 |
Το Συντηρητικό Κόμμα του Rishi Sunak βρίσκεται στα πρόθυρα της διάσπασης, καθώς μια ακόμη πολιτική κρίση έχει κατακλύσει τη Βρετανία - και τις τελευταίες εβδομάδες έχει γίνει φανερό ότι τα μεγάλα πολιτικά κόμματα στη Δύση πληρώνουν βαρύ τίμημα για την άκριτη υποστήριξη της τελευταίας σύγκρουσης με αντιπροσώπους της Αμερικής στην Παλαιστίνη.
Graham Hryce - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πρωθυπουργός Σάνιακ απέλυσε την υπουργό Εσωτερικών Suella Braverman επειδή προσπάθησε να απαγορεύσει τις φιλοπαλαιστινιακές πορείες διαμαρτυρίας. Η διαφωνία της με τον πρωθυπουργό για το θέμα αυτό ήρθε σε συνέχεια σοβαρών διαφωνιών μεταξύ τους για άλλα θέματα "πολιτιστικού πολέμου", δηλαδή για τη μεταναστευτική πολιτική και την πολυπολιτισμικότητα.
Η αποπομπή της Braverman από τον Σουνάκ και ο διορισμός του Ντέιβιντ Κάμερον (νυν λόρδου Ντέιβιντ) ως υπουργού Εξωτερικών ήταν απελπισμένες και απερίσκεπτες πράξεις, από αυτές που θα περίμενε κανείς από έναν τεταρτοκλασάτο πολιτικό όπως ο Σουνάκ.
Η Braverman δεν έφυγε ήσυχα. Η επιστολή παραίτησής της κατηγορεί τη Sunak για ανικανότητα, προδοσία και έλλειψη αρχών, μεταξύ άλλων, και ορισμένοι συντηρητικοί βουλευτές έχουν ήδη στείλει επιστολές στην Επιτροπή 1922 εκφράζοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης τους στον Sunak.
Η έκτακτη απόφαση του πρωθυπουργού να επαναφέρει τον Κάμερον από την άξια πολιτική εξορία που του αξίζει, απλά δεν μπορεί να γίνει πιστευτή.
Ο Κάμερον δημιούργησε ολόκληρη την πανωλεθρία του Brexit, ηγήθηκε της αποτυχημένης εκστρατείας Remain, βοήθησε να μετατραπεί η Λιβύη σε αποτυχημένο κράτος και ήταν αποφασισμένος να εισβάλει στη Συρία μέχρι που τον σταμάτησε το βρετανικό κοινοβούλιο. Από τότε που αποσύρθηκε από την πολιτική με μικροψυχία μετά την επιτυχία του δημοψηφίσματος για το Brexit, απασχολεί τον χρόνο του εμπλεκόμενος σε σκοτεινές οικονομικές συμφωνίες.
Ο Πίτερ Χίτσενς, ο συντηρητικός σχολιαστής, περιέγραψε τις ενέργειες του Σουνάκ ως "μια ανοιχτή δήλωση ήττας και σκοπιμότητας" - και ο δημοσιογράφος Τζον Κρέις χαρακτήρισε τον Σουνάκ και τους Συντηρητικούς ως "έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση σε μια δίνη θανάτου".
Σίγουρα ο Σουνάκ δεν μπορεί να παραμείνει πρωθυπουργός για πολύ ακόμα, και η διάσπαση του Συντηρητικού Κόμματος φαίνεται πλέον αναπόφευκτη - με την Μπράβερμαν και τους δεξιούς υποστηρικτές της να εγκαταλείπουν κάποια στιγμή το κόμμα για να ενώσουν ίσως τις δυνάμεις τους με τον Νάιτζελ Φάρατζ και το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα για να σχηματίσουν ένα νέο λαϊκιστικό κίνημα τύπου Τραμπ.
Ούτε το Εργατικό Κόμμα του Κίερ Στάρμερ έχει ξεφύγει αλώβητο από τον οξύ συναισθηματικό διχασμό που προκάλεσε η σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης, η οποία διέλυσαν το Συντηρητικό Κόμμα την τελευταία εβδομάδα.
Ο Στάρμερ χρειάστηκε να υπομείνει την εξέγερση 56 βουλευτών του (συμπεριλαμβανομένων πολλών σκιωδών μελών του υπουργικού συμβουλίου), οι οποίοι διαφωνούν έντονα με την ακλόνητη υποστήριξή του στην άρνηση της Αμερικής να αποδεχθεί την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.
Αυτοί οι βουλευτές των Εργατικών αψήφησαν ανοιχτά τον ηγέτη τους και ψήφισαν στη Βουλή των Κοινοτήτων υπέρ μιας αποτυχημένης πρότασης που κατέθεσε το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας (SNP) - ένα ακόμη μεγάλο κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου που πρόσφατα διαλύθηκε από εσωτερικές διαιρέσεις και διαφθορά - ζητώντας άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.
Στην Αυστραλία, πικρές πολιτικές διαιρέσεις έχουν επίσης προκύψει σχετικά με τη σύγκρουση στην Παλαιστίνη, με την κυβέρνηση των Εργατικών του πρωθυπουργού Anthony Albanese να είναι βαθιά διχασμένη στο θέμα της εκεχειρίας (παρόλο που επίσημα υποστήριξε την αντίθεση της Αμερικής στην εκεχειρία) και να δέχεται συντονισμένες επιθέσεις από τα συντηρητικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία υποστηρίζουν άκριτα τη θέση της Αμερικής για τη Γάζα.
Η αντιπολίτευση έχει στιγματίσει τους πολιτικούς των Εργατικών που έχουν ζητήσει εκεχειρία ως αντισημίτες και επιμένει να απαγορευτούν οι πορείες διαμαρτυρίας υπέρ των Παλαιστινίων - υπήρξαν πολλές σε μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας τις τελευταίες εβδομάδες.
Ο πρωθυπουργός Αλμπανέζε, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές τον περασμένο Μάιο, βρίσκεται τώρα επικεφαλής μιας διασπασμένης κυβέρνησης που φαίνεται όλο και πιο απίθανο να κερδίσει μια δεύτερη θητεία στο αξίωμα.
Φαίνεται να υπάρχει μια πολύ αυστηρή συσχέτιση μεταξύ της άνανδρης υποστήριξης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ανικανότητας των πολιτικών στη Δύση.
Παρόμοιες πικρές πολιτικές διαιρέσεις, συνοδευόμενες από μαζικές πορείες διαμαρτυρίας υπέρ των Παλαιστινίων, εμφανίστηκαν πρόσφατα στις περισσότερες δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής - και η Γερμανία, η Γαλλία, η Αυστρία και η Ουγγαρία έχουν πλέον απαγορεύσει εντελώς τις φιλοπαλαιστινιακές συγκεντρώσεις.
Είναι περίεργο το γεγονός πως οι δήθεν φιλελεύθερες δημοκρατικές κυβερνήσεις που υποστηρίζουν άκριτα τις ξένες συγκρούσεις της Αμερικής με πληρεξούσιους αντιπροσώπους βρίσκονται να περιορίζουν την ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα διαμαρτυρίας στις ίδιες τους τις χώρες.
Όπως και να έχει, είναι σαφές ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και η συνεχιζόμενη αντίδραση της κυβέρνησης Νετανιάχου σε αυτές έχουν αποσταθεροποιήσει βαθιά τις δυτικές δημοκρατίες και έχουν επιδεινώσει βαθιά ριζωμένες, προϋπάρχουσες ιδεολογικές και πολιτικές διαιρέσεις στο εσωτερικό τους.
Πώς προέκυψε αυτό το αυτοκαταστροφικό πολιτικό χάος;
Η Παλαιστίνη, δυστυχώς, έχει γίνει πλέον ένα κλασικό θέμα "πολιτιστικού πολέμου" στη Δύση, ως αποτέλεσμα του ότι σχεδόν όλες οι δυτικές κυβερνήσεις υποστηρίζουν άκριτα τη λευκή επιταγή που έδωσε η κυβέρνηση Μπάιντεν στη δεξιά κυβέρνηση συνασπισμού του πρωθυπουργού Νετανιάχου όσον αφορά τη Γάζα.
Η ορθολογική συζήτηση επί του θέματος έχει καταστεί πρακτικά αδύνατη στη Δύση, με τις δύο πλευρές να εκτοξεύουν συναισθηματικές κατηγορίες περί "αντισημιτισμού" (που επαναπροσδιορίζονται έτσι ώστε να περιλαμβάνουν οποιαδήποτε υποστήριξη στον παλαιστινιακό αγώνα ή οποιαδήποτε κριτική στις ενέργειες του Νετανιάχου) και "γενοκτονίας" η μία εναντίον της άλλης, ενώ ταυτόχρονα αγνοούν το σύνθετο ιστορικό πλαίσιο που οδήγησε στην τρέχουσα φάση της σύγκρουσης.
Στην πραγματικότητα, όταν ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ επισήμανε πρόσφατα πως οι επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου είχαν ιστορικό υπόβαθρο - μια αποδεδειγμένα αληθινή δήλωση - ο Ισραηλινός πρέσβης στον ΟΗΕ απαίτησε την άμεση απόλυσή του. Τόσα πολλά για την ορθολογική συζήτηση.
Είναι αναπόφευκτο ότι θα πρέπει να υπάρξει κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και πως κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση για μια πολιτική διευθέτηση. Είναι πολύ απίθανο, ωστόσο, η κυβέρνηση Νετανιάχου να παραμείνει στην εξουσία αρκετό καιρό για να διαπραγματευτεί μια τέτοια διευθέτηση.
Πρόσφατες δημοσκοπήσεις στο Ισραήλ δείχνουν ότι η υποστήριξη προς τον Νετανιάχου καταρρέει, και μέσα ενημέρωσης εντός του Ισραήλ που προηγουμένως τον υποστήριζαν, τον καλούν τώρα να παραιτηθεί - όχι μόνο επειδή απέτυχε να αποτρέψει τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, αλλά επειδή δεν έχει καμία ρεαλιστική στρατηγική για τη διαπραγμάτευση μιας ειρηνικής επίλυσης της σύγκρουσης.
Ο πρώην ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ - ο οποίος, σε αντίθεση με τον Νετανιάχου, είναι προσηλωμένος σε μια λύση δύο κρατών που θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και της ισραηλινής κυβέρνησης - δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο ABC της Αυστραλίας ότι ο Νετανιάχου "πρέπει να απολυθεί... δεν είναι κατάλληλος να κυβερνήσει και δεν έχει καμία στρατηγική για να εργαστεί προς την κατεύθυνση της ειρήνης".
Ο Όλμερτ - ο οποίος είναι σφοδρός αντίπαλος της Χαμάς - έχει κατηγορήσει τον Νετανιάχου ότι ενισχύει τη μαχητική οργάνωση από τότε που έγινε πρωθυπουργός, αρνούμενος να διαπραγματευτεί με την Παλαιστινιακή Αρχή - με το σκεπτικό πως ο Νετανιάχου, όπως και η Χαμάς, αρνείται να δεχτεί ότι είναι δυνατή μια διευθέτηση με διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων.
Ο Όλμερτ έχει επίσης καταδικάσει τον Νετανιάχου επειδή αρνείται να κάνει διάκριση μεταξύ των τρομοκρατών της Χαμάς και των αθώων πολιτών στη Γάζα και επειδή προκάλεσε τη ραγδαία διάλυση της διεθνούς υποστήριξης προς το Ισραήλ (εννοεί στη Δύση, διότι τέτοια υποστήριξη δεν υπάρχει αλλού) μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου.
Οι επικρίσεις του Όλμερτ για τον Νετανιάχου είναι ουσιαστικά σωστές. Μέλη της κυβέρνησης Νετανιάχου δήλωσαν πρόσφατα ότι το Ισραήλ σκοπεύει να καταλάβει τη Γάζα μετά το τέλος της παρούσας σύγκρουσης και πως τα δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που κατοικούν στη Γάζα θα πρέπει να εκδιωχθούν από την περιοχή.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν έχουν καταστήσει σαφές ότι τέτοιοι στρατηγικοί στόχοι είναι εντελώς απαράδεκτοι, αλλά παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να επιτρέπουν στον Νετανιάχου να κάνει ό,τι θέλει στη Γάζα - τουλάχιστον προς το παρόν.
Κάποια στιγμή, ωστόσο, η Αμερική θα αποσύρει την υποστήριξή της προς την κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως έκανε και με άλλα τοπικά καθεστώτα πληρεξουσίων της στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν και το Ιράκ - όταν έγινε σαφές πως οι άστοχες εξορμήσεις της σε αυτές τις χώρες θα κατέληγαν σε ντροπιαστικές ήττες.
Οι μακροπρόθεσμες προοπτικές για τα τοπικά πληρεξούσια καθεστώτα στις ξένες συγκρούσεις της Αμερικής, αν η ιστορία αποτελεί αξιόπιστο οδηγό, είναι σαφώς ζοφερές.
Ο συνεχιζόμενος βομβαρδισμός της Γάζας από τον Νετανιάχου έχει πλέον ενώσει ολόκληρο τον αραβικό κόσμο εναντίον του Ισραήλ -συμπεριλαμβανομένων της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Τουρκίας, χώρες που πρόσφατα είχαν επιδιώξει την προσέγγιση με το Ισραήλ- και κάποια στιγμή η Αμερική θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με αυτή τη νέα πολιτική αναδιάταξη στη Μέση Ανατολή.
Σε ένα βιβλίο με τίτλο "Social Origins of Democracy and Dictatorship" (Κοινωνικές καταβολές της δημοκρατίας και της δικτατορίας) που δημοσιεύθηκε το 1966, καθώς ο πόλεμος του Βιετνάμ κλιμακωνόταν εκτός ελέγχου, ο Barrington Moore Jr χαρακτήρισε την αμερικανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική ως έναν παράλογο συνδυασμό "καταπίεσης στο εσωτερικό και επιθετικότητας στο εξωτερικό".
Τίποτα δεν έχει αλλάξει πολύ από αυτή την άποψη. Αυτό όμως που έχει αλλάξει τις τελευταίες έξι δεκαετίες είναι πως η πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα που χαρακτήριζε την Αμερική και τις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες στα μέσα της δεκαετίας του 1960 έχει καταρρεύσει πλήρως.
Καταστράφηκε από τις άπληστες παγκόσμιες ελίτ που επέβαλαν στους πολίτες τους ανελεύθερες, παράλογες ιδεολογίες αφύπνισης, δημιουργώντας έτσι τους λεγόμενους "πολιτισμικούς πολέμους" και προκαλώντας μια ισχυρή λαϊκιστική πολιτική αντίδραση την οποία είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να ελέγξουν.
Στην πορεία έχουν αποσταθεροποιήσει τις χώρες που κυβερνούν πλέον με τη βοήθεια πολιτικών τέταρτης κατηγορίας όπως ο Ρίσι Σουνάκ - οι οποίοι εκτελούν δουλικά τις εντολές τους και τους οποίους αντικαθιστούν αυτές τις μέρες με μονότονη κανονικότητα.
Και πίσω από αυτό το ανιαρό παγκόσμιο θέαμα βρίσκεται μια διογκωμένη και παρακμάζουσα αμερικανική αυτοκρατορία, η οποία εξακολουθεί να είναι προσηλωμένη στην προώθηση ξένων συγκρούσεων μέσω αντιπροσώπων - παρά τις πανωλεθρίες που δημιούργησε στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα μεγάλα δυτικά πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί έχουν τώρα μια ξεκάθαρη επιλογή: μπορούν να σταματήσουν να υποστηρίζουν άκριτα τους καταστροφικούς εξωτερικούς πολέμους μεσολάβησης της Αμερικής, ή να διακινδυνεύσουν να διαλυθούν από τις πικρές εσωτερικές συγκρούσεις που αναπόφευκτα γεννά μια τέτοια απερίσκεπτη υποστήριξη.
Ο πρόεδρος Μακρόν της Γαλλίας είναι ο μόνος δυτικός ηγέτης που φαίνεται να το εκτιμά αυτό.
Πρόσφατα ο Μακρόν ζήτησε γενναία την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και καταδίκασε έντονα τις συνεχιζόμενες δολοφονίες αθώων πολιτών από τον Νετανιάχου και την κατάφωρη περιφρόνηση του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν άλλοι πολιτικοί ηγέτες στη Δύση θα έχουν το θάρρος και την εξυπνάδα να ακολουθήσουν το παράδειγμα του προέδρου Μακρόν. Αλλά τα γεγονότα στο Ηνωμένο Βασίλειο την περασμένη εβδομάδα καθιστούν απολύτως σαφή την τύχη που περιμένει τους πολιτικούς που αρνούνται να το πράξουν.
* Ο Graham Hryce είναι Αυστραλός δημοσιογράφος και πρώην δικηγόρος των μέσων ενημέρωσης, του οποίου το έργο έχει δημοσιευθεί στην Australian, την Sydney Morning Herald, την Age, την Sunday Mail, την Spectator και την Quadrant.