Daniel L. Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Καθώς ο πόλεμος μπαίνει βαθύτερα στο δεύτερο έτος του, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη στρατηγική τερματισμού του πολέμου. Η Ουάσιγκτον δεν έχει καν ένα όραμα για το πώς μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος και αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια να επιδιώξει μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων δια της διπλωματικής οδού.
Το κυρίαρχο ηχητικό δάγκωμα που διαποτίζει την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι η κακώς καθορισμένη φράση ότι οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν την Ουκρανία «όσο χρειαστεί». Όλοι, από τον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών, μέχρι τον Υπουργό Άμυνας και πολλούς νομοθέτες στο Κογκρέσο, επικαλούνται συνεχώς αυτό το μάντρα. Κανένας δεν έχει ορισμό του τι σημαίνει η απάντηση αυτή και για το πώς η φράση προστατεύει τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτές οι περίπλοκες, μη εστιασμένες και αυθόρμητες προσπάθειες υποστήριξης της Ουκρανίας με στρατιωτικό εξοπλισμό και χρήματα των ΗΠΑ χρησιμεύουν μόνο στη διαιώνιση του πολέμου. Δεν κάνουν τίποτα για να τον φέρουν στο τέλος. Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι η οδυνηρή —και πρόσφατη— ιστορία της Αμερικής να παρέχει ανοιχτή υποστήριξη σε πολέμους οριακού ενδιαφέροντος για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ θα παρείχε έναν οδηγό για το πώς να αποφευχθούν οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες. Μέχρι στιγμής, δυστυχώς, μια τέτοια ελπίδα φαίνεται να είναι μάταιη.
Θλιβερή ιστορία της υποστήριξης του διαρκούς πολέμου
Η εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ είχε φαινομενικά τις ρίζες της στους φόβους της «θεωρίας του ντόμινο», η οποία όριζε ότι εάν οι κομμουνιστές του Βορείου Βιετνάμ νικούσαν το Νότο, άλλες ασιατικές κυβερνήσεις θα έπεφταν στη συνέχεια στον κομμουνισμό. Δεν υπήρξε ποτέ στρατηγική τερματισμού του πολέμου, ούτε ιδέα για την επίτευξη της νίκης. Όπως αποδείχθηκε, το Βόρειο Βιετνάμ νίκησε τον Νότο, ωστόσο ο φόβος ότι ο κομμουνισμός θα σάρωνε την Ασία δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Όπως έχει εξαντληθεί τώρα, η καταστροφή δύο δεκαετιών του πολέμου στο Αφγανιστάν της Ουάσιγκτον δεν είχε επίσης μια στρατηγική τερματισμού του πολέμου. Οι ΗΠΑ ήξεραν πώς να μπουν μέσα, ήξεραν πολύ καλά πώς να μείνουν επ 'αόριστον, αλλά δεν είχαν ιδέα πώς να βγουν έξω. Μόνο η άθλια ήττα το έλυσε αυτό, και η ασφάλεια των ΗΠΑ δεν είναι χειρότερη δύο χρόνια μετά την αναχώρησή τους από το Αφγανιστάν από ό,τι ήταν κατά τη διάρκεια 20 ετών άσκοπου πολέμου.
Οι ΗΠΑ έπρεπε να πάνε στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003, υποστήριξε ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους , γιατί διαφορετικά οι Αμερικανοί «θα ζούσαν στο έλεος ενός καθεστώτος παράνομου που απειλεί την ειρήνη με όπλα μαζικής δολοφονίας». Δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, ωστόσο, ακόμη και όταν αυτό έγινε σαφές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είχε στρατηγική τερματισμού του πολέμου και απλώς συνέχισε τις μάχες. Εκτός τριετούς παύσης, Αμερικανοί στρατιωτικοί υπηρέτησαν έκτοτε στο Ιράκ, χωρίς καμία προοπτική ή στρατηγική για τον τερματισμό αυτής της στρατιωτικής αποστολής.
Οι θανατηφόρες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη και τη Συρία, επίσης, είχαν ενθουσιώδεις αρχές, αλλά δεν είχαν κανένα όραμα για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Οι ΗΠΑ βρίσκονται τώρα σε ένα σταυροδρόμι για την υποστήριξή τους στον πόλεμο στην Ουκρανία: Συνεχίστε την τάση των έξι δεκαετιών της τυφλής υποστήριξης του πολέμου χωρίς να έχετε ιδέα πώς να τον τερματίσετε ή επωφεληθείτε από τα πολλά διδάγματα και διαμορφώστε μια στρατηγική τερματισμού του πολέμου.
Ειλικρινά, δεν υπάρχει πιθανός βιώσιμος δρόμος για μια στρατιωτική νίκη για την Ουκρανία. Το να συνεχίσει να υποστηρίζει την Ουκρανία «όσο χρειαστεί» δεν είναι καθόλου στρατηγική. Απλώς συνεχίζει, μήνα με το μήνα, να στέλνει εξοπλισμό, πυρομαχικά και άλλη υποστήριξη μάχης στο Κίεβο. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποτρέψει μια ξεκάθαρη στρατιωτική ήττα για την Ουκρανία, αλλά ανεξάρτητα από το πόση υποστήριξη παρέχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τα στρατεύματα του Κιέβου είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα διώξουν ποτέ τη Ρωσία από το έδαφός του. Αυτό που θα κάνει μια τέτοια υποστήριξη, ωστόσο, είναι να συνεχιστεί ο πόλεμος, με κόστος μερικές φορές πολλές εκατοντάδες ουκρανικά στρατεύματα καθημερινά.
Η «Υποστήριξη της Ουκρανίας» δε θα μας κρατήσει ασφαλείς
Πολλοί θεωρούν ότι βοηθώντας την Ουκρανία βοηθάμε τους εαυτούς μας. Ο Λίντσεϊ Γκράχαμ, για παράδειγμα, είπε πως η υποστήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο της εναντίον της Ρωσίας ήταν «τα καλύτερα χρήματα που ξοδέψαμε ποτέ», εν μέρει, είπε αργότερα, επειδή «Οι Ρώσοι πεθαίνουν». Το να δούμε τη Ρωσία αποδυναμωμένη είναι ένας ρητός στόχος που διατυπώθηκε από τον Υπουργό Άμυνας Lloyd Austin. Ωστόσο, εδώ είναι αυτό που είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε: Μια αποδυναμωμένη Ρωσία δεν βελτιώνει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Η αμερικανική εθνική ασφάλεια τώρα δεν είναι καθόλου καλύτερη από ό,τι ήταν την ημέρα πριν ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος ή θα είναι την ημέρα που θα τελειώσει ο πόλεμος. Ο λόγος; Διότι η αμερικανική συμβατική στρατιωτική ισχύς, και αυτή της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, υπονομεύει οτιδήποτε είχε, έχει ή θα έχει η Ρωσία. Η «δολοφονία Ρώσων» δεν κάνει τους Αμερικανούς πιο ασφαλείς και επομένως είναι κακή χρήση των αμερικανικών πόρων. Η ανοιχτή υποστήριξη για την Ουκρανία θα μειώσει, κατά λάθος, τη συμβατική στρατιωτική μας ικανότητα με την πάροδο του χρόνου.
Σύμφωνα με την τελευταία λογιστική του Πενταγώνου, οι ΗΠΑ έχουν δώσει μέχρι σήμερα στην Ουκρανία έναν εκπληκτικό κατάλογο στρατιωτικού εξοπλισμού. Ένας μερικός κατάλογος περιλαμβάνει: συστήματα αεράμυνας Patriot, NASMS και Hawk. 38 Συστήματα HIMARS; 270 οβίδες (των 155 mm και 105 mm) μαζί με 2,8 εκατομμύρια οβίδες και περισσότερα από 240 συστήματα όλμων, με 400.000 φυσίγγια όλμου. Όσον αφορά τα οχήματα μάχης (M1A1 Abrams, Bradley Fighting Vehicles, Strykers και άλλες πλατφόρμες με τροχούς και ιχνηλάτες), οι ΗΠΑ έχουν δώσει πάνω από 5.000, μαζί με περισσότερες από 300 εκατομμύρια σφαίρες διαφόρων διαμετρημάτων.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα που ξόδεψαν οι ΗΠΑ, αλλά η μείωση του φυσικού τους αποθέματος όπλων, τεθωρακισμένων οχημάτων και πυρομαχικών που είχε αντίστοιχη μείωση στη φυσική ικανότητα της Αμερικής να διεξάγει και να συντηρεί τον πόλεμο. Πολλοί υποστηρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν να παρέχουν στην Ουκρανία πρόσθετα τεθωρακισμένα οχήματα και πυρομαχικά επ' αόριστον. Αυτό που αυτοί οι υποστηρικτές σπάνια αναφέρουν, ωστόσο, ποιο είναι το κόστος για τη δική μας ικανότητα εθνικής ασφάλειας που επιβάλλουν τέτοιες συνεισφορές.
Εάν οι ΗΠΑ βρεθούν ξαφνικά σε έναν μεγάλο πόλεμο, ο στρατός τους θα ήταν επικίνδυνα χαμηλός σε οβίδες και πυρομαχικά πυροβολικού. Δεν μπορεί κανείς να μειώσει τα αποθέματα κατά σχεδόν 3 εκατομμύρια σε ενάμιση χρόνο και να περιμένει οτιδήποτε άλλο εκτός από αρνητικό αντίκτυπο στην ικανότητα διατήρησης ενός πολέμου. Αυτήν τη στιγμή παράγουμε τον ασήμαντο αριθμό των 24.000 ρουκετών το μήνα στην Αμερική και ελπίζουμε να φτάσουν τα 85.000 το μήνα το 2025.
Εάν οι ΗΠΑ σταματούσαν να δίνουν στην Ουκρανία οβίδες σήμερα, θα χρειάζονταν τέσσερα ή πέντε χρόνια για να αντικατασταθεί αυτό που έχει ήδη χαθεί. Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί τόσοι πολλοί υποστηρικτές της αέναης υποστήριξης στην Ουκρανία δε φαίνονται να ανησυχούν για τη διαρκή μείωση του δυναμικού θερμάνσεως των ΗΠΑ. Το να βοηθήσουμε την Ουκρανία να αμυνθεί είναι μια κατανοητή φιλοδοξία. Αλλά υπάρχουν πραγματικές συνέπειες για να γίνει αυτό με αυτόν τον ρυθμό και οι τάσεις είναι σίγουρα αρνητικές για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συμπέρασμα
Οι ΗΠΑ παρασύρονται αλόγιστα προς την επανάληψη πολλών από τα χειρότερα λάθη που έχει κάνει η Ουάσιγκτον τον τελευταίο μισό αιώνα. Πρωτοπορούμε με τα συναισθήματά μας και υποστηρίζουμε την πλευρά της Ουκρανίας στον πόλεμό της με τη Ρωσία —ένας πόλεμος που δε δείχνει σημάδια να τελειώσει σύντομα— αλλά χωρίς την απαραίτητη νηφάλια και ειλικρινή ανάλυση του τι θα μας κοστίσει αυτή η υποστήριξη, ποια πρέπει να είναι η στρατηγική μας ή τι επιτεύξιμα αποτελέσματα που επιδιώκουμε. Απλώς προσπαθούμε να στείλουμε δόση μετά από δόση στήριξης στο Κίεβο χωρίς καμία σκέψη για τις σωρευτικές επιπτώσεις στη χώρα μας.