 |
| U.S. Soldiers with the 3rd Cavalry Regiment prepare a gun drill demo for partner forces at remote location near the Iraqi-Syrian border where artillery fire missions are conducted alongside Iraqi partners, June 25, 2018. (U.S. Army photos by Spc. Anthony Zendejas IV) |
Ο περιφερειακός απόηχος του πολέμου Ισραήλ-Γάζας καταδεικνύει γιατί ο Λευκός Οίκος πρέπει να καταργήσει, όχι να ενισχύσει, την ξεπερασμένη και άσκοπα προκλητική παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στη Συρία και το Ιράκ.
Jason Brownlee - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πρόεδρος Joe Biden θα πρέπει να αναδιατάξει αυτές τις δυνάμεις σε ασφαλέστερη θέση στα ανοιχτά και να αφήσει στους συμφεροντολόγους Σύριους και Ιρακινούς να αποτρέψουν την επανεμφάνιση του ISIS. Όπως έδειξε η ίδια η πολιτική του Μπάιντεν στο Αφγανιστάν -και όπως παρατήρησα επί τόπου νωρίτερα αυτό το φθινόπωρο- η απόσυρση των Αμερικανών στρατιωτών και πεζοναυτών μπορεί να ενισχύσει την αμερικανική ασφάλεια, παραδίδοντας τον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους σε καλά κινητοποιημένους τοπικούς εμπόλεμους, ενώ παράλληλα απελευθερώνει το αμερικανικό προσωπικό για να υπηρετήσει σε πιο ζωτικές περιοχές.
Παρομοίως, η αποχώρηση από τη Συρία και το Ιράκ δε θα κάνει τους Αμερικανούς λιγότερο ασφαλείς, αλλά θα στερήσει από τις τοπικές πολιτοφυλακές και τους πιθανούς προστάτες τους στο Ιράν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν αχρείαστα φυλάκια για να επηρεάσουν την εθνική μας στρατηγική.
Από τις 17 Οκτωβρίου, περίπου 900 στρατιώτες των ΗΠΑ στη Συρία και 2.500 στο Ιράκ δέχονται πυρά από πολιτοφυλακές που συνδέονται με το Ιράν και, στη συνέχεια, εισπράττουν αντίποινα αεροπορικής υποστήριξης, συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από ένα αεροσκάφος C-130 που σκότωσε οκτώ μέλη της ομάδας Kataib Hezbollah στο Ιράκ την περασμένη εβδομάδα. Τα μέλη της αμερικανικής υπηρεσίας είναι το παρατεταμένο αποτύπωμα της επιχείρησης "Ανυποχώρητη Αποφασιστικότητα", η οποία ξεκίνησε το 2015 για να νικήσει το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ και κατάφερε το 2019 να εξαλείψει το φυσικό χαλιφάτο του ISIS, μειώνοντας έτσι το ISIS σε " κατάσταση επιβίωσης" χωρίς έδαφος.
Αντί να πάρουν τη νίκη και να τα μαζέψουν, οι διοικήσεις Τραμπ και Μπάιντεν διατήρησαν στη θέση τους ορισμένα στρατεύματα, τα οποία έχουν γίνει επαναλαμβανόμενος στόχος ευκαιρίας για το Ιράν και τους υποκατάστατους του σε στιγμές έντασης. Τις τελευταίες πέντε εβδομάδες, οι πύραυλοι των μαχητών που συνδέονται με το Ιράν και τα μονόδρομα επιθετικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη έχουν τραυματίσει πάνω από εξήντα από αυτούς τους Αμερικανούς.
Η παρατεταμένη αμερικανική ανάπτυξη, που καθοδηγείται περισσότερο από πολιτική αδράνεια παρά από στρατηγική αναγκαιότητα, έχει προσθέσει προσάναμμα σε μια πιθανή αμερικανο-ιρανική πυρκαγιά που θα επισκιάσει τον πόλεμο Ισραήλ-Γάζας. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου σημείωσε προκλητικά: "Ο στόχος του Ιράν... ήταν να εξαναγκάσει την απόσυρση του αμερικανικού στρατού από την περιοχή... Αυτό που θα παρατηρούσα είναι ότι είμαστε ακόμη εκεί [στο Ιράκ και τη Συρία]".
Αυτή η απροθυμία να παραχωρηθούν τα πρώην εδάφη του ISIS σε κυβερνήσεις με ανεξάρτητη σκέψη ανακεφαλαιώνει τη νοοτροπία που έκανε τους πολέμους του Αφγανιστάν και του Ιράκ τόσο αχρείαστα δαπανηρούς.
Αντί να μειώσουν τις απώλειές τους, ο Λευκός Οίκος και το Πεντάγωνο διπλασίασαν τις απώλειες, με δύο ομάδες αεροπλανοφόρων στην Ανατολική Μεσόγειο, ένα αεροπορικό πλήγμα σε μια αποθήκη όπλων στη Συρία που συνδέεται με το Ιράν, και επιπλέον 1.200 στρατιώτες για τη στελέχωση της περιφερειακής αεράμυνας, και τώρα χτυπήματα στο εσωτερικό του Ιράκ - παρά τις αντιρρήσεις του Ιρακινού πρωθυπουργού Μοχάμεντ Σία αλ-Σουντάνι, ο συνασπισμός του οποίου συνδέεται με την Κατάιμπ Χεζμπολάχ.
Όταν πρόκειται για την κλιμάκωση ή τον τερματισμό των στρατιωτικών επεμβάσεων των ΗΠΑ, ο αποφασιστικός παράγοντας δε θα πρέπει να είναι το τι θέλουν οι ηγέτες του Ιράν σε εν πολλοίς έρημες γωνιές του Ιράκ και της Συρίας, αλλά το ποιες πολιτικές εξυπηρετούν καλύτερα τα αμερικανικά συμφέροντα. Σε αυτό το ζήτημα, η αμφιλεγόμενη απόφαση του Μπάιντεν το 2021 να αποσύρει όλες τις αμερικανικές δυνάμεις από το Αφγανιστάν προσφέρει ένα σημαντικό μάθημα. Όπως έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι, η πλήρης αποχώρηση μπορεί να εξυπηρετήσει τους αντιτρομοκρατικούς και στρατηγικούς στόχους της Ουάσινγκτον, ακόμη και αν η πολιτική αυτή παραχωρεί φυσικό έδαφος σε κυβερνήσεις με τις οποίες οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δε συμφωνούν.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Γάζας το Σαββατοκύριακο της 7ης Οκτωβρίου, ολοκλήρωνα μια ομαλή τριετία επισκέψεων σε περιοχές που κάποτε ήταν οι πιο θανατηφόρες ζώνες των πρόσφατων πολέμων της Αμερικής: Καμπούλ, Κανταχάρ και Χελμάντ στο Αφγανιστάν και τις πόλεις Βαγδάτη, Φαλούτζα, Ραμάντι και Μοσούλη στο Ιράκ. Διέσχισα δεκάδες σημεία ελέγχου των Ταλιμπάν και της ιρακινής κυβέρνησης, καθώς περιηγήθηκα σε πόλεις και αγροτικές περιοχές χωρίς καμία αίσθηση απειλής από αξιωματούχους ή τρομοκράτες. Η φυσική ασφάλεια που βίωσα και στις δύο χώρες διαλύει τον πιο συνηθισμένο φόβο σχετικά με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, πως η αποχώρηση θα αυξήσει τον κίνδυνο για τους Αμερικανούς και τα συμφέροντά μας, ενώ θα ευνοήσει στρατηγικά τις απείθαρχες κυβερνήσεις.
Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί το επίπεδο εσωτερικής σταθερότητας που απολαμβάνει το Αφγανιστάν από τον Αύγουστο του 2021. Στον απόηχο της λανθασμένης εκκένωσης της Αμερικής από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, αναλυτές και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ανέμεναν ότι η χώρα θα κατέρρεε και θα εξαπλωνόταν η ένοπλη σύγκρουση στους γείτονές της και στον κόσμο. Αντ' αυτού, η πολιτική βία στο Αφγανιστάν μειώθηκε κατακόρυφα κατά 80% τον πρώτο χρόνο μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων.
Το κρίσιμο είναι ότι οι δυνάμεις ασφαλείας των Ταλιμπάν περιόρισαν την απειλή επιθέσεων με μαζικά θύματα από το τοπικό παρακλάδι του Ισλαμικού Κράτους, επιτυγχάνοντας μέσα σε λίγους μήνες αυτό που το Πεντάγωνο και η CIA προσπαθούσαν να επιτύχουν από το 2015. Ενώ ναι μεν βρίσκονται κάτω από τον αντίχειρα του καταπιεστικού καθεστώτος των Ταλιμπάν, οι Αφγανοί βιώνουν τη μεγαλύτερη ανάπαυλα από τον πόλεμο από την εισβολή του σοβιετικού στρατού την παραμονή των Χριστουγέννων του 1979.
Εν τω μεταξύ, οι αμερικανικές δυνάμεις που θα δεσμεύονταν σε πολεμικές αποστολές υψηλού κινδύνου και χαμηλής ανταμοιβής στο Αφγανιστάν, το οποίο είναι αποκλεισμένο από την ξηρά, είναι διαθέσιμες για την "αποτροπή και αντιμετώπιση της επιθετικότητας των μεγάλων δυνάμεων".
Εάν οι Ταλιμπάν μπορούν να παρακωλύσουν τις επιχειρήσεις του Ισλαμικού Κράτους σε μια φτωχή αγροτική χώρα με ένα υποτιθέμενο "αδύναμο και αποτυχημένο κράτος", ώριμο για τον υπερεθνικό τζιχαντισμό, υπάρχει κάθε λόγος να περιμένουμε ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Συρίας και του Ιράκ μπορούν να είναι εξίσου αποτελεσματικές. Ο συριακός στρατός, υποστηριζόμενος όχι μόνο από το Ιράν αλλά και από τη Ρωσία, διαθέτει τα μέσα και το υλικό για να αντιμετωπίσει τους νεκρούς του εκλιπόντος χαλιφάτου του ISIS.
Στη διπλανή πόρτα, η περσινή άνοδος των τιμών του πετρελαίου επέτρεψε στη Βαγδάτη να υιοθετήσει τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό στην ιστορία της, συμπεριλαμβανομένων 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον τομέα της ασφάλειας. Επιπλέον, μπορώ να αναφέρω πως οι δρόμοι του Ιράκ είναι γεμάτοι με διαφημιστικές πινακίδες του "μαρτυρικού" διοικητή των ιρανικών ειδικών δυνάμεων Qasem Soleimani. Η πανταχού παρούσα εμφάνισή του, σε συνδυασμό με την υψηλού προφίλ επίσκεψη του αλ-Σουντανί στην Τεχεράνη μετά την κρυφή επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Μπλίνκεν στις 5 Νοεμβρίου, διαψεύδει την ιδέα πως οι αμερικανικές μπότες στο έδαφος μπορούν να "ελέγξουν την ιρανική επιρροή" στο Ιράκ ή σε άλλα κράτη υπό την ηγεσία των Σιιτών, όπως η Συρία.
Το ISIS έχει προ πολλού ηττηθεί και η Επιχείρηση Inherent Resolve θα πρέπει να κλείσει με την πρώτη ευκαιρία. Η απόσυρση από το Αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021 προσφέρει ένα ζωντανό -αν και απροσδόκητο- προηγούμενο για να γίνει αυτή η έγκαιρη και συνετή στροφή. Αυτό αποδεικνύει περαιτέρω ότι το να αφήσουμε τους τοπικούς φορείς να χειριστούν τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους - και όποια εδάφη διεκδικούν αυτοί οι τζιχαντιστές - δεν θα ενισχύσει τους αμφισβητίες της Αμερικής, αλλά μπορεί να επιτρέψει μια πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.