Γιατί το Βέλγιο, η Νορβηγία, η Ισπανία και όλοι πρέπει να απέχουν από την άμεση αναγνώριση ενός «παλαιστινιακού κράτους»

pixabay / hosnysalah

Στους διαδρόμους εξουσίας ακούγονται ψίθυροι ότι το Βέλγιο, όπως η Νορβηγία και η Ισπανία, ετοιμάζονται να αναγνωρίσουν ένα «Παλαιστινιακό Κράτος». Η κίνηση αυτή φαίνεται αμφισβητήσιμη, τόσο για νομικούς όσο και για πολιτικούς λόγους.

Drieu Godefridi - gatestoneinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr

Οι πρώτες προϋποθέσεις για την αναγνώριση ενός κράτους είναι η επικράτεια και η κρατική εξουσία. Το διεθνές δίκαιο ορίζει ένα κυρίαρχο κράτος ως μια εγκατεστημένη εδαφική μονάδα, εντός της οποίας οι νόμοι του εφαρμόζονται σε ένα μόνιμο πληθυσμό και η οποία αποτελείται από θεσμούς μέσω των οποίων ασκεί εξουσία και αποτελεσματική εξουσία.

Στην περίπτωση ενός «παλαιστινιακού κράτους», δεν υπάρχει έδαφος στο οποίο συμφωνούν ακόμη και οι Παλαιστίνιοι. Πράγματι, ο καταστατικός χάρτης της Χαμάς -- που έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική οργάνωση από πολλές χώρες της Δύσης, και η οποία βασιλεύει αδιαμφισβήτητα στη Λωρίδα της Γάζας από το 2007, όταν απέλασε βίαια την Παλαιστινιακή Αρχή, εν μέρει πετάγοντας τα μέλη της από κτίρια 15 ορόφων -- ζητά την «απελευθέρωση» «κάθε ίντσας της Παλαιστίνης» μέσω της τζιχάντ.

Η Παλαιστινιακή Αρχή διεκδικεί επίσης όλη την επικράτεια, συμπεριλαμβανομένου ολόκληρου του Ισραήλ (βλ. επίσης εδώ, εδώ, εδώ και εδώ). Ως εκ τούτου, το έδαφος του «Παλαιστινιακού Κράτους» δεν αμφισβητείται στο περιθώριο, αμφισβητείται επί της ουσίας. Προς το παρόν, κανείς, και σίγουρα όχι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, δεν μπορεί να πει ποια είναι τα όρια του εδάφους που διεκδικούν, έστω και κατά προσέγγιση, εκτός από το ανοιχτά επιθυμητό ολόκληρο έδαφος του Ισραήλ.

Επιπλέον, η Παλαιστινιακή Αρχή υπολογίζει στο «Σχέδιο Δέκα Σημείων» του 1974 της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (επίσης γνωστό ως «σταδιακό σχέδιο») για τη «συνολική απελευθέρωση» όλης της γης που εκτείνεται «από τον ποταμό [Ιορδάνη] μέχρι τη [Μεσόγειο] Θάλασσα» -- ένας ευφημισμός για την εξάλειψη του Ισραήλ. Το σχέδιο απαιτεί από την PLO να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε περιοχή της προσφέρεται ως βάση επιχειρήσεων για να πάρει τα υπόλοιπα.

Ούτε υπάρχει καμία συγκροτημένη κρατική αρχή. Ή μάλλον είναι δύο. Στη Γάζα, η Χαμάς κυβερνά από το 2007. Στις παλαιστινιοκατοικημένες περιοχές της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, κυριαρχεί η Παλαιστινιακή Αρχή. Αυτές οι δύο αρχές δεν αναγνωρίζονται μεταξύ τους, τόσο που μπήκαν στον πόλεμο. Μεταξύ 2007 και 2008, εκατοντάδες στελέχη και ακτιβιστές σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις μεταξύ της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Αρχής στη Λωρίδα της Γάζας. Υπολογίζεται ότι 600 πολιτικοί κρατούμενοι της Χαμάς κρατούνται στις φυλακές της Παλαιστινιακής Αρχής.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η αινιγματική «αυθεντία» που πρέπει να αναγνωριστεί; Η Παλαιστινιακή Αρχή, που δεν έχει καμία νομιμότητα, δεν έχει εκπροσώπους στη Γάζα και μισείται από μεγάλο αριθμό δικών της ανθρώπων; Ή η Χαμάς, η οποία κυβερνά τη Λωρίδα της Γάζας από το 2007, είναι τρομοκρατική οργάνωση και μόλις διέπραξε τη χειρότερη πράξη μαζικής δολοφονίας εναντίον Εβραίων από τη Σόα;

Αντιλαμβάνεται το Βέλγιο πως η αναγνώριση οποιουδήποτε είδους «εξουσίας» υπό αυτές τις συνθήκες ισοδυναμεί με αναγνώριση είτε μιας τρομοκρατικής οργάνωσης είτε της Παλαιστινιακής Αρχής, της οποίας η εξουσία στη Γάζα είναι καθαρός μύθος, είτε με ένα μείγμα των δύο που δεν έχει καμία σημασία επί τόπου;

Στο αυστηρό διεθνές δίκαιο, δεν έχει νόημα να αναγνωρίζουμε ένα «παλαιστινιακό κράτος» που δεν υπάρχει σε καμία από τις θεμελιώδεις συνιστώσες του. Πώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει την αναγνώριση ενός μύθου όπως το Παλαιστινιακό Κράτος, ενώ ταυτόχρονα αρνείται να αναγνωρίσει ένα δημοκρατικό «Κράτος της Ταϊβάν», το οποίο είναι τέλεια συγκροτημένο και υπάρχει εδώ και δεκαετίες; Όλα αυτά είναι πολύ καλά που ισχυρίζονται ότι διέπονται από το διεθνές δίκαιο, αλλά είναι ακόμη καλύτερο να είμαστε συνεπείς στο σεβασμό των κατηγοριών του.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι αυτό των «Παλαιστίνιων προσφύγων». Υπολογίζεται πως υπάρχουν δύο εκατομμύρια «Παλαιστίνιοι πρόσφυγες» που αναγνωρίζονται ως τέτοιοι από τα Ηνωμένα Έθνη που ζουν αυτήν την στιγμή στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Το προσφυγικό είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα στην Ισραηλινο-Αραβική σύγκρουση. Πέντε εκατομμύρια Παλαιστίνιοι Άραβες που σήμερα είναι εγγεγραμμένοι ως «Παλαιστίνιοι πρόσφυγες» - τα δύο εκατομμύρια στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, συν δύο εκατομμύρια στην Ιορδανία και άλλα εκατομμύρια στη Συρία και το Λίβανο - απαιτούν να «επιστρέψουν» σε αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι η ιστορική τους πατρίδα.

Εάν αυτά τα πέντε εκατομμύρια Παλαιστίνιοι προσχωρούσαν στα δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι Άραβες που είναι ήδη πολίτες του Ισραήλ, θα υπήρχε μια τεράστια δημογραφική αλλαγή, όπως επισημαίνει ο Einat Wilf. Οι Εβραίοι του Ισραήλ πιθανότατα θα υποβιβάζονταν σε καθεστώς μειονότητας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ισραηλινοί πάντα απέρριπταν το διεκδικούμενο «δικαίωμα επιστροφής» των Παλαιστινίων. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι επιμένουν ότι αυτή είναι μια θεμελιώδης απαίτηση κάθε ειρηνευτικής συμφωνίας.

Η αναγνώριση ενός «Παλαιστινιακού Κράτους» σημαίνει να τεθεί τέλος στο μύθο των προσφύγων που ήδη ζουν σε αυτά τα εδάφη. Δεν μπορείς να είσαι πρόσφυγας από την Παλαιστίνη και να ζεις ταυτόχρονα σε ένα παλαιστινιακό κράτος. Εάν η Γάζα και η Δυτική Όχθη γίνουν «Παλαιστίνη», τότε τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν εκεί παύουν να είναι πρόσφυγες. Η προσποίηση πως αναγνωρίζει ένα «παλαιστινιακό κράτος» διατηρώντας τον μύθο των προσφύγων προδίδει την εγγενή πολιτική και εχθρική φύση αυτής της αναγνώρισης ενός φανταστικού «Παλαιστινιακού Κράτους».

Επιπλέον, σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές, υπάρχει ήδη ένα Παλαιστινιακό Κράτος: ονομάζεται Ιορδανία.

Κάτι που μας φέρνει στην καρδιά του θέματος: η πιθανή αναγνώριση από το Βέλγιο ενός «παλαιστινιακού κράτους» δεν έχει νόημα από την άποψη του διεθνούς δικαίου. Προέρχεται, στην πραγματικότητα, λιγότερο ως αποτέλεσμα της επιθυμίας να βοηθηθούν οι Παλαιστίνιοι -- των οποίων η ζωή δε θα βελτιωθεί από αυτήν -- παρά μιας σκληρής και ολοένα πιο απροκάλυπτης εχθρότητας προς το Κράτος του Ισραήλ, και πιθανότατα επίσης προς τους Εβραίους.

Το Βέλγιο, η Νορβηγία και η Ισπανία καλά θα κάνουν να συνέλθουν. Η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους χωρίς εξουσία, χωρίς ρεαλιστικές εδαφικές απαιτήσεις και αποδεκτή ηγεσία -- και με μια μακροπρόθεσμη, ειλικρινή επιθυμία να στρατιωτικοποιήσει και να καταστρέψει τον γείτονά του το Ισραήλ -- αμέσως μετά από ένα πογκρόμ τζιχαντιστών κατά των Εβραίων, δεν θα προσθέσει στην ευτυχία οποιουδήποτε από τα εμπλεκόμενα μέρη ή, εν προκειμένω, οποιουδήποτε άλλου.

* Ο Drieu Godefridi είναι νομικός (University Saint-Louis, University of Louvain), φιλόσοφος (University Saint-Louis, University of Louvain) και διδάκτωρ νομικής θεωρίας (Paris IV-Sorbonne). Είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ευρωπαϊκού ομίλου ιδιωτικής εκπαίδευσης και διευθυντής του Ομίλου PAN Medias. Είναι ο συγγραφέας του The Green Reich (2020).