πριν το 1895 για εκπαιδευτικούς λόγους (στέγαζε την ιερατική σχολή της περιοχής, που βρισκόταν ακόμα υπό οθωμανική κυριαρχία).
Γύρισα να διαβάσω το αφιέρωμα στην πίσω πλευρά και χαμογέλασα βλέποντας γραμμένο το αγαπημένο της άρθρο 5 του Ελληνικού Συντάγματος: ''Κάθε άτομο έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα τη δική του προσωπικότητα και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του κράτους, εφόσον δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη και δεν θίγει τα δικαιώματα των άλλων''.
Ξανακοίταξα τη φωτογραφία με σκεπτικισμό και, σχεδόν ασυναίσθητα, κάρφωσα επίμονα τη ματιά μου στον μιναρέ πίσω της. Το μυαλό μου πήγε σε κάτι που είπε τον περασμένο Ιούνιο ο Μολλά Ισά Ριτβάν, άνθρωπος της Άγκυρας στη Θράκη, μέλος του συμβουλίου του Δήμου Κομοτηνής μέχρι πρότινος:
- Η μαντίλα, τα τζαμιά, οι μιναρέδες και τα νεκροταφεία είναι η ταυτότητα και η κόκκινη γραμμή της Μειονότητας...
''Η μουσουλμανική παρουσία στη Θράκη αυγατίζει χρόνο με το χρόνο, την ίδια στιγμή που συρρικνώνεται η ελληνική σε βαθμό να ερημώνουν χωριά και να κλείνουν σχολεία'', σκέφτομαι θλιβερά και φέρνω στον νου μου ένα δυσοίωνο εύρημα στατιστικής προ διετίας. ''Ο Έβρος ερημώνει'', έλεγε, με αποτέλεσμα να περιοριστούν σε 29 ο αριθμός των μαθητών 15 χωριών του ακριτικού νομού της Θράκης.
Η ζωή στο τριεθνές, στο τρίγωνο του ''Κάραγατς'' (του δήμου ''Τριγώνου'' που αποκαλείται ''Μεσοποταμία του Έβρου'', γιατί βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Άρδα και Έβρου) χτυπάει καμπανάκια επικείμενης λήξης από καιρό.
Επικείμενης λήξης λόγω πληθυσμιακής συρρίκνωσης και αναπτυξιακής ερήμωσης, την οποία γιγάντωσαν οι μεγάλες δασικές πυρκαγιές της τριετίας 2021-'23 αδειάζοντας παράλληλα τις τσέπες των αγροτών, των βιοπαλαιστών και των επιχειρηματιών της ακριτικής Περιφέρειας Θράκης.
Της Θράκης που γίνεται όλο και πιο συχνά επίκεντρο δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος μέσα και έξω απ' τα σύνορά μας λόγω υπογεννητικότητας, μεταναστευτικού, αμερικανικών βάσεων και παρεμβάσεων ποδηγέτησης της μουσουλμανικής μειονότητας από την Τουρκία.
Κι αυτό σε μια εποχή όπου το διεθνές γεωπολιτικό ενδιαφέρον έχει μετατοπιστεί από τον ρωσοουκρανικό πόλεμο στην πολεμική ανάφλεξη με πεδίο συγκρούσεων την Μέση Ανατολή (μετά τις καταιγιστικές επιθέσεις και την εισβολή της Χαμάς από την Γάζα) και... υπόκρουση την προειδοποιητική φωνή του Τούρκου Προέδρου.
Τη φωνή του Ταγίπ Ερντογάν που φτάνει στα αυτιά της Δύσης όχι σαν κάλεσμα μουεζίνη για προσευχή, αλλά σαν πολεμική ιαχή του αυτόκλητου ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου ο οποίος χαρακτηρίζει ''αμετάκλητη ανάγκη'' την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Τώρα θα μου πείτε ότι η Θράκη κείται μακράν από τα πεδία των μαχών και δεν υπάρχει κοινός τόπος σύγκρισης, πολύ περισσότερο ταύτισης της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους της Γάζας με αυτήν της Ελλάδας απέναντι στους μουσουλμάνους μειονοτικούς της Θράκης.
Και θα 'χετε δίκιο, γιατί είναι ανεδαφικός οποιοσδήποτε συγκριτισμός. Κι αυτό το μαρτυρούν τα στοιχεία που δίνουν Τούρκοι ιστορικοί, όπως η Τουρκάλα συγγραφέας-ιστορικός Αϊσέ Χουρ η οποία υπενθύμισε απευθυνόμενη στον πρώην ΥΠΕΞ της πατρίδας της Μεβλούτ Τσαβούσογλου (με αφορμή την κοινή συνέντευξη Τύπου στην Άγκυρα με τον Έλληνα ομόλογό του Νίκο Δένδια τον Απρίλιο του '21):
- [...] Το 1927, την ώρα που στην Ελλάδα (Δυτική Θράκη) υπήρχε πληθυσμός περίπου 103.000 Τούρκων μουσουλμάνων, ο πληθυσμός των Ορθοδόξων Ρωμιών στην Τουρκία ήταν 120.000. Σήμερα, ενώ στην Ελλάδα ζούνε περίπου 150.000 μουσουλμάνοι/Τούρκοι, στην Τουρκία απέμεινε ένας πληθυσμός περίπου 2.500 Ελλήνων...
Ο Τούρκος πρόεδρος, προφανώς, εθελοτυφλεί στο θέμα αυτό γιατί η ιστορική αλήθεια αντίκειται στην τουρκική προπαγάνδα. Γι' αυτό προ ημερών -- σε ομιλία του κατά την τελετή έναρξης λειτουργίας της αρχαίας ορθόδοξης συριακής εκκλησίας του Αγίου Εφραίμ στον Άγιο Στέφανο Κωνσταντινούπολης -- έκανε κάτι εξωφρενικό.
Συνέκρινε -- παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου -- τα γεγονότα στην Γάζα και την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους με την πολιτική της Ελλάδας κατά των μουσουλμάνων μειονοτικών της Δυτικής Θράκης, σε βάρος των οποίων (υποτίθεται) κάνει διακρίσεις η χώρα μας τις οποίες ανέχεται η Τουρκία!!!
Βρήκε την ώρα ο θρασύτατος Ερντογάν να εξυπηρετήσει άλλη μια φορά τον αναθεωρητισμό του διαστρεβλώνοντας όχι μόνο την ιστορία, αλλά και την τρέχουσα (ιστορικών διαστάσεων) πραγματικότητα κατά τον ίδιο τρόπο που διαστρεβλώνει τα πραγματικά δεδομένα στο μεταναστευτικό ισχυριζόμενος ότι ''οι Τούρκοι σώζουν ζωές στο Αιγαίο, σε αντίθεση με τους Έλληνες που τους πνίγουν''...
Κατά τον ίδιο τρόπο που διαστρεβλώνει τα πραγματικά δεδομένα προσαρμόζοντάς τα στο όραμά του για τη ''Γαλάζια Πατρίδα'' (με το μισό Αιγαίο και την μισή Κύπρο δικά της και στόχο να τα οικειοποιηθεί ολόκληρα αργότερα) και τη Θράκη (''Δυτική Θράκη'') ώριμη για αυτονομία μετά την αναγνώριση ''τουρκικής'' μειονότητας, ώστε να κηρύξει την ανεξαρτησία της πριν την ένωση με την Ανατολική, όπως ονειρεύεται η Τουρκία.
Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, που έχει όραμα -- στη δεύτερη εκατονταετηρίδα από την ίδρυσή της -- να αναδειχθεί μεγάλη, αν όχι παγκόσμια δύναμη, ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτή η φιλοδοξία έκανε τον Τούρκο Πρόεδρο να υποδύεται περιοδικά τον αξιόπιστο και αφοσιωμένο σύμμαχο της Δύσης έστω κι αν είναι η χώρα του με το ένα πόδι σ' αυτήν και με το άλλο στην Ανατολή, καθώς οι καλές σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας είναι αδιάσπαστες.
Ωστόσο ο ρόλος του Ερντογάν ως φιλειρηνικού ηγέτη (που έδρεψε δάφνες προκαταβολικά, χωρίς αποτέλεσμα, ως διαμεσολαβητής στην ρωσο-ουκρανική κρίση) έχει, όπως φαίνεται, ημερομηνία λήξης. Ήταν θέμα χρόνου, θα λέγαμε, να αποκαλύψει ο Τούρκος Πρόεδρος τις μύχιες σκέψεις του για τη Θράκη (''Αυξάνονται οι διακρίσεις σε βάρος των αδελφών μας στη Θράκη...'') και το Ισραήλ, το οποίο προσέγγιζε ''συμμαχικά'' τελευταία, μέχρι να γίνει η άνανδρη επίθεση των τρομοκρατών της Χαμάς και να ζητήσει (ως ισλαμιστής φιλοπαλαιστίνιος) την ''απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ!''.
Ήταν θέμα χρόνου να αποκαλύψει το πραγματικό, κατακτητικό του πρόσωπο, όπως άφησε να φανεί επί Δημαρχίας του απαγγέλλοντας στίχους του Ziya Gökalp (19ος-20ος αι.), ''…οι μιναρέδες θα είναι οι ξιφολόγχες μας, τα τζαμιά θα είναι οι στρατώνες μας…''.
Είναι θέμα χρόνου και τώρα (και το ''τώρα'' μπορεί να συμπέσει με την ελληνοτουρκική προσέγγιση στη Θεσσαλονίκη την 7η Δεκεμβρίου), όπου -- σε φιλικό κλίμα ανταλλαγής απόψεων για περιφερειακά ή διεθνή θέματα -- δεν αποκλείεται, μετά από κάποια συμφωνία στο Μεταναστευτικό, να δούμε τον Ερντογάν να συνεχίζει τη διεκδικητική ρητορική του με αναθεωρητικούς υπαινιγμούς για Αιγαίο και Θράκη.
Στην πρώτη περίπτωση, θα επαληθεύσει ή όχι... διπλωματικά αν ισχύει ή όχι το (''fake news'' κατά Δένδια) δημοσίευμα της Γενί Σαφάκ στις αρχές Οκτωβρίου για παύση του εξοπλισμού των ''γκριζαρισμένων'' νησιών μας και θα προτείνει, ενδεχομένως, τη μοιρασιά με την Ελλάδα σε θέματα έρευνας και διάσωσης μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίου (σ.σ: οι μεταναστευτικές ροές αναμένεται να πολλαπλασιαστούν τους επόμενους μήνες λόγω των αιματηρών γεγονότων στη Γάζα).
Στη δεύτερη περίπτωση δεν αποκλείεται να περισσέψει η επίδειξη θράσους εκ μέρους του Τούρκου Προέδρου γνωρίζοντας πως στη Θράκη έχει διαμορφωθεί σιωπηρά εσωτερικό φιλοτουρκικό μέτωπο που ''δικαιολογεί'' το αίτημά του για αναγνώριση ''τουρκικής'' μειονότητας με πολιορκητικό κριό (μεταξύ άλλων) τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Αρριανών Χουσεΐν Ερντέμ (γνωστό για τις αποσχιστικές εθνικιστικές ιδέες του) και τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας του τεθνεώτος Αχμέτ Σαδίκ (εθνικιστή πολιτικού απ' την Κομοτηνή, ιδρυτή του DEB, ΚΙΕΦ ελληνιστί):
Τη χήρα του, δηλαδή, Ισίκ Σαδίκ -- που έχει ενεργή παρουσία στα ΜΚΔ και επαφές με τον Τούρκο ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν -- και τα παιδιά της: Τον Λεβέντ Σαδίκ (εγκάθετο της Άγκυρας στη Θράκη, έμπορο βαμβακιού που ζητούσε να αγοράσει προ ετών μέχρι και το χρέος του Πανθρακικού, του οποίου έγινε τελικά χορηγός για προφανείς λόγους) και την αδελφή του.
Την Φουντά Σαδίκ, η οποία -- σε ομιλία της στην Τουρκία για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των “Τούρκων Δυτ. Θράκης --αποκάλεσε ''Τούρκους'' τους μουσουλμάνους (κατά τη Συνθήκη της Λωζάνης) μειονοτικούς και κατηγόρησε την Ελλάδα με ψευδείς αιτιάσεις για καταπάτηση των δικαιωμάτων τους (βλ. σχετική ανάρτηση του διαχειριστή της ιστοσελίδας komotinipress.gr, Νίκου Αρβανίτη) .
Με δεδομένα αυτά, ας είναι διπλά και τριπλά προσεκτικός ο πρωθυπουργός στις προσεχείς επαφές του με τον Ταγίπ Ερντογάν στη Θεσσαλονίκη (Συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας στις 7 Δεκεμβρίου με πρώτο πιάτο το Μεταναστευτικό), γιατί κάθε επαφή Έλληνα αξιωματούχου μαζί του -- όπως απέδειξε η τρέχουσα ιστορία -- καταλήγει να είναι, διακυβερνητικά, μια πεπονόφλουδα που πατάμε από την αφέλεια ή την ευκολοπιστία μας...
Κρινιώ Καλογερίδου