Ο παγκόσμιος Νότος περίμενε την αυγή μιας νέας αραβικής πραγματικότητας.
Pepe Escobar - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Άλλωστε, ο αραβικός δρόμος - ακόμη και αν καταπιέζεται στις πατρίδες του - σφύζει από διαμαρτυρίες που εκφράζουν άγρια οργή κατά της μαζικής σφαγής των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ.
Οι Άραβες ηγέτες αναγκάστηκαν να αναλάβουν κάποιου είδους δράση, πέρα από την αναστολή μερικών πρεσβειών με το Ισραήλ, και κάλεσαν σε ειδική σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) για να συζητηθεί ο συνεχιζόμενος ισραηλινός πόλεμος κατά των παιδιών της Παλαιστίνης.
Εκπρόσωποι 57 μουσουλμανικών κρατών συνήλθαν στο Ριάντ στις 11 Νοεμβρίου για να δώσουν ένα σοβαρό, πρακτικό χτύπημα κατά των πρακτόρων και των υποκινητών της γενοκτονίας. Αλλά στο τέλος, δεν προσφέρθηκε τίποτα, ούτε καν παρηγοριά.
Η τελική δήλωση του OIC θα παραμείνει για πάντα κατοχυρωμένη στο χρυσοποίκιλτο παλάτι της δειλίας. Κορυφαία σημεία του κακόγουστου ρητορικού σόου: αντιτιθέμεθα στην "αυτοάμυνα" του Ισραήλ, καταδικάζουμε την επίθεση στη Γάζα, ζητάμε (από ποιους;) να μην πωλούν όπλα στο Ισραήλ, ζητάμε από το ΔΠΔ καγκουρό να "ερευνήσει" τα εγκλήματα πολέμου, ζητάμε ψήφισμα του ΟΗΕ που να καταδικάζει το Ισραήλ.
Για την ιστορία, αυτό είναι το καλύτερο που 57 χώρες με μουσουλμανική πλειονότητα μπόρεσαν να μαζέψουν ως απάντηση σε αυτή τη γενοκτονία του 21ου αιώνα.
Η ιστορία, ακόμη και αν γράφτηκε από νικητές, τείνει να είναι ασυγχώρητη προς τους δειλούς.
Οι τέσσερις πιο δειλοί, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Μαρόκο - οι τρεις τελευταίοι έχουν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ κάτω από το βαρύ χέρι των ΗΠΑ το 2020. Αυτοί είναι που μπλόκαραν συστηματικά την υιοθέτηση σοβαρών μέτρων στη σύνοδο κορυφής του OIC, όπως το σχέδιο πρότασης της Αλγερίας για απαγόρευση του πετρελαίου στο Ισραήλ, καθώς και την απαγόρευση της χρήσης του αραβικού εναέριου χώρου για την παράδοση όπλων στο κράτος κατοχής.
Η Αίγυπτος και η Ιορδανία - μακροχρόνια αραβικά υποζύγια - ήταν επίσης μη δεσμευτικές, καθώς και το Σουδάν, το οποίο βρίσκεται στη μέση ενός εμφυλίου πολέμου. Η Τουρκία, υπό τον σουλτάνο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μόνο λόγια και καμία δράση- μια νεο-οθωμανική παρωδία του τεξανικού "all hat, no cattle".
BRICS ή IMEC;
Οι τέσσερις κορυφαίοι δειλοί αξίζουν κάποια εξέταση. Το Μπαχρέιν είναι ένας ταπεινός υποτελής που φιλοξενεί έναν βασικό κλάδο της αυτοκρατορίας των βάσεων των ΗΠΑ. Το Μαρόκο έχει στενές σχέσεις με το Τελ Αβίβ - ξεπουλήθηκε γρήγορα μετά από μια ισραηλινή υπόσχεση να αναγνωρίσει τη διεκδίκηση του Ραμπάτ στη Δυτική Σαχάρα. Επιπλέον, το Μαρόκο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό, κυρίως από τη συλλογική Δύση.
Στη συνέχεια έχουμε τα μεγάλα σκυλιά, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και οι δύο είναι γεμάτες με αμερικανικό οπλισμό και, όπως και το Μπαχρέιν, φιλοξενούν επίσης αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις.Ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MbS) και ο παλιός μέντοράς του, ο κυβερνήτης των Εμιράτων Μοχάμεντ μπιν Ζαγιέντ (MbZ), υπολογίζουν την απειλή έγχρωμων επαναστάσεων που θα διαλύσουν τις βασιλικές τους επικράτειες αν παρεκκλίνουν πολύ από το αποδεκτό αυτοκρατορικό σενάριο.
Όμως σε λίγες εβδομάδες, από την 1η Ιανουαρίου 2024, υπό ρωσική προεδρία, τόσο το Ριάντ όσο και το Άμπου Ντάμπι θα διευρύνουν τους ορίζοντές τους, καθώς θα γίνουν επίσημα μέλη των 11 BRICS.
Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έγιναν δεκτά στα διευρυμένα BRICS μόνο λόγω προσεκτικών γεωπολιτικών και γεωοικονομικών υπολογισμών της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Κίνας.
Μαζί με το Ιράν - το οποίο τυχαίνει να έχει τη δική του στρατηγική εταιρική σχέση τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα - το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι υποτίθεται πως θα ενισχύσουν την ενεργειακή επιρροή της σφαίρας των BRICS και θα αποτελέσουν βασικούς παίκτες, πιο κάτω στην πορεία, στην προσπάθεια αποδολαριοποίησης, απώτερος στόχος της οποίας είναι η παράκαμψη του πετροδολαρίου.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι θα επωφεληθούν επίσης πάρα πολύ από το όχι και τόσο μυστικό σχέδιο του 1963 για την κατασκευή της διώρυγας Μπεν Γκουριόν, από τον Κόλπο της Άκαμπα προς την Ανατολική Μεσόγειο, φτάνοντας - τι σύμπτωση - πολύ κοντά στην κατεστραμμένη σήμερα βόρεια Γάζα.
Η διώρυγα θα επέτρεπε στο Ισραήλ να γίνει ένας βασικός κόμβος διαμετακόμισης ενέργειας, εκτοπίζοντας τη διώρυγα του Σουέζ της Αιγύπτου, και αυτό τυχαίνει να συνδυάζεται όμορφα με τον ρόλο του Ισραήλ ως de facto βασικού κόμβου στο τελευταίο κεφάλαιο του πολέμου των οικονομικών διαδρόμων: τον διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής (IMEC) που επινόησαν οι ΗΠΑ.
Το IMEC είναι ένα αρκετά διεστραμμένο ακρωνύμιο, όπως και η όλη λογική πίσω από αυτόν τον φανταστικό διάδρομο, που είναι να τοποθετήσει το Ισραήλ, το οποίο παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, ως κρίσιμο εμπορικό κόμβο και ακόμη και ως πάροχο ενέργειας μεταξύ της Ευρώπης, μέρους του αραβικού κόσμου και της Ινδίας.
Αυτή ήταν επίσης η λογική πίσω από την παρωδία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου στα Ηνωμένα Έθνη τον Σεπτέμβριο, όπου έδειξε σε όλη τη "διεθνή κοινότητα" έναν χάρτη της "Νέας Μέσης Ανατολής" στον οποίο η Παλαιστίνη είχε διαγραφεί εντελώς.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ότι το IMEC και η διώρυγα Μπεν Γκουριόν θα κατασκευαστούν - κάτι που δεν είναι δεδομένο με κανένα ρεαλιστικό κριτήριο.
Επιστρέφοντας στην ψηφοφορία στον OIC, τα τσιράκια των ΗΠΑ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία - δύο χώρες στα δυτικά και ανατολικά σύνορα του Ισραήλ, αντίστοιχα - βρίσκονταν στην πιο δύσκολη θέση από όλες. Το κράτος κατοχής επιθυμούσε να σπρώξει οριστικά στα σύνορά τους περίπου 4,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Όμως το Κάιρο και το Αμμάν, που επίσης έχουν κατακλυστεί από αμερικανικά όπλα και έχουν χρεοκοπήσει οικονομικά όσο δεν πάει, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιβιώσουν από τις αμερικανικές κυρώσεις αν έτειναν πολύ απαράδεκτα προς την Παλαιστίνη.
Έτσι, στο τέλος, πάρα πολλά μουσουλμανικά κράτη που επέλεξαν την ταπείνωση έναντι της δικαιοσύνης σκέφτονταν με πολύ στενούς, πραγματιστικούς όρους εθνικού συμφέροντος. Η γεωπολιτική είναι ανελέητη. Όλα αφορούν τους φυσικούς πόρους και τις αγορές. Αν δεν έχεις το ένα, χρειάζεσαι το άλλο, και αν δεν έχεις κανένα, ένας Ηγεμόνας υπαγορεύει τι επιτρέπεται να έχεις.
Ο αραβικός και μουσουλμανικός δρόμος - και η Παγκόσμια Πλειοψηφία - μπορεί δικαίως να αισθανθεί απογοήτευση όταν βλέπει πως αυτοί οι "ηγέτες" δεν είναι έτοιμοι να μετατρέψουν τον ισλαμικό κόσμο σε πραγματικό πόλο ισχύος στο πλαίσιο της αναδυόμενης πολυπολικότητας.
Αυτό δεν θα συνέβαινε με κανέναν άλλο τρόπο. Πολλά βασικά αραβικά κράτη δεν είναι κυρίαρχες οντότητες. Είναι όλα εγκλωβισμένα, θύματα μιας νοοτροπίας υποτελούς. Δεν είναι έτοιμα -ακόμη- για το κοντινό τους ραντεβού με την Ιστορία. Και δυστυχώς, παραμένουν ακόμα όμηροι του δικού τους "αιώνα της ταπείνωσης".
Την ταπεινωτική χαριστική βολή δεν την έστειλε άλλος από τον ίδιο τον γενοκτόνο μανιακό του Τελ Αβίβ: απείλησε όλους στον αραβικό κόσμο αν δεν το βουλώσουν - πράγμα που ήδη έκαναν.
Φυσικά, υπάρχουν πολύ σημαντικές αραβικές και μουσουλμανικές γενναίες καρδιές στο Ιράν, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τον Λίβανο και την Υεμένη. Αν και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση την πλειοψηφία, αυτοί οι παράγοντες της Αντίστασης αντικατοπτρίζουν το συναίσθημα στην Οδό όσο κανένας άλλος. Και με τον πόλεμο του Ισραήλ να επεκτείνεται κάθε μέρα, η περιφερειακή και παγκόσμια επιρροή τους θα αυξηθεί ανυπολόγιστα, όπως και σε όλους τους άλλους περιφερειακούς πολέμους του Ηγεμόνα.
Στραγγαλίζοντας έναν νέο αιώνα στην κούνια του
Η καταστροφική πανωλεθρία του Σχεδίου Ουκρανία και η αναβίωση ενός δύσκολου πολέμου στη Δυτική Ασία είναι βαθιά συνυφασμένες.
Πέρα από την ομίχλη της "ανησυχίας" της Ουάσινγκτον για τη γενοκτονική λαίλαπα του Τελ Αβίβ, το κρίσιμο γεγονός είναι ότι βρισκόμαστε στο μέσον ενός πολέμου εναντίον των BRICS 11.
Η Αυτοκρατορία δεν κάνει στρατηγική- στην καλύτερη περίπτωση, κάνει τακτικά επιχειρηματικά σχέδια εν κινήσει. Υπάρχουν δύο άμεσες τακτικές στο παιχνίδι: μια αμερικανική αρμάδα που αναπτύσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο - σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκφοβιστούν τα μεγαθήρια του Άξονα Αντίστασης, το Ιράν και η Χεζμπολάχ - και μια πιθανή εκλογή του Μίλεϊ στην Αργεντινή που συνδέεται με τη δεδηλωμένη υπόσχεσή του να διακόψει τις σχέσεις Βραζιλίας-Αργεντινής.
Πρόκειται λοιπόν για μια ταυτόχρονη επίθεση κατά των BRICS 11 σε δύο μέτωπα: Δυτική Ασία και Νότια Αμερική. Δεν θα λείψουν οι αμερικανικές προσπάθειες για να αποτραπεί η προσέγγιση των BRICS 11 με τον ΟΠΕΚ+. Ένας βασικός στόχος είναι να ενσταλάξουν φόβο στο Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι - όπως επιβεβαιώνεται από επιχειρηματικές πηγές του Περσικού Κόλπου.
Ακόμη και οι υποτελείς ηγέτες στην έκθεση του OIC θα είχαν επίγνωση πως βρισκόμαστε πλέον βαθιά μέσα στο The Empire Strikes Back (Η Αυτοκρατορία ξαναχτυπάει). Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τη δειλία τους.
Γνωρίζουν ότι για τον Ηγεμόνα, η πολυπολικότητα ισούται με "χάος", η μονοπολικότητα με "τάξη" και οι κακόβουλοι δρώντες ισούται με "αυτοκράτορες" - όπως ο νέος Ρωσο-κινεζο-ιρανικός "Άξονας του Κακού" και οποιοσδήποτε, ιδίως οι υποτελείς, που αντιτίθεται στη "διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες".
Και αυτό μας φέρνει σε μια ιστορία δύο εκεχειριών. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Παγκόσμια Πλειοψηφία αναρωτιούνται γιατί ο Ηγεμόνας επιθυμεί απεγνωσμένα την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, ενώ αρνείται κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη.
Το πάγωμα του Έργου Ουκρανία διατηρεί το φάντασμα της Ηγεμονίας για λίγο ακόμα. Ας υποθέσουμε πως η Μόσχα θα τσιμπήσει το δόλωμα (δεν θα τσιμπήσει). Αλλά για να παγώσει την Ουκρανία στην Ευρώπη, ο Ηγεμόνας θα χρειαστεί μια ισραηλινή νίκη στη Γάζα - ίσως με κάθε κόστος - για να διατηρήσει έστω και ένα ίχνος της προηγούμενης δόξας του.
Αλλά μπορεί το Ισραήλ να πετύχει τη νίκη περισσότερο από ό,τι η Ουκρανία; Το Τελ Αβίβ μπορεί να έχει ήδη χάσει τον πόλεμο στις 7 Οκτωβρίου, καθώς δε θα μπορέσει ποτέ να ανακτήσει την πρόσοψη του αήττητου. Και αν αυτό μετατραπεί σε περιφερειακό πόλεμο που θα χάσει το Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα χάσουν εν μία νυκτί τους Άραβες υποτελείς τους, οι οποίοι σήμερα έχουν μια κινεζική και ρωσική επιλογή που περιμένει στα παρασκήνια.
Ο βρυχηθμός του δρόμου γίνεται όλο και πιο δυνατός - απαιτώντας από την κυβέρνηση Μπάιντεν, που τώρα θεωρείται συνένοχη με το Τελ Αβίβ, να σταματήσει την ισραηλινή γενοκτονία που μπορεί να οδηγήσει σε Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα συμμορφωθεί. Οι πόλεμοι στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία μπορεί να είναι η τελευταία της ευκαιρία (θα χάσει) να ανατρέψει την ανάδυση ενός ευημερούντος, συνδεδεμένου, ειρηνικού αιώνα της Ευρασίας.