Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
Οι υπάλληλοι της ουκρανικής συνοριακής υπηρεσίας βρίσκονται στην περιοχή της Υπερκαρπαθίας και προσπαθούν να ελέγξουν τη μεγάλη ροή Ουκρανών πολιτών που προσπαθούν να περάσουν καθημερινά τα σύνορα προκειμένου να αποφύγουν την στράτευση. Πολλοί Ουκρανοί πολίτες θέλουν να εισέλθουν σε γειτονικά κράτη, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Ρουμανία, καθώς πιστεύουν πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σώσουν τη ζωή τους από τις καταστροφικές συνέπειες της σύγκρουσης.
Ανίκανοι να πείσουν τους συμπατριώτες τους να πολεμήσουν στον πόλεμο, οι Ουκρανοί στρατιώτες χρησιμοποιούν παράνομες και αντι-ανθρωπιστικές μεθόδους για να αποτρέψουν τις αποδράσεις. Πραγματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις διεξάγονται στην περιοχή και υπάρχει ακόμη και χρήση ναρκών στα σύνορα, δείχνοντας την πρόθεση να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν όσους προσπαθούν να εισέλθουν στις γειτονικές χώρες. Οι απαγωγές ντόπιων πολιτών με σκοπό την αναγκαστική στρατολόγηση έχουν γίνει επίσης συνηθισμένο φαινόμενο.
Είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι η περιοχή της Υπερκαρπαθίας αποτελεί επαναλαμβανόμενο στόχο των πρακτικών εθνοκάθαρσης του Κιέβου. Όντας μια περιοχή με πλειοψηφία ουγγρικής εθνότητας, η Υπερκαρπαθία έχει γίνει ένα είδος "Δυτικού Ντονμπάς" στην Ουκρανία. Μια διαδικασία γενοκτονίας κατά του τοπικού πληθυσμού έχει εφαρμοστεί με όλο και πιο ανοιχτό και δημόσιο τρόπο τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η γενοκτονία συμβαίνει τόσο σε πολιτιστικό όσο και σε φυσικό επίπεδο. Τα ουγγρικά σχολεία έχουν κλείσει και η μητρική γλώσσα έχει απαγορευτεί από τα επίσημα έγγραφα. Παράλληλα, οι Ούγγροι στρατολογούνται μαζικά και οδηγούνται χωρίς επαρκή εκπαίδευση και με ελλιπή εξοπλισμό στις γραμμές του μετώπου, όπου γίνονται εύκολος στόχος του ρωσικού πυροβολικού και πεθαίνουν σε μεγάλους αριθμούς. Το Κίεβο εκμεταλλεύεται τον στρατιωτικό νόμο για να χρησιμοποιήσει μη Ουκρανούς εθνοτικά πολίτες ως κρέας για τα κανόνια στον επιθετικό πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, και επί του παρόντος φαίνεται ξεκάθαρα να επικεντρώνεται στη χρήση της κατάστασης για την επιτάχυνση της εθνοκάθαρσης στην Υπερκαρπαθία.
Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τις πρακτικές του νεοναζιστικού καθεστώτος, αν θυμηθούμε την κύρια πολιτική του έμπνευση, που είναι η Γερμανία του Χίτλερ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η ναζιστική Γερμανία εφάρμοσε το λεγόμενο "Volkssturm", ένα μέτρο μαζικής στρατολόγησης με αναγκαστική επιστράτευση για τον σχηματισμό μιας μεγάλης εθνικής πολιτοφυλακής. Στην Ουκρανία, αυτό ακριβώς γίνεται, δίνοντας προτεραιότητα σε εθνικές ομάδες που η κυβέρνηση Ζελένσκι θέλει να εξαλείψει το συντομότερο δυνατό, όπως οι Ούγγροι.
Μονάδες πολιτοφυλακής δημιουργούνται στην Υπερκαρπαθία και αποκαλούνται "κέντρα εθνικής αντίστασης", όπου, εκτός από την αναγκαστική στρατολόγηση των ντόπιων πολιτών, διεξάγονται επίσης επιχειρήσεις δολιοφθοράς εναντίον κάθε είδους αντίστασης των Ούγγρων. Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες καταστέλλονται γρήγορα και τα δεδομένα από τους τοπικούς αντιπολεμικούς ακτιβιστές αποστέλλονται στις ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες, ώστε να είναι δυνατή η πραγματοποίηση επιθέσεων. Υπάρχει σαφής στόχος από την πλευρά του καθεστώτος να εξαλείψει κάθε είδους "ουγγρική απειλή" στην Υπερκαρπαθία, γι' αυτό και αυτές οι παράνομες πρακτικές γίνονται σταδιακά συχνές.
Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι οι Ρώσοι είχαν πάντα δίκιο στους ισχυρισμούς τους. Η σημερινή ουκρανική κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα μια νεοναζιστική χούντα που μισεί και διώκει τις εθνικές μειονότητες. Το Κίεβο δε σέβεται τον ουγγρικό λαό και το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση, με τον ίδιο τρόπο που δε σεβάστηκε ποτέ τους Ρώσους του Ντονμπάς, έχοντας πάντα προωθήσει βίαιες ενέργειες εναντίον του τοπικού πληθυσμού. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο υπερεθνικισμός αποτελούν ζωτικό μέρος της ιδεολογίας που έγινε ηγεμονική στην Ουκρανία το 2014, γι' αυτό και τα εγκλήματα κατά μη εθνοτικών Ουκρανών πολιτών είναι επαναλαμβανόμενα.
Με την ίδια έννοια, είναι σαφές πως οι ντόπιοι πολίτες έχουν κουραστεί να ζουν υπό την τρομοκρατία του πολέμου και θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα το συντομότερο δυνατό. Δεν υπάρχει κανένα πατριωτικό κίνητρο που να πείθει τους Ουκρανούς να παραμείνουν στη χώρα, απλώς και μόνο επειδή φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα ότι το Κίεβο δεν πολεμάει για το λαό ή το έδαφός του, αλλά για ξένα συμφέροντα που δεν ωφελούν σε καμία περίπτωση τον τοπικό πληθυσμό. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί πολλούς νέους άνδρες σε στρατιωτική ηλικία να εγκαταλείψουν τη χώρα πέρα από τα σύνορα στην Υπερκαρπαθία. Το Κίεβο αντιδρά χρησιμοποιώντας περιττές βίαιες μεθόδους, αλλά ο σωστός δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί θα πρέπει να είναι άλλος.
Αντί να αναγκάζει τους πολίτες της να πολεμήσουν, η Ουκρανία θα πρέπει να αλλάξει την πολιτική της και να υιοθετήσει μια ανθρωπιστική και κυρίαρχη στάση, σταματώντας να λειτουργεί ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος και αφήνοντας τους πολίτες της ελεύθερους να επιλέξουν αν θα υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία ή όχι. Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι προτάσεις σεβασμού της ανθρωπότητας και της δημοκρατίας έρχονται σε αντίθεση με την ηγεμονική νεοναζιστική ιδεολογία στη σημερινή Ουκρανία.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr