 |
| pixabay / cocoparisienne |
Του Στρατή Μαζίδη
Όμως ποτέ δε θεραπεύτηκε ασθένεια, δίχως εξετάσεις και διάγνωση, με εξαίρεση τα θαύματα του Κυρίου.
Εκπλήσσονται όλοι, ειδικά στα τηλεπαράθυρα με το μέγεθος της βίας. Οι σχολιαστές στα κοινωνικά δίκτυα στήνουν facebookoδικαστήρια και εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις. Φυσικά η Δικαιοσύνη πρέπει να κάνει τη δουλειά της, αλλά για να μην ξαναπέσει κανείς δεύτερη φορά από τα σύννεφα ας έχει κατά νου πως εδώ δεν απέδωσε η Δικαιοσύνη στις ΗΠΑ, διότι από εκεί έρχεται κάθε τι "καλό", θα αποδώσει στην Ελλάδα που αφήνει τους εγκληματίες ελεύθερους μετά από λίγο;
Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς βίας ανάμεσα πλέον και σε ανήλικους για συγκεκριμένους λόγους, άλλοι απλοί, άλλοι σύνθετοι.
Πρώτον, ζούμε για 17η χρόνια σε οικονομική κρίση, διότι τα μνημόνια είναι ακόμη εδώ όσο υπάρχουν τα γεννήματά τους [πχ τσουχτεροί φόροι]. Η φτώχεια φέρνει πείνα και η πείνα φέρνει βία. Γνωρίζετε κάποιον που δεν έχει προβλήματα, να θέλει να ζει παραβατικά ή να σκορπά δυστυχία σε συνανθρώπους του;
Δεύτερον, η παραβατικότητα έχει γίνει πρότυπο. Πλέον έχουμε τα γνωστά βιντεοπαιχνίδια όπου ο παίκτης καλείται να παίξει ως εγκληματίας. Να σκοτώσει, να κλέψει, να κάψει, να βιάσει και γενικά να κάνει κακό.
Τρίτον, υπάρχει η γνωστή μουσική [;] της οποίας πολλές φορές οι στίχοι προωθούν και διαφημίζουν ένα παραβατικό μοντέλο ζωής, το οποίο παράλληλα αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως σκεύος ηδονής με τον πιο χυδαίο τρόπο.
Κι όμως αυτά τα παιχνίδια και τραγούδια αναπτύσσονται κι επεκτείνονται σα να μην τρέχει τίποτε και μάλιστα σε μια χώρα όπου ακόμη και η έκφραση άποψης μπορεί να σε στείλει κατηγορούμενο στα δικαστήρια.
Τρελά κέρδη και εισπράξεις δηλητηριάζοντας ψυχές. Και το πιο τρελό είναι ότι αναπτύσσονται μέσα από πλατφόρμες που λογοκρίνουν το παραμικρό.
Δε θα εκπλαγώ αν πολλοί από τους πρωταγωνιστές της βίας, επειδή ακριβώς έχουν εκτεθεί τόσο πολύ σε αυτή, δε θα μας απαντήσουν πως δεν κάνουν τίποτε κακό.
Τέταρτον, ακούω ιστορίες γενετήσιου περιεχομένου για παιδιά δημοτικού που με αφήνουν άφωνο. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν έχουμε γεμίσει ταμπλέτες και κινητά με απεριόριστη πρόσβαση στο κάθε χυδαίο βίντεο. Αυτό συμβαίνει όταν η πολιτεία όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά αναμορφώνει κάθε λίγο εκπαιδευτικά συστήματα τα όποια δημιουργούν αμόρφωτους με βαθμό 20 που δεν έχουν στοιχειώδεις γνώσεις και ταυτότητα [ποιοι είναι, από πού είναι και που πιστεύουν].
Επίσης αυτό συμβαίνει όταν για σχεδόν δύο χρόνια κλείνεις τα σχολεία και βάζεις τα παιδιά αναγκαστικά μπροστά σε οθόνη.
Πέμπτον, έχουμε γεμίσει τέλεια παιδιά που καμαρώνονται από αψεγάδιαστους γονείς. Όπως και γονείς που φεύγουν πολύ νωρίς το πρωί και επανεμφανίζονται πολύ αργά το βράδυ.
Έκτον, ατιμωρησία. Η Ελλάδα είναι ο παράδεισος για κάθε παραβατικό. Η τιμωρία στα παιδιά δε χρειάζεται, τουλάχιστον στις απλές περιπτώσεις, να είναι φυλακή. Εξαρτάται βέβαια και το τι θέλουμε. Αν η κοινωνία επιθυμεί κάποιος να γίνει χειρότερος, τότε μπορεί να τον βάλει στις άθλιες φυλακές που διαθέτουμε. Αν όμως θέλει να τον μαλακώσει, να τον κάνει δει αλλιώς τη ζωή και να μην την σπαταλήσει, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Βάλτε έναν νταή να προσφέρει 2-3 χρόνια κοινωνική υπηρεσία. Στείλτε τον σε ένα γηροκομείο να συντροφεύει τους γέροντες, βάλτε τον σε ένα ορφανοτροφείο να δει πως είναι η ζωή για κάποια άλλα παιδιά και γενικά κάντε τον ξεπληρώσει σε καλό διπλά και τρίδιπλα το κακό που έκανε.
Βέβαια τα παραπάνω, αλλά και όσα εσείς θα μπορούσατε να προσθέσετε, τα λέμε απλά για την ιστορία. Η πολιτεία δε νοιάζεται αφού η κοινωνία [ή μήπως η ΚΕΝΟνία;] αδιαφορεί. Σε αντίθετη περίπτωση το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει χθες, θα ήταν να σταματήσουν τα παιδιά να εκτίθενται σε ακούσματα-θεάματα όπου καθίστανται δέκτες - και εν συνεχεία αναμεταδότες - βίας. Κι αυτό είναι ακόμη τρομακτικότερο διότι φαίνεται σα να μας πηγαίνουν κάπου επί τούτου.
Πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε, διότι όπως τραγουδούσε ο Τζίμης Πανούσης είμαστε ένα έθνος που προσκυνά σώβρακα και φανέλες. Γίναμε ανερμάτιστοι. Μαλακή ζύμη στα χέρια του καθενός.
Εγώ δε θα πάρω άλλο
φχαριστώ δεν είμαι φίλος.