 |
| pixabay / isakarakus |
Τους τελευταίους μήνες το Parkinson εμπόδιζε την ομιλία του Τάκη. Προσπάθησε επανειλημμένα να γράψει, για να συνεννοηθεί, αλλά από το τρέμουλο σχηματίζονταν καλικατζούρες. Ελάχιστες ημέρες και για μηδαμινό χρόνο, συνήθως πρωί, κατόρθωνε να ψελλίσει κάποιες λέξεις. Μετά, υπήρχαν μόνο κουρασμένα νοήματα. Όμως, το πάλευε.
Από κοντά η γυναίκα του, η Μάρω. Πάνω σε ένα κρεβάτι, μόνιμα τον τελευταίο καιρό, με το οξυγόνο στη μύτη, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Από, ένα χρονικό σημείο και έπειτα, ως εκ θαύματος, οι φωνές της από τους πόνους σταμάτησαν. Ο εγκέφαλός της είχε αρχίσει να έχει κενά και η ίδια να βυθίζεται σε ύπνο.
Ο Τάκης, μετά από νοσηλεία μίας εβδομάδας λόγω βαριάς πνευμονίας, επέστρεψε σπίτι. Κινδύνευσε, αλλά το πάλεψε και μάλιστα μετά τη νοσοκομειακή αγωγή, ξεκίνησε να σχηματίζει λίγες προτάσεις για μερικές ώρες της ημέρας. Αλλά, σύντομα, τα «ευχάριστα» διαλείμματα άρχισαν να μειώνονται.
Η Μάρω πέφτει σε κώμα. Μία μέρα πριν, κατά τη διάρκεια μίας έκλαμψης, έθεσε ένα ερώτημα: «Ο Τάκης, είναι μέσα;».
Εκείνος, αντιλαμβάνεται την αναστάτωση και την παρουσία του γιατρού. Βρίσκονταν ο καθένας καθηλωμένος σε ξεχωριστό χώρο του σπιτιού. Δεν μπορούσαν να δουν ο ένας τον άλλον. Μετά από πεισμώδη προσπάθεια, κατορθώνει να ρωτήσει: «Τι, συμβαίνει;». Η απάντηση που παίρνει είναι ότι η Μάρω διέρχεται μία ακόμα κρίση. Όχι ότι έπεσε σε κώμα.
Την επόμενη μέρα, μετά από επίπονη προσπάθεια, κατορθώνει να ζητήσει: «Θέλω να δω τη γυναίκα μου.» Ήταν Τρίτη πρωί. Δεν μπόρεσε. Σωριάστηκε, αν και υποβασταζόμενος, στα μισά του δρόμου.
Τρίτη, μεσάνυχτα, η Μάρω αφήνει μία γλυκιά εκπνοή. Την τελευταία της. Ο Τάκης, ως εκ θαύματος, κοιμάται. Δύσκολα κοιμόταν τα βράδια τον τελευταίο καιρό εξαιτίας του Parkinson. Τα παιδιά του, κατόπιν συνεννόησης με τους γιατρούς, επιλέγουν να μην του πουν τίποτα.
Πέμπτη πρωί. Ενώ τελούταν η εξόδιος ακολουθία της Μάρως, εκείνος βρισκόμενος στο σπίτι, κατορθώνει με δυσκολία να ρωτήσει «Πώς είναι η γυναίκα μου;» Η απάντηση που έλαβε, ήταν πως η γυναίκα του βρισκόταν στο νοσοκομείο. Το πρόσωπό του άλλαξε.
Στο μεταξύ, τα παιδιά του είχαν φροντίσει να υπάρχει η ελάχιστη δυνατή κινητικότητα στο σπίτι εκείνες της ημέρες. Η κατάστασή του, σύμφωνα με τους γιατρούς δεν θα σήκωνε το βάρος της είδησης.
Παρασκευή πρωί. Ο Τάκης πιάνει το χέρι του γιου του, ο οποίος καθόταν πλάι του. Δεν το άφηνε, ούτε μείωνε την ένταση. Αντίθετα, η δύναμη που έβαζε αυξανόταν. Το πρόσωπό του σφιγμένο, τα μάτια του κλειστά. Είχε, άραγε, καταλάβει; Το μυαλό του δούλευε ξυράφι και η ακοή του ήταν τέλεια.
Εν τω μεταξύ, η πνευμονία είχε υποτροπιάσει. Αλλά πλέον, είχε αλλάξει κάτι σημαντικό. Ο Τάκης σταμάτησε να παλεύει. Είχε μείνε απαθής. Ούτε προσπάθησε ξανά να μιλήσει. Ούτε έγνεψε ξανά. Τα μάτια του δεν τα ξανάνοιξε. Να έπαψε να υφίσταται ο τελευταίος και κυριότερος λόγος που μαχόταν να κρατηθεί στη ζωή;
Σάββατο απόγευμα, εισέρχεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Η κατάστασή του κρίσιμη.
Τρίτη πρωί, «πέταξε» για να βρει την Μάρω…
Υ.Γ.
… Τετάρτη ξημερώματα, ο μοναδικός και αγαπημένος εγγονός του Τάκη και της Μάρως, βλέπει στον ύπνο του, την γιαγιά του και τον παππού του, δίπλα δίπλα, να στέκονται απέναντί του και να τον κοιτάζουν χαμογελαστοί και φωτεινοί.
Πέμπτη ξημερώματα, η αγαπημένη ανιψιά του Τάκη, στον ύπνο της, ακούει τον θείο της να την φωνάζει. Βλέπει να βγαίνει στο μπαλκόνι και να τον αντικρίζει, ενώ εκείνος να την χαιρετάει, στεκούμενος στο πεζοδρόμιο, χαμογελαστός και φωτεινός.
Το ξέρω οι άντρες δεν κλαίνε
το ξέρω πως είναι ντροπή
μα ένα σου λέω μονάχα
να μη σε βρει
Όσο δυνατός κι αν είσαι
όσο αν αντέχεις κι αν κρατάς
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι
άνθρωπος είσαι και λυγάς
Το ξέρω οι άντρες δεν κλαίνε
μα τέτοιες στιγμές πώς κρατάς
και σκέψου αν δεν είχα κι εσένα
να μ’ αγαπάς
Όσο δυνατός κι αν είσαι
όσο αν αντέχεις κι αν κρατάς
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι
άνθρωπος είσαι και λυγάς
Στιχουργός και Συνθέτης Τάκης Μουσαφίρης
Καλλιτέχνης Στράτος Διονυσίου
Έτος κυκλοφορίας 1988
Απολαύσέ το.
Κι, αν λυγίσεις;
Είναι υγιές.
Είναι ανθρώπινο.
Είναι αντρίκειο.
Η ζωής συνεχίζεται …
https://www.youtube.com/watch?v=Sx8ZjnTIjcg
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 18 Οκτωβρίου 2023
www.eksadaktylos.gr
Ο Τάκης, μετά από νοσηλεία μίας εβδομάδας λόγω βαριάς πνευμονίας, επέστρεψε σπίτι. Κινδύνευσε, αλλά το πάλεψε και μάλιστα μετά τη νοσοκομειακή αγωγή, ξεκίνησε να σχηματίζει λίγες προτάσεις για μερικές ώρες της ημέρας. Αλλά, σύντομα, τα «ευχάριστα» διαλείμματα άρχισαν να μειώνονται.
Η Μάρω πέφτει σε κώμα. Μία μέρα πριν, κατά τη διάρκεια μίας έκλαμψης, έθεσε ένα ερώτημα: «Ο Τάκης, είναι μέσα;».
Εκείνος, αντιλαμβάνεται την αναστάτωση και την παρουσία του γιατρού. Βρίσκονταν ο καθένας καθηλωμένος σε ξεχωριστό χώρο του σπιτιού. Δεν μπορούσαν να δουν ο ένας τον άλλον. Μετά από πεισμώδη προσπάθεια, κατορθώνει να ρωτήσει: «Τι, συμβαίνει;». Η απάντηση που παίρνει είναι ότι η Μάρω διέρχεται μία ακόμα κρίση. Όχι ότι έπεσε σε κώμα.
Την επόμενη μέρα, μετά από επίπονη προσπάθεια, κατορθώνει να ζητήσει: «Θέλω να δω τη γυναίκα μου.» Ήταν Τρίτη πρωί. Δεν μπόρεσε. Σωριάστηκε, αν και υποβασταζόμενος, στα μισά του δρόμου.
Τρίτη, μεσάνυχτα, η Μάρω αφήνει μία γλυκιά εκπνοή. Την τελευταία της. Ο Τάκης, ως εκ θαύματος, κοιμάται. Δύσκολα κοιμόταν τα βράδια τον τελευταίο καιρό εξαιτίας του Parkinson. Τα παιδιά του, κατόπιν συνεννόησης με τους γιατρούς, επιλέγουν να μην του πουν τίποτα.
Πέμπτη πρωί. Ενώ τελούταν η εξόδιος ακολουθία της Μάρως, εκείνος βρισκόμενος στο σπίτι, κατορθώνει με δυσκολία να ρωτήσει «Πώς είναι η γυναίκα μου;» Η απάντηση που έλαβε, ήταν πως η γυναίκα του βρισκόταν στο νοσοκομείο. Το πρόσωπό του άλλαξε.
Στο μεταξύ, τα παιδιά του είχαν φροντίσει να υπάρχει η ελάχιστη δυνατή κινητικότητα στο σπίτι εκείνες της ημέρες. Η κατάστασή του, σύμφωνα με τους γιατρούς δεν θα σήκωνε το βάρος της είδησης.
Παρασκευή πρωί. Ο Τάκης πιάνει το χέρι του γιου του, ο οποίος καθόταν πλάι του. Δεν το άφηνε, ούτε μείωνε την ένταση. Αντίθετα, η δύναμη που έβαζε αυξανόταν. Το πρόσωπό του σφιγμένο, τα μάτια του κλειστά. Είχε, άραγε, καταλάβει; Το μυαλό του δούλευε ξυράφι και η ακοή του ήταν τέλεια.
Εν τω μεταξύ, η πνευμονία είχε υποτροπιάσει. Αλλά πλέον, είχε αλλάξει κάτι σημαντικό. Ο Τάκης σταμάτησε να παλεύει. Είχε μείνε απαθής. Ούτε προσπάθησε ξανά να μιλήσει. Ούτε έγνεψε ξανά. Τα μάτια του δεν τα ξανάνοιξε. Να έπαψε να υφίσταται ο τελευταίος και κυριότερος λόγος που μαχόταν να κρατηθεί στη ζωή;
Σάββατο απόγευμα, εισέρχεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Η κατάστασή του κρίσιμη.
Τρίτη πρωί, «πέταξε» για να βρει την Μάρω…
Υ.Γ.
… Τετάρτη ξημερώματα, ο μοναδικός και αγαπημένος εγγονός του Τάκη και της Μάρως, βλέπει στον ύπνο του, την γιαγιά του και τον παππού του, δίπλα δίπλα, να στέκονται απέναντί του και να τον κοιτάζουν χαμογελαστοί και φωτεινοί.
Πέμπτη ξημερώματα, η αγαπημένη ανιψιά του Τάκη, στον ύπνο της, ακούει τον θείο της να την φωνάζει. Βλέπει να βγαίνει στο μπαλκόνι και να τον αντικρίζει, ενώ εκείνος να την χαιρετάει, στεκούμενος στο πεζοδρόμιο, χαμογελαστός και φωτεινός.
Το ξέρω οι άντρες δεν κλαίνε
το ξέρω πως είναι ντροπή
μα ένα σου λέω μονάχα
να μη σε βρει
Όσο δυνατός κι αν είσαι
όσο αν αντέχεις κι αν κρατάς
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι
άνθρωπος είσαι και λυγάς
Το ξέρω οι άντρες δεν κλαίνε
μα τέτοιες στιγμές πώς κρατάς
και σκέψου αν δεν είχα κι εσένα
να μ’ αγαπάς
Όσο δυνατός κι αν είσαι
όσο αν αντέχεις κι αν κρατάς
άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι
άνθρωπος είσαι και λυγάς
Στιχουργός και Συνθέτης Τάκης Μουσαφίρης
Καλλιτέχνης Στράτος Διονυσίου
Έτος κυκλοφορίας 1988
Απολαύσέ το.
Κι, αν λυγίσεις;
Είναι υγιές.
Είναι ανθρώπινο.
Είναι αντρίκειο.
Η ζωής συνεχίζεται …
https://www.youtube.com/watch?v=Sx8ZjnTIjcg
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 18 Οκτωβρίου 2023
www.eksadaktylos.gr