 |
| RIA Novosti / Igor Zarembo |
Πετρ Ακόποφ - ria.ru / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι διαμαρτυρίες των αγροτών που ξεκίνησαν στη Γερμανία θα συμπληρωθούν στις 10 Ιανουαρίου από μια απεργία των σιδηροδρομικών, αλλά τα οικονομικά τους αιτήματα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου των γερμανικών προβλημάτων. Το κυριότερο είναι η δυσαρέσκεια με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τον κυβερνητικό συνασπισμό. Τα ποσοστά των τριών κυβερνητικών κομμάτων πέφτουν εδώ και καιρό και έχουν πέσει στο επίπεδο του ενός τρίτου των ψηφοφόρων, αλλά τώρα ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς έχει γίνει ο πιο αντιδημοφιλής αρχηγός κυβέρνησης στην ιστορία της Γερμανίας. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια της ηγεσίας του, οι Γερμανοί έχουν απογοητευτεί πλήρως από τον μη χαρισματικό και μη συναισθηματικό διάδοχο της Άνγκελα Μέρκελ. Η ίδια κυβέρνησε για 16 χρόνια και ο Σολτς έχει ολοένα και περισσότερες πιθανότητες να μην καθίσει στην καρέκλα του μέχρι τις εκλογές της Μπούντεσταγκ το επόμενο φθινόπωρο. Και όχι λόγω πρόωρων εκλογών (αν και δεν αποκλείεται μια τέτοια επιλογή), αλλά λόγω της οικειοθελούς παραίτησής του.
Θα μπορούσε να συμβεί για δύο λόγους: την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού (από τον οποίο οι Ελεύθεροι Δημοκράτες θέλουν να αποχωρήσουν, με κίνδυνο να μην μπουν στη μελλοντική Μπούντεσταγκ) ή την αλλαγή του καγκελάριου για να σωθεί ο συνασπισμός και το κύριο κόμμα του, το SPD (τα ποσοστά του κόμματος έχουν πέσει στο 15%, στο μισό από το CDU/CSU υπό τον Φρίντριχ Μερτς). Ο γερμανικός Τύπος συζητά ήδη τη δεύτερη επιλογή με την πιθανή αντικατάσταση του Σολτς, υποστηρίζοντας το θέμα αυτό με δημοσκοπήσεις.
Σύμφωνα με αυτές, σχεδόν τα δύο τρίτα των Γερμανών (64%) τάσσονται υπέρ της παράδοσης της καγκελαρίας από τον Σολτς στον υπουργό Άμυνας Μπόρις Πιστόριους. Αν και ο Πιστόριους βρίσκεται μόλις ένα χρόνο σε ομοσπονδιακό επίπεδο, συγκαταλέγεται εδώ και αρκετά χρόνια στους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της χώρας - και είναι σίγουρα ο πιο δημοφιλής μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Πιστόριους θα μπορέσει να οδηγήσει το SPD (ή μάλλον τον κυβερνητικό συνασπισμό) σε νίκη στις εκλογές του 2025, αλλά ο διορισμός του θα ενισχύσει τουλάχιστον προσωρινά τα ποσοστά του κόμματος. Και αφήνοντας τον Σολτς επικεφαλής της κυβέρνησης, το SPD διακινδυνεύει δύο πράγματα ταυτόχρονα: την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού (με πρόωρες εκλογές) και την ήττα στις εκλογές (ανεξαρτήτως αν αυτές είναι τακτικές ή πρόωρες). Ως εκ τούτου, υπάρχουν όλο και περισσότερα επιχειρήματα υπέρ της αντικατάστασης του Σολτς με τον Πιστόριους - η ίντριγκα είναι πότε ακριβώς θα γίνει αυτό.
Δεν θα διακινδυνεύσουν να αλλάξουν τον καγκελάριο σε μια χρονιά εκλογών - είναι πολύ αργά. Και φέτος, επίσης, δεν υπάρχει πολύς χρόνος: εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις αρχές Ιουνίου, και τον Σεπτέμβριο - για τα τοπικά κοινοβούλια στα τρία ανατολικογερμανικά κρατίδια. Αν τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού χάσουν τόσο τις πανευρωπαϊκές (πολύ πιθανό) όσο και τις περιφερειακές εκλογές (απολύτως βέβαιο), αυτό θα αποτελέσει πλήγμα για τον ήδη αποδυναμωμένο συνασπισμό, τον οποίο πλέον ενώνει μόνο ο φόβος για το μέλλον. Δηλαδή, ο συνασπισμός απλώς θα καταρρεύσει και καμία αλλαγή καγκελαρίου δεν θα βοηθήσει. Αποδεικνύεται ότι ο Scholz θα πρέπει να αντικατασταθεί από τον Pistorius αμέσως τώρα - μέσα στους επόμενους μήνες. Αλλά δεν είναι βέβαιο πως η γερμανική πολιτική ελίτ είναι έτοιμη γι' αυτό.
Διότι αν και οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι φοβούνται την κατάρρευση του συνασπισμού και την επιστροφή του CDU/CSU στην εξουσία στις επόμενες εκλογές, φοβούνται ακόμη περισσότερο την αρχή της αλλαγής του πολιτικού τοπίου, η οποία θα αποκτήσει δυναμική μόλις φέτος. Διότι στο αντισυστημικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, το οποίο έχει εδραιώσει το προβάδισμά του με ποσοστό περίπου 20 τοις εκατό, προστίθεται το κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ, το οποίο είναι αριστερό αλλά επικριτικό απέναντι στη μεταναστευτική πολιτική, την πολυπολιτισμικότητα και τον ατλαντισμό. Με δύο δημοφιλή μη συστημικά κόμματα (και το κόμμα της Wagenknecht θα έχει την υποστήριξη τουλάχιστον του 15% του εκλογικού σώματος), το σημερινό γερμανικό πολιτικό σύστημα απλώς δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί και θα διαλυθεί.
Αλλά πριν από αυτό, θα προσπαθήσει να συνεχίσει την αυτοκτονική της πολιτική του μπλοκαρίσματος των "τσαμπιών του θυμού", δηλαδή την απομόνωση όχι μόνο του AfD αλλά και του κόμματος Wagenknecht σε όλα τα επίπεδα. Τι θα προκύψει από αυτό; Τίποτα καλό ή βιώσιμο, αλλά θα δούμε μια προσπάθεια να σχηματιστεί ένας "μεγάλος συνασπισμός", δηλαδή να ενωθεί το CDU/CSU με το SPD και ενδεχομένως και με τους Πράσινους. Στα λόγια αυτό θα γίνει για να σωθεί η Γερμανία από τους ακραίους ριζοσπάστες (και την "κατανόηση του Πούτιν"), αλλά στην πραγματικότητα θα είναι μια ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί μια ήδη θνησιγενής κομματική δομή. Το αν αυτό θα συμβεί ήδη φέτος, ή αν τα συστημικά κόμματα θα αναβάλουν τον συνδυασμό για τις εκλογές του επόμενου φθινοπώρου, δεν έχει θεμελιώδη σημασία. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι η Γερμανία εισέρχεται σε μια περίοδο αυξημένης πολιτικής αναταραχής, σε μια μεγάλη καταιγίδα - και μάλιστα σχεδόν ταυτόχρονα με τις δύο αγγλοσαξονικές δυνάμεις, οι οποίες θα πραγματοποιήσουν φέτος εκλογές με πολύ ταραχώδεις αλλαγές στην εξουσία. Δηλαδή, οι τρεις βασικές χώρες της Δύσης πλησιάζουν στις πιο σοβαρές δοκιμασίες ενός πολιτικού συστήματος που δεν χρειάζεται πλέον μια αισθητική αλλά μια μεγάλη αναμόρφωση. Ωστόσο, οι ελίτ δεν είναι σε θέση να συμφωνήσουν στις παραμέτρους της ή να ναυαγήσουν την ήδη διαλυμένη τάξη πραγμάτων. Φυσικά, όλα αυτά είναι προς όφελός μας στη Ρωσία.