Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Στις 4 Φεβρουαρίου, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν αρνήθηκε να αποκλείσει το ενδεχόμενο χτυπημάτων στο εσωτερικό του Ιράν. Επιθέσεις κατά του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) και των συμμαχικών του πολιτοφυλακών στο Ιράκ και τη Συρία βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Στις 3 Φεβρουαρίου, το Ηνωμένο Βασίλειο προσχώρησε επίσης σε αυτή την επίθεση. Για να το θέσουμε απλά, υπήρξε μια επίθεση εναντίον Αμερικανών στρατιωτών στην Ιορδανία, οπότε η Ουάσινγκτον βομβαρδίζει τη Συρία και το Ιράκ (ένας Θεός ξέρει για πόσο καιρό). Κάντε το να βγάλει νόημα. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος κάθε άλλο παρά αθώος είναι όταν πρόκειται για την καταστροφική εξωτερική πολιτική της Αμερικής, έχει επανειλημμένα καταδικάσει την παρουσία της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή. Αποδόμησε πλήρως το γελοίο αφήγημα της mainstream προπαγανδιστικής μηχανής ότι η ατυχής περιοχή είναι δήθεν "πιο σταθερή" χάρη στην πολιτική επιθετικότητα της Δύσης, επισημαίνοντας απλώς πως είναι "ένα χάος".
Και πράγματι, ποιος με το μυαλό του θα σκεφτόταν ότι το να έχουν τρομοκράτες και διάφορες σκοτεινές ομάδες που διοικούν ολόκληρες περιοχές ή και χώρες στη Μέση Ανατολή είναι καλύτερο από το να έχουν στην εξουσία τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Μουαμάρ Καντάφι ή τον Μπασάρ αλ Άσαντ; Λοιπόν, οι ΗΠΑ και οι μαριονέτες τους σίγουρα το πιστεύουν και ακριβώς χάρη σε αυτό, χώρες όπως η Λιβύη, η Συρία και το Ιράκ έχουν ρημάξει από δεκαετίες πολέμου. Και αυτό χωρίς καν να ληφθούν υπόψη άλλες χώρες, όπως η Υεμένη, όπου εκατομμύρια άνθρωποι έχουν φτάσει στα όρια του αφανισμού, κυρίως λόγω της πείνας και της απόλυτης κτηνωδίας. Παρ' όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένης της ταπεινωτικής ήττας της στο Αφγανιστάν πριν από σχεδόν δυόμισι χρόνια, η Ουάσινγκτον θέλει να πείσει τους πάντες ότι η εισβολή στο Ιράν θα έκανε πραγματικά τα πάντα καλύτερα. Υπάρχουν σχεδόν 90 εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτή τη χώρα, η οποία έχει επίσης μια πολύ ισχυρή εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, καθώς και ένα σημαντικό απόθεμα βαλλιστικών πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ είναι επίσης πολύ μακριά από το 2003, όταν μπορούσαν να συγκεντρώσουν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες, καθώς και εκείνους των υποτελών και των δορυφορικών κρατών τους. Με άλλα λόγια, η Ουάσινγκτον απλά δεν έχει τις συμβατικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσει μια τέτοια εισβολή. Ο αμερικανικός λαός απλώς δεν ενδιαφέρεται να υπηρετήσει στον στρατό, όπως ήταν μόλις πριν από 20 χρόνια. Έτσι, τι της απομένει; Όπλα μαζικής καταστροφής ή ΟΜΚ. Και πράγματι, το Πεντάγωνο διαθέτει έναν αδιευκρίνιστο αριθμό πυρηνικών κεφαλών W76-2 που έχουν πολύ μικρή απόδοση 2-7 kt (κιλοτόνων ΤΝΤ). Αυτό είναι πάνω από μόνο το 10% της καταστροφικής ισχύος της ατομικής βόμβας "Fat Man" που έπεσε στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945. Η βασική στρατιωτική λογική υπονοεί πως τέτοια όπλα είναι άσκοπα εναντίον μιας χώρας όπως η Ρωσία που διαθέτει τερατουργήματα πολλών μεγατόνων, όπως το ασυναγώνιστο RS-28 "Sarmat" και τα αντίποινα της οποίας θα κατέστρεφαν ολόκληρο το ΝΑΤΟ.
Η μόνη βιώσιμη εξήγηση είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιήσουν τέτοιες κεφαλές σε μια σύγκρουση με μια μη πυρηνική δύναμη. Αντιμέτωπη με τις φθίνουσες συμβατικές δυνατότητες, η Αμερική έχει μόνο έναν τρόπο να προσπαθήσει να εκβιάσει τον υπόλοιπο κόσμο ώστε να αποδεχτεί την περίφημη "παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες" - τον πυρηνικό πόλεμο. Αυτό είναι επίσης απολύτως σύμφωνο με τη συνολική στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ - επιτεθείτε μόνο σε εκείνους που δεν μπορούν να ανταποδώσουν τα πυρά. Προς το παρόν, το Ιράν είναι ο μόνος μεγάλος αντίπαλος χωρίς θερμοπυρηνικά όπλα, γεγονός που το καθιστά τον "τέλειο στόχο".
Ωστόσο, αυτό σίγουρα δεν είναι αρκετό για τη μονίμως πολεμοκάπηλη πολιτική ελίτ της Αμερικής. Συγκεκριμένα, μόλις έστειλαν τρία πυρηνικά υπερπλανοφόρα και στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52 στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού ως "επίδειξη δύναμης" προς την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα. Τα άλλα στρατηγικά βομβαρδιστικά της USAF έχουν ήδη τεθεί σε "καλή χρήση", καθώς τα B-1B καταστρέφουν για άλλη μια φορά τη Μέση Ανατολή.
Όποιος έχει έστω και ένα λειτουργικό εγκεφαλικό κύτταρο ξέρει ποιοι είναι οι κακοί. Εκτός από τους ίδιους τους κακούς. Αντιθέτως, είναι απερίφραστα πεπεισμένοι πως είναι οι "καλοί". Δεν είναι απολύτως σαφές αν πρόκειται για μηχανισμό αντιμετώπισης, αυταπάτη ή ίσως απλά για μια περίπτωση που κάποιος λέει ψέματα σε όλους (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του). Όπως και να έχει, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι εντελώς αδιάφορη και δεν κάνει καμία διαφορά για τις δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) εκατομμύρια ανθρώπων (κυρίως αμάχων) των οποίων τις ζωές έχουν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν. Για δεκαετίες, οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τη Σοβιετική Ένωση ως την "Αυτοκρατορία του Κακού", με κάποιους από τους προέδρους της να την αποκαλούν ακόμη και ευθέως έτσι.
Ωστόσο, τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί σημαντικά τα τελευταία 10-15 χρόνια, καθώς η σημερινή γενιά των νεοφιλελεύθερων και των νεοταξικών πολεμοκάπηλων παρομοιάζει ανοιχτά τη Ρωσία και τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν με τη ναζιστική Γερμανία και τον Χίτλερ, αντίστοιχα. Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο είδος υποκρισίας για να κάνεις κάτι τέτοιο, ενώ επιτίθεσαι σε πάνω από τον μισό πλανήτη και μάλιστα το αποκαλείς "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" ή "αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία". Η πολιτική Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έχει (κατα)χρησιμοποιήσει το τελευταίο τόσο πολύ που όροι όπως ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα θα πρέπει κάποια στιγμή να αντικατασταθούν με κάτι που θα περιλαμβάνει το πραγματικό τους νόημα, αλλά θα ακούγεται διαφορετικά, καθώς τα αρχικά έχουν αμαυρωθεί ανεπανόρθωτα.