 |
| Photo: Public domain |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα αποκυήματα ενός
ουτοπικού μέλλοντος που κάποτε
υποσχέθηκαν, συνεχίζουν ωστόσο τη
σαγηνευτική τους επιρροή στην ψυχή μας,
αλλά μόνο σε οθόνες αφής που τραβάνε
την προσοχή και υπνωτίζουν. Οι πολιτιστικοί
λίθοι επαφής καταρρέουν γύρω μας σαν
σάπια οικοδομήματα το ένα μετά το άλλο.
Ωστόσο, είμαστε πολύ αφηρημένοι για να
το προσέξουμε πραγματικά ή να απορροφήσουμε
τη σημασία του. Τα αντίθετα "ρεύματα"
στις σκιές χειροκροτούν χαρούμενα.
Εκεί
που βρισκόμαστε τώρα είναι εκεί που
βρισκόμαστε πάντα - στην κινούμενη άμμο
του χρόνου. Ένας κόσμος ξεθωριάζει,
βαθιά μέσα στην αργή, φθίνουσα φάση της
εξάντλησης, τη φυσική διαδικασία της
αποσύνθεσης και της ανανέωσης, ενώ
παράλληλα μας οδηγεί προς τα εμπρός,
προς κάποιους επόμενους, ακόμα να
φυτρώσουν, πράσινους βλαστούς. Μια
αίσθηση πως κάτι έχει χαθεί και δεν
πρόκειται να ξαναβρεθεί ποτέ, την οποία
όλοι υπομένουμε αυτές τις μέρες.
Οι "Εκλεκτοί" όμως, έχουν σκόπιμα ανεβάσει το διακύβευμα. Δεν θέλουν να "αφεθούν". Έχουν αποφασίσει ότι, με το δυτικό τρένο να έχει συντριβεί πάνω στο δικό του πολιτισμικό "τείχος", η ιστορία του "τέλους του χρόνου" της σύγκλισης σε ένα κοινό μέλλον έχει επίσης "τελειώσει".
Και μαζί με αυτό, η διεκδικούμενη δυτική εντολή να υπαγορεύει την "κατεύθυνση προς τα εμπρός" έχει επίσης τελειώσει.
Κάτω από το φτιασιδωμένο και στολισμένο περίβλημα, η δυτική μετα-αφήγηση "από τον Πλάτωνα μέχρι το ΝΑΤΟ, πως οι ανώτερες ιδέες και πρακτικές που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα και έχουν μεταδοθεί μέσα στους αιώνες, έτσι ώστε οι σημερινοί Δυτικοί να είναι οι τυχεροί κληρονόμοι ενός ανώτερου πολιτιστικού DNA" δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ξεθωριασμένο φουστάνι μιας κούφιας αφήγησης.
Αυτός είναι ο βαθύς φόβος των δυτικών πολιτικών ηγετών - γνωρίζουν ότι η "Αφήγηση" είναι μια μυθοπλασία. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν να το λένε στον εαυτό τους, παρά το γεγονός πως γνωρίζουν ότι η εποχή μας έχει εξαρτηθεί όλο και περισσότερο και επικίνδυνα από αυτόν το μετα-μύθο. Χωρίς το Μύθο, αισθάνονται ότι το δυτικό σχέδιο και η δυτική ευημερία θα μπορούσαν να διαλυθούν εντελώς.
Οι "Εκλεκτοί" ελπίζουν πως τα ανασκαμμένα, χιμαιρικά όνειρα της υλικής ευημερίας και του δυτικού savoir faire θα μπορούσαν ακόμα να στηρίξουν τον Μύθο "ψηλά", αλλά μόνο (και μόνο αν) η Δύση κατείχε την καλύτερη αφήγηση. Η σωστή αφήγηση ήταν το παν. Έπρεπε να ξεπεράσει και να επισκιάσει τις "άκομψες αφηγήσεις" των αντιπάλων. Αυτή η παραπλανητική συμφωνία έπρεπε να αντέξει με κάθε κόστος, για να μην ξεκολλήσει η στολισμένη βιτρίνα του Μύθου.
Έτσι, το "εργοστάσιο" αφήγησης μπαίνει σε σκληρή δουλειά. Ο κινηματικός πόλεμος στην Ουκρανία διευθετείται με μια προφανή και συντριπτική ρωσική νίκη - αν και χωρίς να έχει ακόμη "τελειώσει". Φυσικά όχι: Η Ουκρανία δεν ήταν παρά ένα μεμονωμένο πεδίο μάχης στον ευρύτερο αγώνα για να αναγκαστεί η "περιφέρεια" (ο ατλαντικός κόσμος) να αποδεχτεί ένα συμφωνημένο σύνορο μεταξύ αυτής και της "καρδιάς" (Ρωσία, Κίνα και το ασιατικό βάθος τους), και να παραιτηθεί με χάρη από την αξίωσή της για εξαίρεση στον καθορισμό του παγκόσμιου μέλλοντός μας.
Συνεπώς, τα ΜΜΕ των MSM είναι γεμάτα με αναλύσεις για το πώς θα οριστεί μια "δυτική νίκη": Είναι δυνατόν να "γυρίσουμε" την αφήγηση της Ουκρανίας, αναλογίζονται, ώστε να είναι "άλλη μια" δυτική νίκη; Θέλουν να συνεχίσουν να τροφοδοτούν την Ουκρανία στο μύλο - να επιμένουν στη φαντασίωση της "συνολικής νίκης": "Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από μια συνολική νίκη - και να απαλλαγούμε από τον Πούτιν ... Πρέπει να πάρουμε όλα τα ρίσκα γι' αυτό. Κανένας συμβιβασμός δεν είναι δυνατός, κανένας συμβιβασμός".
Να αποκαλέσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία "αδιέξοδο" και να επιμείνει ότι αποτελεί "ήττα" για τον Πούτιν και "νίκη" για τον Μπάιντεν, αφού η Ρωσία δεν μπόρεσε να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία (υπονοώντας ψευδώς πως αυτός ήταν ο στόχος της Μόσχας, από την αρχή). Αυτή η προσέγγιση θεωρείται μάλλον "ψυχρή" από τους δυτικούς αναλυτές: Διαμορφώστε το αφήγημα της "νίκης" και εξασφαλίστε ότι από την κορυφή μέχρι τη βάση της κοινωνίας, όλοι θα ακολουθήσουν το σωστό αφήγημα χωρίς ενδοιασμούς.
Αλλά αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια απλή προβολή από την κουλτούρα των "επιρροών" στο YouTube, με την οποία τυχαία άτομα κερδίζουν "αξιοπιστία στο δρόμο" (και πολλά μετρητά), επιμελούμενοι επιδέξιες αφηγήσεις - είτε για τη μόδα είτε για πολιτικά γεγονότα. Μπορεί να λειτουργεί στο βαθμό που αφορά το εθισμένο δυτικό κοινό, αλλά έχει περιορισμένη απήχηση πέρα από τα δυτικά πολιτιστικά μπινελίκια.
Ωστόσο, το ελάττωμα όταν οι "flip-narratives" χρησιμοποιούνται ως όπλο γεωπολιτικά, είναι πως η προπαγάνδα που είναι τόσο αποκομμένη από μια πραγματικότητα που είναι προφανής, απλά δεν είναι μια νικηφόρα αφήγηση (εκτός από τους πιο φευγαλέους τρόπους). Με απλά λόγια, οδηγεί στην αυτοαπομόνωση των συντακτών της.
Η ευχαρίστηση με την οποία οι προφανείς δυτικές "ανατροπές" μπορούν φαινομενικά να "αντιστραφούν" αφηγηματικά από τις "διαρροές" των μυστικών υπηρεσιών που προπαγανδίζουν ψέματα κατάταξης για να υποστηρίξουν μια αφήγηση έχει γίνει μια μόλυνση μεταξύ των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Ωστόσο, αυτή η "απατηλή διαθήκη" είναι μάλλον ένα δηλητηριασμένο δισκοπότηρο.
Αν η Δύση είχε έστω και λίγη λογική, θα επικεντρωνόταν περισσότερο στο να θέσει ένα "αφήγημα δυτικής ήττας" στην Ουκρανία, αντί να διαδώσει ένα ακόμη σαπισμένο "αφήγημα νίκης".
Γιατί έτσι;
Επειδή μια σοφή ηγεσία θα προετοίμαζε τον λαό της για την ήττα. Οι απίθανες και ψεύτικες ιστορίες δόξας στο πεδίο της μάχης επιστρέφουν για να δαγκώσουν τους δράστες, καθώς (μεταφορικά) οι τραυματίες και οι νεκροί επιστρέφουν για να διαψεύσουν εμφανώς την ιστορία της νίκης.
Η Δύση, αντίθετα, εξακολουθεί να τρέφεται με ιστορίες δυτικής ηγεσίας, εκλογής, έμφυτων ιδιοτήτων και εξαιρετικότητας. Με απλά λόγια, αυτή η μόδα των "επιρροών" αποτυγχάνει ενδεικτικά να βοηθήσει τους δυτικούς να αντιμετωπίσουν τις τεκτονικές αλλαγές που συμβαίνουν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι λαοί της είναι εντελώς απροετοίμαστοι για τον "χειμώνα που έρχεται".
Ωστόσο, οι φορείς της "νίκης" αγκαλιάζονται με απόλυτη χαρά καθώς οι "αναποδογυρισμένες" αυταπάτες τους μεταδίδονται μέσω των πειθήνιων MSM.
Η παιδαριώδης προπαγάνδα και τα ψέματα όμως θα χρησιμεύσουν μόνο για να κάνουν τη νέα εποχή ακόμα πιο οδυνηρή. Μια "αφήγηση της ήττας", που λέγεται με ακεραιότητα, αντιθέτως, είναι αυτή που βοηθά ένα λαό να κατανοήσει πώς προέκυψε μια συγκεκριμένη κρίση και πώς έφτασε να τον πλήξει. Θα πρέπει επίσης να σηματοδοτεί μια πορεία προς τα εμπρός. Στο Ιράν αυτό έγινε κατανοητό: η "Ασούρα" έδωσε το κλειδί για την κατανόηση του πόνου και της κρίσης που υπέφεραν οι Ιρανοί, και ο Μαχντί σηματοδότησε ένα μέλλον που βρισκόταν πέρα από την άμεση κρίση.
Η ανάγκη για επιστροφή στην ακεραιότητα των μηνυμάτων είναι ακόμη πιο επιτακτική, καθώς οι προσπάθειες αποκατάστασης μιας ανατροπής, με μια ψεύτικη αφήγηση - αντιστρέφοντας τις πραγματικότητες για να επιτευχθεί η υποτιθέμενη "νίκη" - θα οδηγήσουν μόνο σε περαιτέρω απώλειες.
Η απάτη αποκαλύπτεται στην στιγμή. Η εμπιστοσύνη χρειάζεται μια δεκαετία για να οικοδομηθεί. Πιστεύει πραγματικά η Δύση ότι μπορεί να ανακάμψει με αυτόν τον τρόπο; Κανείς πέρα από τους συγγραφείς τους δεν πιστεύει αυτές τις αφηγήσεις των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, μετά την Ουκρανία. Είναι πλέον αμαυρωμένες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο τέλος, τα στρατιωτικά γεγονότα είναι πιο ισχυρά από τις πολιτικές φλυαρίες.
Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που παίζει ρόλο εδώ. Ο εκπρόσωπος της ΕΕ για τις εξωτερικές υποθέσεις, Peter Stano, όταν ρωτήθηκε αυτό το μήνα από το TASS σχετικά με τα ουκρανικά πυραυλικά πλήγματα στη ρωσική πόλη Belgorod, που είχαν ως αποτέλεσμα πάνω από δύο δωδεκάδες θύματα μεταξύ των αμάχων, είπε: "Όσον αφορά το συγκεκριμένο περιστατικό στο Μπέλγκοροντ, καμία πληροφορία που προέρχεται από τη Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστη", πρόσθεσε ο εκπρόσωπος, κατηγορώντας τη Μόσχα για "συνεχή ψέματα, χειραγώγηση και προπαγάνδα".
Εδώ βρίσκεται η σκοτεινή υπόγεια όψη των "Win Narratives" που ξεκόβονται από τα γεγονότα επί τόπου: Ο εκπρόσωπος της ΕΕ είναι υποχρεωμένος να επιβεβαιώσει την υποχρεωτική αφήγηση του "δικαιώματος της Ουκρανίας να υπερασπιστεί τον εαυτό της ... από την επίθεση" - αλλά στη συνέχεια να μηδενίσει οτιδήποτε και οτιδήποτε μπορεί να πει η Ρωσία.
Με απλά λόγια, οι "αφηγήσεις νίκης" σκοτώνουν την ενσυναίσθηση- σκοτώνουν την ενεργό ακρόαση και την κατανόηση. Οι διπλωμάτες υποτίθεται πως πρέπει να εξασκούνται στη βαθιά ακρόαση. Αν αυτό που ακούνε συγκρούεται με αυτό που περιμένουν ή που θέλουν να ακούσουν, υποτίθεται ότι πρέπει να ακούνε πιο προσεκτικά και να προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό που ακούνε, ώστε να καταλάβουν τι εννοούσαν και να κατανοήσουν καλύτερα τον συνομιλητή τους. Η Δύση δεν το εφαρμόζει αυτό σήμερα.
Ο κόσμος συχνά ρωτάει γιατί υπάρχει τόσο λίγη ενσυναίσθηση σήμερα; Γιατί τα κράτη μιλάνε ο ένας δίπλα στον άλλο; Γιατί οι δίαυλοι επικοινωνίας είναι μπλοκαρισμένοι; Λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος: Αντεστραμμένες αφηγήσεις που βασίζονται σε εύκολα εκτεθειμένες αναλήθειες.
Ωστόσο, η ήττα της Δύσης στην Ουκρανία μπορεί να είναι μόνο ένα μέρος μιας συσσώρευσης δυτικών "ηττών". Η ήττα στο Ισραήλ, για παράδειγμα, θα έπληττε τον πυρήνα της πολιτικής ύπαρξης των ΗΠΑ - πολύ κοντά στα γρήγορα για να παραμεριστεί ελαφρά τη καρδία. Και μπορεί να υπάρξουν και άλλες πληγές στη Μέση Ανατολή.
Απλά για να είμαστε σαφείς: το κλώσιμο ενός υφάσματος αυταπάτης, που δεν είναι πιστό στην κοκκώδη αλήθεια που κρύβεται από κάτω, τελικά πληγώνει τους δημιουργούς του. Αφήνει τους ανθρώπους αποπροσανατολισμένους, ανασφαλείς, να κλωτσάνε τα χαλαρά χαλίκια του παρελθόντος, ψάχνοντας για κάποια κατανόηση της συντριπτικής ήττας, για την οποία είναι εντελώς απροετοίμαστοι.
Ο κίνδυνος είναι τότε ένα έθνος να παρασυρθεί από την πορεία προς την τελική καταστροφή από τον ρομαντισμό των συνθημάτων "νίκης", όπως το "μαζί θα νικήσουμε" (που ακούγεται σήμερα σε όλο το Ισραήλ): "Όποιος έχει μελετήσει τη γερμανική ιστορία και έχει παρακολουθήσει τη σταδιοδρομία του Γκέμπελς, βλέπει πόσο επικίνδυνο εργαλείο είναι η προπαγάνδα - που μπορεί να οδηγήσει σε [καταστροφική] εθνική απώλεια πορείας".