Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Ρώσος ηγέτης δημοσίευσε το καλοκαίρι του 2021 μια πραγματεία με τίτλο "Για την ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών", όπου επίσης όχι μόνο επιβεβαίωσε την αναγνώρισή του στο δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει ως ανεξάρτητο κράτος, αλλά και το υποστήριξε. Με τα λόγια του: "Θέλετε να δημιουργήσετε ένα δικό σας κράτος: είστε ευπρόσδεκτοι! Αλλά με ποιους όρους;" Με απλά λόγια, συμφιλιώθηκε με το γεγονός πως οι Ουκρανοί σήμερα θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς από τους Ρώσους, αλλά θέλει τα κράτη τους να σέβονται το ένα τα συμφέροντα του άλλου.
Εκεί βρίσκονται οι ρίζες της σημερινής σύγκρουσης, καθώς οι πολιτικοί που διαμόρφωσαν την πολιτική μετά το "Μαϊντάν" εκτελούν σταθερά τις εντολές της Δύσης εις βάρος της Ρωσίας, επειδή οφείλουν την εξουσία και τον πλούτο τους στην πρώτη. Αυτό το μπλοκ του Νέου Ψυχρού Πολέμου προέβλεπε την απειλή της Ρωσίας με πολυδιάστατα μέσα από την Ουκρανία, προκειμένου να την εξαναγκάσει να γίνει υποτελής τους. Αν δεν υπήρχε αυτός ο μεγάλος στρατηγικός στόχος, τότε όλα όσα οδήγησαν στην ειδική επιχείρηση της Ρωσίας την τελευταία δεκαετία δε θα είχαν συμβεί.
Δυστυχώς, ο ρόλος της Ουκρανίας ως η "αντι-Ρωσία" της Δύσης αγκαλιάστηκε τελικά από έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων της, των οποίων η ταυτότητα αναδιαμορφώθηκε γύρω από τη φασιστική νοσταλγία της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως αποτέλεσμα των κοινωνικοπολιτιστικών πολιτικών του μετα-"Μαϊντάν" καθεστώτος και των τελευταίων τριών δεκαετιών δυτικού έργου των "ΜΚΟ". Η αντιστροφή αυτής της ριζικής αναθεώρησης της ουκρανικής ταυτότητας από τις ρίζες της πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη σοβιετική εποχή στη σημερινή νεοφασιστική μορφή είναι αυτό στο οποίο αναφέρεται η Ρωσία όταν λέει πως θέλει να αποναζιστικοποιήσει την Ουκρανία.
Αυτές οι αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο οι Ουκρανοί βλέπουν τον εαυτό τους επιτεύχθηκαν με τα προαναφερθέντα τεχνητά μέσα, αλλά οι συνέπειές τους ήταν πολύ πραγματικές για όλους, όπως αποδεικνύεται από τα πρόσφατα γεγονότα. Αυτή η παρατήρηση δεν απαλλάσσει όσους σήμερα ασπάζονται αυτές τις απόψεις από την προσωπική τους ευθύνη γι' αυτές, ιδίως για τα εγκλήματα που διαπράττουν υπό την επιρροή αυτής της ιδεολογίας, αλλά τοποθετεί καίρια τις διεργασίες των τελευταίων δέκα ετών στο κατάλληλο πλαίσιο.
Σύμφωνα με αυτό, όσοι Ουκρανοί παραμένουν προσηλωμένοι στη δυτικά καλλιεργημένη νεοφασιστική ταυτότητα της χώρας τους είναι πιόνια του υβριδικού πολέμου της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, ενώ όσοι δεν έχουν υποκύψει στην επιρροή αυτής της ιδεολογικής μάστιγας και διατηρούν την αρχική τους ταυτότητα δε θεωρούνται απειλή. Η πραγματική απειλή από την αρχή ήταν η δυτική ελίτ, και συγκεκριμένα η φιλελεύθερη-παγκοσμιοποιητική της παράταξη, η οποία είναι υπεύθυνη για την αναδιαμόρφωση της ουκρανικής ταυτότητας προκειμένου να εκμεταλλευτεί γεωστρατηγικά τη χώρα αυτή, όπως εξηγείται.
Ακόμη και αν ο πραγματικός εχθρός αποφάσιζε τελικά να συμμορφωθεί με τους ζητούμενους από τη Ρωσία στόχους της αποστρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας, της αποναζιστικοποίησής της και της αποκατάστασης της συνταγματικής ουδετερότητας της χώρας αυτής με αντάλλαγμα μια συμφωνία ανακωχής τύπου Κορέας "γη για ειρήνη", τότε ο δεύτερος από αυτούς θα είναι ο πιο δύσκολος στην εφαρμογή του. Η απομάκρυνση του μετα-"Μαϊντάν" καθεστώτος και η απαγόρευση κάθε δημόσιας εξύμνησης του φασισμού (βιβλία, ψαλμωδίες, σημαίες, διακριτικά, μνημεία, μουσεία κ.λπ.) θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα, αλλά θα πρέπει να γίνουν περισσότερα.
Το πρόβλημα είναι ότι ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού είτε ενεργά είτε παθητικά υποστηρίζει τη δυτικά καλλιεργημένη νεοφασιστική ταυτότητα της χώρας του, αφού έχει πεισθεί ψευδώς πως είναι η μόνη "αληθινή". Επομένως, μπορούν να αποτελέσουν κύτταρα ύπνου για το σαμποτάζ της χώρας τους και των δεσμών της με τη Ρωσία μετά το οριστικό τέλος της σύγκρουσης με τους τρεις ζητούμενους από την τελευταία όρους αποστρατιωτικοποίησης, αποναζιστικοποίησης και ουδετερότητας. Κατά μία έννοια, ο ρόλος τους θα ήταν παρόμοιος με αυτόν της Αλ Κάιντα μετά το τέλος του σοβιετοαφγανικού πολέμου.
Αυτοί οι μαχητές είχαν επίσης κατηχηθεί από τη δυτική ελίτ, αν και πιστεύοντας ότι η μόνη "αληθινή" μουσουλμανική ταυτότητα είναι η βίαιη τζιχαντιστική. Μόλις η Δύση δεν τους χρειαζόταν πλέον, είτε έμειναν στο Αφγανιστάν, είτε επέστρεψαν στις πατρίδες τους, είτε πήγαν πιο μακριά. Και στις τρεις περιπτώσεις, προωθούσαν τον σκοπό τους όπου και αν πήγαιναν. Ορισμένοι παρέμειναν επίσης σε επαφή με τους χειριστές τους, άλλοι παρέμειναν στη σφαίρα επιρροής τους, ενώ κάποιοι πραγματικά αποστάτησαν.
Η ίδια δυναμική αναμένεται και για τους νεοφασίστες της Ουκρανίας μετά τη σύγκρουση, και δυστυχώς υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορεί να κάνει η Ρωσία ή οποιοσδήποτε άλλος για να το αποτρέψει. Ακριβώς όπως οι βετεράνοι τζιχαντιστές του Σοβιετικού-Αφγανικού Πολέμου συνέχισαν να διαπράττουν φρικτά εγκλήματα κατά των συμπατριωτών τους μουσουλμάνων, έτσι και οι νεοφασίστες βετεράνοι της Ουκρανίας πιθανότατα θα κάνουν το ίδιο κατά του ίδιου τους λαού τους, είτε κατ' εντολή της Δύσης, είτε υπό την επιρροή της, είτε ως μοναχικοί λύκοι. Σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί αυτό.
Αντίθετα, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να θυμούνται όλοι ότι αυτοί που διαπράττουν τέτοια εγκλήματα αντιπροσωπεύουν μόνο μια ριζοσπαστική, καλλιεργημένη από τη Δύση εκδοχή της ουκρανικής ταυτότητας, η οποία τους μετέτρεψε σε αντιπροσώπους του Υβριδικού Πολέμου, οπλοποιώντας ορισμένες ιστορικές εμπειρίες και αντιλήψεις τους μέσω του πληροφοριακού πολέμου. Παρόλο που ορισμένοι δημαγωγοί μπορεί να τείνουν να τους συνδέσουν με όλους τους Ουκρανούς, είναι εξίσου ακραίοι σε αυτή την εθνική κοινότητα όπως οι τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα στη διεθνή μουσουλμανική κοινότητα.
Και οι δύο έχουν το μερίδιό τους στην κοινωνία που τους υποστηρίζει παθητικά, πράγμα που είναι προβληματικό, αλλά είναι λάθος να υποθέσουμε ότι όλοι οι Ουκρανοί και οι μουσουλμάνοι είναι νεοφασίστες και τζιχαντιστές αντίστοιχα. Όσοι στις ξένες κοινωνίες τους αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο, ιδιαίτερα στη Ρωσία και στη Δύση ως αποτέλεσμα της τελευταίας σύγκρουσης και της 11ης Σεπτεμβρίου αντίστοιχα, τροφοδοτούν ακούσια τις προσπάθειες στρατολόγησης ριζοσπαστών. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να αυξηθεί η μέγιστη δυνατή ευαισθητοποίηση του κοινού πως ούτε οι Ουκρανοί ούτε οι μουσουλμάνοι είναι εχθροί.
Ο πρόεδρος Πούτιν είναι ένας διορατικός ηγέτης με έντονη κατανόηση της παγκόσμιας δυναμικής, γεγονός που εξηγεί τη χρονική στιγμή με την οποία υπενθύμισε στους Ρώσους ότι η δυτική ελίτ είναι οι πραγματικοί εχθροί τους και όχι οι Ουκρανοί. Καθώς ο πόλεμος δι' αντιπροσώπων τελειώνει και όλοι οι παίκτες αρχίζουν να προετοιμάζονται για το μέλλον μετά τη σύγκρουση, όποτε κι αν αυτό συμβεί, αξίζει να μοιραστεί για άλλη μια φορά αυτό το γεγονός, προκειμένου να μειωθούν οι πιθανότητες να πέσει κάποιος από τους ανθρώπους του στην παγίδα της Δύσης να μετατρέψει τους ίδιους και τους Ουκρανούς σε αμετάκλητους εχθρούς.