Δρ. Robert Farley - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Να μετατραπεί η Ουκρανία σε Αυστρία;
Στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Συμμαχικές δυνάμεις απέσυραν την Αυστρία από τη Γερμανία και τη χώρισαν σε τέσσερις ζώνες κατοχής. Το 1955, η Αυστρία υπέγραψε μια συνθήκη που τερμάτισε αυτή την κατοχή, αλλά άφησε τη χώρα μόνιμα ουδέτερη και σε μεγάλο βαθμό αποστρατιωτικοποιημένη. Η αυστριακή δημοκρατία επέζησε και η αυστριακή οικονομία άνθισε, παρά το γεγονός ότι η Βιέννη έγινε γνωστή ως τόπος διεξαγωγής συγκρούσεων κατασκόπων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Το παράδειγμα της Αυστρίας θα ήταν σχετικό, αλλά για δύο παράγοντες. Η Αυστρία ήταν ένας κατακτημένος (και ένοχος) μαχητής στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η Αυστρία δεν θεωρήθηκε ως στρατηγικής σημασίας χώρα για την ασφάλεια οποιασδήποτε από τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις. Σε αντίθεση με την Ουκρανία, η Αυστρία είχε συμμετάσχει με ενθουσιασμό σε ένα βίαιο πόλεμο εξόντωσης κατά των Εβραίων και των Σλάβων στο Ανατολικό Μέτωπο.
Ενώ οι Σύμμαχοι θεωρούσαν επίσημα την Αυστρία ως θύμα της ναζιστικής επιθετικότητας, ήταν επίσης καλά κατανοητό ότι πολλοί ή περισσότεροι Αυστριακοί είχαν ενταχθεί στον πόλεμο πρόθυμα με τη γερμανική πλευρά.
Κρίσιμη για τη νομιμότητα της εξουδετέρωσης της Αυστρίας ήταν η ιδέα ότι οι Αυστριακοί άξιζαν αυτό που πήραν για τη συμμετοχή τους στη ναζιστική πολεμική μηχανή. Αυτή η πεποίθηση διατηρήθηκε βαθιά από τους Σοβιετικούς, αλλά επεκτάθηκε και στους Δυτικούς Συμμάχους και ακόμη και στους ίδιους τους Αυστριακούς. Οι Ουκρανοί (και οι περισσότεροι από τους συμμάχους τους) κατανοούν τους εαυτούς τους ως θύματα επιθετικότητας και όχι ως δράστες της, με αποτέλεσμα ένα πολύ διαφορετικό ρητορικό περιβάλλον.
Επίσης, σε αντίθεση με την ουκρανική κατάσταση, η Ρωσία δε θεωρούσε τον έλεγχο της Αυστρίας ως κρίσιμο ούτε για την ασφάλεια ούτε για την ταυτότητά της. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατέστησε σαφές στην ομιλία του στην αρχή του Πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας ότι το διακύβευμα δεν περιοριζόταν στην ασφάλεια. Περιελάμβανε σε μεγάλο βαθμό το φυσικό δικαίωμα της Ρωσίας σε μια σφαίρα επιρροής σε αυτό που ο Πούτιν θεωρούσε ως πατρογονικά εδάφη της Ρωσίας.
Αυτό θα έθετε μια ουδέτερη, αφοπλισμένη Ουκρανία σε μια πολύ πιο επικίνδυνη θέση από την Αυστρία του Ψυχρού Πολέμου.
Μπορεί η Ουκρανία να γίνει Φινλανδία;
Η ΕΣΣΔ εισέβαλε στη Φινλανδία (πρώην έδαφος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας) ως μέρος του Ναζί-Σοβιετικού Συμφώνου του 1939. Ενώ οι Φινλανδοί είχαν καλή απόδοση τους πρώτους μήνες του Χειμερινού Πολέμου, αργότερα αναγκάστηκαν να συνάψουν ειρήνη με την ΕΣΣΔ.
Όταν ξέσπασε ξανά ο πόλεμος τον Ιούνιο του 1941, η Φινλανδία προσχώρησε στη ναζιστική υπόθεση και προσπάθησε να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη της, για να αναγκαστεί να παραδοθεί ξανά τον Σεπτέμβριο του 1944 . Όπως και με την Αυστρία, η ΕΣΣΔ μπόρεσε να επιβάλει μια διευθέτηση στη Φινλανδία επειδή η Φινλανδία, έχοντας συνταχθεί με τους Ναζί, βρισκόταν στην ηττημένη πλευρά ενός καταστροφικού πολέμου.
Η Φινλανδία δεν βρισκόταν στην ίδια θέση με την Αυστρία (η πολεμική πολιτική της Φινλανδίας ήταν αρκετά μετρημένη, και γενικά οι Φινλανδοί απέφευγαν να συμμετάσχουν στο Ολοκαύτωμα), αλλά παρόλα αυτά, το άλμπατρος της συνεργασίας των Ναζί κρεμόταν βαριά πάνω από τη χώρα.
Στη Φινλανδία επιτράπηκε να διατηρήσει τους δημοκρατικούς της θεσμούς και, ως επί το πλείστον, επετράπη να κυβερνά τις εσωτερικές της υποθέσεις. Ωστόσο, το περιθώριο της Φινλανδίας στην εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας περιορίστηκε δραστικά. Ούτε η Φινλανδία ήταν εντελώς ελεύθερη να διαχειρίζεται τις υποθέσεις της. Η διαφαινόμενη απειλή της ρωσικής επέμβασης είχε αρνητικό αντίκτυπο στη φινλανδική ομιλία, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό, σε μεγάλο βαθμό λόγω του φόβου και της πραγματικότητας της κυβερνητικής λογοκρισίας.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως οι Φινλανδοί αγάπησαν τόσο πολύ τη Φινλανδοποίηση που η Φινλανδία έκανε αμέσως αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ μόλις άρχισε αυτός ο πόλεμος.
Τι θα κάνει το Κίεβο;
Η ΕΣΣΔ και οι Δυτικοί Σύμμαχοι επέβαλαν ουδετερότητα στην Αυστρία και τη Φινλανδία μέσω της δύναμης των όπλων. Αυτή η επιβολή έφερε μαζί της τη νομιμότητα όχι απλώς της δυνάμεως να διορθώσει, αλλά και της εξόντωσης του πιο άθλιου καθεστώτος για να ατιμάσει τη σύγχρονη ιστορική καταγραφή. Επιπλέον, οι Φινλανδοί και οι Αυστριακοί (σε διαφορετικό βαθμό) αποδέχθηκαν τη δικαιοσύνη αυτής της ετυμηγορίας.
Οι Ουκρανοί δεν θα δεχτούν αυτή την κρίση. Δεν πιστεύουν ότι έχουν κάνει κάτι κακό και δεν πιστεύουν πως η κυριαρχία τους πρέπει να καταργηθεί από ανησυχία για τη διευκόλυνση του διπλανού τους γείτονα. Δεν πιστεύουν ότι η Ρωσία θα απέχει από στρατιωτική, πολιτική και οικονομική επέμβαση στην Ουκρανία στο μέλλον.
Στους αναλυτές που χαρακτηρίζονται ως «ρεαλιστές» φαίνεται να αρέσει η ιδέα της ουκρανικής ουδετερότητας. Αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ρωσίας σε μια σφαίρα επιρροής και μειώνει την αμερικανική δέσμευση στην περιοχή, στόχους που η σχολή κατά της εμπλοκής εκτιμούσε από καιρό. Αλλά αυτοί οι «ρεαλιστές» θα μπορούσαν κάλλιστα να ζητήσουν μια ντουζίνα ελικοφόρα Shield και ένα τάγμα μονόκερων. Ο εξαναγκασμός της Ουκρανίας να αποδεχθεί την «ουδετερότητα» αφού υπέστη σημαντικές εδαφικές απώλειες στη Ρωσία το 2014 ήταν απαγορευτικός. Το Κίεβο είχε χάσει κάθε εμπιστοσύνη που είχε στις προθέσεις της Μόσχας.
Η κατάσταση σήμερα είναι πολύ χειρότερη. Οι Ουκρανοί σε ολόκληρη την κοινωνία μισούν ενεργά τη Ρωσία και τους Ρώσους και δε θα δεχτούν μια συμφωνία που μειώνει ή εξαλείφει την ικανότητα της Ουκρανίας να προστατεύεται. Οι «ρεαλιστές» θα πρέπει να αφιερώσουν χρόνο για να σκεφτούν την πραγματική δυναμική της πολιτικής και στρατιωτικής κατάστασης μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας προτού επιμείνουν για το πώς να συγκρατήσουν και να περιορίσουν την Ουκρανία.