 |
| pixabay / niko0001 |
Οι συζητήσεις για τις δαπάνες του Πενταγώνου στην Ουάσινγκτον αγνοούν συνήθως το γεγονός ότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός, ύψους 886 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το επόμενο έτος, βρίσκεται ήδη σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με καλύτερη διαχείριση και μια πιο ρεαλιστική στρατηγική, το ποσό αυτό θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που απαιτείται για την αποτελεσματική άμυνα των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους.
William Hartung - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Δυστυχώς, το Πεντάγωνο, η βιομηχανία όπλων και οι σύμμαχοί τους στο Κογκρέσο απέτυχαν να κάνουν μια προσεκτική αξιολόγηση των αμυντικών αναγκών της Αμερικής. Αντ' αυτού, προωθούν ένα κακώς μελετημένο σχέδιο για την υπερδιόγκωση της βάσης παραγωγής όπλων εις βάρος άλλων επειγουσών εθνικών αναγκών.
Το κύριο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές του προϋπολογισμού του Πενταγώνου είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύουν να μείνουν πίσω από την Κίνα στην ανάπτυξη και την ανάπτυξη συστημάτων επόμενης γενιάς, όπως τα μη πιλοτικά οχήματα που ελέγχονται από τεχνητή νοημοσύνη. Η προσέγγιση αυτή θα περιλάμβανε επίσης επιδοτήσεις των φορολογουμένων για την κατασκευή νέων εργοστασίων όπλων, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μόνιμη επέκταση του τομέα των όπλων. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ωθήσουν τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου πολύ πάνω από το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια τα επόμενα χρόνια, μια τεράστια και περιττή κραιπάλη δαπανών που θα στρατιωτικοποιούσε περαιτέρω την οικονομία μας εις βάρος των επενδύσεων για την αντιμετώπιση σημαντικών προκλήσεων, όπως η κλιματική αλλαγή και τα κρούσματα ασθενειών.
Η αναπληρώτρια υπουργός Άμυνας Kathleen Hicks παρουσίασε τη νέα προσέγγιση του Πενταγώνου σε ομιλία της στην Εθνική Αμυντική Βιομηχανική Ένωση τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους:
"Για να μείνουμε μπροστά [από την Κίνα], θα δημιουργήσουμε μια νέα κατάσταση της τέχνης... αξιοποιώντας τα αξιοποιήσιμα, αυτόνομα συστήματα σε όλους τους τομείς, τα οποία είναι λιγότερο δαπανηρά, θέτουν λιγότερους ανθρώπους σε κίνδυνο και μπορούν να αλλάξουν, να αναβαθμιστούν ή να βελτιωθούν με σημαντικά μικρότερους χρόνους", είπε. "Θα αντιμετωπίσουμε τον PLA [Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός] με τη δική μας μάζα, αλλά το δικό μας θα είναι πιο δύσκολο να προγραμματιστεί, πιο δύσκολο να χτυπηθεί και πιο δύσκολο να νικηθεί".
Η κατασκευή νέων συστημάτων, βασισμένων σε πολύπλοκες νέες τεχνολογίες, ικανών να παραχθούν σε μεγάλους αριθμούς σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα ήταν ένα δύσκολο έργο. Θα ερχόταν σε αντίθεση με το ιστορικό του Πενταγώνου και της βιομηχανίας όπλων κατά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, το οποίο βρίθει παραδειγμάτων υπέρβασης του κόστους και καθυστερήσεων του χρονοδιαγράμματος. Το όνειρο του Πενταγώνου για νέα συστήματα υψηλής τεχνολογίας τα οποία θα είναι οικονομικά προσιτά και θα παράγονται γρήγορα είναι απίθανο να εκπληρωθεί.
Μια επικείμενη έκθεση του Πενταγώνου σχετικά με την "αμυντική βιομηχανική στρατηγική" του έθνους υποστηρίζει πως η λύση είναι η χρηματοδότηση μικρότερων, πιο ευέλικτων εταιρειών όπλων, επειδή "οι παραδοσιακοί εργολάβοι άμυνας της [αμυντικής βιομηχανικής βάσης] θα δυσκολευτούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες συγκρούσεις με την ταχύτητα, την κλίμακα και την ευελιξία που απαιτούνται για να ανταποκριθούν στις δυναμικές απαιτήσεις μιας μεγάλης σύγχρονης σύγκρουσης".
Ανεξάρτητα από το ποιος αναλαμβάνει την πρόκληση της κατασκευής συστημάτων νέας γενιάς, η ιδέα ότι η νέα τεχνολογία μπορεί να λύσει το σύνολο των προκλήσεων ασφαλείας που αντιμετωπίζει η Αμερική είναι μια αμφίβολη πρόταση. Κάθε γενιά φέρνει ελπίδες για μια νέα, θαυματουργή τεχνολογική λύση που υποτίθεται πως θα αυξήσει δραματικά τις στρατιωτικές δυνατότητες των ΗΠΑ. Από το "ηλεκτρονικό πεδίο μάχης" στο Βιετνάμ μέχρι την "επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις" που διαφημίστηκε τη δεκαετία του 1990, αυτή η προσέγγιση έχει παράγει κάποια συστήματα που είναι πιο ακριβή και καλύτερα δικτυωμένα.
Αλλά η ύπαρξη αυτής της τεχνολογίας δεν επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να κερδίσουν πραγματικά πολέμους - στο Βιετνάμ, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Αυτό συμβαίνει επειδή η τεχνολογία δεν μπορεί να νικήσει έναν αποφασισμένο αντίπαλο που διεξάγει ακανόνιστο πόλεμο στο έδαφός του, και επειδή ο στόχος της αναδιαμόρφωσης ολόκληρων κοινωνιών με τη βία ήταν εξ αρχής εξαιρετικά μη ρεαλιστικός. Η ιδέα ότι οι αναδυόμενες τεχνολογίες θα τα καταφέρουν καλύτερα και θα αυξήσουν την ικανότητα να "κερδίσουμε" έναν πόλεμο με την Κίνα είναι στην καλύτερη περίπτωση λανθασμένη. Ο πόλεμος με την Κίνα θα ήταν μια άνευ προηγουμένου καταστροφή για όλους τους εμπλεκόμενους και ο στόχος της αμερικανικής πολιτικής θα πρέπει να είναι η αποτροπή μιας τέτοιας σύγκρουσης και όχι η εκπόνηση σεναρίων για τη "νίκη" σε έναν πόλεμο εναντίον μιας πυρηνικής δύναμης.
Επιπλέον, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Πενταγώνου και της βιομηχανίας όπλων, ο στρατός της Κίνας δεν είναι 3 μέτρα ψηλός, ούτε η βιομηχανία όπλων της. Όπως σημειώνω σε ένα νέο έγγραφο για το πρόγραμμα "Costs of War" του Πανεπιστημίου Brown, όπως και αν επιλέξει κανείς να το μετρήσει, οι ΗΠΑ ξοδεύουν δύο με τρεις φορές περισσότερα από όσα ξοδεύει η Κίνα για τον στρατό της. Οι ΗΠΑ έχουν επίσης μεγάλα πλεονεκτήματα σε αριθμό βασικών συστημάτων, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, των αεροπλανοφόρων, των προηγμένων μαχητικών αεροσκαφών, των υποβρυχίων με πυρηνική ισχύ και των μεταφορικών αεροσκαφών.
Στην πραγματικότητα, όπως σημείωσε ο Dan Grazier του Project on Government Oversight, η στρατιωτική στρατηγική της Κίνας είναι "εγγενώς αμυντική". Όσον αφορά την αναδυόμενη στρατιωτική τεχνολογία, τα σχετικά πλεονεκτήματα των ΗΠΑ και της Κίνας είναι πιο δύσκολο να εκτιμηθούν, δεδομένης της έλλειψης διαφάνειας όσον αφορά την έρευνα σε αυτούς τους τομείς. Αλλά η καλύτερη πορεία δεν είναι να διεξαχθεί ένας αγώνας εξοπλισμών με την Κίνα στην ανάπτυξη ρομποτικών όπλων με τεχνητή νοημοσύνη. Όπως σημείωσε ο Michael Klare σε μια έκθεση για την Arms Control Association, υπάρχουν πραγματικές ανησυχίες πως "τα συστήματα με τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αποτύχουν με απρόβλεπτους τρόπους, προκαλώντας ακούσιες ανθρώπινες σφαγές ή ανεξέλεγκτη κλιμάκωση".
Η καλύτερη ελπίδα για την αποτροπή ενός πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας για την Ταϊβάν βασίζεται στην έξυπνη διπλωματία, όχι στον "έξυπνο" οπλισμό. Μια καλή αρχή θα ήταν η αναβίωση της πολιτικής της "Μιας Κίνας", η οποία καλεί, μεταξύ άλλων, την Κίνα να δεσμευτεί σε μια ειρηνική επίλυση του ζητήματος του καθεστώτος της Ταϊβάν και τις ΗΠΑ να παραιτηθούν από την υποστήριξη της επίσημης ανεξαρτησίας της Ταϊβάν και να διατηρήσουν μόνο ανεπίσημες σχέσεις με την κυβέρνηση της Ταϊβάν.
Δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος να επεκταθεί η βάση παραγωγής όπλων των ΗΠΑ για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη επικίνδυνων οπλικών συστημάτων νέας γενιάς. Αλλά αν το Κογκρέσο και το κοινό δε δράσουν σύντομα για να περιορίσουν αυτές τις προσπάθειες, μπορεί σύντομα να εισέλθουμε σε ένα γενναίο νέο κόσμο που θα κάνει το σημερινό τοπίο ασφαλείας να φαίνεται καλοήθες σε σύγκριση.