Από την επιχείρηση "Al-Aqsa Flood" της 7ης Οκτωβρίου, η Δύση έχει συσπειρωθεί σταθερά πίσω από το Τελ Αβίβ, προσφέροντας ακλόνητη υποστήριξη σε όλους τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, δημοσιογραφικούς, μυστικούς και άλλους τομείς.
Mohamad Hasan Sweidan - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Εν μέσω αυτής της επίδειξης δυτικής ενότητας, η Γερμανία ξεχώρισε, στεκόμενη σε περίοπτη θέση στην πρώτη γραμμή της ΕΕ ως ένθερμος υποστηρικτής του Ισραήλ και σταθερός αντίπαλος κάθε μορφής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους, ακόμη και προς τα παιδιά ανάμεσά τους. Αυτό, παρά το γεγονός ότι ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει πάνω από 10.000 βρέφη και παιδιά στη Γάζα από την έναρξη της αεροπορικής και χερσαίας επίθεσης πριν από δύο μήνες.
Λιγότερο από μια εβδομάδα μετά την πλημμύρα του Αλ Ακσά, ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς προσέφερε στρατιωτική βοήθεια προς την εκστρατεία του Ισραήλ στη Γάζα, λέγοντας:
"Αυτήν την στιγμή, υπάρχει μόνο μία θέση για τη Γερμανία - η θέση στο πλευρό του Ισραήλ ... Η δική μας ιστορία, η ευθύνη που απορρέει από το Ολοκαύτωμα, καθιστά για εμάς ένα αέναο καθήκον να υπερασπιζόμαστε την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ".
Σύμφωνα με τον Σολτς και τους ομοίους του, η Γερμανία πρέπει συνεχώς να εξιλεώνεται προστατεύοντας τις εβραϊκές γενιές που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά τότε γιατί το Βερολίνο δεν αισθάνεται παρόμοια υποχρέωση να προστατεύσει τους μη εβραίους Σλάβους πολίτες, των οποίων ο αριθμός των νεκρών από τη ναζιστική Γερμανία είναι ίσος με εκείνον των εβραίων θυμάτων;
Το "σύμπλεγμα ενοχής" της Γερμανίας
Το γερμανικό "σύμπλεγμα ενοχής" εκδηλώνεται με ετήσιες πληρωμές που ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945. Αυτές οι αποζημιώσεις, συνολικού ύψους περίπου 86,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς το Ισραήλ μεταξύ 1945 και 2018, παρατάθηκαν πρόσφατα μέχρι το 2027.
Ενώ αυτά τα κεφάλαια προορίζονται φαινομενικά να αποζημιώσουν τους Εβραίους για τις φρικαλεότητες που προκάλεσε η ναζιστική Γερμανία, μια προσεκτικότερη εξέταση των ιστορικών στοιχείων εγείρει αμφιβολίες για τη συνοχή της γερμανικής αφήγησης.
Ο τεράστιος απολογισμός των 17 εκατομμυρίων νεκρών στα χέρια της ναζιστικής Γερμανίας μεταξύ 1933 και 1945 περιλαμβάνει 6 εκατομμύρια Εβραίους και 5,7 εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες. Ωστόσο, άλλες πηγές υποστηρίζουν πως ο αριθμός των θανάτων των εθνοτικών Σλάβων ξεπερνά κατά πολύ αυτόν των Εβραίων. Είναι συγκλονιστικό ότι η ναζιστική Γερμανία, καθοδηγούμενη από ριζοσπαστικές ιδεολογικές πολιτικές, τεκμηριώνεται ότι σκότωσε 10.547.000 εθνοτικούς Σλάβους σε σύγκριση με 5.291.000 Εβραίους.
Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι η πλειονότητα των Σλάβων πολιτών που σκοτώθηκαν ήταν από την Πολωνία, την Ουκρανία, τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, κυρίως από ορθόδοξο χριστιανικό υπόβαθρο. Γιατί, λοιπόν, δε λαμβάνουν αποζημιώσεις από ένα παρόμοιο αίσθημα γερμανικής ενοχής, το οποίο βαραίνει τη συνείδηση των ηγετών της Γερμανίας;
Αυτό, με τη σειρά του, εγείρει ερωτήματα σχετικά με τα πραγματικά κίνητρα πίσω από την υποστήριξη και την οικονομική ενίσχυση του Ισραήλ - αν πρόκειται για μια στάση αρχών, όπως το Βερολίνο προωθεί εξωτερικά, ή απλώς για έναν πολιτικό ελιγμό.
Η εχθρότητα του Χίτλερ προς τους μη Εβραίους
Τα ιστορικά αρχεία αποκαλύπτουν μια λιγότερο διερευνημένη διάσταση της εχθρότητας του Αδόλφου Χίτλερ, δηλαδή ότι η εχθρότητά του προς τους χριστιανούς της Ανατολής δε διέφερε αισθητά από την εχθρότητά του προς τους Εβραίους.
Αυτή η πτυχή της βασιλείας του τρόμου του συχνά παραβλέπεται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Οι Ναζί προπαγάνδιζαν ένα διαστρεβλωμένο όραμα όπου η "ανώτερη" γερμανική φυλή προοριζόταν να κυριαρχήσει επί των υποτιθέμενων "κατώτερων" σλαβικών λαών, πλαισιώνοντας το ως σταυροφορία για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού από αυτούς τους λεγόμενους ανατολικούς βαρβάρους.
Πολυάριθμες ιστορικές αναφορές μαρτυρούν τις φρικαλεότητες που προκάλεσαν οι Ναζί στους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ωστόσο τα δεινά αυτά συχνά επισκιάζονται από τα πιο ευρέως αναγνωρισμένα εγκλήματα πολέμου.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ παρείχαν κρίσιμη υλική υποστήριξη στις ευρωπαϊκές συμμαχικές δυνάμεις μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, μιας ολοκληρωμένης πρωτοβουλίας που σχεδιάστηκε για να διευκολύνει την ανοικοδόμηση και την ανάκαμψη της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Ευρώπης. Ειδικότερα, η πρώην Δυτική Γερμανία αναδείχθηκε ως ο τρίτος μεγαλύτερος δικαιούχος αυτού του πακέτου βοήθειας.
Ωστόσο, η βοήθεια αυτή συνοδεύτηκε από τη σιωπηρή προσδοκία της Ουάσινγκτον να ευθυγραμμιστεί το Βερολίνο στενά με τα αμερικανικά συμφέροντα, μια πορεία στην οποία η Γερμανία ακολουθεί έκτοτε. Κρίσιμα, αυτό δημιούργησε μια πορεία που μετέτρεψε τη Γερμανία σε ένθερμο υποστηρικτή του σιωνισμού, ειρωνικά, μιας εθνοκεντρικής πολιτικής ιδεολογίας που εξιδανικεύει τόσο την υπεροχή όσο και την αποκλειστικότητα.
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία αποκαλύπτει τον βαθμό στον οποίο η Γερμανία έχει δώσει δουλοπρεπώς προτεραιότητα στα συμφέροντα των ΗΠΑ έναντι των δικών της. Παρόλο που τα γερμανικά και τα ρωσικά συμφέροντα έχουν συγκλίνει συχνά τον τελευταίο καιρό, αυτή η προσέγγιση δεν πέρασε τις κόκκινες γραμμές των ΗΠΑ μέχρι που το κοινό τους έργο του αγωγού NordStream2 τέθηκε σε λειτουργία στις αρχές του 2022. Όταν η γερμανική υποταγή δοκιμάστηκε, όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία που τροφοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ, το Βερολίνο αποδείχθηκε απόλυτα πιστό στην Ουάσινγκτον - παρά τις ακριβείς επιπτώσεις στην οικονομία του.
Η ευθυγράμμιση της Γερμανίας με τον Σιωνισμό
Η Γερμανία - όπως και μεγάλο μέρος της Δύσης - αντιμετωπίζει την παγκόσμια κοινότητα με έναν αισθητό αέρα ανωτερότητας, που πλαισιώνεται από τη "δημοκρατική" υπεροχή της Δύσης έναντι των υπολοίπων.
Όταν οι μάζες του Παγκόσμιου Νότου, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της "διεθνούς κοινότητας", εξέφρασαν την αντίθεσή τους στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, ο καγκελάριος Σολτς επέμεινε αδιάφορα πως "το Ισραήλ είναι μια δημοκρατία - αυτό πρέπει να ειπωθεί πολύ ξεκάθαρα".
Στην πραγματικότητα, κατά την άποψη του Βερολίνου, η μάχη σήμερα είναι μεταξύ των "δυτικών δημοκρατιών" που εκπροσωπούνται από το Ισραήλ και άλλων που "δεν αξίζουν να ζουν". Αυτή είναι η ουσία του ναζισμού, ο οποίος σαφώς δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ τη Γερμανία.
Ο σύγχρονος απόηχος της ναζιστικής σκέψης εξακολουθεί να είναι παρών στις εξαιρετικές θέσεις της Γερμανίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αξιοσημείωτη αύξηση των εξαγωγών όπλων προς το κράτος κατοχής. Σύμφωνα με το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας, από τις αρχές του τρέχοντος έτους έως τις 2 Νοεμβρίου, το Βερολίνο ενέκρινε εξαγωγές συνολικού ύψους περίπου 303 εκατομμυρίων ευρώ (323 εκατομμύρια δολάρια) προς το Ισραήλ, μια εντυπωσιακή δεκαπλάσια αύξηση από τα εμπορικά στοιχεία του 2022.
Σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), μεταξύ 2018 και 2022, η συντριπτική πλειοψηφία -99%- των εισαγωγών όπλων του Ισραήλ προέρχεται από τις ΗΠΑ (79%) και τη Γερμανία (20%).
Επιπλέον, το γερμανικό κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ ανακοίνωσε πρόσφατα ότι η αναγνώριση της ύπαρξης του Ισραήλ μέσω γραπτής επιστολής έχει γίνει προϋπόθεση για την απόκτηση της γερμανικής ιθαγένειας.
Η πίστη του Βερολίνου στη δυτική υπεροχή
Υποστηρίζοντας τυφλά τη φιλοϊσραηλινή της στάση, η Γερμανία υιοθετεί μια σκληρή προσέγγιση κατά οποιασδήποτε μορφής αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους πολίτες. Οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης έχουν απαγορευτεί και άτομα που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των παιδιών της Παλαιστίνης έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με συλλήψεις.
Η στάση αυτή δεν αποτελεί απλώς απάντηση στον τρέχοντα πόλεμο στη Γάζα, αλλά αντίθετα ευθυγραμμίζεται με τις πάγιες αρχές της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως περιγράφονται στη στρατηγική εθνικής ασφάλειας, η οποία τονίζει στις πρώτες παραγράφους της μια μόνιμη δέσμευση στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει.
Ο καγκελάριος Σολτς, στον απόηχο της ουκρανικής σύγκρουσης, χαρακτήρισε την παγκόσμια κατάσταση ως "σημείο καμπής", ενώ τόνισε την υποχρέωση της Γερμανίας να σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Οι δηλώσεις του αποκαλύπτουν ότι το Βερολίνο βλέπει τον εαυτό του ως πρωτοπόρο υπερασπιστή της δυτικής ηγεμονίας σε μια εποχή μετασχηματιστικών αλλαγών στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Η προσέγγιση των γερμανικών αρχών στη σύγκρουση στη Γάζα θα πρέπει να εξεταστεί μέσα από την ολοένα και πιο διπολική κοσμοθεωρία τους. Όπως όλοι οι ατλαντιστές, το Βερολίνο βλέπει τη Γάζα ως πεδίο μάχης μεταξύ των υποστηρικτών της δυτικής ηγεμονίας στη Δυτική Ασία - που απαιτεί ένα ισχυρό, ενδυναμωμένο Ισραήλ - και εκείνων που αμφισβητούν ενεργά τον δυτικό ρόλο στην αναδυόμενη πολυπολική τάξη.
Η στάση του Βερολίνου γίνεται έκφανση της πίστης στην υπεροχή του δυτικού άξονα και της αντιληπτής ανάγκης να εξαλειφθούν όσοι θέτουν σε αμφισβήτηση αυτό το "κύρος", το οποίο αποτελεί την ουσία του ναζισμού.