Όταν πρόκειται για τη δολοφονία αμάχων στον πόλεμο, το Ισραήλ δεν αποτελεί εξαίρεση

.idf.il/en/

Αντιλαμβάνομαι ότι ο τίτλος αυτού του κειμένου μπορεί να κάνει κάποιους να θυμώσουν. Δεν υπονοώ πως η άκαρδη, αδιάκριτη σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ δεν είναι σοβαρή. Συμμερίζομαι την άποψη της Νότιας Αφρικής ότι πρόκειται για πράξη γενοκτονίας. Είναι επακόλουθο.

Larry Johnson - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr

Αλλά αν κοιτάξουμε αντικειμενικά πίσω στα τελευταία 100 χρόνια πολέμου, πρέπει να παραδεχτούμε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν επίσης ένα ντροπιαστικό ιστορικό στοχοποίησης αμάχων. Το Ισραήλ δικαιολογείται κατηγορώντας την ομίχλη του πολέμου και κατηγορώντας τη Χαμάς ότι χρησιμοποιεί ανθρώπινες ασπίδες. Αυτή είναι η εξήγηση που έχουν χρησιμοποιήσει οι ΗΠΑ στο παρελθόν.

Άρχισα να το σκέφτομαι αυτό όταν έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα "ποιος σκότωσε περισσότερους αμάχους με αεροπορικές επιδρομές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;". Δεν υπάρχει άρνηση ότι οι Ναζί σκότωσαν τεράστιο αριθμό αμάχων - ειδικά στην Πολωνία και την Ουκρανία - χρησιμοποιώντας χερσαίες δυνάμεις. Αλλά αποδεικνύεται πως οι Ναζί ήταν πολύ λιγότερο θανατηφόροι στον αέρα από ό,τι οι ΗΠΑ και το Η.Β. Κατά τη διάρκεια της Μάχης της Βρετανίας και του επακόλουθου blitz, εκτιμάται ότι πέθαναν 70.000 Βρετανοί άμαχοι. Αυτός είναι ο συνολικός απολογισμός των νεκρών πολιτών του Ηνωμένου Βασιλείου για το σύνολο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Τι γίνεται με τους βρετανικούς και αμερικανικούς βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων; Οι αριθμοί είναι σημαντικά υψηλότεροι.

Οι εκτιμήσεις για τους Γερμανούς αμάχους που σκοτώθηκαν μόνο από τους στρατηγικούς βομβαρδισμούς των Συμμάχων κυμαίνονται από 350.000[5][6] έως 500.000.

Οι ΗΠΑ προκάλεσαν παρόμοιο αριθμό βομβαρδισμών και στους Ιάπωνες:

υπήρξε μια μακροχρόνια συζήτηση σχετικά με την ηθική των επιθέσεων στις ιαπωνικές πόλεις, ενώ η χρήση ατομικών όπλων είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη. Η πιο συχνά αναφερόμενη εκτίμηση των ιαπωνικών απωλειών από τις επιδρομές είναι 333.000 νεκροί και 473.000 τραυματίες. Άλλες εκτιμήσεις για τις συνολικές απώλειες κυμαίνονται από 241.000 έως 900.000. Εκτός από τις απώλειες κυρίως αμάχων, οι επιδρομές συνέβαλαν σε μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής.

Η προσπάθεια απόδοσης ευθυνών για τους βιετναμέζους αμάχους που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πιο σκοτεινή. Υποψιάζομαι πως μέρος του λόγου είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλουν να παραδεχτούν πως η συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια εκείνου του πολέμου έθεσε σε κίνδυνο περισσότερους αμάχους από όσους η Ουάσινγκτον ήταν πρόθυμη να αναγνωρίσει.

Ο Lewy εκτιμά ότι 40.000 πολίτες του Νότιου Βιετνάμ δολοφονήθηκαν από το PAVN/VC, 300.000 σκοτώθηκαν ως αποτέλεσμα της μάχης στο Νότιο Βιετνάμ και 65.000 σκοτώθηκαν στο Βόρειο Βιετνάμ, δηλαδή συνολικά 405.000 νεκροί. Υποστηρίζει επίσης πως 222.000 άμαχοι μπορεί να υπολογίστηκαν ως εχθρικοί στρατιωτικοί θάνατοι από τις ΗΠΑ κατά τη σύνταξη της "καταμέτρησης των νεκρών" ανεβάζοντας το σύνολο σε 627.000 νεκρούς. [11][12][13][14] Ήταν δύσκολο να γίνει διάκριση μεταξύ αμάχων και στρατιωτικού προσωπικού σε πολλές περιπτώσεις, καθώς πολλά άτομα ήταν αντάρτες μερικής απασχόλησης ή εντυπωσιασμένοι εργάτες που δεν φορούσαν στολές.[15][16][17] Ο Γουόλτερ Μιντ εκτιμά πως περίπου 365.000 Βιετναμέζοι άμαχοι πρέπει να έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα του πολέμου κατά την περίοδο της αμερικανικής εμπλοκής[18].

Ενώ ο πόλεμος στο Βιετνάμ διήρκεσε περισσότερα από 20 χρόνια, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν συντομότερος και οι άμαχοι που σκοτώθηκαν από την αμερικανική στρατιωτική δράση σημείωσαν συγκρίσιμο αριθμό:

Κανείς δε γνωρίζει με βεβαιότητα πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και τραυματιστεί στο Ιράκ μετά την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών το 2003. Ωστόσο, γνωρίζουμε πως μεταξύ 280.771-315.190 άνθρωποι έχουν πεθάνει από άμεση βία που σχετίζεται με τον πόλεμο και προκλήθηκε από τις ΗΠΑ, τους συμμάχους τους, τον ιρακινό στρατό και την αστυνομία και τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης από την εποχή της εισβολής έως το Μάρτιο του 2023. Οι βίαιοι θάνατοι ιρακινών αμάχων έχουν συμβεί μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών, βομβαρδισμών, πυροβολισμών, επιθέσεων αυτοκτονίας και πυρκαγιών που προκλήθηκαν από βομβαρδισμούς. Πολλοί πολίτες έχουν επίσης τραυματιστεί.

Και λοιπόν; Ποια είναι η διαφορά; Επιτρέψτε μου να κάνω μια απλή ερώτηση. Αν μια ξένη δύναμη (ονομάστε τη χώρα που αγαπάτε να μισείτε) βομβάρδιζε το σπίτι σας και σκότωνε τη γυναίκα και τα παιδιά σας, θα θέλατε εκδίκηση; Εγώ ξέρω πως θα ήθελα. Αυτό είναι το πρόβλημα και ο λόγος που οι σύγχρονοι στρατοί πρέπει να προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες αμάχων. Οι αδιάκριτοι βομβαρδισμοί δημιουργούν μια νέα γενιά ανθρώπων που θέλουν να σας βλάψουν ή να σας σκοτώσουν.

Το οποίο με φέρνει στην τελευταία ουκρανική δολοφονία αμάχων στο Ντονέτσκ. Ο βομβαρδισμός μιας δημόσιας αγοράς την Κυριακή είχε μηδενική στρατιωτική αξία. Ήταν μια σκόπιμη πράξη για να σκοτωθούν άμαχοι. Η Ουκρανία πιστεύει ανόητα ότι μπορεί να προκαλέσει εσωτερική αναταραχή εναντίον του Πούτιν αν σφαγιαστούν αρκετοί άμαχοι. Αλλά η ιστορία λέει μια διαφορετική εκδοχή. Αντί να στρέφουν το κοινό εναντίον της κυβέρνησής τους, επιθέσεις όπως αυτές αποδεικνύονται γενικά ενοποιητικός παράγοντας και ενισχύουν την υποστήριξη του κοινού για την ανάληψη του πολέμου από τους υπεύθυνους για ένα τέτοιο έγκλημα.