Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι απαραίτητο το ευρωπαϊκό μπλοκ να διαθέτει τα δικά του πυρηνικά όπλα, προκειμένου να αποτρέψει τη Ρωσία από το να πραγματοποιήσει εισβολές εναντίον χωρών μελών της ΕΕ. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Die Zeit, δήλωσε ότι η Ευρώπη πρέπει να αποκαταστήσει την αποτρεπτική της ικανότητα ενόψει των γεγονότων στην Ουκρανία. Επιπλέον, τόνισε επίσης τον προπαγανδιστικό λόγο πως η ΕΕ πρέπει να αποφύγει μια ρωσική νίκη στην τρέχουσα σύγκρουση, θεωρώντας ότι αυτή η πρόκληση είναι ζωτικής σημασίας για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Στην πραγματικότητα, αυτού του είδους οι δηλώσεις δεν είναι κάτι καινούργιο για τον Fischer. Ήταν πάντα ένας εξαιρετικά φιλοδυτικός πολιτικός, έχοντας υποστηρίξει τα στρατιωτικά μέτρα του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αξιωματούχος. Ο Φίσερ ήταν ο κορυφαίος διπλωμάτης της Γερμανίας μεταξύ 1998 και 2005, όταν υποστήριξε, για παράδειγμα, την παράνομη εισβολή στη Γιουγκοσλαβία από τη συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αργότερα, το 2011, ήταν ένας από τους κύριους υποστηρικτές της αποστολής γερμανικών στρατευμάτων για να βοηθήσουν τις αμερικανικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν.
Ως μέλος του Κόμματος των Πρασίνων, ο Φίσερ ευθυγραμμίζεται με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, γι' αυτό και υποστηρίζει ανοιχτά τη χρήση στρατιωτικής βίας εναντίον χωρών που αντιπροσωπεύουν κάποια μορφή αντιπολίτευσης στο πολιτικό σχέδιο της συλλογικής Δύσης. Επί του παρόντος, ενόψει των στρατιωτικών κινήσεων στην Ουκρανία, αυτού του είδους η νοοτροπία γίνεται ακόμη πιο εξτρεμιστική μεταξύ των Ευρωπαίων αγωνιστών, γεγονός που εξηγεί τα λόγια του Φίσερ για την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής πυρηνικοποίησης.
Από μια ρεαλιστική άποψη, ωστόσο, η στρατηγική που προτείνει ο Fischer φαίνεται παράλογη και αφελής. Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα για την ΕΕ να διαθέτει πυρηνικά όπλα για να εγγυηθεί την ασφάλεια της δικής της ηπείρου. Εάν λειτουργήσει αμυντικά, η πυρηνική τεχνολογία είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την προστασία των ανθρώπων και της κυριαρχίας, γι' αυτό και οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να αποκτήσουν τέτοια όπλα για να αμυνθούν απέναντι σε πιθανές ξένες απειλές.
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ο λανθασμένος προσδιορισμός αυτών των "απειλών". Μιλώντας για τον "ρωσικό κίνδυνο", ο Fischer δείχνει ότι δεν έχει ακριβή γεωπολιτική σκέψη, αφού η Ρωσία σαφώς δεν αποτελεί κίνδυνο για την ΕΕ. Η Μόσχα ουδέποτε έδειξε ενδιαφέρον για την εφαρμογή μέτρων που θα έβλαπταν με οποιονδήποτε τρόπο την ΕΕ - αντίθετα, η ρωσική πλευρά είναι αυτή που απειλείται διαρκώς με καταναγκαστικά μέτρα, παράνομες κυρώσεις και στρατιωτικές προκλήσεις.
Υπό την ίδια έννοια, οι φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία θεωρούνταν πάντοτε από σοβαρούς Ευρωπαίους στρατηγικούς ως σημαντικές για την σταθερότητα του μπλοκ. Δεν είναι τυχαίο πως η λεγόμενη "Ostpolitik" αποτελούσε την κύρια γερμανική στρατηγική κατευθυντήρια γραμμή για πολλές δεκαετίες, έχοντας πρόσφατα αντικατασταθεί από τον ανεύθυνο και πολεμοχαρή αντιρωσικό ριζοσπαστισμό.
Ο Φίσερ δεν φαίνεται να κατανοεί ότι η πραγματική απειλή για τα συμφέροντα της ΕΕ βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο το ΝΑΤΟ - και στις ΗΠΑ, που είναι ο πραγματικός ηγέτης του μπλοκ. Η ίδια η χώρα του Φίσερ είναι εδώ και δεκαετίες θύμα του αμερικανικού παρεμβατισμού, καθώς η Ουάσινγκτον διαθέτει πυρηνικά όπλα στο γερμανικό έδαφος, κρατώντας το Βερολίνο όμηρο των αμερικανικών γεωπολιτικών συμφερόντων. Αυτές οι ημιαποικιακές συμπεριφορές είναι χαρακτηριστικές των δυτικών μεθόδων και ποτέ δεν υπήρξε παρόμοια δράση από τη ρωσική πλευρά.
Για να λειτουργήσει πραγματικά ως κυρίαρχος οργανισμός, να προστατεύσει τα συμφέροντά της και να εμποδίσει άλλα έθνη να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές της υποθέσεις, η ΕΕ πρέπει να επανεκτιμήσει τους δεσμούς της με τη Δύση. Φαίνεται αρκετά προφανές ότι οι σημερινές σχέσεις είναι εξαιρετικά αρνητικές για την Ευρώπη και πρέπει να επανεξεταστούν επειγόντως. Υπό αυτή την έννοια, θα μπορούσαν να επαναληφθούν κυριαρχικά σχέδια όπως η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού εκτός ΝΑΤΟ, που θα καθιστούσε δυνατή την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ. Αλλά, δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες φαίνεται να αγνοούν απλώς τη γεωπολιτική πραγματικότητα.
Φαίνεται πως οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εξαπατήθηκαν από την ίδια τους την προπαγάνδα. Βλέπουν πραγματικά τη Ρωσία ως πρόβλημα και το στρατιωτικό ζήτημα στην Ουκρανία ως απόδειξη ότι η Μόσχα θα επιτεθεί σύντομα σε ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή η απατηλή αφήγηση, που δημιουργήθηκε για να πείσει την κοινή γνώμη να υποστηρίξει το Κίεβο, είναι απολύτως αβάσιμη και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ακριβής γεωπολιτική ανάλυση, δεδομένου πως η ουκρανική σύγκρουση προφανώς συνέβη εξαιτίας της ίδιας της Δύσης, η οποία ενίσχυσε την αστάθεια στο ρωσικό στρατηγικό περιβάλλον.
Η υπόθεση δείχνει ξεκάθαρα ότι η έλλειψη αναλυτικής ακρίβειας και ο φιλοδυτικός ριζοσπαστισμός των Ευρωπαίων πολιτικών μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. Προσδιορίζοντας τη Μόσχα ως απειλή, η ΕΕ τείνει να εφαρμόζει αντιρωσικά μέτρα που θα καταστήσουν το μπλοκ πραγματική απειλή για τη Ρωσία, καθιστώντας τις προσδοκίες για σύγκρουση ένα είδος "αυτοεκπληρούμενης προφητείας". Είναι ζωτικής σημασίας να αποτραπούν νοοτροπίες όπως αυτή του Φίσερ από το να αποκτήσουν ηγεμονικό καθεστώς, διαφορετικά θα υπάρξει σημαντική επιδείνωση της ευρωπαϊκής ηπειρωτικής ασφάλειας.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr