 |
| Photo: SCF |
Hugo Dionísio - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Όπως πάντα, σε αυτά τα πράγματα, ο λόγος της Ουάσινγκτον πάσχει από μια πρωτότυπη πλάνη: εμείς μπορούμε, οι άλλοι δεν μπορούν- εμείς κάνουμε, αλλά μπορούμε- εμείς δείχνουμε, αλλά μην δείχνετε εμάς- επειδή είμαστε το "απαραίτητο έθνος", οι ηγέτες του "ελεύθερου κόσμου". Ωστόσο, αν ρίξουμε μια ματιά στις δηλώσεις του John Kirby (βοηθός του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα άμυνας), θα δούμε πως αυτό που πραγματικά έχει σημασία παραλείπεται, και αυτό που δεν είναι σημαντικό - η υποτιθέμενη προμήθεια όπλων από τη μια χώρα στην άλλη - μεταδίδεται σαν να πρόκειται για θανάσιμο αμάρτημα.
Όπως συμβαίνει με όλα όσα λέει η Ουάσινγκτον, εναπόκειται στο διερμηνέα να προσπαθήσει να κατανοήσει όχι αυτό που εκφράζεται κυριολεκτικά, αλλά αυτό που δεν εκφράζεται. Και αυτό που παραλείπεται από τα λόγια του Κίρμπι είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ΗΠΑ δε φείδονται προσπαθειών για να απομονώσουν, να αποκλείσουν, να επιβάλουν εμπάργκο και να επιτεθούν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και το λαό της. Η ένταξη της ΛΔΚ στο πλαίσιο του νόμου περί εμπορίου με τον εχθρό του 1917 χρονολογείται από το 1950, τη χρονιά που ξεκίνησε ο πόλεμος της Κορέας. Έκτοτε, η ΛΔΚ διέπραξε το αμάρτημα της επιβίωσης από τον πόλεμο και της προστασίας της κυριαρχίας της.
Έχοντας περάσει μέσα από απολύτως ανείπωτες δυσκολίες, που προκλήθηκαν, αξιοποιήθηκαν και επιδεινώθηκαν από την Ουάσιγκτον, έστω και έτσι, και ενάντια σε όλα και σε όλους (σχεδόν), η ΛΔΚ μπορεί όχι μόνο να είναι υπερήφανη που προστάτευσε την κυριαρχία της, μπροστά στην ηγεμονική επίθεση, αλλά και να επιβιώσει αρκετά ώστε να γίνει μάρτυρας της γέννησης του πολυπολικού κόσμου και, κατά συνέπεια, της εκμετάλλευσης των αντιφάσεων που παρέχει η αμερικανική στρατηγική προσπαθώντας να διατηρήσει την ηγεμονία της.
Αν οι ευφορικές κυρώσεις που προωθήθηκαν κατά της Ρωσίας, από τη συλλογική Δύση, άνοιξαν τα μάτια πολλών Ρώσων για τις πραγματικές προθέσεις που εμπλέκονται, προώθησαν επίσης μια πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία η χώρα αυτή έχει όλα όσα χρειάζεται για να αναδυθεί ισχυρότερη από πριν. Για ένα πράγμα, το 2023 θα αναπτυχθεί περισσότερο από την Ευρωζώνη.
Αν για τη ΛΔΚ η προσπάθεια απομόνωσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατέληξε να είναι μια ευκαιρία να ξεφύγει από μια ορισμένη περιθωριοποίηση που επέβαλε η ηγεμονική δύναμη, άλλες χώρες είδαν επίσης αυτή τη ρήξη ως μια πολύτιμη ευκαιρία: Το Ιράν, το οποίο εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις του, τις αεροδιαστημικές, υλικοτεχνικές και ακόμη και ενεργειακές του δυνατότητες- η Κούβα, η οποία βρίσκει πλέον στη Ρωσία έναν οικονομικό εταίρο πιο διαθέσιμο από ποτέ, σε σχέση με τις επιβολές που έπρεπε προηγουμένως να συμμορφωθεί σε σχέση με τις ΗΠΑ. Oικονομικό εμπάργκο στο νησί της Καραϊβικής- η Αφρική, που προηγουμένως εξαρτιόταν από τις ευρωπαϊκές νεοαποικιακές "συνεργασίες", μπόρεσε να βρει στη Ρωσία μια συμπληρωματική υποστήριξη σε σχέση με αυτό που ήδη παρείχε η Κίνα, δηλαδή στον στρατιωτικό τομέα, στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας (με δυτική χορηγία, παρεμπιπτόντως) και στην ενέργεια (η Rosatom είναι πλέον ο παγκόσμιος ηγέτης στην κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων).
Ακόμα και για την Ινδία, αυτή η προσπάθεια "απομόνωσης" της Ρωσίας ήταν ένα μεγάλο έπαθλο, με τη χώρα να αποκτά το 18% του συνόλου του αργού που εξάγει η Ρωσία σε χαμηλότερο κόστος, περιέργως, για να μεταπωλήσει ένα μεγάλο μέρος του στην Ευρώπη με σημαντικό κέρδος, αλλά όχι μόνο αυτό. Ενώ το πρόγραμμα Brahmos είχε ήδη παράγει υπερηχητικούς πυραύλους όπως ο Brahmos-II, αυτό που πραγματικά αναστάτωσε τον θείο Σαμ ήταν η πρόσφατη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που υπογράφηκε το Μάιο του 2023 και βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με την ονομασία "Οδικός Χάρτης για τη Βιώσιμη Αμυντική Ανάπτυξη". Όπως και οι ΗΠΑ - οι προσπάθειες των οποίων να απομακρύνουν τις δύο χώρες ήταν μάταιες - όλοι μπορούμε να μυριστούμε τι βρίσκεται στη ρίζα ενός τέτοιου πράγματος αυτές τις ημέρες, ημέρες που σημαδεύονται από την άμεση αντιπαράθεση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο ουκρανικό έδαφος. Στρατηγική στρατιωτική συνεργασία με τη Ρωσία, σήμερα, σημαίνει στρατιωτική, πολιτική και, στην περίπτωση μιας χώρας του μεγέθους της Ινδίας, οικονομική κυριαρχία. Σημαίνει ότι, όπως η Ρωσία και η Κίνα, η Ινδία είναι και θα είναι ελεύθερη να στρέφει τη μύτη της στη μετάδοση άμεσων εντολών από την Ουάσιγκτον.
Η άνοδος της ίδιας της Νότιας Κορέας σε στρατιωτικο-βιομηχανική δύναμη (2% του μεριδίου μεταξύ 2018 και 2022, που αντιπροσωπεύει αύξηση +74% σε σύγκριση με το 2017-21) είναι βέβαιο πως θα αποτελέσει σοβαρή προειδοποίηση για τη Ρωσία και την Κίνα. Γιατί όχι η Ιαπωνία;Για τους ίδιους λόγους με τη Βρετανία (η οποία μειώθηκε κατά 35% την ίδια περίοδο).Το γεγονός ότι πρόκειται για νησιά και πως αυτό δημιουργεί διάφορα υλικοτεχνικά προβλήματα, θα καθιστούσε σκόπιμο να μεταφερθούν οι πόροι σε μέρη με χερσαία σύνορα και πιο κοντά στον "εχθρό", αλλά όχι τόσο κοντά ώστε η μικρή απόσταση να θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη τη στρατηγική στρατιωτικο-βιομηχανικής παραγωγής.
Το ίδιο σκεπτικό μπορεί να χρησιμοποιήθηκε και στην Ευρώπη, προωθώντας την ανάπτυξη στη Γαλλία και την Ιταλία (+44% και 45% την ίδια περίοδο) και την αποεπένδυση στη Γερμανία (-35%). Το γεγονός ότι η Γερμανία βρίσκεται πιο κοντά στον "εχθρό" και πως μια ασφαλής υλικοτεχνική διαδρομή είναι δυνατή πιο μακριά μπορεί να οδήγησε σε αυτή την τάση. Ας δούμε αν θα συνεχιστεί (ο Scholz φαίνεται να θέλει να την αντιστρέψει). Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να απορρίψουμε τις πιθανές συνέπειες αυτής της πραγματικότητας: πρώτον, η μεγαλύτερη ή μικρότερη επένδυση σε στρατιωτικο-βιομηχανικά συγκροτήματα σε χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο της ασφάλειας των ΗΠΑ λαμβάνει υπόψη της, πάνω απ' όλα, τη σχέση με τους εχθρούς της ηγεμονικής δύναμης- δεύτερον, η Ρωσία και η Κίνα ξέρουν πώς να αντλήσουν τα σωστά διδάγματα από αυτές τις κινήσεις, καταγγέλλοντας στην προκειμένη περίπτωση μια σαφή πρόθεση να δημιουργήσουν μια παραγωγική ικανότητα που συνδέεται με πιθανές στρατιωτικές διαδρομές εφοδιασμού σε περίπτωση θερμής σύγκρουσης. Προς το παρόν, οι κινήσεις αυτές δε φαίνεται να αφήνουν πολλές αμφιβολίες για τα σχέδια στρατιωτικο-βιομηχανικής και υλικοτεχνικής διάρθρωσης και για το πού αποσκοπούν.
Παρ' όλα αυτά, οι επιλογές αυτές αποτέλεσαν μια πραγματική παγκόσμια λοταρία, με άλλους να κερδίζουν ενεργειακές δυνατότητες, άλλους να παράγουν όπλα, άλλους τεχνολογικές και, για τον κύριο δημιουργό όλης αυτής της στρατηγικής, σημαίνει όλα αυτά τα πλεονεκτήματα μαζί και τα οικονομικά επίσης.
Υπάρχει όμως μια γωνιά του κόσμου που επιμένει να εκμεταλλεύεται τα χειρότερα από αυτό το πλαίσιο, πράγμα που δεν αποτελεί καλό οιωνό για τους ανθρώπους της. Όχι, δεν αναφέρομαι στη Νότια Κορέα, η οποία, ανάμεσα σε όλα τα πλεονεκτήματά της, έχει μάθει με κόστος πως δεν μπορείς να παίζεις παιχνίδια με μια χώρα όπως η Ρωσία. Εξάλλου, η Μόσχα είχε προειδοποιήσει: "Δε θέλετε σύγχρονα όπλα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας; Τότε μην στέλνετε όπλα στην Ουκρανία". Τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με μια συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και ΛΔΚ.
Μιλάμε, φυσικά, για την Ευρώπη. Βασικά, είναι η Ευρώπη, συγκεκριμένα η Ευρωζώνη και, ακόμη περισσότερο, το ιμπεριαλιστικό μπλοκ που έχει δώσει τη θέση του στις ΗΠΑ: η Βρετανία, η Ιταλία, η Γερμανία και η Γαλλία, που πληρώνει το λογαριασμό για όλη αυτή τη μεγάλη παγκόσμια τύχη.
Η Ευρώπη βρίσκεται πράγματι αντιμέτωπη με ένα τεράστιο αδιέξοδο. Οι επιλογές που θα κάνουν οι λαοί και οι πολιτικές ελίτ τους επόμενους μήνες θα είναι το κλειδί για την αντιστροφή ή την επιτάχυνση της τρέχουσας τάσης, που χαρακτηρίζεται πρώτα από πληθωρισμό και στη συνέχεια από οικονομική στασιμότητα και παρακμή, η οποία είναι ήδη εμφανής στην αύξηση των πτωχεύσεων στην Ευρωζώνη, με τον αριθμό των εταιρειών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες και βρίσκονται υπό εκκαθάριση να αγγίζει υψηλά επίπεδα που είχαμε να δούμε από το 2015.
Όπως πολλοί έχουν ήδη πει, η βιομηχανική πανωλεθρία στη Γερμανία είναι πασίγνωστη, στη Γαλλία οι προοπτικές δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές, με την απώλεια "αποικιών" όπως ο Νίγηρας, το Μάλι ή η Μπουρκίνα Φάσο, ή στην Ιταλία της Μελόνι, η οποία αντιπροσωπεύει τόσο καλά αυτό που είναι σήμερα η νεοφασιστική και λαϊκιστική δεξιά που παρασύρει τους αποπολιτικοποιημένους λαούς της Ευρώπης στην άβυσσο. Πρόκειται για μια δεξιά υποταγμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αφοσιωμένη στον διαμελισμό των εθνικών κυριαρχιών υπέρ της δικτατορίας μιας μη εκλεγμένης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, ανίκανη ακόμη και για τα εθνικιστικά τερτίπια του φασισμού της δεκαετίας του '30. Για κακή μας τύχη, δεν μπορούμε καν να πούμε ότι "τουλάχιστον δεν είναι πολεμοκάπηλοι". Είναι, όπως και οι άλλοι. Όμως, αντί να το κάνουν για περισσότερο ή λιγότερο εσωτεριστικά και θριαμβευτικά εθνικιστικά σχέδια, το κάνουν ως καλοί υπολοχαγοί, ως στρατιώτες στην υπηρεσία των αφεντικών τους. Όσο κι αν διακηρύσσουν την "αλλαγή", υπάρχουν μόνο δύο κύριες πολιτικές ομάδες στην Ευρώπη: το κόμμα της υποταγής (στην αυτοκρατορία, στις Βρυξέλλες, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ)- και το κόμμα της απελευθέρωσης, υπέρ της κυριαρχίας, της φιλίας μεταξύ των λαών και του αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού.
Το κόμμα της υποταγής, η πλειοψηφία, ο ηγεμόνας, παίζει τον ρόλο του τόσο καλά που κατάφερε να οδηγήσει την Ευρώπη σε έναν πόλεμο στον οποίο είναι πλέον ο κύριος συντελεστής. Σε αντίθεση με ό,τι συχνά υποστηρίζεται, οι ΗΠΑ δεν είναι ο κύριος συνεισφέρων στην ουκρανική προσπάθεια. Σίγουρα δεν είναι οι μεγαλύτεροι συνεισφέροντες ως ποσοστό του ΑΕΠ, ούτε καν σε απόλυτους αριθμούς.Το βάρος αυτού του βάρους πέφτει καταστροφικά στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ανατολική και Βαλτική Ευρώπη, και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Αν από τα 73 δισεκατομμύρια που παραδίδονται από τις ΗΠΑ, τα 44 δισεκατομμύρια είναι στρατιωτική "βοήθεια" στο πλαίσιο του προγράμματος "δανεισμού μίσθωσης" και επομένως θα επιστραφούν από τον ουκρανικό λαό στο μέλλον, μόνο τα 25 δισεκατομμύρια είναι οικονομική "βοήθεια". Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τα 90 δισεκατομμύρια που έχει ήδη παραδώσει, τα 81 δισεκατομμύρια είναι χρήματα. Με άλλα λόγια, η ΕΕ χρεώνεται (ίσως στους Αμερικανούς τοκογλύφους) και δεν χρηματοδοτεί πλέον την ανάπτυξη των κρατών μελών της, προκειμένου να χρηματοδοτήσει μια χώρα που δεν είναι μέλος της και η οποία αποφάσισε, με δική της ευθύνη (ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου, έτσι δεν είναι;) να εξοπλιστεί και να αναλάβει αυτό που λέει πως είναι η "άμυνα του ελεύθερου κόσμου".
Αλλά αυτό το ποσό, που δίνουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, δεν περιλαμβάνει τα 22 δισεκατομμύρια της Γερμανίας, η οποία βρήκε επίσης την ευκαιρία να πουλήσει 18 δισεκατομμύρια σε όπλα, ούτε τη συμβολή χωρών όπως η Δανία, η Πολωνία (ο μεγαλύτερος προμηθευτής τεθωρακισμένων οχημάτων), η Ολλανδία, η Σλοβακία, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Φινλανδία ή η Τσεχική Δημοκρατία. Όσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια, τόσο πιο κοντά βρίσκονται στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας.
Και ενώ παραιτείται από στρατηγικά πλεονεκτήματα που κάθε σοβαρός κυβερνήτης, όσο κοντόφθαλμος κι αν είναι, δεν θα παραλείψει ποτέ να δει πως η Ευρώπη έχει επιλέξει, στο περιθώριο ή σε βάρος των δημοκρατιών, να μετατραπεί σε ένα είδος Λατινικής Αμερικής 2.0, έτοιμη να δεχτεί τα εμπορικά πλεονάσματα των ΗΠΑ, την ακριβή ενέργεια και τα κεφάλαια-γύπες τους. Βασικά, η λαμπερή πολιτική ελίτ της λεγόμενης "φιλελεύθερης δημοκρατίας", υπακούοντας στις επιταγές μιας μακρινής και κλειστής γραφειοκρατίας, αποφάσισε να: να παραιτηθεί από τη φυσική γεωγραφική και πολιτιστική σύνδεση με την ασιατική και αφρικανική ήπειρο, η οποία θα επέτρεπε τη δημιουργία μιας μεγάλης διεθνούς αναπτυξιακής ζώνης- να απαλλαγεί από την τακτική παροχή, ποσοτικά και ποιοτικά, φθηνής ενέργειας, ενδιάμεσων προϊόντων και εξατομικευμένων, προσιτών υποκατάστατων- να πει όχι σε μια τεράστια αγορά, που αποτελείται από περισσότερους από 160 εκατομμύρια ανθρώπους (Ρωσία + Λευκορωσία), με μέση αγοραστική δύναμη και πρόθυμους για ευρωπαϊκά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας, τα οποία σύντομα ανταλλάχθηκαν με κινεζικά, κορεατικά και ιαπωνικά.
Πρέπει να είσαι απολύτως ηλίθιος, δειλός ή με πλήρη έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων για να ανοίξεις το χέρι αυτών των πλεονεκτημάτων. Η Ευρώπη, με μια κίνηση, τα εγκατέλειψε όλα. Το να ακούς έναν ανίκανο όπως ο Σολτς να κατηγορεί τη Ρωσία επειδή το φυσικό αέριο είναι ακριβότερο και, ως αποτέλεσμα, η γερμανική οικονομία είναι στα βράχια... Για όποιον γνωρίζει ιστορία, είναι απελπιστικό. Αυτοί οι άνθρωποι πανηγύριζαν την "ελευθερία από το ρωσικό αέριο"! Αυτή η κλειστή, αμόρφωτη, πολιτικά μηδενική ελίτ πανηγύριζε ακόμα την "απελευθέρωση" των ανταγωνιστικών ενεργειακών πλεονεκτημάτων, των πλεονεκτημάτων της αγοράς και της πρόσβασης σε σημαντικούς παραγωγικούς παράγοντες..... Θα μπορούσαμε σχεδόν να πούμε πως πρόκειται για κάποιους οπισθοδρομικούς οικοκαπιταλιστές που θέλουν να μας στείλουν πίσω στις σπηλιές, αλλά με νεοφιλελεύθερο τρόπο.
Αλλά όχι! Ενώ οι χώρες της Βαλτικής καταβάλλουν βάναυσες προσπάθειες για να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο του ΝΑΤΟ, δαπανώντας μεταξύ 1,5 και 2% του ΑΕΠ τους για την "υποστήριξη" ενός πολέμου που τις καθιστά στόχους της μεγαλύτερης πυρηνικής δύναμης του κόσμου (και πώς το πανηγύρισαν, αυτοί οι άρρωστοι!), στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βρίσκουμε και τα κέρδη από αυτή την ατίμωση.
Από τις 20 χώρες που αύξησαν περισσότερο τους στρατιωτικούς τους προϋπολογισμούς το 2022, οι 10 είναι ευρωπαϊκές, 11 αν υπολογίσουμε και την Ουκρανία, η οποία ξόδεψε 44 δισεκατομμύρια δολάρια για όπλα εκείνη τη χρονιά. Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, βρίσκουμε τις ΗΠΑ, με μερίδιο 40% και τον κορυφαίο προμηθευτή όπλων στον κόσμο, με αύξηση 14% από το 2018. Ένα απλό γράφημα δείχνει πού πηγαίνει ένα σημαντικό μέρος αυτού του παγκόσμιου λογαριασμού που πληρώνει η ΕΕ: στις ΗΠΑ! Οι ΗΠΑ έχουν το 42% του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού που κερδίζει ετήσιο εισόδημα άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων, ενώ η ΕΕ έχει μόνο το 27%.
Λαμβάνοντας υπόψη πως το αμερικανικό ΑΕΠ το 1991 (ημερομηνία του τέλους της ΕΣΣΔ) ήταν χαμηλότερο από το ευρωπαϊκό και πως το 2000 η ΕΕ είχε ήδη ξεπεραστεί (εδώ έρχεται η καταστροφή της δημιουργίας της Ευρωζώνης)... Η τελευταία φορά που η ΕΕ ήταν μπροστά ήταν γύρω στο 2008. Από τότε, το αμερικανικό ΑΕΠ αυξήθηκε από 14,77 τρισεκατομμύρια σε 25,44 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ της ΕΕ από 16,3 σε 16,75 τρισεκατομμύρια. Τι είχαμε από τότε;
Η κρίση των sub-prime του 2008, με τις ευρωπαϊκές κρίσεις δημόσιου χρέους (ποιος δεν θυμάται τη μείωση των προβληματικών χωρών σε άθλια PIGS; ) να πληρώνουν τον αμερικανικό λογαριασμό, μέσω της δολαριοποίησης που επέβαλε το ΔΝΤ και των βιαστικών πληρωμών στα vulture funds της Wall Street- το Covid-19, με την αγορά 5 δόσεων Pfizer, Moderna και Johnson από την Ursula von der Liar για κάθε ευρωπαϊκό κεφάλι (εκατοντάδες εκατομμύρια δόσεις πάνε χαμένες), σκύλο ή γάτα- τον πόλεμο με τη Ρωσία, σε ουκρανικό έδαφος, που αποτέλεσε ματ στην ευρωασιατική σύνδεση και την κατασκευή μιας υπερ-ηπείρου.
Μάλιστα, από το 2008 και μετά, όταν ο Πούτιν προειδοποίησε για τις προθέσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, άρχισε μια ολόκληρη τελική φάση βύθισης της ευρωπαϊκής οικονομίας, την οποία τόσοι πολλοί, όπως ασυνείδητα και άλλοι παρανοϊκά, πανηγυρίζουν.
Να ποιοι πληρώνουν αυτή την τεράστια διεθνή λοταρία. Και η μηδέποτε εκλεγμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθώς και το κόμμα της υποταγής, εξακολουθούν να χαίρονται με αυτό το αποτέλεσμα!
Είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάποιον να χαίρεται που πληρώνει για βραβεία που κέρδισαν άλλοι!