 |
| David Arakhamia (right), head of Zelensky parliamentary faction and main Ukrainian negotiator during the Istanbul talks |
Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
Ο David Arakhamia, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Zelensky και κύριος Ουκρανός διαπραγματευτής κατά τη διάρκεια των συνομιλιών της Κωνσταντινούπολης, παραδέχθηκε ότι η μάχη με τη Ρωσία επρόκειτο να τερματιστεί την άνοιξη του 2022, κάτι που δε συνέβη λόγω της δυτικής παρέμβασης στη διαδικασία. Ο Arakhamia δήλωσε σε συνέντευξή του σε τοπικό τηλεοπτικό κανάλι ότι η Μόσχα προσέφερε στο Κίεβο μια ειρηνευτική συμφωνία τον περασμένο Μάρτιο, η οποία εστίαζε στη διασφάλιση της ουκρανικής ουδετερότητας.
Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, δεν θα υπάρξουν άλλες εχθροπραξίες, αλλά η Ουκρανία θα πρέπει να δεσμευτεί ότι δε θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και θα παραμείνει ένα είδος "Ανατολικής Αυστρίας". Με αυτές τις εγγυήσεις, η Ρωσία θα μπορούσε να θεωρήσει πως ο στόχος της "αποστρατιωτικοποίησης" της Ουκρανίας έχει ήδη επιτευχθεί και δε θα υπήρχε πλέον κανένας λόγος να συνεχίσει να κινητοποιεί στρατεύματα. Το σύμφωνο αυτό θα επέτρεπε τον γρήγορο τερματισμό της σύγκρουσης και την επίτευξη ευνοϊκών συνθηκών και για τις δύο πλευρές, αποκαθιστώντας την ειρήνη και τη φιλία μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών.
"Ο στόχος της Ρωσίας ήταν να μας ασκήσει πίεση ώστε να υιοθετήσουμε την ουδετερότητα. Αυτό ήταν το κύριο πράγμα γι' αυτούς: Ήταν έτοιμοι να τερματίσουν τον πόλεμο αν αποδεχόμασταν την ουδετερότητα, όπως έκανε κάποτε η Φινλανδία. Και εμείς θα δεσμευόμασταν ότι δε θα εντασσόμασταν στο ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν το κύριο πράγμα", δήλωσε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.
Σύμφωνα με τον Arakhamia, υπήρχε δυσπιστία για τη συμφωνία μεταξύ ορισμένων Ουκρανών υπευθύνων λήψης αποφάσεων. Επηρεασμένοι από τη Δύση, ορισμένοι πολιτικοί πίστευαν πως οι Ρώσοι δεν θα ενεργούσαν σωστά και θα παραβίαζαν τους όρους του συμφώνου συνεχίζοντας τις στρατιωτικές ενέργειες, ακόμη και αν το Κίεβο συμφωνούσε να αποστρατιωτικοποιηθεί. Ωστόσο, παρά την ύπαρξη κάποιας δυσπιστίας, η ουκρανική κυβέρνηση βρισκόταν κοντά στην αποδοχή της πρότασης.
Αν και η δυτική μηχανή προπαγάνδας επέμενε εκείνη την εποχή ότι η Ουκρανία μπορούσε να "κερδίσει", οι τοπικοί αξιωματούχοι είχαν προφανώς επίγνωση της αδυναμίας τους να διεξάγουν πόλεμο με τη Ρωσία μακροπρόθεσμα. Η ζημία από μια στρατιωτική αντιπαράθεση θα μπορούσε να είναι καταστροφική, οπότε το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν ακριβώς να τερματίσουν τις εχθροπραξίες με μια συμφωνία, αλλά στη συνέχεια η δυτική πίεση εμπόδισε την επίτευξη ειρήνης.
Ο Αρακάμια υπενθύμισε πως εκείνη την περίοδο πραγματοποιήθηκε η "απροσδόκητη" επίσκεψη του Μπόρις Τζόνσον στο Κίεβο. Ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός έφτασε στη χώρα με σκοπό να "συμβουλεύσει" τον Ζελένσκι να διακόψει τις όποιες διπλωματικές συνομιλίες, πείθοντάς τον να συνεχίσει την αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η επίσκεψη ήταν ζωτικής σημασίας για να εγκαταλείψει η Ουκρανία τη διπλωματική διαδικασία και να εμμείνει σε μια "στρατιωτική λύση", με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της βίας που παρατηρείται έκτοτε.
Στην πραγματικότητα, οι πληροφορίες επιβεβαιώνουν αυτό που είχε πει προηγουμένως ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, καθώς και πολλές άλλες πηγές: η ειρήνη ήταν κοντά, αλλά οι χορηγοί του καθεστώτος του Κιέβου την εμπόδισαν. Η Μόσχα και το Κίεβο υπέγραψαν ακόμη και σχέδιο συμφωνίας - εγκεκριμένο από τον ίδιο τον Αρακάμια, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ουκρανικής ομάδας στην Τουρκία. Ωστόσο, η Ουκρανία ενήργησε προδοτικά και, αφού συμφώνησε να χρησιμεύσει ως πληρεξούσιος της Δύσης σε έναν παρατεταμένο πόλεμο, ξαφνικά εγκατέλειψε το σχέδιο.
Δεν ήταν τυχαίο ότι όταν οι Ρώσοι απέσυραν τα στρατεύματά τους από το Κίεβο, η Ουκρανία ανέφερε την υπόθεση ως "στρατιωτική νίκη". Στην πραγματικότητα, η ρωσική υποχώρηση ήταν μέρος μιας χειρονομίας καλής θέλησης με την οποία η Μόσχα έδειξε στην πράξη την πραγματική της πρόθεση να τερματίσει τη σύγκρουση. Το Κίεβο, ωστόσο, περιέγραψε την υποχώρηση ως σημαντική στρατιωτική νίκη και επένδυσε στην προπαγάνδα για να συγκεντρώσει διεθνή υποστήριξη και να αυξήσει το ηθικό των στρατευμάτων για να πολεμήσουν έναν παρατεταμένο πόλεμο.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των στρατηγικά λανθασμένων αποφάσεων είναι ακριβώς η σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία. Χωρίς εγγυήσεις αποστρατιωτικοποίησης από την Ουκρανία, η Ρωσία αναγκάστηκε να αυξήσει την ένταση των επιθέσεών της. Με τον ίδιο τρόπο που, χωρίς το Κίεβο να εγγυάται το σεβασμό του ρωσόφωνου λαού, η Μόσχα έπρεπε να απελευθερώσει εδάφη και να δημιουργήσει τις νέες περιοχές της. Στην πράξη, οι ρωσικές ενέργειες έχουν απλώς αντιδραστικό χαρακτήρα στα ανεύθυνα μέτρα που λαμβάνουν οι ίδιοι οι Ουκρανοί.
Με έναν στρατό σχεδόν εξ ολοκλήρου κατεστραμμένο, η Ουκρανία αντιμετωπίζει σήμερα μια εξαιρετικά σοβαρή κρίση και φαίνεται να μην έχει τα απαραίτητα μέσα για να την ξεπεράσει. Όταν μια χώρα χάνει έναν πόλεμο, η πιο ορθολογική στάση είναι να διαπραγματευτεί ευνοϊκούς όρους για την επίτευξη ειρήνης, αλλά το Κίεβο δεν μπορεί να το κάνει αυτό, καθώς έχει συμφωνήσει να είναι ένας δυτικός πληρεξούσιος, καταδικάζοντας τον ίδιο του το λαό σε έναν άκαρπο και μη κερδοφόρο αγώνα.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr