Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Εξάλλου, η ασιατική χώρα που επισκέφθηκε όντως με αξιοσημείωτο τρόπο μετατράπηκε από μια "κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα" στη "μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου". Τίποτα από αυτά, βέβαια, δεν "προέκυψε εν μία νυκτί" από τις "στάχτες" ενός πολέμου που, όπως αναγνωρίζει, "κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό" "ολόκληρη την κορεατική χερσόνησο". Χρειάστηκε κάποια προσπάθεια. Πώς λοιπόν μπορεί η μετασυγκρουσιακή Ουκρανία να γίνει στο μέλλον ένα μέρος παρόμοιο με τη σημερινή Νότια Κορέα; Η απάντηση που δίνει ο Σταυρίδης περιλαμβάνει τρία στοιχεία: "σοβαρή [δυτική] βοήθεια για την ανοικοδόμηση", "αδιάσειστες εγγυήσεις ασφαλείας" και, το πιο ενδιαφέρον, μια συμφωνία "γη έναντι ειρήνης".
Όσον αφορά τα πρώτα στοιχεία, ο Αμερικανός αξιωματούχος παρατηρεί ότι οι δυτικές εταιρείες βλέπουν "οικονομικά οφέλη στις μεταπολεμικές κατασκευαστικές δραστηριότητες στην Ουκρανία", αφού, "μαζικές επικοινωνίες", "εγκαταστάσεις ηλεκτρικής ενέργειας", κ.λπ. θα βρίσκονται στη "λίστα αγορών" του Κιέβου. Θεωρεί ότι "εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια ρωσικών κεφαλαίων που βρίσκονται υπό κυρώσεις στη Δύση" μπορεί να γίνουν διαθέσιμα για όλα αυτά.
Η ιστορία της μεταπολεμικής οικονομικής ανάπτυξης και εκβιομηχάνισης της Νότιας Κορέας δεν είναι όμως τόσο απλή όσο θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ο Σταυρίδης: για ένα πράγμα, κάθε αφήγησή της πρέπει να περιλαμβάνει τα χρόνια της αυταρχικής δικτατορίας του στρατηγού Παρκ Τσουνγκ Χι (1963-1979). Παρά την αδιαμφισβήτητη οικονομική ανάπτυξη, η χώρα είναι επίσης γνωστή σήμερα για το ανεξέλεγκτο πρόβλημα της πορνείας ηλικιωμένων γυναικών, με τις λεγόμενες "κυρίες Βάκχες", 60άρες ή και μεγαλύτερες, να αποτελούν τακτικό θέαμα στη Σεούλ, ίσως απαρατήρητο από τον Σταυρίδη. Το εμπόριο σeξ στη Νότια Κορέα, που αφορά τις λεγόμενες "Κορεάτισσες στρατιωτικές γυναίκες παρηγοριάς" έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την αμερικανική στρατιωτική παρουσία εκεί, αποτελώντας βασικό μέρος των κορεατοαμερικανικών σχέσεων, σύμφωνα με την ερευνήτρια Na-Young Lee - και είναι ένα από τα πολλά κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Νοτιοκορεάτες.
Επιστρέφοντας στην Ουκρανία, ένα έθνος διαβόητο ως η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης, οι συζητήσεις για την "ανοικοδόμησή" της δεν είναι καινούργιες. Μένει να δούμε πώς θα μπορέσουν οι υπερχρεωμένες ΗΠΑ να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το έθνος αυτό σε αυτό το σενάριο: αρκεί να πούμε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν μόλις υπέγραψε ένα προσωρινό νομοσχέδιο για τις δαπάνες ώστε να αποφευχθεί το κλείσιμο της κυβέρνησης (προς το παρόν), το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν περιλαμβάνει το αίτημα του προέδρου για βοήθεια ύψους σχεδόν 106 δισεκατομμυρίων δολαρίων τόσο για το Ισραήλ όσο και για την Ουκρανία.
Όσον αφορά τις "εγγυήσεις ασφαλείας" του Σταυρίδη, αυτές ουσιαστικά σημαίνουν "ένταξη στον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου", κάτι που, σύμφωνα με τον ίδιο, "είναι παρόμοιο με αυτό που παραχωρήθηκε στη Νότια Κορέα ως πλήρης εταίρος των ΗΠΑ το 1953". Αυτό είναι πράγματι αρκετά τραβηγμένο! Με αυτό εννοεί τη διμερή Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας, η οποία δεν περιλαμβάνει άλλες δυτικές δυνάμεις και επομένως δεν μπορεί να συγκριθεί με μια ένταξη στο ΝΑΤΟ σε καμία περίπτωση. Επιπλέον, μέχρι σήμερα δεν έχει υπογραφεί ποτέ συνθήκη ειρήνης μεταξύ των δύο Κορεών και η κορεατική χερσόνησος παραμένει σημείο έντασης. Επιπλέον, η Σεούλ δεν κατέκτησε ποτέ την πυρηνική ενέργεια, ενώ η γειτονική Βόρεια Κορέα διαθέτει θερμοπυρηνικά όπλα, τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να απαρνηθεί.
Εν ολίγοις, ο πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ φαίνεται να διασκεδάζει με την ιδέα ότι μια αναμφισβήτητα νικηφόρα Ρωσία θα παρακολουθεί άπραγη αυτό που έχει απομείνει από την Ουκρανία να γίνεται μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Αυτή είναι μια περίεργη συλλογιστική: Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τον μελετητή του Πανεπιστημίου του Σικάγο, John Mearsheimer, έναν από τους πιο επιδραστικούς ρεαλιστές, ήταν μια από τις κύριες αιτίες της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης από το 2014, κατ' αρχάς, και παραμένει μια από τις κύριες αιτίες της σημερινής κρίσης, μαζί με τις αμερικανικές πολιτικές για την "περικύκλωση" της Ρωσίας.
Όντας, μεταξύ πολλών άλλων, ομότιμος πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ναυτικού Ινστιτούτου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Σταυρίδης δεν είναι προφανώς ανόητος. Πρόκειται για έναν πολύ καλά καταρτισμένο επιστήμονα, διπλωμάτη και πολιτικό, για να πούμε το λιγότερο. Και όμως, στο παραπάνω παρατιθέμενο άρθρο του στο Bloomberg, επινοεί μια αρκετά ευφάνταστη ιστορία, η οποία φαίνεται να είναι περισσότερο ευσεβής πόθος παρά οτιδήποτε άλλο. Σχεδόν κάνει κάποιον να σκεφτεί ότι, για μια μη δυτική χώρα, το να καταστρέφεται και να διαιρείται σε έναν πόλεμο φθοράς με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ δεν είναι καθόλου άσχημα, αρκεί, σημειωτέον, η Δύση υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον να έρθει να βοηθήσει με τις βαθιές τσέπες της και να συνδράμει στη χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης αυτού που έχει απομείνει από το έθνος αυτό. Τότε θα έρθει η ευημερία, η "δημοκρατία" και, ίσως (ποιος ξέρει;), ακόμη και "πολυώροφα κτίρια γραφείων, λαμπερά διαμερίσματα και μαρμάρινα εμπορικά κέντρα", όπως ακριβώς στη Σεούλ.
Το άρθρο του Σταυρίδη βγάζει πολύ περισσότερο νόημα αν το διαβάσει κανείς ως ένα είδος εμπορικής προώθησης. Το πιο αποκαλυπτικό σημείο του είναι η παραδοχή του συντάκτη του, στο τρίτο σημείο του, του γεγονότος ότι "όπως η Νότια Κορέα δεν ήταν σε θέση να απαιτήσει μια πλήρη εδαφική νίκη επί του βορρά τη δεκαετία του 1950, η Ουκρανία δεν είναι σε θέση να απαιτήσει μια πλήρη ρωσική απόσυρση από το έδαφός της", ακόμη και με την "προσθήκη μαχητικών αεροσκαφών F-16". Αναγνωρίζει επίσης πως "αυτό θα βαλτώσει πιθανότατα σε μια παγωμένη σύγκρουση".
Λοιπόν, αυτό είναι ένα καταθλιπτικό αποτέλεσμα για το Κίεβο και μια μεγάλη ήττα από την άποψη των γεωπολιτικών στόχων της Ουάσινγκτον - και όμως φαίνεται να είναι το πιο ρεαλιστικό σενάριο. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο απόστρατος ναύαρχος, ως ένα είδος βραβείου παρηγοριάς, είναι να φανταστεί μια μελλοντική Ουκρανία. Αν και διαιρεμένη και κατεστραμμένη, μας καθησυχάζει πως με την κατάλληλη χρηματοδότηση "θα ξεπεράσει τη Ρωσία σε μερικές δεκαετίες όσον αφορά το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, τη συνολική αγροτική παραγωγή", για να μην αναφέρουμε τις μπόνους συγκινήσεις του να γίνει με κάποιο τρόπο "μια ζωτική, δημοκρατική κοινωνία" - ακόμη και με ένα σημαντικό εγχώριο πρόβλημα μειονοτικών δικαιωμάτων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και νεοναζί. Κλείνει το άρθρο του με τα ακόλουθα "αισιόδοξα" λόγια: "Ας ελπίσουμε ότι ένα θαύμα ανοικοδόμησης κορεατικού τύπου βρίσκεται στον ορίζοντα για την Ουκρανία". Φαίνεται, μετά από όλα αυτά, πως αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει τώρα η πολιτική Δύση για την Ουκρανία.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr