 |
| Aleksey Arestovich. Wikipedia |
Η Ουκρανία πρέπει να έρθει σε συμφωνία με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και, στη συνέχεια, το Κίεβο και η Μόσχα πρέπει να ενωθούν για να μηνύσουν τη Δύση.
Του Tarik Cyril Amar, ιστορικού από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με θέμα τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Μπορεί να νομίζετε ότι η παραπάνω ιδέα είναι μάλλον ριζοσπαστική και ασυνήθιστη. Να μηνύσετε τη Δύση; Πού; Σε ποιο δικαστήριο; Την ίδια Δύση που δεν έχει κανένα πρόβλημα είτε με την Ουκρανία είτε με τις ΗΠΑ (ή και με τις δύο) να ανατινάζουν τους ζωτικούς ενεργειακούς αγωγούς της Γερμανίας - και της ΕΕ -; Ή τη Δύση που αγνοεί τη συνενοχή των ηγετών της στη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα, ένα έγκλημα που απαγορεύεται ρητά -η συνενοχή όχι λιγότερο από την ίδια την πράξη- στο άρθρο ΙΙΙ (ε) της Σύμβασης του ΟΗΕ για τη Γενοκτονία του 1948;
Αλλά περιμένετε να ακούσετε για το γόνιμο μυαλό που παρήγαγε αυτή την πολύ εξωπραγματική ιδέα. Δεν είναι άλλος από τον Aleksey Arestovich, κάποτε σύμβουλο του Ουκρανού προέδρου Vladimir Zelensky. Όχι απαραίτητα γνωστό όνομα (ακόμα) εκτός Ουκρανίας, ο Αρέστοβιτς ήταν, μέχρι πρόσφατα, ένας άνθρωπος με εξαιρετική επιρροή στο Κίεβο, και τη χρησιμοποίησε για να προωθήσει δυναμικά τον ίδιο τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων που τώρα θα ήθελε να τερματίσει και να κατηγορήσει στη συνέχεια μόνο τη Δύση.
Απόφοιτος πανεπιστημίου, άθλιος ποπ ψυχολόγος (του τύπου πώς να χειραγωγείς τους άλλους για να πετύχεις), πρώην στρατιωτικός και σχεδόν σίγουρα και αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, μπλόγκερ και επίδοξος γκουρού της γεωπολιτικής με πολύ προσαρμοστικές απόψεις και, φυσικά, βοηθός του Ζελένσκι από το 2020 έως το 2023, ο Αρέστοβιτς δεν είναι απλώς ένα άτομο αλλά ένα σύνδρομο: Αντιπροσωπεύει έναν κοινωνικό τύπο, τον έξυπνο αλλά ψυχοπαθώς χωρίς ενσυναίσθηση απατεώνα που κατάφερε να εκμεταλλευτεί αδίστακτα τον αποπροσανατολισμό που άφησαν πίσω τους οι μετασοβιετικές κοινωνίες με έναν ψυχρό κυνισμό που θα έκανε τον Μακιαβέλι να κοκκινίσει.
Τώρα λυπάται που Ουκρανοί και Ρώσοι αλληλοσκοτώνονται σωρηδόν για μερικές επαρχιακές πόλεις. "Και για ποιο λόγο;", σκέφτηκε να αναρωτηθεί. Η απάντηση του Αρέστοβιτς είναι από αυτές που πριν από λίγο καιρό θα σε ακύρωναν στη Δύση ως υποχείριο και κατευναστή του Πούτιν: "Ικανοποιήσαμε τους επικεφαλής από τα ομπκόμ της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών - [ένας υποτιμητικός πλέον όρος από το σοβιετικό λεξικό, που προσδιορίζει μια περιφερειακή διοίκηση] - που στέκονται γύρω μας και χειροκροτούν, παρακολουθώντας δύο πιθήκους με μαχαίρια να αλληλοσκοτώνονται".
Η στροφή 180 μοιρών του Αρέστοβιτς είναι άλλος ένας παραλογισμός που παράγει η θεατρική πολιτική της ελίτ του Κιέβου. Αλλά, όσο πικρό κι αν είναι να ακούει κανείς αυτόν τον πρώην εξαιρετικό πολεμοκάπηλο να μιλάει για την ειρήνη και για το ποιος φταίει, η έντονη αντίθεση μεταξύ του παλιού αντιρωσικού τζαμπατζή Αρέστοβιτς και του νέου, επίδοξου φίλου της Ρωσίας και εχθρού της Δύσης Αρέστοβιτς, παρέχει ένα καταθλιπτικά ακριβές μέτρο για το πόσο ανεύθυνη έχει γίνει η ουκρανική πολιτική υπό το de facto αυταρχικό καθεστώς Ζελένσκι.
Το 2019, ήταν ο Αρέστοβιτς που "προέβλεψε" περιβόητα έναν μεγάλο και καταστροφικό πόλεμο (πέρα από τη σύγκρουση που ξεκίνησε το 2014) με τη Ρωσία για την προσπάθεια της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ο οποίος, τελικά, το 2022, άφησε κάποιους αφελείς δυτικούς σχολιαστές να εκστασιάζονται για την "απόκοσμη" πρόβλεψή του.
Μόνο που ο Αρέστοβιτς δεν προέβλεψε πραγματικά τον μεγάλο πόλεμο το 2019. Αντιθέτως, τον πούλησε όσο καλύτερα μπορούσε. Αποκλείοντας κάθε πιθανότητα ειρηνικού τερματισμού της τότε συνεχιζόμενης, μικρότερης κλίμακας σύγκρουσης με τις δημοκρατίες του Ντονμπάς (Μινσκ ΙΙ, κανείς;), χρησιμοποίησε τα συνήθη αβάσιμα σημεία συζήτησης ("ο Πούτιν θέλει να ξαναχτίσει τη Σοβιετική Ένωση, να καταστρέψει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να κυριαρχήσει στην Ευρώπη" και ούτω καθεξής, όλη αυτή η μπαρούφα που ήταν τότε της μόδας από την Ανναλένα Μπάερμποκ μέχρι τον Τιμ Σνάιντερ) για να παρουσιάσει την κλιμάκωση σε έναν μεγαλύτερο πόλεμο ως απολύτως αναπόφευκτη: Διότι όχι μόνο το Μινσκ ΙΙ δεν εμφανιζόταν σχεδόν καθόλου στο ραντάρ αυτού του μεγάλου φαντασιόπληκτου στρατηγιστή, αλλά επέμενε επίσης ότι η ουδετερότητα ήταν αδύνατη για την Ουκρανία και παραπλάνησε τους οπαδούς του πιστεύοντας πως το ΝΑΤΟ θα δεχόταν εύκολα ("όλα πολύ απλά τώρα") την Ουκρανία, ακόμη και αν είχε άλυτες εδαφικές συγκρούσεις με εσωτερικούς αντάρτες ή με τη Ρωσία.
Ταυτόχρονα, ο Αρέστοβιτς παρουσίασε το μελλοντικό μεγάλο πόλεμο ως τη μεγάλη ευκαιρία της Ουκρανίας. Έχοντας θέσει την ψευδή εναλλακτική λύση - τουλάχιστον τότε - είτε της ένταξης στο ΝΑΤΟ μετά από αυτόν τον μεγάλο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας (τον οποίο υπέθετε απερίσκεπτα ότι η Ουκρανία θα κέρδιζε) είτε της απορρόφησής της από τη Μόσχα στο εγγύς μέλλον, συνέστησε ολόψυχα την πορεία νούμερο ένα: πόλεμος με τη Ρωσία. Ακόμη και τρεις τέτοιοι πόλεμοι στη σειρά του φαίνονταν αναπόφευκτοι και ενδεδειγμένοι- τότε, δηλαδή.
Και, τέλος, κάλεσε επίσης τους Ουκρανούς να ενδώσουν στην αγαπημένη φαντασίωση της Δύσης, δηλαδή ότι η Ρωσία μπορεί να υποστεί κατάρρευση και να υποστεί αλλαγή καθεστώτος. "Κάποιου είδους φιλελεύθεροι" θα έρχονταν στην εξουσία, υποστήριξε, και θα έλεγαν πως "είμαστε και πάλι μια ωραία χώρα". Αυτό το μέρος του εμπορικού του λόγου για ένα σταθερό "όχι" στη διπλωματία, τον συμβιβασμό και την ειρήνη είναι ιδιαίτερα ειρωνικό τώρα. Διότι ανακοίνωσε μια πλήρη και ολοκληρωτική αλλαγή της γνώμης του σε συνέντευξή του στη Ρωσίδα δημοσιογράφο και ραδιοτηλεοπτικό φορέα Yulia Latynina.
Η Latynina είναι, φυσικά, η ενσάρκωση του είδους του "φιλελεύθερου" (ή "ελευθεριακού", όπως προτιμά) που σχεδόν κανένας Ρώσος δεν μπορεί να αντέξει, για εξαιρετικούς λόγους: Έχοντας λάβει το "βραβείο ελευθερίας" το 2008 από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, υπήρξε αξιόπιστος προμηθευτής δεξιάς προπαγάνδας, που κυμαίνεται από την άρνηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μέσω της διαπίστωσης ότι οι φτωχές χώρες δεν χρειάζεται να έχουν πολλή δημοκρατία, μέχρι μια σχεδόν εμμονική ισλαμοφοβία.
Ακόμη και η παλιά καλή Ευρώπη εξακολουθεί να είναι πολύ μαλακή με τους απλούς ανθρώπους γι' αυτήν: Όλη αυτή η "σοσιαλδημοκρατική" μπούρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. δεν είναι αρκετή για τη Latynina- οι πραγματικές ευρωπαϊκές "αξίες" της αφορούν την ιδιοκτησία, την καινοτομία και τον ανταγωνισμό. Πάει λοιπόν η φαντασίωση περί αλλαγής καθεστώτος. Ο Αρέστοβιτς στοιχημάτιζε στον τύπο της Λατίνινα. Δεν είναι περίεργο που οι περισσότεροι Ρώσοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ασκούν κριτική στον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, λένε "οποιοσδήποτε άλλος εκτός από αυτόν".
Ωστόσο, στο πρόσφατο τετ-α-τετ τους στο YouTube, ο Ουκρανός απατεώνας και η Ρωσίδα φιλελεύθερη δεν τα βρήκαν απόλυτα. Ακόμα και η Λατίνινα θεώρησε ότι η ιδέα του Αρέστοβιτς να ενώσει τη Ρωσία για να μηνύσει τα κράτη του ΝΑΤΟ ήταν κάπως άστοχη. Επιπλέον, όσο κι αν τρέφει δέος για τη Δύση, αναγκάστηκε να του υπενθυμίσει ότι αυτή "δεν χρωστάει τίποτα στην Ουκρανία". Ο Αρέστοβιτς, παρασυρμένος από τη νεότερη ιδέα του, επέμενε ότι το κάνει.
Και οι δύο έχαναν το νόημα: Δεν έχει σημασία τι σου χρωστάει ή δεν σου χρωστάει η Δύση. Η Δύση θα σας δίνει πάντα μόνο ό,τι είναι καλύτερο για τη Δύση (και αυτό συνήθως σημαίνει τις ΗΠΑ). Και όταν αυτό είναι "τίποτα", τότε αυτό θα πάρετε. Μακάρι οι αλαζόνες πρώην πολεμοκάπηλοι όπως ο Αρέστοβιτς να μπορούσαν επιτέλους να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. Όλη την πραγματικότητα.