Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
"Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να σημειώσω πως δεν κλείνουμε την πόρτα στην αμερικανική ήπειρο, τη Βόρεια Αμερική - τις ΗΠΑ και τον Καναδά ή τις ευρωπαϊκές χώρες. Είναι καιρός να σταματήσουν να χαζολογούν και να περιμένουν να καταρρεύσουμε. Έχει γίνει σαφές σε όλους - αν θέλουν να επωφεληθούν από τη συνεργασία με τη Ρωσία, πρέπει να το κάνουν. Εξάλλου, δεν τους διώχνουμε εμείς.
Αλλά είναι στο χέρι τους, αυτή είναι η απόφασή τους. Ας αποφασίσουν οι ίδιοι από τι καθοδηγούνται - από κάποιες εφήμερες σκέψεις για την καταστροφή της Ρωσίας ή από τα συμφέροντα της χώρας τους, του λαού τους, για την ανάπτυξη των διεθνών σχέσεων στο σύνολό τους πάνω στα σύγχρονα δημοκρατικά θεμέλια ενός πολυπολικού κόσμου. Αλλά, και πάλι, αυτό είναι δική τους υπόθεση".
Ορισμένοι παρατηρητές μπορεί να ερμηνεύσουν τα τελευταία του λόγια ως ένδειξη ότι για άλλη μια φορά επιστρέφει στην αφέλεια, λίγες ημέρες αφότου ισχυρίστηκε πως ξεπέρασε επιτέλους τις προηγούμενες ψευδαισθήσεις του για τη Δύση, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί ότι και οι δύο δηλώσεις είναι συμπληρωματικές και όχι αντιφατικές. Αφού αναγνώρισε τις ελλείψεις της πολιτικής του στο παρελθόν, θέλησε να διευκρινίσει ότι κανείς δεν πρέπει να διαστρεβλώσει το mea culpa του ως κάτι που σημαίνει πως έχει γίνει "αντιδυτικός", όπως λανθασμένα πιστεύουν τώρα ορισμένοι στα μέσα ενημέρωσης που δεν ανήκουν στο Mainstream.
Ο πρόεδρος Πούτιν είναι ένας άριστος πραγματιστής που δεν θα κάψει ποτέ τις γέφυρες με καμία χώρα, επειδή γνωρίζει ότι οι διεθνείς συνθήκες αλλάζουν, οπότε οι σημερινοί αντίπαλοι μπορεί να γίνουν αυριανοί εταίροι. Σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, οποιαδήποτε θεωρητική επανέναρξη του εμπορίου Ρωσίας-Δύσης θα ήταν προφανώς με διαφορετικούς όρους από το status quo ante bellum, αλλά η οικονομική λογική πίσω από αυτούς θα παρέμενε. Η Δύση χρειάζεται χαμηλού κόστους και αξιόπιστους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, ενώ η Ρωσία χρειάζεται δυτική τεχνολογία.
Σίγουρα, και οι δύο έχουν αποδείξει μέχρι στιγμής την ικανότητά τους να επιβιώνουν ο ένας χωρίς τον άλλον, αλλά ο καθένας θα τα πήγαινε καλύτερα αν μπορούσε ακόμα να βασίζεται στον άλλον για να καλύψει τις προαναφερθείσες ανάγκες του όπως και πριν. Ο λόγος για τον οποίο οι κυρώσεις δεν έχουν ήδη αρθεί, αλλά αντίθετα συνεχίζουν να εντείνονται, είναι ότι οι Ευρωπαίοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν παραπλανηθεί από τους ομοϊδεάτες τους Αμερικανούς φιλελεύθερους-παγκοσμιοποιητές και έχουν θεωρήσει την εκστρατεία αυτή ως μια ιδεολογική-ηθική σταυροφορία. Αυτό εξηγεί γιατί είναι πρόθυμοι να δεχτούν μια τόσο τεράστια αυτοπροκαλούμενη οικονομική ζημιά.
Καθώς ο πόλεμος αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας αρχίζει να ολοκληρώνεται και η στρατηγική ήττα της Δύσης αρχίζει να γίνεται αντιληπτή από τους ιθύνοντες, υπάρχει πιθανότητα η προαναφερθείσα ιδεολογική-ηθική λάμψη να εξασθενίσει και να αρχίσει σταδιακά μια συζήτηση για το αν αξίζει να μειωθούν κάποιες από τις κυρώσεις. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, για να είναι σαφές, αλλά δεν μπορεί επίσης να αποκλειστεί. Από την οπτική γωνία ενός τέλειου πραγματιστή όπως ο πρόεδρος Πούτιν, αυτό σημαίνει ότι αξίζει να απλώσουμε κλαδί ελιάς.
Αν δεν το είχε κάνει σε αυτή την κομβική στιγμή της σύγκρουσης και αμέσως μετά την παραδοχή της αφέλειάς του για τη Δύση, τότε η κινδυνολογία του Μπάιντεν για το πώς η Ρωσία υποτίθεται ότι σχεδιάζει να επιτεθεί στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να εξαπατήσει μεγαλύτερο αριθμό μέσων ανθρώπων και πολιτικών. Αντ' αυτού, αυτή η αφήγηση του πληροφοριακού πολέμου αμφισβητείται τώρα από τα ίδια τα λόγια του προέδρου Πούτιν για το πώς δεν κλείνει την πόρτα στο εμπόριο με τη Δύση, αν και οι αντίπαλοί του πρέπει πρώτα να έρθουν στα συγκαλά τους προκειμένου να αξιοποιήσουν αυτή την ευκαιρία.
Ο Ρώσος ηγέτης δεν είναι αφελής όπως παλαιότερα, ώστε να γνωρίζει πως οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πολύ μικρές, αλλά παρ' όλα αυτά πιστεύει ότι είναι προτιμότερο να στείλει θετικά μηνύματα από το να μην στείλει καθόλου, κάτι που θα επέτρεπε στους εχθρούς του και στους παραπλανημένους φίλους του να τον ενοχοποιήσουν ψευδώς ως "αντιδυτικό". Η απόδοση ιδεολογικών κινήτρων μηδενικού αθροίσματος σε έναν τέλειο πραγματιστή όπως ο πρόεδρος Πούτιν είναι προσβλητική και ο ίδιος είναι πολύ περήφανος για να αφήσει την ακεραιότητά του να αμφισβητηθεί με αυτόν τον τρόπο χωρίς να αντιδράσει.