 |
| pixabay / TheDigitalArtist |
Οι στρατιωτικές συγκρούσεις δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίας συγκυρίας. Πρόκειται για σκόπιμο σχεδιασμό.
Του Augusto Zimmermann* - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Είναι διδακτικό να δούμε τι συνέβη στην Ουκρανία το 2014, γύρω από το πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τους δυτικούς συμμάχους της. Με τη νίκη του Βίκτορ Γιανουκόβιτς στις προεδρικές εκλογές του 2010, η Rada (ουκρανικό κοινοβούλιο) ψήφισε να αποσύρει τις φιλοδοξίες ένταξης στο ΝΑΤΟ από την στρατηγική εθνικής ασφάλειας. Ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτού, ο Γιανουκόβιτς ανατράπηκε αντισυνταγματικά.
Βλέποντας το χάος του Μαϊντάν και φοβούμενη τις συνέπειες, η Μόσχα προχώρησε στην επανενσωμάτωση της Κριμαίας το Μάρτιο του 2014, προκειμένου να διασφαλίσει τα στρατιωτικά της περιουσιακά στοιχεία εκεί και να προστατεύσει τον εθνικό ρωσικό πληθυσμό από την οργή του Κιέβου. Διεξήχθη δημοψήφισμα και οι ντόπιοι ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένταξης στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Γράφοντας για το American Conservative, ο ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής Dominick Sansone σχολίασε:
"Η κίνηση στην Κριμαία έγινε ως απάντηση, για να διασφαλιστούν τα βασικά ναυτικά συμφέροντα της Ρωσίας στο λιμάνι θερμών υδάτων της Σεβαστούπολης. Οι ταυτόχρονες εξεγέρσεις στο Ντονμπάς ήταν επιπλέον μια απάντηση στην κατάσταση στο Κίεβο ... Η επίσημη θέση του Κρεμλίνου ήταν στη συνέχεια ότι αυτοί οι εθνικά Ρώσοι πολίτες δεν πρέπει να αναγκαστούν να ζήσουν υπό την κυριαρχία μιας παράνομης ομάδας ανταρτών που ήρθε παράνομα στην εξουσία ανατρέποντας τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση".
"Όσον αφορά την Ουκρανία", έγραψε ο John Mearsheimer του Πανεπιστημίου του Σικάγο, ένας καταξιωμένος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και μελετητής των διεθνών σχέσεων:
"Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πως, μέχρι το 2014, δεν οραματιζόμασταν την επέκταση του ΝΑΤΟ και την επέκταση της Ε.Ε. ως μια πολιτική που αποσκοπούσε στον περιορισμό της Ρωσίας. Κανείς δεν πίστευε σοβαρά ότι η Ρωσία αποτελούσε απειλή πριν από τις 22 Φεβρουαρίου 2014. Αυτό που συνέβη είναι ότι ξέσπασε αυτή η μεγάλη κρίση και έπρεπε να επιρρίψουμε ευθύνες, και φυσικά δεν επρόκειτο ποτέ να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας. Θα κατηγορούσαμε τους Ρώσους, οπότε επινοήσαμε αυτή την ιστορία πως η Ρωσία ήταν αποφασισμένη να επιτεθεί στην Ανατολική Ευρώπη".
Το σκεπτικό για τη δημιουργία του ΝΑΤΟ ήταν ότι θα αποτελούσε μια αμυντική συμμαχία που θα εμπόδιζε την πρώην Σοβιετική Ένωση να εισβάλει στη Δυτική Ευρώπη. Ωστόσο, όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε το 1991, αν οι ισχυρισμοί της ήταν αληθινοί, ο οργανισμός αυτός θα είχε διαλυθεί, με τον υποτιθέμενο σκοπό του να είναι πλέον άνευ αντικειμένου. Αντιθέτως, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις πίεζαν τακτικά για την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Η Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Πολωνία προσχώρησαν στο μπλοκ το Μάρτιο του 1999. Πέντε χρόνια αργότερα, προσχώρησαν επίσης η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια μιας συνόδου κορυφής τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι, το ΝΑΤΟ εξέτασε το ενδεχόμενο να δεχθεί τη Γεωργία και την Ουκρανία, οι οποίες, όπως υποστήριξαν οι Ρώσοι, θα αποτελούσαν "άμεση απειλή" για την εθνική τους ασφάλεια.
Φυσικά, η Μόσχα εύλογα το είδε αυτό ως προδοσία της υπόσχεσης που έδωσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της κατά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, ότι το ΝΑΤΟ δε θα προχωρούσε ποτέ "ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά".
Σε αυτό το πλαίσιο, η σημερινή κρίση στην Ουκρανία είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας της κυβέρνησης των ΗΠΑ να τραβήξει μια άλλη ανατολικοευρωπαϊκή χώρα αποφασιστικά στην τροχιά της και στην αμυντική της δομή, μέσω της ένταξης/συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και μιας ρητά αντι-Μοσχοβιακής συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ.
Η Ουκρανία είναι πλέον "στενός εταίρος" του ΝΑΤΟ, το οποίο αναφέρει ότι παρέχει "πρωτοφανή επίπεδα" στρατιωτικής υποστήριξης στην κυβέρνησή της.
Μέχρι σήμερα, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ έχουν παράσχει στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ στην Ουκρανία. Στέλνουν όπλα, πυρομαχικά και πολλούς τύπους ελαφρού και βαρέως στρατιωτικού εξοπλισμού, συμπεριλαμβανομένων αντιαρματικών και αντιαεροπορικών συστημάτων, οβιδοβόλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
"Από το 2014", αναφέρει ο επίσημος ιστότοπος του ΝΑΤΟ:
"Το ΝΑΤΟ έχει βοηθήσει στη μεταρρύθμιση των ενόπλων δυνάμεων και των αμυντικών θεσμών της Ουκρανίας, μεταξύ άλλων με εξοπλισμό και οικονομική στήριξη. Οι σύμμαχοι έχουν επίσης παράσχει εκπαίδευση σε δεκάδες χιλιάδες Ουκρανούς στρατιώτες και οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν επίσης αναπτύξει τις ικανότητές τους με τη συμμετοχή τους σε ασκήσεις και επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ".
Υπό τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Ζελένσκι, το Κίεβο έχει θεσπίσει μια σειρά νόμων με στόχο την "απο-ρωσικοποίηση". Κατά συνέπεια, τα ρωσικά βιβλία, ακόμη και η ρωσική μουσική, έχουν απαγορευτεί και μόνο βιβλία στα ουκρανικά ή "στις αυτόχθονες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης" μπορούν να εκδοθούν στη χώρα.
Ο Zelensky είναι ακόλουθος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) του Klaus Schwab, του οργανισμού που βρίσκεται πίσω από τη "Μεγάλη Επαναφορά". Σύμφωνα με τον Leon Kushner, ένα συγγραφέα που μεγάλωσε με επιζώντες του Ολοκαυτώματος από την Ουκρανία:
"Από το 2014 οι ολιγάρχες τη διοικούν σε στυλ μαφίας και επέλεξαν τον τότε ηθοποιό Ζελένσκι να γίνει η προεδρική τους μαριονέτα. Ο Κλάους Σβαμπ του WEF καυχιόταν ότι βοήθησε στην εκλογή του και της αντίστοιχης καναδικής μαριονέτας του, του Τρουντό. Σχεδόν κάθε πλούσιος και διάσημος παίκτης έχει πάει στην Ουκρανία. Και επέστρεψε με ακόμη περισσότερα χρήματα. Από τον Μπιλ Γκέιτς μέχρι τον Τζο Μπάιντεν, από τον Τζορτζ Σόρος μέχρι τους Κλίντον. Όλοι γνωρίζουν πως η Ουκρανία είναι ανοιχτή για δουλειές".
Περιέργως, η συνολική υποστήριξη της Αυστραλίας προς την ουκρανική κυβέρνηση έχει πλέον ανέλθει στα 790 εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας (520 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συνεισφορά από χώρα που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ, και περισσότερη υποστήριξη από αυτή που προσφέρουν ορισμένα από τα 32 μέλη του μπλοκ.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν στις ΗΠΑ έχει ήδη στείλει εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.
Αν ο στόχος είναι να αποτραπεί η αιματοχυσία, λοιπόν, αυτός δεν είναι ο τρόπος για να γίνει αυτό.
Αν, όπως εικάζεται από ορισμένους, υπάρχει ένα ολιγαρχικό σχέδιο μαζικής ανθρώπινης ερήμωσης, τότε οι τεχνητοί πόλεμοι είναι ένας ιδανικός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό. Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, 21,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εκ των οποίων τα 13 εκατομμύρια ήταν άμαχοι. Οι θάνατοι αμάχων προκλήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την πείνα, την έκθεση, τις ασθένειες, τις στρατιωτικές αναμετρήσεις και τις σφαγές. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 40-50 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ο μεγαλύτερος από κάθε άλλον πόλεμο.
Επί του παρόντος, βλέπουμε τα προχωρημένα στάδια ακριβώς αυτού, καθώς οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ ελιχθούν εδώ και πολλά χρόνια για έναν παγκόσμιο πόλεμο με τη Ρωσία. Φωνάζουν ότι πρόκειται για την προστασία της "ελευθερίας και της δημοκρατίας", καθώς εκβιάζουν τον πλούτο τόσο του θεωρούμενου θύματος όσο και του επιτιθέμενου.
Πρέπει να αφυπνιστούμε απέναντι σε αυτές τις αποκαλυπτικές τακτικές των δυτικών ολιγαρχών και να αντισταθούμε σε όλες τις προσπάθειές τους να μας επιβάλουν τους καταστροφικούς τους στόχους.
* καθηγητή και επικεφαλής του Τμήματος Νομικής στο Ινστιτούτο Ανώτατης Εκπαίδευσης Sheridan της Αυστραλίας, προέδρου της WALTA - Ένωσης Νομικής Θεωρίας και πρώην Επιτρόπου Νομικής Μεταρρύθμισης στη Δυτική Αυστραλία