Η Δύση ή η Κίνα - Ποιος είναι ο δικτάτορας;

pixabay / Henrix_photos

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν επανέλαβε τη δήλωσή του ότι ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ είναι δικτάτορας σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη εβδομάδα μετά από πολύωρες συνομιλίες μεταξύ του διδύμου.

László Bogár - magyarhirlap.hu / Παρουσίαση Freepen.gr

Στη διπλωματική επιφάνεια, δεν είναι ιδιαίτερα ευτυχές το γεγονός πως οι ηγέτες των δύο ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου θα έλεγαν κάτι τέτοιο ο ένας για τον άλλον, καθώς είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο διάλογος με τη χρήση τέτοιων όρων ευνοεί τις υγιείς σχέσεις, αλλά αξίζει να εξετάσουμε τα βαθύτερα στρώματα αυτού του τύπου "χαρακτηρισμού".

Στις χιλιετίες που προηγήθηκαν της σύγχρονης εποχής, ο φυσικός τρόπος ύπαρξης της ανθρωπότητας ήταν να συνυπάρχουν δεκάδες ή δύο "μεγάλοι πολιτισμοί", μερικοί από τους οποίους δεν γνώριζαν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Και ακόμη και αν γνώριζαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, καθιέρωναν εντατικές ανταλλαγές μόνο αν και τα δύο μέρη θεωρούσαν σκόπιμο να το κάνουν, και τότε μόνο με τρόπο που όχι μόνο δεν αμφισβητούσε τη θεμελιώδη ταυτότητα του άλλου, αλλά ούτε καν την έκανε αντικείμενο συζήτησης.

Με την άνοδο όμως της σύγχρονης Δύσης άρχισε μια νέα εποχή στην ανθρώπινη ιστορία, καθώς η Δύση ήταν ο πρώτος και πιθανότατα ο τελευταίος μεγάλος πολιτισμός που προσπάθησε, και εξακολουθεί να προσπαθεί, να καταστήσει τον κόσμο έναν ενιαίο παγκόσμιο πολιτισμό. Είναι αυτονόητο πως το διανοητικό θεμέλιο αυτού του παγκόσμιου πολιτισμού είναι το σύστημα νοήματος της ύπαρξης της δυτικοποιημένης νεωτερικότητας.

Επιστρέφοντας στη "δικτατορία" που ανέφερε ο Αμερικανός πρόεδρος, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να θεωρήσουμε το ξέσπασμα αυτό ως μια θλιβερή και γελοία εκδήλωση του νοητικού επιπέδου ενός κατσουφιασμένου παιδιού νηπιαγωγείου.

Ο πρώτος και κυριότερος λόγος είναι ότι, ως "άξιος κληρονόμος" της δυτικής κληρονομιάς της υπαρξιακής βίας, η Αμερική είναι εγγενώς χτισμένη πάνω στη γενοκτονία, και στην άνοδό της ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν απέφυγε ακριβώς την πιο ωμή βία και πήρε και αυτή το μερίδιό της από την αδίστακτη λεηλασία της Κίνας από τη Δύση.

Η εποχή της κομμουνιστικής δικτατορίας υπήρξε μια περίοδος προχωρημένης διάλυσης της παραδοσιακής αγροτικής κοινωνίας για τις υπερδομές εξουσίας του παγκόσμιου καπιταλισμού, απομακρύνοντας το κύριο εμπόδιο στη δυτικοποίηση της Κίνας.

Εκείνη την εποχή έλαβε χώρα μια θεαματική συμφιλίωση και από τότε η κινεζική κομμουνιστική δικτατορία δεν ενοχλούσε την τόσο ευαίσθητη στις δημοκρατικές αξίες Δύση και την αμερικανική αυτοκρατορία σε αυτήν. Ακόμα και τώρα, η Δύση ενοχλείται μόνο επειδή η Κίνα είναι λιγότερο ευαίσθητη από ό,τι πριν, και ο κύριος λόγος είναι πως δε θέλει να πέσει στην παγίδα της "φιλελεύθερης δημοκρατίας".