M. K. BHADRAKUMAR - indianpunchline.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η ιστορία δείχνει πως ενώ τα καταστροφικά γεγονότα έχουν μυριάδες αρνητικές επιπτώσεις, είναι επίσης δυνατές και οι θετικές επιπτώσεις, ιδίως μακροπρόθεσμα. Η γαλλογερμανική συμφιλίωση μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους είναι, ίσως, το καλύτερο παράδειγμα στη σύγχρονη ιστορία και φύτεψε τους βλαστικούς σπόρους του σχεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Βεβαίως, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έδωσε ώθηση στην κινεζορωσική προσέγγιση, η οποία μετατράπηκε σε μια εταιρική σχέση "χωρίς όρια".
Ωστόσο, για να συμβούν τέτοια θαύματα, απαιτείται οραματική ηγεσία. Ο Ζαν Μοννέ και ο Κόνραντ Αντενάουερ ήταν πράγματι πολιτικοί οραματιστές - και, με διαφορετικό τρόπο, οι δύο άριστοι πραγματιστές Μπόρις Γέλτσιν και Τζιανγκ Ζεμίν ήταν επίσης.
Τούτου λεχθέντος, είναι επίσης γεγονός ότι οι Αμερικανοί έχουν γενικά θετική γνώμη για το Ισραήλ. Το πρόβλημά τους αφορά πραγματικά τις επιθετικές πολιτικές του Ισραήλ - αυτό συμβαίνει παρά την απουσία οποιασδήποτε ανοιχτής συζήτησης στα μέσα ενημέρωσης ή στην ακαδημαϊκή κοινότητα στις ΗΠΑ σχετικά με την κρατική καταστολή των Παλαιστινίων ή τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης.
Μια καθοριστική στιγμή ήρθε όταν ο Νετανιάχου χλεύασε και ταπείνωσε τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα σχετικά με την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, συνδιαλεγόμενος με το Κογκρέσο εναντίον της προεδρίας σε μια τολμηρή προσπάθεια να εκτροχιάσει τις διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη.
Τα τελευταία χρόνια, η εικόνα του Ισραήλ έχει αμαυρωθεί στη φιλελεύθερη κοινή γνώμη μετά την άνοδο των δεξιών δυνάμεων και τις προεκτάσεις ρατσιστικών συμπεριφορών, μεταξύ άλλων και μεταξύ της ισραηλινής νεολαίας. Πράγματι, το Ισραήλ είναι μια όλο και πιο ανελεύθερη χώρα ακόμη και απέναντι στους ίδιους τους πολίτες του. Λόγω αυτών των παραγόντων, οι Αμερικανοί δεν έχουν πλέον μια εξιδανικευμένη άποψη για το Ισραήλ ως μια ηθικά ορθή χώρα που μάχεται για την ύπαρξή της.
Εν τω μεταξύ, έχει παρατηρηθεί σημαντική διάβρωση της υποστήριξης προς το Ισραήλ εντός του Δημοκρατικού Κόμματος. Αλλά αυτό πρέπει να τεθεί σε μια προοπτική, διότι, υπήρξε μια αντίρροπη αύξηση της υποστήριξης προς το Ισραήλ μεταξύ των Ρεπουμπλικανών. Έτσι, αν και η "διμερής συναίνεση" για το Ισραήλ διαλύεται, παραδόξως, το λόμπι του Ισραήλ εξακολουθεί να ασκεί επιρροή.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το λόμπι του Ισραήλ παραδοσιακά δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στους απλούς Αμερικανούς, αλλά αντίθετα επικεντρωνόταν στους μεσίτες εξουσίας και μάλιστα εργαζόταν σκληρά για να ενισχύσει την υποστήριξή τους. Ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτό που δεν μπορεί παρά να συνυπολογίσει ο Μπάιντεν είναι πως οι ελίτ του κατεστημένου του Δημοκρατικού Κόμματος παραμένουν βαθιά προσηλωμένες στις σχέσεις με το Ισραήλ, παρόλο που η υποστήριξη στο εσωτερικό του κόμματος για τις ισραηλινές πολιτικές μπορεί να έχει μειωθεί και η αμερικανική κοινή γνώμη βρίσκει αποκρουστική την κτηνώδη συμπεριφορά του Ισραήλ στη Γάζα.
Οι ελίτ φοβούνται ότι το λόμπι θα τους στοχοποιήσει αν υπάρξουν ενδείξεις πως αμφιταλαντεύονται στην υποστήριξή τους προς το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, οι πολιτικές ελίτ δε θέτουν τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα πάνω από τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα ή τα συμφέροντα καριέρας. Έτσι, το λόμπι του Ισραήλ κερδίζει πάντα στο Παλαιστινιακό ζήτημα και στην απόσπαση γενναιόδωρης οικονομικής υποστήριξης για το Ισραήλ χωρίς δεσμεύσεις. Μην κάνετε κανένα λάθος πως το λόμπι θα φτάσει σε οποιοδήποτε σημείο για να κάνει το δικό του ό,τι θέλει, όποτε έρθει η ώρα της κρίσης, όπως σήμερα.
Ο Μπάιντεν δύσκολα είναι σε θέση να δυσαρεστήσει ή να ενοχλήσει το λόμπι του Ισραήλ την ημέρα της κρίσης. Γιατί, λοιπόν, δίνει μεγάλες υποσχέσεις στον πρόεδρο της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι ότι "σε καμία περίπτωση οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θα επιτρέψουν την αναγκαστική μετεγκατάσταση Παλαιστινίων από τη Γάζα ή τη Δυτική Όχθη, ή την πολιορκία της Γάζας, ή την επαναχάραξη των συνόρων της Γάζας";
Η απάντηση είναι απλή: πρόκειται για τετελεσμένα γεγονότα που επιβλήθηκαν στις ΗΠΑ και το Ισραήλ από τα αραβικά κράτη στην καλύτερη ώρα της συλλογικής τους ασφάλειας, κανένα από τα οποία δεν είναι πρόθυμο να νομιμοποιήσει τη γενοκτονία του Ισραήλ ή τον οδικό χάρτη της εθνοκάθαρσης. Ούτε η μικρή Ιορδανία δεν είπε "όχι" στον Μπάιντεν;
Ο Μπάιντεν δίνει κούφιες υποσχέσεις. Στην πραγματικότητα, αυτό που έχει σημασία είναι ότι το λόμπι του Ισραήλ θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το αναδυόμενο Μεγάλο Ισραήλ. Και πάλι, δεν κοστίζει τίποτα στον Μπάιντεν η επιβεβαίωση της υποστήριξης της λύσης των δύο κρατών. Γνωρίζει πως θα περάσουν αιώνες μέχρι ένα τέτοιο όραμα να αποκτήσει ζωή, αν αποκτήσει, και αν η εμπειρία της Νότιας Αφρικής είναι κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό, το ταξίδι θα είναι γεμάτο με πολλή αιματοχυσία.
Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Μπάιντεν γνωρίζει πως το Ισραήλ δε θα αποδεχθεί μια λύση δύο κρατών, σύμφωνα με την Αραβική Πρωτοβουλία που εκπονήθηκε από τον βασιλιά Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας, η οποία αποτελεί ένα εξαιρετικά ισορροπημένο πλέγμα αμοιβαίων συμφερόντων με ιστορική και μακροπρόθεσμη προοπτική.
Σε μια ιστορική ομιλία του ενώπιον του Αραβικού Συνδέσμου την ημέρα της υιοθέτησής του το 2002, ο τότε πρίγκιπας διάδοχος Αμπντάλα είχε πει με μεγάλη προνοητικότητα: "Παρά όλα όσα έχουν συμβεί και όσα μπορεί να συμβούν ακόμη, το πρωταρχικό ζήτημα στην καρδιά και το μυαλό κάθε ανθρώπου στο αραβικό ισλαμικό έθνος μας είναι η αποκατάσταση των νόμιμων δικαιωμάτων στην Παλαιστίνη, τη Συρία και το Λίβανο".
Η μεγάλη πιθανότητα είναι ότι το Ισραήλ θα κουρνιάσει με τη βοήθεια του λόμπι του στις ΗΠΑ και θα προτιμήσει να είναι παρίας στην παγκόσμια κοινότητα, από μια λύση δύο κρατών που απαιτεί την εγκατάλειψη του σιωνιστικού κράτους που χτίστηκε γύρω από το Μεγάλο Ισραήλ. Το μόνο που θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι θα ήταν αν ο Μπάιντεν είναι πρόθυμος να αναγκάσει τις ΗΠΑ να επιβάλουν τη θέλησή τους στο Ισραήλ - με καταναγκαστικά μέσα, αν χρειαστεί.
Αλλά αυτό απαιτεί το θάρρος της πεποίθησης και ένα σπάνιο συστατικό στην πολιτική - τη συμπόνια. Ο εξαιρετικά επιτυχημένος μισός αιώνας του Μπάιντεν στον δημόσιο βίο ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στην realpolitik και δεν υπάρχουν ίχνη πεποίθησης ή συμπόνιας σε αυτόν. Μια κληρονομιά δεν μπορεί να οικοδομηθεί με εφήμερες εκτιμήσεις και σκοπιμότητες.