 |
| A female US Army (USA) Drill Sergeant (left) provides security for the Color Guard as they post the colors at the start of the graduation ceremony for the Recruits \\graduating at the end of the nine-week Basic Combat Training (BCT) program at Fort Jackson, Columbia, South Carolina (SC) in 2006. (Photo SSGT STACY L PEARSALL, USAF) |
Εδώ και αρκετά χρόνια, μια φάλαγγα αξιωματούχων του υπουργείου Άμυνας και απόστρατων ανώτερων αξιωματικών θρηνεί για την έλλειψη ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν στον αμερικανικό στρατό.
Justin Overbaugh - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο για τον Στρατό, τη μεγαλύτερη των αμερικανικών δυνάμεων, ο οποίος υστέρησε κατά 25.000 νεοσύλλεκτους έναντι του στόχου του τα τελευταία δύο χρόνια. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή που οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι θέτει σε κίνδυνο την αμιγώς εθελοντική δύναμη, ένα θεσμό που παρέχει ανθρώπινο δυναμικό στον αμερικανικό στρατό εδώ και μισό αιώνα.
Γιατί ο στρατός, ένας οργανισμός που υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματά του, αποτυγχάνει σε αυτό το θεμελιώδες καθήκον; Οι δικαιολογίες τείνουν να επικεντρώνονται στη δυναμική της αγοράς, όπως η συρρίκνωση των δεξαμενών στρατολόγησης, η έλλειψη γνώσης μεταξύ της αμερικανικής νεολαίας σχετικά με τις ευκαιρίες υπηρεσίας και οι επιπτώσεις από τον COVID 19. Αυτοί οι παράγοντες είναι αναμφίβολα σημαντικοί, αλλά είναι η πραγματική αιτία της αποτυχίας του Στρατού;
Οι σημερινοί αξιωματούχοι φαίνεται να το πιστεύουν. Μετά την αποτυχία του 2022, ο Στρατός αύξησε τις προσπάθειές του να πείσει τους νέους να υπηρετήσουν. Αυτό, σε συνδυασμό με μια εκστρατεία για την εξάλειψη των "λανθασμένων αντιλήψεων" σχετικά με τη ζωή στο στρατό, αποτέλεσε πρωταρχικό στόχο του διαφημιστικού προϋπολογισμού του κλάδου ύψους 104 εκατομμυρίων δολαρίων το 2023.
Επιπλέον, ο Στρατός εκτίμησε πως επένδυσε πάνω από 119 εκατομμύρια δολάρια στο μάθημα προετοιμασίας μελλοντικών στρατιωτών. Το νέο αυτό πρόγραμμα έδωσε τη δυνατότητα σε νέους Αμερικανούς, που αρχικά αποκλείονταν λόγω χαμηλών βαθμολογιών ικανοτήτων ή υψηλών αποτελεσμάτων σε σωματικό λίπος, να βελτιώσουν τους βαθμούς τους.
Ο στρατός υποστήριξε πως πάνω από 8.800 νεοσύλλεκτοι ολοκλήρωσαν το μάθημα και προχώρησαν στη βασική εκπαίδευση μάχης. Τελικά, ωστόσο, καμία από αυτές τις πρωτοβουλίες δεν επέτρεψε στη δύναμη να επιτύχει τις ποσοστώσεις της.
Αν η δυναμική της αγοράς δεν είναι η βασική αιτία της κρίσης, τότε ποια είναι; Πιστεύω ότι ο Στρατός δεν επιτυγχάνει τους στόχους του για την στρατολόγηση όχι λόγω του δύσκολου περιβάλλοντος της αγοράς, αλλά μάλλον επειδή ένα σημαντικό τμήμα του αμερικανικού κοινού έχει χάσει την εμπιστοσύνη του και δεν τον θεωρεί πλέον ως θεσμό που αξίζει προσωπικής επένδυσης.
Ο καθηγητής κοινωνιολογίας Piotr Sztompka ορίζει την εμπιστοσύνη ως "ένα στοίχημα σχετικά με τις μελλοντικές ενδεχόμενες ενέργειες των άλλων". Παρουσιάζει την έννοια της εμπιστοσύνης σε δύο συνιστώσες: τις πεποιθήσεις και τη δέσμευση. Ουσιαστικά, ένα άτομο εμπιστεύεται όταν πιστεύει κάτι για το μέλλον και ενεργεί σύμφωνα με αυτή την πεποίθηση. Αυτό έχει άμεση σχέση με τις προσλήψεις: σε ένα περιβάλλον υψηλής εμπιστοσύνης, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να καταταγούν επειδή έχουν μια λογική προσδοκία μελλοντικού οφέλους.
Δυστυχώς, όποιος σκέφτεται να υπηρετήσει σήμερα, μπορεί να ανατρέξει σε μυριάδες παραδείγματα του Στρατού που αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν το δικό τους μέρος της συμφωνίας. Είτε πρόκειται για την έλλειψη επαρκούς και ασφαλούς στέγασης για τους στρατιώτες και τις οικογένειές τους, είτε για την επιμονή των γενετήσιων επιθέσεων, είτε για την αδυναμία αντιμετώπισης των ποσοστών αυτοκτονιών ή για την ακριβή καταγραφή της περιουσίας και των κεφαλαίων - ή ακόμη και για την ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου τεστ φυσικής κατάστασης - ο Στρατός, και το Υπουργείο Άμυνας ευρύτερα, αποτυγχάνουν συστηματικά να επιτύχουν αποτελέσματα.
Αλλά αυτές οι ελλείψεις, αν και καταστροφικές, ωχριούν μπροστά στην απόλυτη αποτυχία του Στρατού: την αποτυχία να κερδίσει πολέμους. Στο βιβλίο του, "Γιατί η Αμερική χάνει πολέμους", ο Donald Stoker μας υπενθυμίζει ότι νίκη στον πόλεμο σημαίνει, "η επίτευξη του πολιτικού σκοπού για τον οποίο διεξάγεται ο πόλεμος". Κρίνοντας με βάση αυτό το πρότυπο, ο Στρατός έχει σαφώς αποτύχει στον λόγο ύπαρξής του, να πολεμά και να κερδίζει τους πολέμους του έθνους, τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτή η αποτυχία είχε καταστροφικό κόστος: την απώλεια πάνω από 900.000 ζωών, το θάνατο πάνω από 7000 μελών των αμερικανικών υπηρεσιών και την εξάντληση οκτώ τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Επιπροσθέτως, στη διεθνή σκηνή, οι ΗΠΑ έχουν αιμορραγήσει από την επιρροή τους και τα επίπεδα βίας αυξάνονται.
Λαμβάνοντας υπόψη τα συντρίμμια που παρατίθενται παραπάνω, δεν είναι να απορεί κανείς που ο αμερικανικός λαός έχει χάσει αισθητά την εμπιστοσύνη του στο θεσμό και τους ηγέτες του τα τελευταία χρόνια και θα μπορούσε να εξηγήσει την απροθυμία του να προσφερθεί εθελοντικά για υπηρεσία. Ουσιαστικά, η εγγραφή στον στρατό αρχίζει να μοιάζει με ένα πραγματικά κακό στοίχημα.
Προσθέτοντας το κακό στο κακό, μια πρόσφατη έρευνα μεταξύ των στρατιωτικών δείχνει πως ο ενθουσιασμός τους να προτείνουν την στρατιωτική θητεία έχει επίσης μειωθεί σημαντικά. Ενώ τα ζητήματα ποιότητας ζωής επισημαίνονται ως ανησυχητικό στοιχείο, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον αντίκτυπο των αποτυχημένων πολέμων σε αυτή την τάση. Η απόσυρση του 2021 από το Αφγανιστάν, η οποία άφησε τους Ταλιμπάν να ελέγχουν τη χώρα μετά από 20 χρόνια, άφησε τους βετεράνους να αισθάνονται προδομένοι και ταπεινωμένοι και, φυσικά, είναι απίθανο να ενθαρρύνουν άλλους να ακολουθήσουν το δρόμο τους στη ζωή.
Αντί λοιπόν να προσπαθεί να ξεπεράσει τις δύσκολες δυναμικές της αγοράς, ο στρατός θα πρέπει να δεσμευτεί αμέσως να διορθώσει τον εαυτό του. Μπορεί να ξεκινήσει παραδεχόμενος τις σημαντικές αποτυχίες του και την αδιανόητη ανικανότητά του να είναι ειλικρινής με το αμερικανικό κοινό σχετικά με αυτές. Υπάρχουν πολλοί απόστρατοι αξιωματικοί που είχαν δημόσια επιφοίτηση για αυτές τις συστηματικές αποτυχίες, αλλά αυτό το είδος ειλικρίνειας και υπευθυνότητας πρέπει να διαδοθεί μεταξύ των σήμερα υπηρετούντων ανώτερων αξιωματικών σε όλη την αμυντική επιχείρηση και του πολιτικού κατεστημένου.
Μόλις η ειλικρίνεια αποκατασταθεί ως βασική αξία, και ο Στρατός έχει έρθει σε επαφή με το γεγονός πως απέτυχε, μπορεί στη συνέχεια να αρχίσει να διερευνά τον λόγο για τον οποίο απέτυχε.
Με απλά λόγια, ο Στρατός αποτυγχάνει επειδή έχει δημιουργηθεί για να αποτύχει. Του ζητήθηκε να επιτύχει στόχους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ που δεν μπορούσε να ελπίζει ότι θα μπορούσε να επιτύχει. Οι καθηγητές Leo Blanken και Jason Lapore επισημαίνουν αυτό που κάθε ανώτερος αμυντικός αξιωματούχος θα έπρεπε να έχει κατανοήσει σαφώς μέχρι τώρα: πως παρά τις εντυπωσιακές του δυνατότητες, ο αμερικανικός στρατός έχει περιορισμένη χρησιμότητα στο είδος των μη υπαρκτών συγκρούσεων που έχουμε πολεμήσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο στρατός των ΗΠΑ έχει κατασκευαστεί για και διαπρέπει στην "κυριαρχία στο πεδίο της μάχης", ωστόσο επιβαρύνθηκε με τη διεξαγωγή αντάρτικου, την ανοικοδόμηση και την οικοδόμηση δημοκρατικών θεσμών, καθήκοντα για τα οποία δεν είχε εκπαιδευτεί ούτε ήταν προετοιμασμένος να τα φέρει εις πέρας.
Αυτές οι αποκαλύψεις δεν είναι καινούργιες, οι ανώτεροι αξιωματούχοι της άμυνας θα έπρεπε να είχαν κατανοήσει αυτές τις δυναμικές από την αρχή, και μιλώντας ειλικρινά, το έκαναν. Από τις προειδοποιήσεις του στρατηγού Shinseki που αγνοήθηκαν σχετικά με τον αριθμό των στρατευμάτων στην αρχή της εισβολής στο Ιράκ, μέχρι τις συνεχείς εκτιμήσεις καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν, φαίνεται ότι ήταν σαφές σε όλο το αμυντικό κατεστημένο (τουλάχιστον πίσω από κλειστές πόρτες) ότι ο στρατός των ΗΠΑ δεν μπορούσε και δεν θα μπορούσε να επιτύχει τους πολιτικούς στόχους του έθνους.
Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, κορυφαίοι αξιωματούχοι της άμυνας διαβεβαίωναν το αμερικανικό κοινό ότι ο αμερικανικός στρατός "σημείωνε πρόοδο" προς την επίτευξη των στόχων του, μέχρι το σημείο που ήταν προφανώς προφανές πως αυτό δε συνέβαινε. Και όμως, ακριβώς την στιγμή που το αμερικανικό κοινό αναζητά λογοδοσία, πολλοί από τους ίδιους ανώτερους αξιωματούχους που απέτυχαν να επιτύχουν αποτελέσματα για το έθνος, αντ' αυτού ανταμείβονται με επικερδείς θέσεις στην αμυντική βιομηχανία και σε ξένες χώρες.
Βλέποντας ότι ο στρατός αρνείται να λογοδοτήσει, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, παρακρατώντας τους πιο πολύτιμους πόρους του, τους γιους και τις κόρες του, το αμερικανικό κοινό το κάνει.
Το εγχειρίδιο ηγεσίας της υπηρεσίας αναφέρει ότι "η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο της σχέσης του Στρατού με τον αμερικανικό λαό, ο οποίος βασίζεται στο Στρατό για να υπηρετήσει ηθικά, αποτελεσματικά και αποδοτικά το Έθνος".
Για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του αμερικανικού λαού και να λύσει την κρίση στρατολόγησης, ο Στρατός θα πρέπει να κάνει αυτό που πρέπει να κάνουν όλοι οι άλλοι όταν οι σχέσεις διαρρηγνύονται: να αναλάβει την ευθύνη και να αρχίσει να δείχνει, με έργα και όχι με λόγια, τη δέσμευση για αλλαγή.
Οι ανώτεροι αξιωματούχοι του Στρατού θα μπορούσαν να βελτιωθούν άμεσα εξετάζοντας κριτικά τις "αδιαμφισβήτητες παραδοχές που αποτελούν τη βάση της... αμερικανικής μεγάλης στρατηγικής", επαναξιολογώντας τα μοντέλα επαγγελματικής ανάπτυξης των στρατιωτικών αξιωματικών και κατανοώντας πώς οι κακοζυγισμένες στρατιωτικές δομές κινήτρων λειτουργούν εναντίον της επίτευξης των στόχων της πολιτικής. Ανεξάρτητα από την προσέγγιση, αυτή θα πρέπει να είναι εστιασμένη με λέιζερ στην παροχή των ηθικών, αποτελεσματικών και αποδοτικών υπηρεσιών προς το έθνος που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Εάν ο Στρατός αφήσει αυτή την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη, ωστόσο, οι ισχυρισμοί πως ο στρατός και το ευρύτερο αμυντικό κατεστημένο είναι σε θέση να κερδίσουν αποφασιστικά τους πολέμους του έθνους στερούνται αξιοπιστίας, καθώς το αμερικανικό κοινό θα παραμείνει δικαιολογημένα ανήσυχο για να κάνει μια προσωπική επένδυση στον Στρατό.