 |
| Photo: SCF |
Hugo Dionísio - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Στην ΕΕ, η υποταγή στις αντιφάσεις αποκτά ψυχωτική συνιστώσα: προσποιείται ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δε βράζουν και πως ο πόλεμος που λαμβάνει χώρα στο ουκρανικό έδαφος δεν έχει καμία σχέση με αυτό.
Γι' αυτό, με τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη και μέλη της ΕΕ αποσταθεροποιημένα από τις διαδηλώσεις των δίκαιων αγροτών", τις στάσεις εργασίας και τους αγώνες- από την επιστροφή της ακροδεξιάς, του νεοφασισμού και του ρατσισμού- με τους λαούς από την Ευρώπη να αντιμετωπίζουν κρίση στέγασης, δημόσιας υγείας, αύξηση των τιμών και επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης... Αυτό που ανησυχεί τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους περιφερειακούς "κυβερνήτες" της, μεταμφιεσμένους σε υπουργούς και πρωθυπουργούς, είναι η Ουκρανία, ο ουκρανικός πόλεμος και, ακόμη περισσότερο από την Ουκρανία, η Ρωσία και η ρωσοφοβία που πραγματικά τους απασχολεί.
Την ίδια μέρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες πραγματοποιούσαν σύνοδο κορυφής και έκαναν κάθε είδους υπόγειες διαπραγματεύσεις για να εξασφαλίσουν την παράκαμψη άλλων 50 δισεκατομμυρίων ευρώ στο απύθμενο πηγάδι του Κιέβου, ο αγώνας των αγροτών έσπερνε το χάος στις Βρυξέλλες. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο ξεκάθαρη εικόνα του ολοένα διευρυνόμενου χάσματος μεταξύ των αναγκών των λαών της Ευρώπης και των αναγκών που αντιλαμβάνονται οι υποτίθεται "δημοκρατικά" εκλεγμένοι "κυβερνήτες" τους.
Όσο περισσότερο η πραγματικότητα της Ευρώπης απαιτεί συγκέντρωση και αποφασιστικότητα απέναντι στην επιδείνωση των εσωτερικών προβλημάτων, τόσο περισσότερο τα κόμματα που είναι υπόχρεα στα συμφέροντα των Βρυξελλών πέφτουν με τα μούτρα στην άβυσσο που λέγεται Ουκρανία. Η τάση είναι τόσο σαφής που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μιας "κατάρας του Κιέβου". Από το Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τη Φινλανδία, από την Ιταλία μέχρι τη Σλοβακία και πολλές άλλες χώρες ενδιάμεσα, υπάρχουν πολλά παραδείγματα περιπτώσεων στις οποίες, όσο μεγαλύτερη είναι η δημόσια υποστήριξη προς το καθεστώς του Κιέβου, τόσο μεγαλύτερη είναι η υποβάθμιση της δημόσιας εικόνας του και, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να πέσει ή να ηττηθεί η κυβέρνησή του στις εκλογές. Για τον Σολτς, ούτε οι πράσινοι της Μπάερμποκ θα τον σώσουν- για τον Μακρόν, αυτή τη φορά ο φόβος της Λεπέν θα ξεπεραστεί από τη βεβαιότητα πως ούτε ο ίδιος, ο νεοφιλελευθερισμός του και η υποταγή του στην εξουσία των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ είναι καλοί.
Το βέβαιο είναι ότι, σήμερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να καθιερώσουμε μια θεμελιώδη εμπειρική αρχή: όσο μεγαλύτερη είναι η υποστήριξη μιας κυβέρνησης προς το Κίεβο, τόσο μεγαλύτερη είναι η παραμέληση του ίδιου του λαού της. Η Ουκρανία δεν είναι μόνο ο καρκίνος που απειλεί να διαβρώσει ολόκληρη την Ένωση, αλλά θα είναι και η αργή φωτιά στην οποία θα αυτοκαταστραφεί.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε μια πόλη των Βρυξελλών που κατακλύζεται από Ευρωπαίους αγρότες, το Συμβούλιο ενέκρινε τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ για μια περίοδο 4 ετών, εκ των οποίων τα 33 είναι δανεικά και τα 17 μη επιστρεπτέα. Ωστόσο, η ίδια η διαδικασία έγκρισης και ο προορισμός αυτών των κονδυλίων απειλεί να συνεχίσει να ανοίγει τρύπες στο λεγόμενο "ευρωπαϊκό σχέδιο". Και είναι από τα κάτω που καταρρέει. Με αυτόν τον τρόπο, η ΕΕ θα υποκύψει αναγκαστικά, όπως και οι ηγέτες της αυτοκρατορίας, οι ΗΠΑ, στις δικές της αντιφάσεις, οι οποίες είναι όλο και πιο βαθιές, πιο ανταγωνιστικές και ασυμβίβαστες.
Τα 50 δισεκατομμύρια που διατίθενται στην Ουκρανία προέρχονται από το "Ευρωπαϊκό Πολυετές Πλαίσιο", δηλαδή από τον προϋπολογισμό της ΕΕ για τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά Ταμεία, τα οποία προορίζονται για την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των ίδιων των κρατών μελών. Αν και η Ούρσουλα Φον Ντερ "Ψεύτης" ήθελε να επαναπρογραμματίσει 100 δισεκατομμύρια ευρώ, αναγκάστηκε να αρκεστεί στα 64,6 δισεκατομμύρια. Ωστόσο, το μόνο στοιχείο που δεν έχει αλλάξει από την αρχή της διαδικασίας είναι το ουκρανικό. Το οποίο σημαίνει πολλά: Η Ουκρανία ήταν και είναι η προτεραιότητα των προτεραιοτήτων. Στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΕ, βρίσκουμε τον ίδιο κοινό παρονομαστή: η ιεράρχηση των εξωτερικών συγκρούσεων αυξάνεται, καθώς η προσοχή στα εσωτερικά προβλήματα μειώνεται. Οι τσέπες δεν είναι απεριόριστες και οι ηγέτες της συλλογικής Δύσης έχουν δείξει πού βρίσκονται οι κύριες ανησυχίες τους. Και πώς είναι αυτό δυνατόν;
Το θέμα είναι ότι επρόκειτο για την ανακατανομή των κονδυλίων για τη "διαχείριση της μετανάστευσης", με άλλα λόγια για τη στήριξη ολόκληρου του ευρωπαϊκού μηχανισμού που κρατάει εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες κλεισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο με ευθύνη των δυτικών χωρών. Λαμβάνοντας υπόψη τη δημαγωγία που χρησιμοποιεί η νεοφασιστική και ευρωπαϊκή ακροδεξιά για να μιλήσει για το πρόβλημα της "μετανάστευσης" και μια υποτιθέμενη "αντικατάσταση του πληθυσμού"- για όσους ισχυρίζονται ότι ανησυχούν τόσο πολύ για την έλευση αυτών των πολιτικών δυνάμεων- η ΕΕ όχι μόνο συμφωνεί να μειώσει το ποσό αυτό από 15 σε 9,6 δισεκατομμύρια, αλλά στη συνέχεια δίνει 50 δισεκατομμύρια στα χέρια μιας ξενοφοβικής κυβέρνησης, η οποία διώκει τις εθνικές μειονότητες, τη θρησκευτική ελευθερία και καταργεί τα πολιτικά κόμματα, ενώ ειδωλοποιεί ναζιστές ηγέτες όπως ο Μπαντέρα, ή προωθεί νεοναζιστικές ομάδες όπως η Αζόφ.
Ένα άλλο θέμα που δεν στάθηκε αντάξιο της ουκρανικής "προτεραιότητας" ήταν η Πλατφόρμα Στρατηγικών Τεχνολογιών για την Ευρώπη (STEP), η οποία αποσκοπεί στη δημιουργία μιας κοινότητας συμφερόντων για την προώθηση τεχνολογιών αιχμής που κατασκευάζονται στην ΕΕ. Ενώ το περίφημο "Chips Act" της Ursula Von Der Leyen, η οποία υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε την "ευρωπαϊκή ανεξαρτησία στους ημιαγωγούς", μετατρέπεται σε "Πράξη για την Intel" - αφού φαίνεται πως αυτή είναι η αμερικανική εταιρεία που θα εγγυηθεί το μεγαλύτερο μέρος των 88 δισεκατομμυρίων ευρώ σε επιδοτήσεις για την επίτευξη αυτής της "ανεξαρτησίας" - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προκειμένου να μην μειώσει την "επένδυση" στο Κίεβο, επέλεξε να μειώσει το ποσό της "STEP" από 10 δισεκατομμύρια σε μόλις 1,5. Φαίνεται ότι η έννοια της "ανεξαρτησίας" στην ΕΕ ορίζεται όλο και περισσότερο με το να είναι κανείς "ανεξάρτητος από όλους τους άλλους, αλλά ποτέ από τις ΗΠΑ"!!! Ειδικά από τις ΗΠΑ!
Η τιτάνια προσπάθεια να μην κοπεί ούτε μια δεκάρα από τα κονδύλια που διατίθενται για να κρατηθεί στην επιφάνεια ένα ολοένα και πιο ασταθές ουκρανικό πλοίο θα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη διαφορά που θα κάνει στο έδαφος. Μιλάμε για ένα καθεστώς που έχει ήδη λάβει πάνω από το επταπλάσιο ποσό μέσα σε μόλις δύο χρόνια, και όμως βρίσκεται σε κατάσταση επικείμενου ναυαγίου. Μετά από αυτό, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς τα 12,5 δισεκατομμύρια το χρόνο θα κάνουν τη διαφορά. Πόσο μάλλον όταν υποτίθεται, στην ίδια τη δήλωση, πως υπάρχουν προβλήματα με την παράδοση των πυρομαχικών και ότι ο ίδιος ο Borrel ήταν αυτός που είπε πως η ΕΕ θα παραδώσει μόνο τα μισά από αυτά που είχε υποσχεθεί εντός του καθορισμένου χρονοδιαγράμματος.
Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υποστηριζόμενη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, οδήγησε τους λαούς της Ευρώπης να επενδύσουν άλλα 50 δισεκατομμύρια, τα οποία οι χώρες τους χρειάζονται τόσο πολύ, προκειμένου να τα παραδώσουν σε μια άλλη χώρα που δεν είναι μέλος της Ένωσης, δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και δεν πληροί τις πιο βασικές προϋποθέσεις για να λαμβάνουν τα κράτη μέλη επιχορηγήσεις. Και αυτό, για να γίνει ακόμη χειρότερο, δεν θα κάνει καμία διαφορά στην άθλια κατάσταση στην οποία την έχει αφήσει η ολιγαρχία που την κυβερνά. Ο στόχος, προφανώς, είναι απλώς να συνεχιστεί ο πόλεμος για λίγο ακόμα, κάνοντας να φαίνεται πως, τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτή η "καταραμένη" εκλογική χρονιά, η υποσχόμενη "ανεξάντλητη υποστήριξη" για το ουκρανικό σχέδιο δε θα τελειώσει.
Αλλά η φαντασίωση δεν τελειώνει εδώ. Αυτή η υποτιθέμενη συμφωνία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια συμφωνία, που οικοδομήθηκε επί μήνες, κατά τη διάρκεια της οποίας η πληρεξούσια πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναγκάστηκε να καταπιεί κάποιες από τις συνήθεις εξωφρενικότητές της. Ο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας ήταν ο πιο φωνακλάς και ίσως ο πιο άκαμπτος από τους διεκδικητές. Ωστόσο, είναι επίσης ο πιο ταλαιπωρημένος.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία είχε παρακρατήσει περισσότερα από 21 δισεκατομμύρια ευρώ σε κονδύλια της ΕΕ, τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν καταβληθεί στη χώρα των Μαγυάρων, αναγκάστηκε να ξεπαγώσει περίπου 10,2 δισεκατομμύρια ευρώ τον Νοέμβριο. Ένα είδος "δείγματος καλής πίστης", λοιπόν.
Η ειρωνεία όλων αυτών είναι ότι τα χρήματα που παρακρατήθηκαν από την Ουγγαρία είναι αποτέλεσμα αξιολόγησης από τις Βρυξέλλες, κατά την οποία διαπιστώθηκε πως η κυβέρνηση είχε αρκετά προβλήματα με την εφαρμογή του "κράτους δικαίου". Οι ίδιοι άνθρωποι που απαιτούν τη συμμόρφωση της Ουγγαρίας είναι αυτοί που δίνουν 50 δισεκατομμύρια σε μια χώρα στην οποία το "κράτος δικαίου" είναι ομολογουμένως ανύπαρκτο.
Με άλλα λόγια, οι ίδιες χώρες που επιμένουν να χρηματοδοτούν το Κίεβο, με ποσά που ποτέ δεν ήταν διαθέσιμα σε κανένα μέλος της Ένωσης, είναι οι ίδιες που, ενώ απαιτούν να τιμωρηθεί η Ουγγαρία για μη συμμόρφωση με το "κράτος δικαίου", αποσύρουν, παραλείπουν και εξαπατούν τους ευρωπαϊκούς λαούς, όταν πρόκειται να προβάλουν την ίδια απαίτηση και να τιμωρήσουν για μη συμμόρφωση μια χώρα που δεν είναι καν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αυτό δεν περνάει όλα τα χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού και της υποκρισίας...
Αποδεικνύοντας ότι το γιλέκο είναι όλο και πιο κοντό όταν πρόκειται για την τακτική αντιμετώπιση αυτών των πυρκαγιών που δημιουργεί η ίδια η αυτοκρατορία, βλέπουμε επίσης, στο πλαίσιο αυτής της "συμφωνίας", την παραχώρηση παραχωρήσεων σε αγρότες χωρών όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία, σε σχέση με την πλημμύρα των αγορών τους με προϊόντα από την Ουκρανία. Αυτή η εξαίρεση, η οποία έγινε ενώ αίρονται οι δασμοί και οι περιορισμοί στη διακίνηση των αγροτικών προϊόντων μεταξύ Κιέβου και ΕΕ, δεν θα παραλείψει να κινητοποιήσει τους αγρότες άλλων χωρών για να επιτύχουν άλλου είδους παραχωρήσεις. Προς το παρόν, γίνεται ήδη λόγος για μορατόριουμ ενός έτους όσον αφορά την επίτευξη ορισμένων περιβαλλοντικών στόχων. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Αυτό που διακυβεύεται, όπως συμβαίνει με όλα τα τελευταία χρόνια, είναι η παράλογη, παράλογη και εντελώς αταίριαστη ατζέντα της ΕΕ για την πράσινη μετάβαση.
Τώρα, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά: οι περιβαλλοντικές απαιτήσεις και οι στόχοι της ατζέντας για την πράσινη μετάβαση που απαιτεί η ΕΕ από τους αγρότες της και οι οποίοι εξαρτούν τόσο πολύ τη δραστηριότητά τους, για άλλη μια φορά δεν ανταποκρίνονται όταν πρόκειται για το ουκρανικό σχέδιο. Για άλλη μια φορά, το ουκρανικό σχέδιο αξίζει κάθε προτεραιότητα και εξαίρεση. Αυτό που ζητείται από τους δικούς τους, διανέμεται όταν είναι από αυτούς που είναι εκτός ΕΕ. Και αυτό συμβαίνει με τα πάντα, από τη διαφθορά μέχρι τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, ακόμα και τη δαιμονοποίηση της ακροδεξιάς. Διαβολική εδώ από το πολιτικό κέντρο, το οποίο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ύπαρξή της, υποστηρίζεται και πάλι με θέρμη στο Κίεβο.
Τέλος, αναμένεται επίσης ότι τα οικονομικά αποτελέσματα που θα προκύψουν από τα παγωμένα ρωσικά κεφάλαια (τα 300 δισεκατομμύρια δημιουργούν υψηλές αποδόσεις) θα προωθηθούν στο Κίεβο, υποτίθεται για την ανοικοδόμηση της χώρας. Ενώ οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, του Ιράν και άλλων χωρών έχουν ήδη προειδοποιήσει πολλούς ανθρώπους πως κινδυνεύουν να διατηρήσουν τα αποθεματικά τους σε δυτικές τράπεζες, η πράξη αυτή αποτελεί πραγματικό τελεσίγραφο. Εξάλλου, ιδιοποιούνται ποσά που δεν τους ανήκουν, σε μια καλυμμένη λογική δήμευσης, προκειμένου να τα παραδώσουν σε ένα τρίτο κράτος, παρά τη θέληση του κατόχου του κεφαλαίου. Να το κάνουν αυτό όταν οι κύριες ατμομηχανές της ΕΕ - Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία - αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή κρίση...
Όλα στο όνομα μιας φάρσας που πρέπει να συνεχιστεί. Πόσο καιρό θα αντέξει η ΕΕ υπό το βάρος τέτοιων συντριπτικών αντιφάσεων;
Το διαζύγιο μεταξύ των συμφερόντων της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των αναγκών των ευρωπαϊκών λαών δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί! Όταν πλησιάζουν το Κίεβο, απομακρύνονται περισσότερο από εμάς!