 |
| SΑUL LΟΕB / ΑFΡ |
Το πρωί του Σαββάτου, η τζιχαντιστική οργάνωση Χαμάς πήρε την απόφαση να επιτεθεί στο Ισραήλ σε πρωτοφανή κλίμακα, βομβαρδίζοντάς το με ρουκέτες και εξαπολύοντας χερσαία εισβολή. Ακολούθησε σφαγή, θάνατος και καταστροφή, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές, συμπεριλαμβανομένων αμάχων, καθώς το Ισραήλ απάντησε με μια πλήρη κήρυξη πολέμου και αμείλικτο βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας.
Από τον Timur Fomenko, πολιτικό αναλυτή - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης είναι τόσο κοινή όσο ο ήλιος που ανατέλλει στην Ανατολή, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετική, όχι μόνο λόγω του τρομακτικού αριθμού θυμάτων και από τις δύο πλευρές μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, αλλά επειδή τέτοιες συγκρούσεις δεν αποτελούν επίσημο πόλεμο από το 1973 και το νομικά αναγνωρισμένο έδαφος του Ισραήλ δεν έχει δεχτεί από εχθρό από το 1948. Το διακύβευμα είναι τεράστιο, αλλά θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, πώς ακριβώς έφτασε σε αυτό; Γιατί συμβαίνει αυτό τώρα; Και πώς σχετίζεται με το ευρύτερο πλαίσιο όχι μόνο της Μέσης Ανατολής, αλλά και του κόσμου;
Δύο λέξεις: Συμφωνίες του Αβραάμ. Η ώθηση των Ηνωμένων Πολιτειών να δημιουργήσουν ένα μονόπλευρο, ανισόρροπο και αποτελεσματικό κατευνασμό των ενεργειών του Ισραήλ, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν για την απομόνωση του Ιράν, οδήγησε στον υπολογισμό από τη Χαμάς ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο σκοπός της είναι να εξαπολύσει έναν ένοπλο αγώνα πλήρους κλίμακας. Με αυτόν τον τρόπο, ο στόχος των μαχητών δεν είναι να καταστρέψουν το Ισραήλ κατά μέτωπο, διότι πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν είναι δυνατό. Αντίθετα, πρόκειται να στρέψει τη διπλωματική και πολιτική παλίρροια στην περιοχή εναντίον του Ισραήλ και των ΗΠΑ στο όνομα μιας νέας Τζιχάντ.
Οι συμφωνίες του Αβραάμ είναι μια ειρηνευτική πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2020 από την κυβέρνηση Τραμπ που επιδιώκει να κάνει τις αραβικές χώρες να αναγνωρίσουν μονομερώς το κράτος του Ισραήλ, χωρίς η ίδια η Δυτική Ιερουσαλήμ να κάνει παραχωρήσεις σχετικά με το ζήτημα της Παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης. Μέσω των συμφωνιών, που οδηγήθηκαν από τον φιλο-Ισραηλινό φανατισμό του πρώην υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, οι ΗΠΑ κατάφεραν να πείσουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Σουδάν, το Μαρόκο και το Μπαχρέιν να ξεκινήσουν διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ συνήθως το ενθάρρυναν κάνοντας μονομερείς παραχωρήσεις σε αυτές τις χώρες ως μέρος μιας συμφωνίας, όπως η αφαίρεση του Σουδάν από τον κατάλογο κρατών που υποστηρίζει την τρομοκρατία ή η αναγνώριση της κυριαρχίας του Μαρόκου στη Δυτική Σαχάρα.
Οι συμφωνίες του Αβραάμ δεν ήταν μια σοβαρή ειρηνευτική πρωτοβουλία επειδή το μόνο που έκαναν ήταν να δωροδοκήσουν χώρες για να συμμαχήσουν αποτελεσματικά με το Ισραήλ και να εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη, αντί να επιδιώξουν την ειρήνη σε μια από τις πιο σημαντικές συγκρούσεις που σιγοβράζουν στην περιοχή. Επιπλέον, η πραγματική γεωπολιτική πρόθεση των συμφωνιών ήταν να διευκολύνουν τη διπλωματική απομόνωση του Ιράν αποδυναμώνοντας και διαιρώντας τον Αντισιωνιστικό σκοπό. Η μεγαλύτερη στρατηγική, κατ ' επέκταση, ήταν να διευκολύνει την αμερικανική ηγεμονία στη Μέση Ανατολή, δεδομένων των πολύ στενών σχέσεων του Ισραήλ με τις ΗΠΑ. Η αντίθεση στις ΗΠΑ στην περιοχή πάντοτε συμβαδίζει με την αντίθεση στο Ισραήλ, είτε μέσω του Αραβικού εθνικισμού (Συρία, Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και, ιστορικά, Αίγυπτος του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ) είτε του ισλαμικού φονταμενταλισμού (Ιράν, Χεζμπολάχ, Χαμάς).
Σύμφωνα με αυτό, οι ΗΠΑ ήλπιζαν ότι, απομονώνοντας διπλωματικά το Ιράν, επιβάλλοντας σκληρές κυρώσεις σε αυτό και προσπαθώντας να το αναγκάσουν να συνθηκολογήσει στα πυρηνικά και βαλλιστικά προγράμματα πυραύλων, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να διατηρήσει την τάξη της στη Μέση Ανατολή και να διατηρήσει τις ευνοϊκές σχέσεις ασφάλειας στην περιοχή. Οι συμφωνίες του Αβραάμ, για τον σκοπό αυτό, ενθάρρυναν τον κατευνασμό του Ισραήλ, αντί να κάνουν έναν αμοιβαία αποδεκτό συμβιβασμό που επιδίωκε να κινηθεί προς μια λύση δύο κρατών. Προωθώντας αυτό, οι ΗΠΑ ήταν ευτυχείς να επιτρέψουν στο Ισραήλ υπό τον Νετανιάχου να μετακινεί συνεχώς τους στόχους προς μια "λύση ενός κράτους" και να αγνοήσει αποτελεσματικά την παλαιστινιακή αντίσταση, την οποία τώρα περιγράφει ως "απρόκλητη".
Ωστόσο, αυτή η στρατηγική απέτυχε σε πολλές περιπτώσεις. Πρώτον, οι αλλαγές στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο από την έναρξη της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας το 2022, καθώς και ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ με την Κίνα, έχουν καταστήσει το Ιράν ισχυρότερο, καθώς έχει αποκτήσει πολιτικό χώρο για να αποτρέψει τις κυρώσεις και να αναπτύξει πιο εύκολα τις στρατιωτικές του δυνατότητες χωρίς ώθηση, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να ασκήσει μεγαλύτερη υποστήριξη στη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να χρησιμοποιούν πολιτικές κυρώσεων μονοπολικής εποχής που είναι στρατηγικά περιττές. Στη συνέχεια, δεύτερον, οι ΗΠΑ φαίνεται να απέτυχαν να εξηγήσουν πώς η προσπάθεια αυθαίρετης αλλαγής του status quo υπέρ του Ισραήλ θα κορυφωθεί με ένοπλη αντίσταση επειδή οι Παλαιστίνιοι υποστηρίζονται αποτελεσματικά σε μια γωνία. Αυτοί οι παράγοντες σε συνδυασμό σημαίνουν ότι το έδαφος ήταν εύφορο για να εμφανιστεί μια στρατιωτική σύγκρουση πολυπολικής εποχής. Η Χαμάς υπολογίζει πως αναγκάζοντας το χέρι του Ισραήλ προς έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, μπορεί να σπάσει τις συμφωνίες του Αβραάμ σε κομμάτια και να αναγκάσει τον αραβικό κόσμο να γυρίσει πίσω στην υποστήριξη της Παλαιστίνης, η οποία με τη σειρά της αποδυναμώνει την επιρροή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και ως εκ τούτου τις αναγκάζει να εμπλακούν πιο άμεσα, προωθώντας κατά συνέπεια μια μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο.
Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ένας πόλεμος με πληρεξούσιο με τις ΗΠΑ να υποστηρίζουν το Ισραήλ, ενώ το Ιράν, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς. Ενώ υπήρξαν πολλές περιπτώσεις τέτοιων πολέμων πληρεξουσίων στο παρελθόν, είτε στη Συρία είτε στην Υεμένη, η διαφορά σε αυτό είναι ότι είναι εναντίον του ίδιου του Ισραήλ, επομένως, οι ΗΠΑ δεν έχουν το προνόμιο να πιέσουν άλλα αραβικά κράτη για την υποστήριξη του σκοπού τους. Έτσι, η Παλαιστινιακή υπόθεση θα διεξάγει επίσης έναν πόλεμο προπαγάνδας που θα αναγκάσει ένα δυαδικό "ΗΠΑ εναντίον τους" στην περιοχή. Αυτό τελικά κάνει ένα τέλμα για τις ΗΠΑ, των οποίων η θέση θα λάβει αυξανόμενη ζημιά όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτό, ειδικά καθώς οι στρατιωτικοί πόροι τους είναι υπερβολικοί με τη σύγκρουση και στην Ουκρανία.
Συμπερασματικά, οι συμφωνίες του Αβραάμ ήταν ένα στρατηγικό λάθος των ΗΠΑ που δεν έφερε ειρήνη στη Μέση Ανατολή αλλά την αποσταθεροποίησε ουσιαστικά και οδήγησε στο μεγαλύτερο πόλεμο στον οποίο εμπλέκεται το Ισραήλ από το 1973.