 |
| Photo: SCF |
Hugo Dionísio - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Αν δεν υπήρχε ένα κίνημα ανταρτών, που αποτελείται από φτωχούς ανθρώπους που ζουν σε μεγάλες δυσκολίες, καμία άλλη χώρα στην περιοχή δε θα έκανε τίποτα για να φέρει κάποια ηθική δικαιοσύνη, έστω και μικρή, σε όλη αυτή τη διαδικασία. Όπως λένε, όποιος έχει πολλά, έχει και τα περισσότερα να χάσει. Μόνο οι φτωχοί δίνουν αυτό που χρειάζονται και αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα γι' αυτό.
Είναι μάλιστα περίεργο πως εδώ και εκεί, εκτός από μερικά διπλωματικά και εμπορικά μέτρα, η πιο σοβαρή διπλωματική δράση για το Ισραήλ προέρχεται από χώρες εκτός της ηπείρου και της Μέσης Ανατολής: Η προσφυγή της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο ότι το κράτος του Ισραήλ πρέπει να δικαστεί για γενοκτονία. Φυσικά, η κατηγορία στιγματίστηκε αμέσως με το πολύ χυδαίο επίθετο "αντισημιτικός".
Αλλά ο ρόλος των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα έχει αποφέρει απολύτως απρόβλεπτα και -ίσως απρόσμενα- αποτελέσματα για τη Δύση. Η εμπορική οδός της Ερυθράς Θάλασσας αντιπροσωπεύει το 12% του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου και το 12% του συνολικού εμπορίου πετρελαίου. Ένα σημαντικό μέρος των εμπορικών πλοίων που ταξιδεύουν μεταξύ του Ινδικού Ωκεανού και της Ευρώπης περνάει από την Ερυθρά Θάλασσα.
Επιπλέον, η σημασία αυτής της διαδρομής για το Ισραήλ είναι πραγματικά καθοριστική. Το λιμάνι του Εϊλάτ ουσιαστικά ζει από αυτή τη θαλάσσια οδό. Η αποσύνδεση του λιμανιού του Εϊλάτ από τις διεθνείς διαδρομές προς την Ασία δεν σημαίνει μόνο ότι πολλά από τα αγαθά που λαμβάνει το Ισραήλ από την Ασία θα γίνουν ακριβότερα και θα κινδυνεύουν να χαθούν, με όλες τις οικονομικές επιβαρύνσεις που αυτό συνεπάγεται. Σημαίνει όμως και περικοπή του τουρισμού, αφού η πόλη Εϊλάτ αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό στη Μέση Ανατολή, και απώλεια της ανταγωνιστικότητας των εξαγωγών της προς την ασιατική ήπειρο.
Αλλά τελικά, η οικονομική ζημιά μπορεί να είναι ακόμη και αντιμετωπίσιμη. Αυτό που θα ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί θα ήταν η αδυναμία στην οποία θα άφηνε το Ισραήλ ένας αποτελεσματικός αποκλεισμός της διέλευσης από την Ερυθρά Θάλασσα.
Ας φανταστούμε ένα πιθανό σενάριο στο οποίο τα πολεμικά μέτωπα πολλαπλασιάζονται και η σύγκρουση επεκτείνεται και σε άλλες περιοχές (Λίβανος, Συρία και Υεμένη). Ακριβώς όπως το Ομάν έκλεισε τον εναέριο χώρο του για τα στρατιωτικά αεροπλάνα που βομβαρδίζουν την Υεμένη, μια χώρα όπως η Αίγυπτος θα μπορούσε, σε μια κατάσταση μεγάλης λαϊκής πίεσης, να εξετάσει το ενδεχόμενο να κλείσει τη διώρυγα του Σουέζ για τα πλοία που συνδέονται με το Ισραήλ. Αυτό δεν θα ήταν ανήκουστο, όπως γνωρίζουμε. Το ίδιο το Ομάν έχει εμποδίσει τη διέλευση αμερικανικών στρατιωτικών αεροσκαφών, για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς έχει να κάνει με μια ορισμένη ουδετερότητα που αναλαμβάνει το σουλτανάτο στη διεθνή σκηνή. Ωστόσο, αυτή η "ουδετερότητα" οφείλεται επίσης στις εθνοτικές εντάσεις που έχει στο έδαφός της, το οποίο συνορεύει με την Υεμένη. Σε κάθε περίπτωση, το να αφήσει το λιμάνι του Εϊλάτ ανοιχτό μόνο για τα πλοία που έρχονται από τη διώρυγα του Σουέζ θα ήταν στρατηγικά εύθραυστο.
Έτσι, αν και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο ναυτικός αποκλεισμός από τους Χούτι μπορεί να αποτελεί βάρος για τα άλλα αραβικά έθνη που δέχονται τα πλοία τους στα λιμάνια της Ερυθράς Θάλασσας, το γεγονός είναι πως για κανένα από αυτά η κατάσταση δεν είναι τόσο δραματική όσο για το Ισραήλ. Δεδομένου ότι τα αγαθά που λαμβάνει το Ισραήλ δια θαλάσσης και από την Ασία μπορούν να έρχονται από την Ερυθρά Θάλασσα χωρίς να χρειάζεται να περάσουν από τη διώρυγα του Σουέζ, το λιμάνι του Εϊλάτ είναι απολύτως στρατηγικό για την οικονομική σταθερότητα της χώρας. Και χωρίς οικονομική σταθερότητα δεν μπορούν να κερδηθούν πόλεμοι. Ακόμα και εναντίον εκείνων που οπλίζονται με ελάχιστα περισσότερα από πέτρες και ξύλα και μερικές χειροποίητες ρουκέτες.
Υπό αυτή την έννοια, και μπροστά στον κίνδυνο, δεν άργησαν οι ΗΠΑ να προσπαθήσουν να υπερασπιστούν την αιχμή του δόρατός τους στη Μέση Ανατολή, προσπαθώντας να οργανώσουν ένα διεθνή συνασπισμό που ονόμασαν "Επιχείρηση Φύλακας της Ευημερίας".
Η προσπάθεια να συγκαλυφθεί αυτή η πρωτοβουλία ως κάτι που αποσκοπούσε στην υπεράσπιση του κόσμου και της παγκόσμιας οικονομίας δε θα είχε τα επιδιωκόμενα προπαγανδιστικά αποτελέσματα. Το γεγονός είναι ότι, όπως έχει αναφερθεί ευρέως, πολλά έθνη δεν ήθελαν να συμμετάσχουν - ορισμένα άμεσα, άλλα άμεσα και άλλα έμμεσα. Αν, αφενός, επρόκειτο για ένα κάλεσμα των ΗΠΑ, αφετέρου, εκείνη την στιγμή, η πρωτοκαθεδρία που καθιέρωσαν οι Χούτι για τον αποκλεισμό εξακολουθούσε να έχει απήχηση στα μυαλά: επηρεάζονται μόνο τα ισραηλινά πλοία ή εκείνα που συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με τα συμφέροντα της χώρας αυτής.
Η άρνηση ορισμένων μπορεί να οφειλόταν στο φόβο ότι θα συνδέονταν με την υπεράσπιση των συμφερόντων του κράτους του Ισραήλ, η εικόνα του οποίου στη διεθνή σκηνή συνδέεται όλο και περισσότερο με τους βομβαρδισμούς αμάχων, την ισοπέδωση πόλεων, την απέλαση και τον εκτοπισμό ολόκληρων οικογενειών από τα σπίτια τους και την εκτέλεση ανθρώπων με συνοπτικές διαδικασίες.
Με προσπάθεια, οι ΗΠΑ κατάφεραν να συγκεντρώσουν την ομάδα τους. Δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα άλλο από αυτό που συνέβη στις 12 Ιανουαρίου, δηλαδή την επίθεση στην Υεμένη και ειδικότερα στις δυνάμεις των Χούτι.
Το γεγονός αναφέρθηκε ευρέως στα εταιρικά μέσα ενημέρωσης σαν να επρόκειτο για μια πραγματική νίκη. Μια επίθεση, από παγκόσμιες δυνάμεις, μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις του πλανήτη, που διαπράττεται εναντίον ενός εξαντλημένου λαού, σημαδεμένου από την πείνα και τον πόλεμο, τραγουδιέται ως ιστορική νίκη.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Χούτι είχαν ήδη νικήσει. Όλοι θυμόμαστε τα μηνύματα του Μπλίνκεν ή του Μπάιντεν κατά τις συχνές επισκέψεις τους στο σιωνιστικό κράτος: δεν μπορούμε να αφήσουμε τη σύγκρουση να εξαπλωθεί στη Μέση Ανατολή, έλεγαν. Λοιπόν, αν και η επίθεση αυτή αποφεύγει τα χειρότερα, δηλαδή να διασφαλίσει ότι το Ισραήλ δε θα εμπλακεί σε πολλά μέτωπα, ώστε να μπορεί να υλοποιήσει ατιμώρητο και ήρεμο το σχέδιό του για τη Γάζα, το γεγονός είναι πως, αυτή τη στιγμή, μόλις άνοιξε ένα νέο μέτωπο σύγκρουσης, το οποίο προστίθεται στις άλλες φωτιές που έχουν ήδη στα χέρια τους οι ΗΠΑ, και δεν είναι ακόμη σαφές πώς θα τελειώσει.
Το απρόβλεπτο αυτής της σύγκρουσης δεν σταματά εδώ. Όση προπαγάνδα κι αν μπορεί να αγοράσει ο θείος Σαμ, όλοι έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι οι ΗΠΑ και οι υποτελείς τους θα κάνουν τα πάντα για να υπερασπιστούν το Ισραήλ, ακόμη και όταν αυτό βρίσκεται σε μια απολύτως οριακή κατάσταση απέναντι στο διεθνές δίκαιο και τη συμμόρφωση με τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Με όλα αυτά, οι Χούτι όχι μόνο κατάφεραν να κάνουν το Ισραήλ να πληρώσει ένα τίμημα - ακόμα πολύ χαμηλό - για την εκστρατεία του κατά της Γάζας και για το απαρτχάιντ που διατηρεί στον παλαιστινιακό λαό, αλλά κατάφεραν επίσης να δείξουν στον κόσμο ότι για τις ΗΠΑ, όταν πρόκειται για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα πολέμου, η ζυγαριά γέρνει πάντα υπέρ των ηγεμονικών τους συμφερόντων. Για ό,τι απαιτούν και τιμωρούν κάποιους, δικαιολογούν και επιβραβεύουν άλλους.
Μπορούμε τώρα μόνο να ελπίζουμε πως το δικαστήριο της Χάγης θα κάνει τη δουλειά του και θα αποφύγει να εργαλειοποιηθεί από τα ηγεμονικά συμφέροντα, όπως συνέβη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με τον Πούτιν, τον Μιλόσεβιτς και πολλούς άλλους Αφρικανούς και Ασιάτες, για τους οποίους το δικαστήριο αυτό δεν είναι παρά ένα πλοκάμι της αυτοκρατορίας. Ας ελπίσουμε ότι θα αποδοθεί κάποια δικαιοσύνη.
Προς το παρόν, οι Χούτι μας έχουν ήδη δώσει κάτι, απαιτώντας ένα υψηλότερο τίμημα από το Ισραήλ για τις ενέργειές τους, αποκαλύπτοντας τη φύση της αμερικανικής υποστήριξης του σιωνισμού και δείχνοντας στον κόσμο, για άλλη μια φορά, πως τα δυτικά έθνη έχουν το δικαίωμα να επιτίθενται όπου και όποτε θέλουν, χωρίς καμία στήριξη στο διεθνές δίκαιο, χωρίς το μανδύα του ΟΗΕ, χωρίς καν να έχουν προκληθεί. Αφού το Ισραήλ ήταν αυτό που προκλήθηκε.
Τουλάχιστον μπορούμε να δούμε τα πρόσωπά τους!