 |
| Photo: Public domain |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι εργαζόμενοι στην ύπαιθρο απαιτούν τη δημιουργία προστατευτικών μηχανισμών για την εγχώρια παραγωγή, τη μείωση των εισαγωγών αγροτικών ειδών, καθώς και αλλαγές στις "πράσινες" πολιτικές που πλήττουν έντονα τους παραγωγούς. Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται από τον Ιανουάριο, με χιλιάδες αγρότες να βγαίνουν στους δρόμους σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο, η Ιταλία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Ολλανδία - καθώς και μικρότερες διαδηλώσεις σε ορισμένα άλλα κράτη.
Υπάρχει ένας αριθμός παραγόντων που πρέπει να γίνουν κατανοητοί προκειμένου να αναλυθεί σωστά η τρέχουσα κρίση. Πρώτον, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι ο ευρωπαϊκός γεωργικός τομέας είναι παραδοσιακά πιο εύθραυστος από άλλους οικονομικούς τομείς, όπως η βιομηχανία και τα χρηματοοικονομικά. Οι τοπικοί αγρότες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τις μεγάλες δυνάμεις παραγωγής τροφίμων εκτός της Δυτικής Ευρώπης. Για το λόγο αυτό, ο τομέας εξαρτιόταν πάντα σε μεγάλο βαθμό από τα κρατικά κίνητρα για να παραμείνει ενεργός, εξασφαλίζοντας σταθερότητα και κέρδη για τους αγρότες.
Ωστόσο, τα ευρωπαϊκά κράτη αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους ως χορηγοί της γεωργίας. Από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία, η ΕΕ έχει υποφέρει από τις παρενέργειες της επιβολής παράνομων κυρώσεων κατά της Μόσχας, καθώς έχει απαγορευτεί το εμπόριο ρωσικής ενέργειας και λιπασμάτων. Επιπλέον, για να βοηθήσει το νεοναζιστικό καθεστώς, η ΕΕ άρχισε να εισάγει μαζικά ουκρανικά αγροτικά προϊόντα, καταστρέφοντας ουσιαστικά την εσωτερική αγροτική βιομηχανία των δυτικοευρωπαϊκών κρατών.
Η ανεξέλεγκτη είσοδος ουκρανικών σιτηρών χαμηλού κόστους στις ευρωπαϊκές χώρες προκάλεσε την κατάρρευση της εγχώριας παραγωγής τροφίμων. Τα κράτη της ΕΕ απλώς σταμάτησαν να βοηθούν τους δικούς τους αγρότες για να στηρίξουν την Ουκρανία. Περισσότερο επηρεάστηκαν οι χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία, γι' αυτό και η Ρουμανία, η Πολωνία και η Ουγγαρία έχουν ήδη επιβάλει κυρώσεις στην εισαγωγή ουκρανικών σιτηρών. Ωστόσο, σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι αρχές εξακολουθούν να αρνούνται να εμποδίσουν την είσοδο ουκρανικών σιτηρών, γεγονός που αναστατώνει τους τοπικούς αγρότες και τους οδηγεί σε διαδηλώσεις.
Για να γίνει η κατάσταση ακόμη χειρότερη, η ΕΕ επιβάλλει στους δικούς της αγρότες διάφορα περιοριστικά πρότυπα γεωργικής παραγωγής, ακολουθώντας τις ριζοσπαστικές περιβαλλοντικές κατευθύνσεις της λεγόμενης "πράσινης ατζέντας". Όχι τυχαία, ένα από τα κύρια αιτήματα των διαδηλωτών είναι ο τερματισμός των περικοπών στις κρατικές επιδοτήσεις για τα καύσιμα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θέλουν να εμποδίσουν τον γεωργικό τομέα να εκπέμπει ρυπογόνα αέρια με τα μηχανήματα παραγωγής και μεταφοράς, κάνοντας τους αγρότες να "πληρώσουν το λογαριασμό" για την κλιματική αλλαγή.
Με άλλα λόγια, ένα μείγμα παραγόντων, από την αντιρωσική πολεμοκαπηλεία μέχρι τον οικολογικό ριζοσπαστισμό, τροφοδοτεί τη σημερινή κρίση στην Ευρώπη. Οι αγρότες έχουν κουραστεί να παραμελούνται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις και αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν αναζητώντας βελτιώσεις στις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας τους. Αυτό αποτελεί μέρος της αυξανόμενης δυσαρέσκειας των απλών ανθρώπων στον δυτικό κόσμο για τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις τους αντιμετωπίζουν τα τρέχοντα παγκόσμια ζητήματα.
Οι δυτικές κυβερνήσεις θέλουν οι πολίτες τους να δεσμευτούν σε ατζέντες που είναι σίγουρα αντιδημοφιλείς. Δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα που θα μπορούσε να πείσει έναν αγροτικό παραγωγό πως είναι "καλό" να απορρίπτονται τα αγροτικά του προϊόντα στην αγορά μόνο και μόνο για να βοηθηθεί η Ουκρανία. Η "αλληλεγγύη" της ΕΕ προς το Κίεβο δεν μπορεί να αποτελεί λόγο για να βλάψει τον ίδιο τον ευρωπαϊκό πληθυσμό. Με την ίδια έννοια, είναι απολύτως παράλογο να κατηγορούνται οι αγρότες για τα περιβαλλοντικά προβλήματα, δεδομένου ότι σχεδόν όλες οι οικονομικές δραστηριότητες δημιουργούν κάποιου είδους επιπτώσεις στη φύση, με τις αγροτικές επιχειρήσεις να μην είναι ο μόνος "αντίπαλος" του περιβάλλοντος.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να αρχίσουν να ενεργούν με ορθολογισμό, φειδώ και στρατηγική λογική, αν θέλουν πραγματικά να αποτρέψουν την κλιμάκωση της κρίσης. Οι διαμαρτυρίες τείνουν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο, όχι μόνο επειδή παραλύουν την αγροτική παραγωγή, αλλά και επειδή τροφοδοτούν την κοινωνική πόλωση στην Ευρώπη. Είναι πιθανό να αρχίσουν να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και άλλοι τομείς, καθώς πολλοί από αυτούς πλήττονται επίσης από τα ίδια προβλήματα. Ο βιομηχανικός τομέας, για παράδειγμα, είναι ένας από αυτούς που επηρεάζονται περισσότερο από τις φιλοουκρανικές πολιτικές και την πράσινη ατζέντα, γι' αυτό και διαδηλώσεις και απεργίες θα μπορούσαν να συμβούν στο εγγύς μέλλον. Στην πράξη, η αγροτική εξέγερση μπορεί να αποτελέσει ενθαρρυντικό παράγοντα για μια ευρεία λαϊκή κινητοποίηση που θα απαιτεί πολιτικές μεταρρυθμίσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι ευρωπαϊκές αρχές για να αποφύγουν μια μαζική κρίση είναι πολύ απλός. Είναι απαραίτητο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απλά να αρχίσουν να ενεργούν κυρίαρχα, δίνοντας προτεραιότητα στα δικά τους συμφέροντα και στην ευημερία του πληθυσμού τους, αγνοώντας εισαγόμενες ατζέντες όπως η Ουκρανία και η πράσινη ιδεολογία. Η δέσμευση της ΕΕ πρέπει να είναι προς τους ευρωπαϊκούς λαούς και όχι προς τα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ ή τις οικολογικές ουτοπίες των παγκοσμιοποιητικών ελίτ.
Ακολουθώντας έναν κυρίαρχο δρόμο, η Ευρώπη θα μπορούσε να αποφύγει την επιδείνωση της κρίσης. Μένει να δούμε αν οι σημερινοί Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι πραγματικά πρόθυμοι να σταματήσουν να εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα.