Του Στρατή Μαζίδη
Το πρώτο δείγμα ήταν με την πανδημία. Ενώ υπήρχαν στοιχεία από τα τέλη του 2019 και κάποιοι δειλά δειλά γράφαμε στις αρχές του 2020 για τον κορωνοϊό, η κυβέρνηση προτίμησε αντί να λάβει τα σωστά μέτρα [ενίσχυση Α' Βάθμιας Υγείας, διάθεση όλων των θεραπευτικών σχημάτων, εμβόλια για όσους θέλουν, προτροπές και συνδρομή στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού των πολιτών], να χάσει πολύτιμο χρόνο, να τα κλείσει όλα και να διαλύσει την οικονομία. Λίγο αργότερα τα άφησε όλα ανοικτά, να κολλήσουν όλοι και να τελειώνουμε.
Το δεύτερο είναι η φορολογία όπου με ένα βορειοκορεάτικης έμπνευσης νομοσχέδιο νομοθετείται η απαγόρευση της ζημίας και η κερδοφορία των επαγγελματιών. Η σκέψη ότι υπάρχουν πελάτες οι οποίοι κάτι που κάνει 100 δε θέλουν να το πάρουν 124, δεν τους πέρασε.
Και ερχόμαστε στο θέμα των γηπέδων με τα ΜΜΕ να δοξάζουν το μέγα πρωθυπουργό μας που ετοιμάζεται είτε να αναστείλει τα πρωταθλήματα είτε να διεξάγονται οι αγώνες χωρίς θεατές. Ε ρε χαρά οι κυρ Παντελήδες. Και όμως πρόκειται για μέγιστη ανοησία και υποκρισία.
Ανοησία γιατί...
- εδώ έχουμε να κάνουμε με ανώνυμες εταιρείες, έχουν επενδύσει χρήματα, έχουν αγοράσει παίκτες, διεκδικούν επιτέλους μετά από χρόνια αξιοπρεπείς παρουσίες στην Ευρώπη. Οι επενδύσεις αφορούν συνολικά δεκάδες [ή και παραπάνω] εκατομμύρια.
- δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αγόρασαν εισιτήρια διαρκείας.
- επειδή υπάρχουν 3, 5, 50, 500 άνθρωποι που αντί για εγκέφαλο, το κρανίο τους είναι κενό, θα την πληρώσουν οι υπόλοιποι; [και για να γίνω λίγο συνωμοσιολόγος που ξέρω ότι αυτοί που τα κάνουν αυτά είναι οπαδοί και όχι παρακρατικοί, ή βαλτοί από άλλους;]
- πολύ απλά αν κάποιοι θέλουν να παίξουν ξύλο, θα παίξουν
- με το ίδιο σκεπτικό γίνονται και τροχαία, άρα να κλείσουμε όλους τους δρόμους
- υπάρχει ενδοσχολική βία, άρα να κλείσουμε και τα σχολεία ή να γίνονται μαθήματα χωρίς μαθητές
Υποκρισία γιατί...
- το καλοκαίρι ένα κονβόι ναζιστών ταξίδεψε όλη τη χώρα μέχρι την Αθήνα. Παρά την ειδοποίηση από τις αρχές του Μαυροβουνίου και το ότι είχε ανέβει πλήθος αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα, η ΕΛΑΣ, το κράτος, και όποιος/α άλλος θέλετε, έκαναν πως κοιμούνται
- δε βλέπουμε να ιδρώνει το αυτί κανενός όταν οι αστυνομικοί αναγκάζονται με κίνδυνο της ζωής τους να καταδιώκουν και να συλλαμβάνουν συχνά τα ίδια πρόσωπα που είχαν συλλάβει πριν λίγο καιρό, διότι κάποιοι τους αμολάνε ελεύθερους
Προσωπική εμπειρία
Ως προς το πως περνούν τα πυρομαχικά στο γήπεδο. Άλλοι λένε την προηγούμενη μέρα, άλλοι το ένα, άλλοι το άλλο. Προσωπικά θυμάμαι τον αγώνα ΠΑΟ - Μπριζ το 1994. Διπλός έλεγχος και αστυνομικοί να σε ψαχουλεύουν. Λίγο παραδίπλα τους κρεμόταν από το πάνω διάζωμα το σχοινί που έδεναν κάποιοι τις τσάντες με τις φωτοβολίδες και τα καπνογόνα. Περνούσε ο ένας τον πρώτο έλεγχο, του πάσαρε ο άλλος στα κάγκελα τις... προμήθειες, περνούσε ύστερα μέσα, αμόλαγε το σκοινί.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά
Όσον αφορά τα γήπεδα, η ευθύνη στις ομάδες και αν συμβεί τίποτε, τότε αφαίρεση βαθμών, τιμωρία της έδρας και ποινές χωρίς αναστολές ή παράθυρα μείωσης στους ενόχους.
Όμως η βία δεν είναι φαινόμενο μόνο των γηπέδων. Η φτώχεια και η έλλειψη παιδείας γεννούν βία. Πόσοι από εμάς όταν έχουν μια στραβή ημέρα, δεν είμαστε έτοιμοι να τα βάλουμε με κάποιον; Βάλτε λοιπόν τώρα την πλήρη εικόνα. Μια χώρα σε κρίση από το 2007 και μνημόνια από το 2010. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει τούβλα του 20 και όχι πολίτες με πέντε σταθερές και δέκα γνώσεις.
Πριν λίγες ημέρες παρακολούθησα στο ERTFLIX ένα επεισόδιο της εκπομπής "365 στιγμές" της Σοφίας Παπαϊωάννου για τη βία των ανηλίκων. Πρόκειται για εξαιρετική εκπομπή που θα πρέπει να παρακολουθήσουν όλοι. Τα μεν φυλακισμένα παιδιά βγάζουν πλέον στο λόγο τους μια μετάνοια και μια σοφία. Τα δε ενεργά μέλη συμμοριών προκαλούν ανησυχία και φόβο όταν βλέπεις πόσο αδιάφορα και δίχως τύψεις προσεγγίζουν αυτό που κάνουν.
Ωστόσο μου έκανε εντύπωση η αναφορά ενός μέλους συμμορίας στο Παγκράτι που είπε ότι συμμετέχουν παντού, σε πορείες, διαμαρτυρίες, πως η ζωή είναι άδικη και ότι αυτοί με αυτόν τον τρόπο παίρνουν... "αυτό που δικαιούνται". Βέβαια κλέβοντας την τσάντα της γιαγιάς, κι αν δεν αλλάξεις μυαλά, θα πάρεις αυτό που δικαιούσαι, μια θέση στην κόλαση.
Η λύση λοιπόν είναι απλή. Όταν έχουμε βαριά αδικήματα, οι ποινές θα εκτελούνται κανονικά. Τα 5 χρόνια, θα είναι 5 χρόνια, ούτε 3 ούτε 2.
Αλλά η καλύτερη παιδαγωγική λύση θα είναι αυτοί οι άνθρωποι να υπηρετήσουν την κοινωνία και την πατρίδα αφιλοκερδώς. Πχ θα εργαστείτε 2 χρόνια στο Χ γηροκομείο, στο Ψ ορφανοτροφείο, στο Ζ νοσοκομείο, στο Λ καταφύγιο ζώων, στο Ζ κοινωνικό πρόγραμμα στήριξης, στην τάδε υπηρεσία στο Καστελόριζο κ.ο.κ.. Για κάθε κουταμάρα ή κακό που κάνετε, θα το ξεπληρώνετε με 10 καλά στο κοινωνικό σύνολο. Δεν μπορεί, κάποιες καρδιές θα μαλακώσουν και θα αντιληφθούν πως οι κοινωνίες δεν αλλάζουν ούτε χτυπώντας, ούτε κλέβοντας, ούτε μαχαιρώνοντας.
Εδώ υπάρχει κάτι ακόμη πιο απλό για να χτυπήσουμε τη βία μέσα από τα σχολεία. Γιατί να μην υιοθετεί κάθε σχολική μονάδα 1-2-3-4 αδέσποτα πλάσματα με τους μαθητές να αναλαμβάνουν τη φροντίδα τους και φυσικά να επιβραβεύονται για αυτό; Έτσι γεννιέται η ευαισθησία κι όχι με τραγούδια στο Youtube που προωθούν τις διακρίσεις, τα εγκλήματα και την ισοπέδωση, ενώ οι δημιουργοί τους θησαυρίζουν από τα κλικς.
Κι αν σώνει και καλά θέλουν κάποιοι να χρησιμοποιήσουν όπλο, τους έχω ένα πολύ καλό: Την ψήφο!