Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Επιπλέον, ο πόλεμος του Κόλπου είχε σημαντικές ανθρωπιστικές συνέπειες. Οι απώλειες αμάχων, η καταστροφή των ιρακινών υποδομών και η περιβαλλοντική ζημία που προκλήθηκε από την καταστροφή των πετρελαιοπηγών εξακολουθούν να αποτελούν σημεία διαφωνίας. Η στρατηγική του Μπους, που επικεντρώθηκε σε στρατιωτικούς στόχους με λιγότερη προσοχή στη μεταπολεμική σταθερότητα, ήταν μια κρίσιμη παράλειψη. Ενώ ο Τζορτζ Μπους πέτυχε με επιτυχία τον άμεσο στόχο της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, οι ευρύτερες επιπτώσεις και οι μακροπρόθεσμες συνέπειες του Πολέμου του Κόλπου ήταν ένα καταστροφικό εγχείρημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Στη συνέχεια συνέβη η 11η Σεπτεμβρίου που οδήγησε στο φιάσκο του Αφγανιστάν - ένα αστείο με διάρκεια 20 ετών. Το φιάσκο του Αφγανιστάν ξεκίνησε το 2001, όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Αφγανιστάν ως απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, με στόχο την εξάρθρωση της Αλ Κάιντα και την απομάκρυνση των Ταλιμπάν από την εξουσία. Αρχικά επιτυχής, η αποστολή εξελίχθηκε στο μακροβιότερο πόλεμο στην ιστορία των ΗΠΑ, με μεταβαλλόμενους στόχους και ασαφείς στρατηγικές. Παρά τις σημαντικές επενδύσεις σε στρατιωτική και αναπτυξιακή βοήθεια, η σταθερότητα και η διακυβέρνηση του Αφγανιστάν δε βελτιώθηκαν αισθητά. Ο πόλεμος έγινε διαβόητος για τις υψηλές απώλειες μεταξύ των αμάχων και την αμφίβολη αποτελεσματικότητα των προσπαθειών οικοδόμησης του έθνους. Η τελική αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων το 2021 και η επακόλουθη ταχεία κατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν θεωρήθηκε ως ένα έντονο σύμβολο της αποτυχίας της επέμβασης που διήρκεσε δύο δεκαετίες.
Και φυσικά το 2003, ήρθε η "φάρσα για τα όπλα μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ)" που αναφερόταν στη δικαιολογία που χρησιμοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους για την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ο επιφανής γιος αυτή τη φορά, ο Τζορτζ Μπους, επικαλούμενος εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών, ισχυρίστηκε πως το Ιράκ, υπό τον Σαντάμ Χουσεΐν, διέθετε σημαντικά αποθέματα όπλων μαζικής καταστροφής, συμπεριλαμβανομένων χημικών και βιολογικών όπλων, και επεδίωκε πυρηνικές δυνατότητες. Ο ισχυρισμός αυτός ήταν καθοριστικός για τη συγκέντρωση δημόσιας και διεθνούς υποστήριξης για τον πόλεμο. Ωστόσο, οι έρευνες μετά την εισβολή αποκάλυψαν ότι το Ιράκ δε διέθετε ενεργά προγράμματα ΟΜΚ.
Η Αραβική Άνοιξη που ενορχηστρώθηκε από τον Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, ξεκίνησε στα τέλη του 2010. Ήταν μια σειρά αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, εξεγέρσεων και ένοπλων εξεγέρσεων σε μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου. Ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα εξαπλώθηκε σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Συρία και η Υεμένη. Τα κινήματα αυτά εμφανίστηκαν ως αυθόρμητα γεγονότα που καθοδηγούνταν από τη δυσαρέσκεια για τα αυταρχικά καθεστώτα, τη διαφθορά, την οικονομική στασιμότητα και την έλλειψη πολιτικών ελευθεριών. Ενώ η Αραβική Άνοιξη οδήγησε σε κάποιες αρχικές επιτυχίες, όπως η ανατροπή μακροχρόνιων ηγετών στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Στη Συρία, η εξέγερση εξελίχθηκε σε έναν παρατεταμένο και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Η σύντομη περίοδος δημοκρατίας στην Αίγυπτο έληξε με στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Λιβύη κατέληξε σε συνεχείς συγκρούσεις και η κατάσταση στην Υεμένη επιδεινώθηκε σε ανθρωπιστική κρίση. Ο Ομπάμα βγήκε από το Λευκό Γραφείο ως ο μεγαλύτερος μαζικός δολοφόνος στην ιστορία της Ανθρωπότητας και ο μόνος μαζικός δολοφόνος με Νόμπελ Ειρήνης.
Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή, που εκτείνεται σε αρκετές δεκαετίες, παρέμεινε εξαρχής καταστροφική.
Η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή υπήρξε συχνά ασυνεπής και γεμάτη διπλά πρότυπα, ιδίως όσον αφορά τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αξιών. Η υποστήριξη αυταρχικών καθεστώτων στο όνομα της σταθερότητας, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν τη δημοκρατία, έχει σκοτώσει την αξιοπιστία των ΗΠΑ στην περιοχή.
Και τώρα ο Τζο Μπάιντεν έχει πηδήξει όχι σε μία αλλά σε 3 νάρκες.
Η εξουσιοδότηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν για αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ κατά του κινήματος των Χούτι της Υεμένης σηματοδοτεί μια σημαντική κλιμάκωση της αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής στην περιοχή. Η απόφαση αυτή, η οποία προκλήθηκε από επιθέσεις των Χούτι που διαταράσσουν τους εμπορικούς δρόμους της Ερυθράς Θάλασσας, σηματοδοτεί την πρώτη ουσιαστική ανοικτή πολεμική εμπλοκή μεταξύ του αμερικανικού στρατού και των Χούτι, εκτός από ένα μικρό περιστατικό το 2016. Η κίνηση αυτή έχει προκαλέσει συζήτηση στο Κογκρέσο, με ορισμένα μέλη να αμφισβητούν τη συνταγματική νομιμότητά της.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν ιστορικά παθητικό ρόλο στην Υεμένη, υποστηρίζοντας κυρίως ένα συνασπισμό υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας εναντίον των ανταρτών Χούτι. Ωστόσο, η πρόσφατη αμερικανική αεροπορική επιδρομή αντιπροσωπεύει μια αξιοσημείωτη κλιμάκωση της αμερικανικής εμπλοκής στη σύγκρουση στην Υεμένη. Η ενέργεια αυτή διακόπτει σχεδόν δύο χρόνια αδράνειας όσον αφορά τις αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή, υποδηλώνοντας μια αλλαγή στην αμερικανική προσέγγιση απέναντι στην παρατεταμένη σύγκρουση.
Η δεύτερη νάρκη βρίσκεται στο Ισραήλ, του οποίου ο Μπάιντεν δεν ήταν ακριβώς οπαδός και έπειτα υπάρχει ο Νετανιάχου τον οποίο ο Μπάιντεν προσωπικά απεχθάνεται, αλλά οι πόλεμοι είναι στρατηγικές και χρηματικά αποδοτικές ευκαιρίες. Η αποστολή ομάδων πληροφοριών της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας στο Ισραήλ αντανακλά την κλιμάκωση της εμπλοκής των ΗΠΑ στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση.
Η τρίτη νάρκη βρίσκεται στο Ιράκ. Η ιρακινή κυβέρνηση προτρέπει τις ΗΠΑ να αποσύρουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις μετά από μια επίθεση αμερικανικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους, αμφισβητώντας την τρέχουσα εκεχειρία με τις ιρακινές πολιτοφυλακές. Παρά το αίτημα αυτό, η πιθανότητα απόσυρσης των ΗΠΑ παραμένει χαμηλή, ιδίως υπό το φως της πρόσφατης παραβίασης της εύθραυστης συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός. Και η πιθανότητα αντεπίθεσης της ιρακινής πολιτοφυλακής παραμένει πολύ πολύ υψηλή.
Γιατί λοιπόν ο Μπάιντεν χορεύει για τις νάρκες στη Μέση Ανατολή τον τελευταίο χρόνο της θητείας του;
Ο λόγος είναι το γεγονός ότι η θητεία του προέδρου Τζο Μπάιντεν σημαδεύτηκε από σημαντικές αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική, κυρίως στο Αφγανιστάν και την Ουκρανία, οι οποίες δημιούργησαν ερωτήματα σχετικά με τις στρατηγικές του και την αποτελεσματικότητά τους υπό την κυβέρνησή του.
Η χαοτική και βιαστική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων το 2021 αποτέλεσε καθοριστική στιγμή, αφήνοντας πίσω της μια χώρα που ανακτήθηκε γρήγορα από τους Ταλιμπάν. Αυτή η αποχώρηση, που επικρίθηκε ευρέως για την εκτέλεσή της, είχε ως αποτέλεσμα ενοχλητικές εικόνες και αφηγήσεις, όπως η εγκατάλειψη των Αφγανών συμμάχων και η κατάσχεση αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων από τους Ταλιμπάν. Τα γεγονότα αυτά όχι μόνο προκάλεσαν ανθρωπιστική κρίση, αλλά οδήγησαν επίσης σε μήνες αρνητικών δημοσιευμάτων για τον Μπάιντεν, ρίχνοντας σκιά στην ικανότητα της κυβέρνησής του να χειρίζεται ξένες συγκρούσεις.
Για να αντισταθμίσει αυτή την απώλεια, ο Μπάιντεν ενορχήστρωσε την κρίση στην Ουκρανία. Η προσέγγιση του Μπάιντεν στηρίχθηκε στην υπόθεση ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν δε θα κλιμάκωνε την κατάσταση σε επιχείρηση πλήρους κλίμακας. Η αμερικανική στρατηγική περιελάμβανε τη φωνητική υποστήριξη της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της συνηγορίας για στενότερους δεσμούς της με το ΝΑΤΟ, μια κίνηση που επιδείνωσε περαιτέρω τις εντάσεις με τη Ρωσία. Σε αντίθεση με τις προφανείς προσδοκίες του Μπάιντεν, η Ρωσία ξεκίνησε μια μεγάλης κλίμακας ειδική επιχείρηση εναντίον της Ουκρανίας, οδηγώντας σε μια παρατεταμένη σύγκρουση. Η Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, συσπειρώθηκε υπέρ της Ουκρανίας, παρέχοντας σημαντική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Ωστόσο, η σύγκρουση, που εισέρχεται στο δεύτερο χρόνο της, έχει δει σημαντικά εδαφικά κέρδη από τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησης του Ντονμπάς.
Η κατάσταση στην Ουκρανία, όπως και στο Αφγανιστάν, αντικατοπτρίζει ένα ακόμη πλήγμα για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπό τον Μπάιντεν. Η παρατεταμένη σύγκρουση, παρά τη σημαντική δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία, δεν έχει οδηγήσει σε μια σαφή λύση. Αντίθετα, έχει οδηγήσει σε εκτεταμένες καταστροφές, ανθρωπιστική κρίση και γεωπολιτικές μετατοπίσεις, ενώ εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της ηγεσίας και της στρατηγικής των ΗΠΑ στη διαχείριση πολύπλοκων διεθνών συγκρούσεων. Η κυβέρνηση του Μπάιντεν αντιμετωπίζει την πρόκληση να πλοηγηθεί σε αυτές τις συνεχιζόμενες κρίσεις, αποκαθιστώντας παράλληλα την εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο χορός του προέδρου Τζο Μπάιντεν για τις νάρκες στη Μέση Ανατολή καθοδηγείται από την απελπισία, ιδίως στο πλαίσιο των επερχόμενων εκλογών. Καθώς ο Μπάιντεν πλησιάζει σε πιθανή επανεκλογή, η κυβέρνησή του αντιμετωπίζει την πρόκληση να ξεπεράσει τις αρνητικές επιπτώσεις από τις καταστάσεις στο Αφγανιστάν και την Ουκρανία.
Η απόφαση να εμπλακεί πιο άμεσα στη Μέση Ανατολή μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια να εξασφαλίσει μια νίκη στην εξωτερική πολιτική, μια "νίκη" που θα μπορούσε να ενισχύσει το κύρος του στο εσωτερικό. Η ανάγκη αυτή επιτείνεται από την κριτική που αντιμετώπισε για τον χειρισμό της απόσυρσης από το Αφγανιστάν, η οποία θεωρήθηκε ευρέως ως στρατηγική και ανθρωπιστική αποτυχία, και τον χαμένο πόλεμο στην Ουκρανία, όπου παρά τη σημαντική υποστήριξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, η Ρωσία έχει κερδίσει.
Η Μέση Ανατολή υπήρξε ιστορικά μια "κινούμενη άμμος" που καταβρόχθισε πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις. Η πολύπλοκη δυναμική της περιοχής, που χαρακτηρίζεται από μακροχρόνιες συγκρούσεις, μεταβαλλόμενες συμμαχίες και βαθιά ριζωμένες πολιτικές και θρησκευτικές εντάσεις, έχει επανειλημμένα αψηφήσει απλές λύσεις.
Δεδομένης αυτής της ιστορίας, ο χορός του Μπάιντεν για τις νάρκες στη Μέση Ανατολή θα οδηγήσει σε δύο συμπεράσματα. Στην πολιτική του απώλεια, ενδεχομένως από τον Ντόναλντ Τραμπ. Και σε μια οπισθοδρόμηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ, από την οποία οι ΗΠΑ μπορεί να μην μπορέσουν να ανακάμψουν.