 |
| Photo: Public domain |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
"Το νόημα της χρεοκοπίας της 7ης Οκτωβρίου δεν είναι μόνο η απώλεια ζωών ... αλλά κυρίως η πιθανή μεταμόρφωση του τρόπου με τον οποίο το Ισραήλ γίνεται αντιληπτό ... ως μη φοβούμενο πλέον από τους παράγοντες της Μέσης Ανατολής".
"Η ισραηλινή ηγεσία πρέπει να εσωτερικεύσει ότι δεν μπορούμε πλέον να είμαστε ικανοποιημένοι με μια "αίσθηση νίκης" στο ισραηλινό κοινό ... Είναι αμφίβολο αν η νίκη στη Γάζα είναι αρκετή για να επαναφέρει τον φόβο του Ισραήλ στα επίπεδα που είχαμε απέναντι στους εχθρούς μας. Μια νίκη που εξαντλείται μόνο στην απελευθέρωση των αιχμαλώτων και στα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δε θα ήταν αρκετή για να στηρίξει την εικόνα του Ισραήλ από αυτή την άποψη".
"Εάν το τέλμα της Γάζας ... φέρει την [ισραηλινή] ηγεσία στη συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει η δυνατότητα να παρουσιάσει μια σαφή νίκη σε αυτό το μέτωπο, που θα οδηγήσει σε μια στρατηγική αλλαγή στην περιοχή, θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να αλλάξει μέτωπο και να επαναβεβαιώσει την ισραηλινή αποτροπή μέσω της απομάκρυνσης της στρατηγικής απειλής στο Λίβανο ... η νίκη εναντίον μιας από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες τρομοκρατικές οργανώσεις στον κόσμο -της Χεζμπολάχ- μπορεί να αποκαταστήσει την αποτροπή στην περιοχή γενικότερα ... Το Ισραήλ πρέπει να απομακρύνει την απειλή από το βορρά και να διαλύσει τη δομή εξουσίας που έχει οικοδομήσει η Χεζμπολάχ στο Λίβανο, ανεξάρτητα από την κατάσταση στο νότο".
"Αλλά χωρίς νίκη στο νότο, ένα σημαντικό επίτευγμα στο βορρά γίνεται πολύ πιο σημαντικό".
Το παραπάνω απόσπασμα οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος. Δηλαδή: Πώς μπορεί να σωθεί ο Σιωνισμός;". Όλα τα υπόλοιπα "μπλα-μπλα" που προέρχονται από τους παγκόσμιους ηγέτες είναι σε μεγάλο βαθμό μπλόφα. Η Γάζα όχι μόνο ΔΕΝ δίνει στους Ισραηλινούς την αίσθηση της νίκης, αλλά αντίθετα, πολλαπλασιάζει ευρέως ένα βίαιο θυμό για μια αιφνιδιαστική, "ντροπιαστική" ήττα.
Κάποιοι στο πολεμικό υπουργικό συμβούλιο (π.χ. ο Eisenkot) προτείνουν στο Ισραήλ να κοιτάξει την αλήθεια στα μάτια: Θα πρέπει να συνθηκολογήσει με τη Χαμάς, να δώσει μια ευκαιρία για κατάπαυση του πυρός, να απελευθερώσει φυλακισμένους Παλαιστίνιους και να σώσει τους ομήρους που κρατούνται στη Γάζα:
"Νομίζω πως είναι απαραίτητο να πούμε με τόλμη ότι είναι αδύνατο να φέρουμε τους ομήρους πίσω ζωντανούς στο εγγύς μέλλον χωρίς μια συμφωνία [κατάπαυσης του πυρός], και όποιος τροφοδοτεί το κοινό με ψέματα τροφοδοτεί με ψέματα".
Αλλά αυτό δεν είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μεταξύ των Ισραηλινών: Η τελευταία έρευνα του Δείκτη Ειρήνης αντικατοπτρίζει τη διάχυτη κατήφεια: το 94% των Εβραίων πιστεύει ότι το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει τη σωστή ποσότητα πυρός στη Γάζα (ή "όχι αρκετή" (43%)). Τα τρία τέταρτα του συνόλου των Ισραηλινών πιστεύουν πως ο αριθμός των Παλαιστινίων που έχουν πληγεί από τον Οκτώβριο είναι δικαιολογημένος για την επίτευξη των στόχων του- τα δύο τρίτα ολόκληρα των Εβραίων ερωτηθέντων λένε πως ο αριθμός των θυμάτων είναι σίγουρα δικαιολογημένος (μόνο το 21% λέει πως είναι "κάπως" δικαιολογημένος).
Το πραγματικό τίμημα που θα πληρώσει το Ισραήλ, ωστόσο, δεν είναι απλώς η απελευθέρωση των Παλαιστινίων κρατουμένων (αν και αυτό, από μόνο του, θα προκαλούσε λαϊκή αναταραχή)- αλλά, μάλλον, είναι ο φόβος ότι η συναίνεση στις απαιτήσεις της Χαμάς θα σημάνει το τέλος του παραδείγματος Ισραήλ-ασφάλειας:
Αυτό το παράδειγμα συνίσταται σε ένα οιονεί θρησκευτικό "συμβόλαιο" πως οι Εβραίοι θα απολαμβάνουν ασφάλεια σε κάθε σημείο και οπουδήποτε, στη γη του Ισραήλ - το οποίο επιτεύχθηκε από το περίτεχνο πλέγμα της ριζικής ανασφάλειας του χώρου και των δικαιωμάτων που επιβλήθηκε στους μη Εβραίους (δηλ. τους Παλαιστίνιους), έναντι της πλήρους ισχύος της προστασίας και της κυριαρχίας για τους Εβραίους. Αυτό διαμορφώνει το παγκόσμιο παράδειγμα που στηρίζει την εβραϊκή ασφάλεια.
Μέχρι τις 7 Οκτωβρίου, δηλαδή. Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας έδειξαν ότι οι Εβραίοι Ισραηλινοί δεν είναι πλέον ασφαλείς μέσα στο Ισραήλ - και πως το σιωνιστικό πλαίσιο, όσον αφορά την ασφάλεια, πρέπει να επανεξεταστεί - ή να εγκαταλειφθεί αναγκαστικά. Αυτή η συνειδητοποίηση δημιούργησε ένα ψυχολογικό μαζικό σχηματισμό ανασφάλειας. Όπως σημειώνει ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, Moshe Zimmermann:
"Η σιωνιστική λύση δεν είναι λύση. Φτάνουμε σε μια κατάσταση στην οποία ο εβραϊκός λαός που ζει στη Σιών ζει σε μια κατάσταση απόλυτης ανασφάλειας ... πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το Ισραήλ προκαλεί μείωση της ασφάλειας του εβραϊσμού της διασποράς, αντί για το αντίθετο. Έτσι, αυτή η σιωνιστική λύση είναι πολύ ελλειμματική και πρέπει να εξετάσουμε τι προκάλεσε αυτή την ανεπάρκεια".
Η σημερινή συζήτηση περί δύο κρατών δεν μπορεί να αποτελέσει "λύση" στις σημερινές εντάσεις - και είναι ψευδής. Και, γράφει ο κορυφαίος ισραηλινός σχολιαστής, Alon Pinkas, ο Λευκός Οίκος και ο Νετανιάχου το γνωρίζουν. Είναι ψεύτικη γιατί το ισραηλινό πνεύμα και η σημερινή ψυχοσύνθεση των φόβων και της απαίτησης για εκδίκηση την αποκλείει- γιατί οι έποικοι-ζηλωτές δεν θα απομακρυνθούν χωρίς ποτάμια αίματος- και γιατί τα δύο κράτη για τους περισσότερους Ισραηλινούς απειλούν τη λεπτή άκρη προς το τέλος του σιωνισμού, αφού η μη εβραϊκή ομάδα θα επιμείνει στην ισοτιμία των δικαιωμάτων: δηλαδή όχι άλλα ειδικά δικαιώματα για μια πληθυσμιακή ομάδα (Εβραίοι), έναντι μιας άλλης (μη Εβραίοι - δηλαδή Παλαιστίνιοι).
Η συζήτηση για μια συμφωνία εξομάλυνσης με τη Σαουδική Αραβία είναι επίσης ψεύτικη - η Σαουδική Αραβία δεσμεύεται από την Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία του 2002 υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας (ένα Παλαιστινιακό Κράτος ως προϋπόθεση για την εξομάλυνση)- και επειδή η Παλαιστινιακή Αρχή δεν μπορεί εύκολα να "ανασυγκροτηθεί" ως ο βραχίονας ασφαλείας του Ισραήλ "Βισύ" για να βασανίζει τους συμπατριώτες Παλαιστίνιους.
Γιατί, λοιπόν, όλη αυτή η επίδειξη "λύσεων", που δεν συνδέονται με την πολιτική πραγματικότητα;
Λοιπόν, αυτή η συζήτηση βολεύει τόσο τον Μπάιντεν όσο και τον Νετανιάχου. Η ομάδα Μπάιντεν βρίσκεται σε κατάσταση περιορισμού. Ο Λευκός Οίκος ελπίζει -μέσω της ανάσχεσης- να "χαϊδέψει" τις φλόγες του πολεμικού πυρετού που προκλήθηκαν από την επίθεση στη Γάζα σε "χαμηλή θερμοκρασία", και έτσι να διολισθήσει η κατάσταση ανεπαίσθητα προς την περιφερειακή "ηρεμία" που η κυβέρνηση θεωρεί "κατάλληλη" για ένα εκλογικό έτος.
Για τον σκοπό αυτό, η συζήτηση για την ομαλοποίηση της Σαουδικής Αραβίας και τα δύο κράτη είναι "κατευναστικά" (έστω και ψεύτικα) για τον Μπάιντεν, ώστε να φαίνεται ότι "διαχειρίζεται" τη σύγκρουση και να αποφεύγει τη διεύρυνσή της. Και, για τον Νετανιάχου, μπορεί να επιδείξει πόσο στιβαρός και θαρραλέος "πολεμιστής" είναι, με το να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στις ΗΠΑ και να πει "όχι" σε οποιοδήποτε παλαιστινιακό κράτος.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πως το Ισραήλ είναι εγκλωβισμένο, με το κουτί να σφίγγει σταδιακά. Η κατάσταση κινείται όλο και πιο κοντά στην τραγωδία, όπου η "τραγωδία" δεν προκύπτει από καθαρή ατυχία. Συμβαίνει επειδή έπρεπε να συμβεί- λόγω της φύσης των συμμετεχόντων- επειδή οι εμπλεκόμενοι φορείς την κάνουν να συμβεί. Και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να το κάνουν να συμβεί επειδή, λοιπόν... αυτή είναι η φύση τους.
Αυτή είναι η περίπτωση εδώ - ο πρώην βραβευμένος Βρετανός ποιητής, Τεντ Χιουζ, έγραψε για τη βίαιη θρησκευτική σύγκρουση στην ελισαβετιανή Αγγλία που προκλήθηκε από την καταστολή του Παλαιοκαθολικισμού από τους Καλβινιστές Πουριτανούς, κατά την οποία η "Θεά των παλαιότερων παγανιστικών δοξασιών" - οι φυσικές ανθρώπινες ενέργειες των τελευταίων εξακολουθούσαν να ανθίζουν - ξέσπασε τελικά σε οργισμένη άγρια μορφή για να καταστρέψει τον πουριτανικό ήρωα.
Αντικαταστήστε την πουριτανική καταπίεση με έναν οργισμένο ιεχωβανικό θεό που απεχθάνεται την αρχαία ισλαμική φαντασία και τον πολιτισμό (για την υποτιθέμενη προδοσία και το θανατηφόρο μίσος του προς το Ισραήλ) για να δώσετε το πλαίσιο στην "αλήθεια" του Σαίξπηρ.
Το κύριο μοτίβο του Ted Hughes είναι η ιστορία της Αγγλίας ως φορτίο προτεσταντικής ενοχής. Ο Σαίξπηρ, γράφει, στοιχειωνόταν από την αίσθηση ότι πριν από λίγο καιρό η Αγγλία ήταν μια καθολική χώρα που "σκληρύνθηκε στον προτεσταντισμό". Στο ποίημά του "Ο βιασμός της Λουκρητίας", η ψυχή του Ρωμαίου βασιλιά "αμαυρώνεται" από τον βιασμό της Λουκρητίας που διέπραξε. Τελικά, από την πράξη αυτή, ο βασιλιάς χάνει τα πάντα και εξορίζεται. Η αγνή Λουκρητία αυτοκτονεί.
Εδώ είναι το θέμα: Ο Τεντ Χιουζ έχει γράψει για τους ανταγωνιστικούς μύθους της εποχής του Σαίξπηρ, πως ο Ταρκίνος (ο Ρωμαίος βασιλιάς) αντιπροσωπεύει "τον Πουριτανολάτρη που λατρεύει τον Ιεχωβά", του οποίου ο μύθος της δημιουργίας του λέει ότι ο υπερβατικός, παντοδύναμος Θεός είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι και όχι η "άλλη" θεότητα. Μέσα στον ζήλο του, ο Ρωμαίος βασιλιάς βάζει σκοπό να την καταστρέψει (εκπροσωπώντας την "άλλη"). Αλλά αυτές οι μεταβαλλόμενες πρωτεϊκές πουριτανικές δυνάμεις αποδεικνύονται τελικά αυτοκαταστροφικές.
Ο Μπάιντεν αγκάλιασε (τρόπον τινά) την εβραϊκή παρόρμηση να εκμηδενίσει τη βίαιη "ετερότητα" που ξεσπά από τη Γάζα, αλλά πιθανώς, έχει μια υποψία ότι με αυτόν τον τρόπο, πέρασε μια "αόρατη ηθική γραμμή". Είναι συνυπεύθυνος για τα εγκλήματα που επισκέφθηκαν στη συνέχεια τη Γάζα. Πρέπει να επωμιστεί ένα μέρος της ενοχής. Ωστόσο, πρέπει να επιμείνει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να αφήσει τη Γάζα (και ενδεχομένως και τον Λίβανο) να συμβεί - γιατί αυτή είναι η φύση του Μπάιντεν.
Και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ δεν μπορούν να υποχωρήσουν, επειδή αυτές οι συλλογικές καταπιεσμένες ενέργειες έχουν απελευθερωθεί. Είναι πολύ αργά για να σταματήσει η επαναστατική ώθηση. Μια ώθηση που επεκτείνεται στη Δυτική Όχθη, στην Υεμένη, στο Ιράκ και πέρα από αυτό. Τα λιμάνια του Ισραήλ είναι τώρα περικυκλωμένα και βρίσκονται υπό πυραυλική πολιορκία.
Ο Νετανιάχου, αντίθετα, φοβούμενος την αυξανόμενη καταστροφή στη Γάζα, έχει ωθήσει τον εαυτό του στην κλασική λειτουργία του "ήρωα". Από τη μία πλευρά, μπορεί να οριστεί στενά ως εκείνο το είδος του μύθου που εξυμνεί την άνοδο ενός αρσενικού ήρωα ο οποίος ξεκινά μια αποστολή, αντιμετωπίζοντας τρομακτικά εμπόδια στο δρόμο, και ο οποίος αποδεικνύει το θάρρος του στη μάχη, επιστρέφοντας τελικά στην πατρίδα του εν μέσω θαυμασμού.
Από την άλλη, στην αφήγηση του Ομήρου ωστόσο, οι ήρωες με την υψηλότερη θέση είναι εκείνοι που είναι πιο ευάλωτοι στη ντροπή. Οποιαδήποτε μικροπρέπεια ή ανατροπή μπορεί να απειλήσει ολόκληρη την ταυτότητα ενός ηγέτη, καθώς και τη θέση του στα μάτια των ομοίων του. Εκείνοι που απολαμβάνουν το υψηλότερο κύρος μπορούν να υποστούν τη μεγαλύτερη ζημιά από την απώλεια. Ο Έκτορας αντιστέκεται στις εκκλήσεις των φίλων και της οικογένειάς του να μην πάει στον πόλεμο, και αντ' αυτού πηγαίνει στο θάνατο. Η μοναξιά του και η αποξένωση από τους αγαπημένους του προσδίδει παθιασμό στη θλίψη των στιγμών αμέσως πριν από το θάνατό του, όταν ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι οι θεοί τον ξεγέλασαν και τον οδήγησαν στη μοίρα του.
Μήπως αυτή θα είναι και η μοίρα του Νετανιάχου; Οι "θεοί" τον οδηγούν στην τραγωδία; Σίγουρα τον έχουν εγκλωβίσει. Η ήττα στη Γάζα τον καθιστά ευάλωτο στην καταστροφή, και για το Ισραήλ, δεν υπάρχει σαφής νίκη στη Γάζα που θα οδηγήσει σε στρατηγική αλλαγή στην περιοχή. Ο Νετανιάχου προτρέπεται να εξετάσει το ενδεχόμενο αλλαγής μετώπου για να επαναβεβαιώσει την ισραηλινή αποτροπή μέσω της απομάκρυνσης της στρατηγικής απειλής στο Λίβανο. Σε αυτή την κατάσταση, το Ισραήλ δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένο με τίποτα λιγότερο από τη νίκη, προτρέπεται ο Νετανιάχου.
Ο Nir Barkat, πρώην δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, ο οποίος είναι φαβορί για να διαδεχθεί τον Netanyahu στην ηγεσία του Likud, δήλωσε ότι το Ισραήλ έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει να πολεμά και να ανοίξει ένα νέο μέτωπο με τον Λίβανο, παρά το κόστος της σύγκρουσης που ανέρχεται σε δισεκατομμύρια σέκελ (200 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας) την ημέρα.
Ο Barakat δήλωσε πως όσο "μεγάλη κι αν είναι η κρίση",
"είναι επίσης μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία: Το Ιράν αποτελεί νόμιμο στόχο για το Ισραήλ. Δε θα ξεφύγουν από αυτό. Το κεφάλι του φιδιού είναι η Τεχεράνη ... Το Ισραήλ οδεύει προς έναν ολοκληρωμένο πόλεμο με τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο, έχοντας εκκενώσει το βόρειο τμήμα της χώρας":
"Ό,τι χρειαστεί ... Πρόκειται για θρησκευτικό πόλεμο".
Έτσι, η δεύτερη φάση αυτής της σύγκρουσης πλησιάζει στο τέλος της και η τρίτη φάση ανοίγει. Η ένταση του ευρύτερου πολέμου θα κορυφωθεί, πιθανότατα με αφορμή την αλλαγή του καθεστώτος στο ρόλο της Χεζμπολάχ: Θα πυροδοτηθεί από μια ισραηλινή επέμβαση ή θα προηγηθεί από τη Χεζμπολάχ που θα κάνει την πρώτη κίνηση; Θα εξουσιοδοτήσει ο Μπάιντεν τις ΗΠΑ να εμπλακούν στην υποστήριξη του Ισραήλ; Κατά πάσα πιθανότητα ναι - επειδή είναι στη φύση του να υποστηρίζει το Ισραήλ. Αλλά πόσο μακριά θα φτάσει;
Τα πολιτικά παρηγορητικά (οι φαινομενικές πολιτικές "λύσεις") θα δώσουν τη θέση τους σε μια πιο σκληρή συζήτηση για το πώς μπορεί να διατηρηθεί μια κατάπαυση του πυρός. Αυτή η φάση θα μετακινηθεί πιθανότατα από έναν ακινητοποιημένο ΟΗΕ, στις πιο άτυπες δομές των BRICS, με τη Ρωσία και την Κίνα να παίζουν μεγαλύτερο, άμεσο ρόλο. Η Ευρώπη θα πληγεί από σχίσμα (και οι ΗΠΑ επίσης, αν και σε μικρότερο βαθμό).
Αυτή η επόμενη φάση πιθανότατα θα παραμείνει χωρίς λύση, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας με την οποία όλες οι πλευρές δοκιμάζουν τις αντίστοιχες δυνάμεις τους έναντι της άλλης. Και αυτή θα είναι η περίοδος κατά την οποία η κοινωνική συνοχή του Ισραήλ θα δοκιμαστεί σοβαρά. Μπορεί να διατηρηθεί; Θα αναδιαμορφωθούν τα θεμέλια του σιωνισμού και ο σιωνισμός θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις ρίζες του Τζαμποτίνσκι;
Θα είναι επίσης η εποχή κατά την οποία η εβραϊκή εποπτεία της δυτικής πολιτικής μήτρας των ΗΠΑ και της Ευρώπης θα αγωνιστεί επίσης να συμβιβαστεί μεταξύ των ανταγωνιστικών μύθων, καθώς οι αντικρουόμενοι πόλοι ενέργειάς τους καταστρέφουν την "κοινωνική τάξη", και ο ένας ή ο άλλος από τους κύριους παράγοντες της σύγκρουσης περνάει από κάποια μορφή αναπόφευκτης τραγωδίας.
Η επανάσταση και οι πολιτιστικοί πόλεμοι δεν είναι χρονικά περιορισμένα γεγονότα- υπερχειλίζουν στο "πριν" γεγονός (δηλαδή στην επερχόμενη σύγκρουση), καθώς και στο "μετά".
Ωστόσο, αν η πρόταση του Ted Hughes ότι η "τραγική" εξίσωση του Σαίξπηρ είναι μια εξίσωση κατά την οποία οι ανταγωνιστικές αρχετυπικές αφηγήσεις - με τις ενέργειες τους εκρηκτικά απελευθερωμένες - θα οδηγήσουν σε βίαιη τραγωδία είναι σωστή, τότε θα πρέπει να περιμένουμε πως η αναπαράσταση (επί του παρόντος) του εβραϊκού μύθου της δημιουργίας έναντι της πολιτισμικής έκτασης του ισλαμικού πολιτισμού, θα έχει επίσης βαρυσήμαντες επιπτώσεις τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη - πολύ πέρα από τις ιδιαιτερότητες της σύγκρουσης που διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή.
Θα γίνει ο άξονας της νέας εποχής.
Διότι, οι βασικοί μύθοι που συνδέονται με την πουριτανική ιεχωβική καταστολή από τη μία πλευρά και την απελευθέρωση των αντίρροπων ενεργειών της αντίστασης από την άλλη, διατρέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη ως διπλή έλικα. Ήδη ξεχειλίζουν μέσα στις λανθάνουσες, αλλά ακόμη παρούσες, θρησκευτικές ευαισθησίες στη Δύση. Θα διαπεράσουν τη δική της ξεχωριστή "επανάσταση" και τον "εμφύλιο πόλεμο" που ετοιμάζει η Δύση.