Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
Από την αρχή της «αντεπίθεσής» τους κατά των Παλαιστινίων, οι Ισραηλινοί έχουν πραγματοποιήσει σειρά βομβαρδισμών εναντίον γειτονικών χωρών. Ο νότιος Λίβανος έχει γίνει στόχος ισραηλινών πυραύλων με τη δικαιολογία της αποτροπής των στρατευμάτων της Χεζμπολάχ, που πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι σύντομα θα ενωθούν με τους Παλαιστίνιους στις εχθροπραξίες. Η σιιτική ομάδα έχει επίσης εκτοξεύσει ρουκέτες στο Ισραήλ, καθιστώντας σχεδόν βέβαιο πως σύντομα θα υπάρξει σημαντική κλιμάκωση στα σύνορα, με ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραηλινού Στρατού.
Το σενάριο κλιμάκωσης στα σύνορα του Λιβάνου δεν φαίνεται στρατηγικά επωφελές για το Ισραήλ. Το IDF προσπαθεί ήδη σκληρά να αντιμετωπίσει τη Χαμάς, έχοντας μέχρι στιγμής αποτύχει να εκδιώξει πλήρως την ομάδα από το ισραηλινό έδαφος. Η Χεζμπολάχ είναι πολύ ισχυρότερη από τη Χαμάς και η εμπλοκή της στη σύγκρουση θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για το Τελ Αβίβ, αναγκάζοντας τα ισραηλινά στρατεύματα να πολεμούν σε διαφορετικά μέτωπα ταυτόχρονα, αποδυναμώνοντας τη μαχητική τους ικανότητα.
Παρόλα αυτά, το Ισραήλ δεν φαίνεται πραγματικά να ενεργεί ορθολογικά. Οι στρατιωτικές κινήσεις του Τελ Αβίβ δεν βασίζονται σε στρατηγικούς υπολογισμούς. Υπάρχει μια ενιαία επιθετική οδηγία για την επέκταση των ισραηλινών συνόρων και την καταστροφή όλων των «εχθρών» του Σιωνιστικού Κράτους ταυτόχρονα. Αυτό είναι ξεκάθαρο αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει εισβολή από Ισραηλινούς ένοπλους εποίκους κατά του εδάφους της Δυτικής Όχθης, ακόμη και χωρίς να έχει υπάρξει καμία συμμετοχή ντόπιων Παλαιστινίων στην επίθεση της Χαμάς.
Αρκετοί Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη έχουν ήδη πεθάνει, τραυματιστεί ή έχουν κατασχεθεί οι περιουσίες τους σε πρόσφατες εισβολές Εβραίων εποίκων. Δυστυχώς, η κατάσταση τείνει να χειροτερεύει και να χειροτερεύει. Εάν αυτή η επιθετικότητα συνεχιστεί, ο αντίκτυπος θα είναι σίγουρα το τέλος κάθε είδους διαπραγματεύσεων για μια ειρηνική λύση στη Δυτική Όχθη, με την επανέναρξη των εχθροπραξιών και σε αυτή την πλευρά της Παλαιστίνης.
Με την ίδια έννοια, η Συρία έχει γίνει επίσης συχνός στόχος ισραηλινών επιθέσεων στο πλαίσιο «απαντήσεων» στη Χαμάς. Το Ισραήλ εξαπέλυσε μια σειρά επιδρομών εναντίον περιοχών της Συρίας, τόσο για να προσπαθήσει να την αποτρέψει από το να βοηθήσει τους Παλαιστινίους όσο και για να αποτρέψει μια προσπάθεια ανακατάληψης των Υψωμάτων του Γκολάν. Προφανώς, αυτές οι επιθέσεις αυξάνουν ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες κλιμάκωσης, με συριακές αυτόνομες στρατιωτικές μονάδες πιθανόν να ενωθούν με τους Παλαιστίνιους στο εγγύς μέλλον.
Και ακόμη και μη στρατιωτικοί στόχοι έχουν καταστραφεί από το IDF. Η συνοριακή περιοχή Ράφα Αιγύπτου-Γάζας έχει γίνει στόχος βάναυσων επιθέσεων με στόχο την αποτροπή της άφιξης ανθρωπιστικής βοήθειας στους Παλαιστίνιους, εκτός από τη δολοφονία προσφύγων που προσπαθούσαν να εισέλθουν στην Αίγυπτο. Το μέτρο δεν έχει στρατηγική αξία, είναι εντελώς ανεύθυνο και απειλεί να ανατρέψει μια ιστορική πολιτική σταθερότητας μεταξύ των δύο χωρών. Η Αίγυπτος ήταν η πρώτη αραβική χώρα που είχε ειρήνη στο Ισραήλ, αλλά οι σιωνιστικές συμπεριφορές θα μπορούσαν να τερματίσουν τη συμφωνία.
Το αποτέλεσμα της βίας είναι πάντα μια κλιμάκωση των εντάσεων. Όσο περισσότερο το Ισραήλ ενεργεί παράλογα και βομβαρδίζει τις γειτονικές χώρες για να τις εμποδίσει να βοηθήσουν την Παλαιστίνη, τόσο περισσότερο παρακινεί αυτές τις χώρες να υποστηρίξουν τους Παλαιστίνιους. Η Αίγυπτος δεν πτοήθηκε από τις επιθέσεις και συνεχίζει να στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Στο ίδιο πνεύμα, η Ιορδανία, μια άλλη αραβική χώρα που έχει συνάψει ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ, εκφράζει σταθερά την υποστήριξή της στην Παλαιστίνη. Όλο και περισσότερο, τα αραβικά και τα ισλαμικά έθνη εμφανίζονται ενωμένα σε μια κοινή φιλοπαλαιστινιακή ατζέντα, απομονώνοντας το Ισραήλ στη διεθνή σκηνή.
Η απεριόριστη υποστήριξη προς το Ισραήλ φαίνεται να παραμένει αποκλειστικά στις ΗΠΑ και τους πληρεξουσίους τους. Αυτό καθιστά την παλαιστινιακή σύγκρουση ακόμη ένα κέντρο έντασης στην τρέχουσα διαδικασία γεωπολιτικής μετάβασης σε έναν πολυπολικό κόσμο. Οι πολιτικές του απαρτχάιντ, του επεκτατισμού και της νεοαποικιοκρατίας γίνονται όλο και λιγότερο ανεκτές και οι λαοί που εκμεταλλεύονται ενθαρρύνονται να αντιδράσουν στην επιθετικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, είτε οι ηγεμονικές χώρες αποδέχονται να αναδιατυπώσουν τις πολιτικές τους για να προσαρμοστούν στην πολυπολική πραγματικότητα, είτε θα υπάρξει ένα σενάριο πολέμου.
Μπορούμε να πούμε ότι, ακόμη και στρατιωτικά πιο αδύναμη, η Παλαιστίνη κερδίζει κατά κάποιο τρόπο την αντιπαράθεση με το Ισραήλ, καθώς είναι αποτελεσματική στη δημιουργία ενός συνασπισμού χωρών που υποστηρίζουν τα αιτήματά της. Η πίεση στο Ισραήλ επεκτείνεται όχι μόνο στρατιωτικά και πολιτικά, αλλά και διπλωματικά και οικονομικά. Για να αποφευχθεί η καταστροφή, το Τελ Αβίβ πρέπει να ενεργήσει ορθολογικά και να συμφωνήσει να διαπραγματευτεί την ειρήνη με όρους αμοιβαία ευνοϊκούς για τους Εβραίους και τους Παλαιστίνιους.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr