Είναι δυνατόν ο φιλοσημίτης Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν να επαναξιολογεί αργά αλλά σταθερά τη γεωπολιτική του εκτίμηση για το Ισραήλ; Το να αποκαλούμε αυτό το βασικό αίνιγμα στους διαδρόμους εξουσίας της Μόσχας είναι στην πραγματικότητα μια υποτίμηση.
Pepe Escobar - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Δεν υπάρχουν εξωτερικά σημάδια μιας τέτοιας σεισμικής μετατόπισης – τουλάχιστον όταν πρόκειται για την επίσημα «ουδέτερη» θέση της Ρωσίας για το δυσεπίλυτο δράμα Ισραήλ-Παλαιστίνης.
Εκτός από μια εκπληκτική δήλωση την περασμένη Παρασκευή στη Σύνοδο Κορυφής της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών (CIS) στο Μπισκέκ, όταν ο Πούτιν κατέρριψε τις «σκληρές μεθόδους» του Ισραήλ που χρησιμοποίησε για τον αποκλεισμό της Γάζας και τη συνέκρινε με «την πολιορκία του Λένινγκραντ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο».
«Αυτό είναι απαράδεκτο», δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος και προειδοποίησε πως όταν όλοι οι 2,2 εκατομμύρια πολίτες της Γάζας «πρέπει να υποφέρουν, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών, είναι δύσκολο για κανέναν να συμφωνήσει με αυτό».
Τα σχόλια του Πούτιν μπορεί να ήταν μια ένδειξη για τις αλλαγές που συντελούνται στην απογοητευτικά αδιαφανή σχέση Ρωσίας-Ισραήλ. Ένα κοντινό δεύτερο είναι αυτό το πολύ σημαντικό άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή στο Vzglyad, έναν ιστότοπο στρατηγικής ασφαλείας κοντά στο Κρεμλίνο, με διπλωματικό τίτλο «Γιατί η Ρωσία παραμένει ουδέτερη στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή».
Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως μόλις πριν από έξι μήνες και αντικατοπτρίζοντας μια σχεδόν συναίνεση μεταξύ της κοινότητας πληροφοριών της Ρωσίας, οι συντάκτες του Vzglyad ζητούσαν από τη Μόσχα να μετατοπίσει το σημαντικό πολιτικό της βάρος προς την υποστήριξη του νούμερο ένα ζητήματος για τον αραβικό και τον ισλαμικό κόσμο.
Το άρθρο σημείωσε τα βασικά σημεία που εξέφρασε ο Πούτιν στο Μπισκέκ: δεν υπάρχει εναλλακτική στις διαπραγματεύσεις. Το Τελ Αβίβ δέχτηκε βάναυση επίθεση και έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μια πραγματική διευθέτηση είναι δυνατή μόνο μέσω ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο Ρώσος πρόεδρος τάσσεται υπέρ της αρχικής λύσης των «δύο κρατών» του ΟΗΕ και πιστεύει ότι ένα παλαιστινιακό κράτος θα πρέπει να δημιουργηθεί «με ειρηνικά μέσα». Όμως, όσο κι αν η σύγκρουση ήταν «άμεσο αποτέλεσμα της αποτυχημένης πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή», ο Πούτιν απορρίπτει τα σχέδια του Τελ Αβίβ να ξεκινήσει μια χερσαία επιχείρηση στη Γάζα.
Αυτή η ειδική αντιστάθμιση ασφαλώς δεν είναι απόδειξη πως ο Πούτιν ταλαντεύεται σε μια σχεδόν συναίνεση μεταξύ του Γενικού Επιτελείου, των siloviki σε πολλές υπηρεσίες πληροφοριών και του υπουργείου Άμυνας του: Θεωρούν ότι το Ισραήλ μπορεί να είναι de facto εχθρός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σύμμαχος με την Ουκρανία, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Ακολουθήστε τα χρήματα
Το Τελ Αβίβ ήταν εξαιρετικά προσεκτικό να μην ανταγωνιστεί μετωπικά τη Ρωσία στην Ουκρανία, και αυτό μπορεί να είναι άμεση συνέπεια των διαβόητων εγκάρδιων σχέσεων μεταξύ του Πούτιν και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Ωστόσο, πολύ πιο συνεπακόλουθες από το Ισραήλ στη γεωπολιτική σκακιέρα είναι οι εξελισσόμενες σχέσεις της Μόσχας με τα αραβικά κράτη σήμερα, ειδικά με τη Σαουδική Αραβία, τη Σαουδική Αραβία, τον εταίρο του ΟΠΕΚ+, η οποία βοήθησε να ματαιωθούν οι δυτικές προσπάθειες να ελέγξουν τις τιμές του πετρελαίου.
Επίσης, πολύ κεντρικό σημείο στη χάραξη περιφερειακής πολιτικής της Ρωσίας είναι η στρατηγική της εταιρική σχέση με το Ιράν, το οποίο έχει καρπωθεί μερίσματα στη Συρία και τον Καύκασο, και που βοηθά στον περιορισμό του επεκτατισμού των ΗΠΑ. Τέλος, η πολύπλοκη, πολυεπίπεδη, μπρος-πίσω σχέση της Μόσχας με την Άγκυρα είναι κρίσιμη για τις ρωσικές οικονομικές και γεωπολιτικές φιλοδοξίες στην Ευρασία.
Και οι τρεις δυνάμεις της Δυτικής Ασίας είναι κράτη με μουσουλμανική πλειοψηφία, σημαντικές σχέσεις για μια πολυπολική Ρωσία που φιλοξενεί το δικό της μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό.
Και για αυτούς τους τρεις περιφερειακούς παράγοντες, χωρίς διάκριση, η τρέχουσα συλλογική τιμωρία της Γάζας υπερβαίνει κάθε πιθανή κόκκινη γραμμή.
Το Ισραήλ επίσης δεν είναι πλέον τόσο σημαντικό όσον αφορά τις οικονομικές εκτιμήσεις της Μόσχας. Από τη δεκαετία του 1990, τεράστιες ποσότητες ρωσικών κεφαλαίων διοχετεύονται στο Ισραήλ, αλλά τώρα, ένα σημαντικό μέρος επιστρέφει αμέσως πίσω στη Ρωσία.
Η περιβόητη περίπτωση του δισεκατομμυριούχου Mikhail Friedman απεικονίζει καλά αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ο ολιγάρχης εγκατέλειψε το σπίτι του στο Ηνωμένο Βασίλειο και μετακόμισε στο Ισραήλ μια εβδομάδα πριν από την έναρξη του Al-Aqsa Flood - που με τη σειρά του τον έκανε να πάρει βιαστικά το ρωσικό του διαβατήριο και να πάει στη Μόσχα για ασφάλεια.
Ο Φρίντμαν, ο οποίος ηγείται του Ομίλου Alfa με μεγάλα συμφέροντα στις τηλεπικοινωνίες, τις τραπεζικές συναλλαγές, το λιανικό εμπόριο και τις ασφάλειες, και είναι πλούσιος που επέζησε της οικονομικής κρίσης του 1998, θεωρείται ύποπτος από τους Ρώσους πως «συνέβαλε» έως και 150 εκατομμύρια δολάρια στο εχθρικό καθεστώς. Κίεβο.
Η αντίδραση του Προέδρου της Δούμας Vyacheslav Volodin δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη – ή λιγότερο ανησυχητική για τα αισθήματα του Ισραήλ σχετικά με το θέμα:
«Όποιος έφυγε από τη χώρα και προέβη σε κατακριτέες πράξεις, πανηγυρίζοντας πυροβολισμούς στο ρωσικό έδαφος και εύχεται νίκη στο ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως όχι μόνο δεν είναι ευπρόσδεκτος εδώ, αλλά αν επιστρέψει, το Μαγκαντάν (ένα διαβόητο λιμάνι διέλευσης προς τα γκουλάγκ στην εποχή του Στάλιν) τους περιμένει».
Η ρωσοφοβία συναντά τη συλλογική τιμωρία
Καθώς η συλλογική δύση κατέφυγε σε ένα μονομανιακό «Είμαστε όλοι Ισραηλινοί τώρα», η στρατηγική του Κρεμλίνου είναι να τοποθετηθεί εμφανώς ως ο μεσολαβητής επιλογής σε αυτή τη σύγκρουση - όχι μόνο για τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο αλλά και για την παγκόσμια πλειοψηφία του Παγκόσμιου Νότου.
Αυτός ήταν ο σκοπός του ρωσικού σχεδίου ψηφίσματος αυτής της εβδομάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που ζητούσε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο καταρρίφθηκε από τους συνήθεις ύποπτους.
Τρία μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας -ΗΠΑ, ΗΒ και Γαλλία, συν η νεοαποικία τους η Ιαπωνία- καταψήφισαν. Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτό έμοιαζε ακριβώς με αυτό που ήταν: η παράλογη δυτική ρωσοφοβία και τα κράτη-μαριονέτα των ΗΠΑ που επικυρώνουν το γενοκτονικό βομβαρδισμό του Ισραήλ στη Γάζα με πυκνότητα αμάχων.
Εκτός πλαισίου, οι αναλυτές πληροφοριών επισημαίνουν πώς το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ο μηχανισμός πληροφοριών και το υπουργείο Άμυνας φαίνεται να ευθυγραμμίζονται οργανικά με τα παγκόσμια αισθήματα για τις υπερβολικές επιθέσεις του Ισραήλ.
Το πρόβλημα είναι ότι η επίσημη και δημόσια κριτική της Ρωσίας για τη σειριακή, ψυχωτική υποκίνηση βίας του Νετανιάχου, μαζί με τον δεξιό υπουργό Εθνικής Ασφάλειας Itamar Ben-Gvir και τον υπουργό Οικονομικών Bezalel Smotrich, ήταν ανύπαρκτη.
Οι γνώστες της Μόσχας επιμένουν ότι η επίσημη «ουδέτερη» θέση του Κρεμλίνου συγκρούεται κατά μέτωπο με τις υπηρεσίες άμυνας και ασφάλειας –ειδικά GRU και SVR– που δεν θα ξεχάσουν ποτέ πως το Ισραήλ συμμετείχε άμεσα στη δολοφονία Ρώσων στη Συρία.
Αυτή η άποψη ενισχύθηκε από το Σεπτέμβριο του 2018, όταν η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία χρησιμοποίησε ένα ηλεκτρονικό αεροπλάνο αναγνώρισης Ilyushin-20M ως κάλυμμα εναντίον συριακών πυραύλων, με αποτέλεσμα να καταρριφθεί και να σκοτωθούν και οι 15 Ρώσοι που επέβαιναν.
Αυτή η σιωπή στους διαδρόμους της εξουσίας καθρεφτίζεται από τη σιωπή στη δημόσια σφαίρα. Δεν υπήρξε καμία συζήτηση στη Δούμα για τη θέση της Ρωσίας για το Ισραήλ-Παλαιστίνη. Και καμία συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τις αρχές Οκτωβρίου.
Ωστόσο, μια λεπτή υπόδειξη προσφέρθηκε από τον Πατριάρχη Κύριλλο, τον ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος τόνισε πως η «ειρηνική συνύπαρξη» έχει μια «θρησκευτική διάσταση» και απαιτεί «δίκαιη ειρήνη». Αυτό δεν ευθυγραμμίζεται ακριβώς με την ανακοινωθείσα εθνοκάθαρση των «ανθρώπινων ζώων» (πνευματικά δικαιώματα στον Ισραηλινό Υπουργείο Άμυνας) στη Γάζα.
Κατά μήκος ορισμένων διαδρόμων κοντά στην εξουσία, υπάρχει μια ανησυχητική φήμη για ένα περίπλοκο σκιερό παιχνίδι μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, όπου οι Αμερικανοί θα αντιμετωπίσουν το Ισραήλ σε αντάλλαγμα για τους Ρώσους με την Ουκρανία.
Αν και αυτό θα σφράγιζε την ήδη συνεχιζόμενη διαδικασία της Δύσης να πετάξει κάτω από το λεωφορείο τον ιδρωμένο ηθοποιό στο Κίεβο, το Κρεμλίνο είναι πολύ απίθανο να εμπιστευτεί οποιαδήποτε αμερικανική συμφωνία, και σίγουρα όχι μια συμφωνία που θα περιθωριοποιούσε τη ρωσική επιρροή στην στρατηγική Δυτική Ασία.
Αυτή η λύση των δύο κρατών είναι νεκρή
Το μπαλέτο «ουδετερότητας» της Ρωσίας θα συνεχιστεί. Η Μόσχα εντυπωσιάζει στο Τελ Αβίβ την αντίληψη ότι ακόμη και στο πλαίσιο της στρατηγικής της εταιρικής σχέσης με το Ιράν, όπλα που θα μπορούσαν να απειλήσουν το Ισραήλ – καταλήγοντας στη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς– δε θα εξαχθούν. Το quid pro quo αυτής της συμφωνίας θα ήταν ότι το Ισραήλ επίσης δε θα πουλήσει τίποτα απειλητικό για τη Ρωσία στο Κίεβο.
Αλλά σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ρωσία δε θα χαρακτηρίσει τη Χαμάς ως τρομοκρατική οργάνωση. Ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ ήταν πολύ ειλικρινής σχετικά με αυτό το θέμα: η Μόσχα διατηρεί τις επαφές της και με τις δύο πλευρές. Η «νούμερο ένα προτεραιότητά» του είναι «το συμφέρον των (Ρώσων) πολιτών της χώρας που ζουν τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στο Ισραήλ» και η Ρωσία θα παραμείνει «ένα μέρος που έχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει στις διαδικασίες διευθέτησης».
Η ουδετερότητα, φυσικά, μπορεί να φτάσει σε αδιέξοδο. Συντριπτικά, για τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη που φλερτάρονται ενεργά από το Κρεμλίνο, η εξάρθρωση της αποικιοκρατίας των εποίκων υπό την ηγεσία των Σιωνιστών θα πρέπει να είναι η «νούμερο ένα προτεραιότητα».
Αυτό σημαίνει ότι η λύση των δύο κρατών, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, είναι τελείως νεκρή και θαμμένη. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι κανένας, ιδίως η Μόσχα, είναι έτοιμος να το παραδεχτεί.