Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο
Σύμφωνα με τον συγγραφέα James W. Carden, ο οποίος υπηρέτησε ως σύμβουλος για αμερικανορωσικές υποθέσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα, η εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την Ουκρανία που διεξάγεται από το Λευκό Οίκο είναι μια αντιγραφή των ενεργειών των διαδοχικών αμερικανικών κυβερνήσεων στο Βιετνάμ, μέχρι που η κυβέρνηση Νίξον απέσυρε τα στρατεύματα και ολοκλήρωσε την επέμβαση το 1973. Συσχετίζει τον πόλεμο του Βιετνάμ με τα ψέματα με τα οποία ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και οι συνεργάτες του προσπάθησαν να εξαπατήσουν τους πολίτες σχετικά με την εξέλιξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία και την προέλευσή της, μεταξύ άλλων.
Αυτές οι ψευδείς αφηγήσεις, σημειώνει το άρθρο, τέθηκαν σε εφαρμογή και παρουσιάστηκαν στους Αμερικανούς με τη βοήθεια των "πιο υπάκουων συνεργατών", όπως οι New York Times και η Washington Post, μέσα ενημέρωσης που, μέχρι πρόσφατα, δημοσίευαν τα θριαμβολογικά σχόλια του Μπάιντεν και της κυβέρνησής του χωρίς κανενός είδους αμφισβήτηση, εκτός από στήλες αναλύσεων όπου δαιμονοποιούνταν ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και δήλωναν ψευδώς πως η Ουκρανία βαδίζει προς τη νίκη.
Αυτή η παραποίηση της πραγματικότητας, στην οποία εξαλείφθηκε όλη η πολυπλοκότητα της σύγκρουσης και παραλείφθηκε η ευθύνη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την υποκίνησή της. Αντ' αυτού, παρουσίασαν τον πόλεμο ως μια απλή αντιπαράθεση μεταξύ του καλού και του κακού, κάτι που είναι παρόμοιο με την απάτη που η Ουάσιγκτον και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης ολοκλήρωσαν τη δεκαετία του 1960 για να δικαιολογήσουν την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αναφέρει το άρθρο.
Τώρα, σημειώνει το The American Conservative, καθώς είναι "πολύ προφανές για να αγνοηθεί" πως τα ρωσικά στρατεύματα επικρατούν στην Ουκρανία, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης συνειδητοποιούν επιτέλους τι πραγματικά συμβαίνει στο πεδίο της μάχης, αφού συνέβαλαν στην παράταση της σύγκρουσης με τα ψέματά τους.
"Αν μας λένε ψέματα για την πρόοδο του πολέμου -και μας λένε- ποιες νομίζετε ότι είναι οι πιθανότητες να μας λένε ψέματα και για τις αιτίες του πολέμου;" διερωτάται ο συγγραφέας.
Για τους Αμερικανούς πολιτικούς και δημοσιογράφους, η επέκταση του ΝΑΤΟ, η εθνικιστική ατζέντα της Ουκρανίας μετά το Euromaidan, η άρνηση εφαρμογής των συμφωνιών του Μινσκ ή οι απειλές του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelensky που διατυπώθηκαν στο Μόναχο τον Φεβρουάριο του 2022 για την απόκτηση πυρηνικών όπλων δεν είχαν καμία σχέση με το ξέσπασμα του πολέμου, αναφέρει ειρωνικά το άρθρο.
"Αν μας λένε ψέματα για τα αίτια του πολέμου, μήπως τότε μας παραπλανούν και για το τι διακυβεύεται στην ανατολική Ουκρανία; Πιθανώς. Εδώ ο παραλληλισμός με την ψευδολογία της κυβέρνησης κατά την περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ γίνεται πολύ προφανής για να τον αγνοήσουμε", συνεχίζει ο Carden.
"Θυμηθείτε στην πρώτη περίπτωση ότι το πρότυπο, αυτό του Ψυχρού Πολέμου, είναι ουσιαστικά αμετάβλητο, ακόμη και σε ορισμένες από τις λεπτομέρειες, όχι λιγότερο στις συγκρίσεις του (αντι-κομμουνιστή ηγέτη του Βιετνάμ) Ngo Dinh Diem και του Volodymyr Zelensky με τον Winston Churchill. Η κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ (φιλάργυρη, διεφθαρμένη) είχε το δικαίωμα στα αμερικανικά όπλα λόγω του δικαιώματός της "να καθορίσει το μέλλον [του έθνους]", αναφέρει το άρθρο, υπενθυμίζοντας το επιχείρημα που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ για να δικαιολογήσουν τον πόλεμό τους κατά του Βορείου Βιετνάμ, ο οποίος ήταν μέρος της παγκόσμιας επιχείρησής τους εναντίον αυτού που η Ουάσινγκτον αντιλαμβανόταν ως επέκταση του κομμουνισμού που θα μπορούσε να απειλήσει τα συμφέροντα και την ηγεμονία της.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει τώρα με την Ουκρανία: Ο πρόεδρος Μπάιντεν δικαιολογεί δημοσίως την έναρξη ενός πολέμου δι' αντιπροσώπων με τη Ρωσία με τη δικαιολογία πως είναι απαραίτητο να σταματήσει η Μόσχα, επικαλούμενος για άλλη μια φορά τη θεωρία του φαινομένου ντόμινο, την από καιρό απαξιωμένη θέση που οδήγησε την παρεμβατική πολιτική των ΗΠΑ κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Μετά τη δημοσίευση των Pentagon Papers το 1971, η φιλόσοφος Hannah Arendt παρατήρησε κατά την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ ότι "η πολιτική του ψεύδους δεν στόχευε σχεδόν ποτέ στον εχθρό... αλλά προοριζόταν κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για εσωτερική κατανάλωση, για προπαγάνδα στο εσωτερικό και κυρίως για τον σκοπό της εξαπάτησης του Κογκρέσου", προειδοποιεί ο Carden.
Ολοκληρώνει το άρθρο του λέγοντας: "Ο Κάρντεν δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική του: "Δύο χρόνια μετά, εμείς οι πολίτες έχουμε κατά συρροή δεχθεί ψέματα από την κυβέρνηση Μπάιντεν και τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τα αίτια του πολέμου, το διακύβευμά του και την πρόοδό του. Το ερώτημα που θα έπρεπε, αλλά φυσικά δε θα αντιμετωπιστεί στον απόηχο αυτής της τελευταίας αμερικανικής περιπέτειας στο εξωτερικό είναι: Θα μάθουμε ποτέ;".
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr