Ο τουρκικός επεκτατισμός δεκαετιών συνέχισε και στη νεο-οθωμανική του εκδοχή τις παράνομες διεκδικήσεις, αποφεύγοντας όμως επιμελώς την γενικευμένη πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα λόγω των απροσδιόριστων επιπτώσεων που αυτό θα είχε στο τουρκικό καθεστώς και στη συνοχή της χώρας. Γι’ αυτό, η Τουρκία επεδίωκε επίμονα τον «διμερή διάλογο» με την Αθήνα, για να μετατρέψει τις παράνομες διεκδικήσεις της σε «διμερείς διαφορές». Η Αθήνα εγκλωβισμένη στη θεωρία «διάλογος ή πόλεμος», επεδίωκε να… πείσει την Τουρκία για τερματισμό της «αιτίας πολέμου» («casus belli») σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο και για τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Εντούτοις, οι τουρκικές παρανομίες επεκτάθηκαν με το «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο» στην Αν. Μεσόγειο, αποκόπτοντας την Ελληνική από την Κυπριακή ΑΟΖ, ως συνεχόμενη Ευρωπαϊκή ΑΟΖ βάσει και του Χάρτη της Σεβίλλης.
Τώρα, βάσει μιας συμβολικής «Διακήρυξης Φιλίας», ο «διμερής διάλογος» Ελλάδας-Τουρκίας προχωρεί με την Τουρκία να διατηρεί όλες τις παράνομες διεκδικήσεις και να παραμερίζει την κατοχή της Κύπρου η οποία συνεχίζεται αναβαθμισμένη, με τον Ερντογάν να απαιτεί δύο κράτη, απορρίπτοντας τα συμφωνηθέντα στο πλαίσιο του ΟΗΕ καθώς και τις τουρκικές δεσμεύσεις προς την ΕΕ. Μάλιστα, με αναλλοίωτες τις παράνομες τουρκικές αξιώσεις κατά του Ελληνισμού, ο Ερντογάν συναντά τους ψευδομουφτήδες και θέτει θέμα «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη και κυριαρχίας ελληνικών νησιών, ενάντια στην Συνθήκη της Λωζάνης που ισχύει για έναν αιώνα.
Ουσιαστικά, ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας έχει εργαλειοποιήσει την Αθήνα στην προώθηση των επιδιώξεών του εις βάρος του Ελληνισμού, με ένα τόσο οφθαλμοφανές θέατρο. Συγκεκριμένα, η Τουρκία του Ερντογάν λαμβάνει τα εύσημα από την Αθήνα και η Λευκωσία δηλώνει αμήχανα ότι «η βελτίωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων θα βοηθήσει στο Κυπριακό». Όλα αυτά ενόψει επανακαθορισμού των Ευρωτουρκικών σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με την Αθήνα πλέον στο πλευρό του Ερντογάν στο αίτημά του για «δώρα» από την ΕΕ και υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη από τις ΗΠΑ.
Το 1974, η αθηναϊκή χούντα ξεπουλούσε την Κύπρο με σχέδιο που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ στις συνθήκες του ψυχρού πολέμου και προνοούσε πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου και στη συνέχεια τουρκική εισβολή με μοίρασμα της Κύπρου στα δύο. Για τις ΗΠΑ, το κορυφαίο ζητούμενο τότε, ήταν η επικράτηση «ηρεμίας» στην Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και για αυτό εστάλη ο Σίσκο με εντολή την πάση θυσία αποφυγή Ελληνοτουρκικής σύρραξης, ενώ οι ΗΠΑ ήταν αποφασισμένες να παρέμβουν εάν η Ελλάδα χτυπούσε την τουρκική αποβατική αρμάδα με τα στρατεύματα εισβολής. Τελικά, επικράτησε η ... «ηρεμία» της χουντικής προδοσίας, με αποτέλεσμα την κυπριακή τραγωδία. Σήμερα, οι ΗΠΑ αναζητούν εύλογα «ηρεμία» στην Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ, και στην πλέον ευνοϊκή συγκυρία για Ελλάδα-Κύπρο με τον Ερντογάν γωνιασμένο, η Αθήνα εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του.
Καταληκτικά, η εγχώρια αντιπαράθεση παραμένει ίδια: Από τη μια οι θεωρίες της επικρατούσας ελίτ με πολλούς στρατευμένους στα ΜΜΕ που εμπιστεύονται τον Ερντογάν και από την άλλη ο διαχρονικός ορθολογισμός.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο