Κρίμα, πολύ κρίμα, που αυτή η χώρα έπεσε στα χέρια μας

pixabay / debowscyfoto

Αν αυτή η χώρα που ζούμε λεγόταν Ουκρανία, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Σερβία, Κουρδιστάν, Αφγανιστάν, θα είχε ίσως μία ελπίδα και μία υποστήριξη, από αυτούς που μένουν μέσα εδώ, τους κατοίκους της, που αποκαλούνται Έλληνες. Όχι όμως, δε μας νοιάζει για τη χώρα μας, στα παλιά μας παπούτσια την έχουμε γραμμένη, ή έτσι μας έπεισαν.

Βγες να φωνάξεις για την Ελλάδα με ελληνική σημαία; Είσαι ακροδεξιός, ψεκασμένος, ανώμαλος, για το γιατρό ψυχασθενής. Βγαίνεις στο δρόμο για την Παλαιστίνη; Είσαι ήρωας αριστερός. Βγαίνεις για την Ουκρανία; Δημοκράτης Ευρωπαίος. Βγαίνεις για το Κουρδιστάν; Διεθνιστής. Βγαίνεις για τη Νικαράγουα και τη Βενεζουέλα; Εξωτικός σοσιαλιστής. Για την Κύπρο; Τη Βόρεια Ήπειρο; Ούτε να τις δεις. Για την Αρμενία; Ούτε σε δελτίο ειδήσεων της Καμπότζης.

Πρέπει να υπάρχει κάτι το διαφορετικό το εξωτικό, όχι το συνηθισμένο το τετριμμένο, για να το υποστηρίξεις. Είναι σαν το φαγητό σου, δεν τρως τώρα πλέον γεμιστά, αλλά φιλετάκια με μέλι και με σάλτσα μπάρμπεκιου, άσχετα αν δεν το τρώει μετά ούτε ο σκύλος σου, εσύ αυτό θέλεις τώρα για να είσαι in.. Δεν πίνεις παλιοκρασα τώρα, πίνεις μοχίτο, δεν ακούς κλαρίνα, ακούς hip hop και r&b, δε διαβάζεις κανένα βιβλίο, διαβάζεις μόνο ατάκες από το Facebook και το tiktok.

Κρίμα, πολύ κρίμα, που αυτή η χώρα έπεσε στα χέρια μας, πολίτες, πολιτικούς συγγραφείς και συνθέτες, καλλιτέχνες και χειρώνακτες και επιχειρηματίες, είμαστε όλοι όχι για τα πανηγύρια, ούτε για τους κάδους της ανακύκλωσης δεν είμαστε… Χώρα συμπολίτη μου είναι και το χώμα που πατάς, και το σπίτι που μένεις, και οι άνθρωποι που αγαπάς, και οι φίλοι και οι συγγενείς, η δουλειά σου, ο κήπος σου, η θάλασσα που κολυμπάς, και ο αέρας που αναπνέεις… Όταν θα νιώσεις την αξία τους, θα έχουν φύγει όλα μακριά σου και θα ανήκουν σε κάποιους άλλους, και εσύ θα είσαι απλά ο υπηρέτης αυτών. Τότε θα είναι πολύ αργά, αν δεν είναι ήδη.

Θόδωρος Γαλανόπουλος