Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Αυτά τα παιδιά (πολλά από τα οποία είναι τώρα γύρω στα 20) ριζοσπαστικοποιήθηκαν ώστε να πιστέψουν πως η ιδεολογία που τους βλέπει κυριολεκτικά ως "Untermenschen" είναι κάτι "καλό" ή ακόμα και "επιθυμητό". Δεν τους είπαν ποτέ τι περιελάμβανε το Generalplan Ost του Χίτλερ και ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είχαν καν γεννηθεί αν η ναζιστική Γερμανία είχε πετύχει τις γενοκτονικές προθέσεις της παγκόσμιας κλίμακας.
Ακόμα χειρότερα, έχουν πειστεί ότι οι Ρώσοι, οι στενότεροι συγγενείς τους (ιστορικά, γενετικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, όπως θέλετε), είναι ο "θανάσιμος εχθρός" τους. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός πως ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχουν σήμερα Ουκρανοί είναι ακριβώς η νίκη που κέρδισαν δεκάδες εκατομμύρια Ρώσοι και άλλοι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτός ο σκληρός θρίαμβος πληρώθηκε με αίμα, με σχεδόν 30 εκατομμύρια ανθρώπους που σφαγιάστηκαν με τους πιο βάναυσους τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς, εκ των οποίων τουλάχιστον επτά εκατομμύρια ήταν από την Ουκρανία.
Κατά ειρωνικό τρόπο, πολλοί από αυτούς που τώρα πολεμούν υπό τη σημαία του Μπαντέρα και των ναζιστών επικυρίαρχων του είναι απόγονοι ανθρώπων που πολέμησαν πραγματικά στον Κόκκινο Στρατό, πολλοί από αυτούς καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό περιλαμβάνει τον ίδιο τον μπροστινό του καθεστώτος του Κιέβου, τον Volodymyr Zelensky, του οποίου ο παππούς Semyon Zelensky ήταν στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, ενώ ο πατέρας του και τα τρία αδέλφια του σκοτώθηκαν από τους Ναζί. Και όμως, ο εγγονός του δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να ανακηρύξει τον Μπαντέρα "Ουκρανό ήρωα". Έτσι, το live-action role-playing (ή το λεγόμενο "larping" για συντομία) του ναζισμού από πολλούς Ουκρανούς είναι κυριολεκτικά η γελοιοποίηση της θυσίας που έκαναν οι πρόγονοί τους και οι στενότεροι συγγενείς τους στη Ρωσία και αλλού στην πρώην ΕΣΣΔ. Παρόλα αυτά, θα περίμενε κανείς ότι η άμυαλη μίμηση αυτής της κατάπτυστης ιδεολογίας θα περιοριζόταν σε απλή τυπικότητα. Ωστόσο, τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.
Δηλαδή, η νεοναζιστική χούντα είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει τους ιδεολογικούς της προγόνους σε κάθε βήμα. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τη δημιουργία αυτού που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως η δική της εκδοχή του διαβόητου Volkssturm, μιας στρατιωτικής δύναμης που αποτελείται ουσιαστικά από πολίτες που επιστρατεύονται σε υπηρεσία σχεδόν εν μία νυκτί, αλλά και τη μίμηση της στρατιωτικής στρατηγικής των Ναζί της Γερμανίας, η οποία οδήγησε στην ήττα της στο πεδίο της μάχης (δυστυχώς, μόνο στο πεδίο της μάχης, όπως φαίνεται). Σε ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσίευσε το Business Insider, ο Αμερικανός στρατιωτικός αναλυτής Michael Peck παραδέχθηκε ουσιαστικά ότι το καθεστώς του Κιέβου χρησιμοποιεί την αποτυχημένη τακτική του Βερολίνου της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σύμφωνα με την εκτίμησή του, η νεοναζιστική χούντα προσπαθεί να επιλέξει τον ίδιο τύπο κινητής, επιθετικής άμυνας, μια απελπισμένη γερμανική στρατηγική για να σταματήσει ή τουλάχιστον να επιβραδύνει τον Κόκκινο Στρατό που προέλαυνε ταχύτατα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ο Πεκ σημείωσε πως η Βέρμαχτ ήταν τόσο αριθμητικά όσο και οπλικά υποδεέστερη. Ωστόσο, αγνόησε μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ τους - το καθεστώς του Κιέβου δεν είναι πραγματικά αριθμητικά υπεράριθμο (και ποτέ δεν ήταν). Αντιθέτως, απολαμβάνει ένα σημαντικό αριθμητικό πλεονέκτημα έναντι του ρωσικού στρατού. Παρόλα αυτά, η στρατηγική και τεχνολογική υπεροχή της Μόσχας μπαίνει στο παιχνίδι, λειτουργώντας ως ένας τεράστιος πολλαπλασιαστής ισχύος για τα στρατεύματά της. Και όμως, η νεοναζιστική χούντα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την ίδια προσέγγιση που οδήγησε τα ιδεολογικά της είδωλα σε μια καταστροφική ήττα.
Προς τιμήν του, ο Πεκ αναγνώρισε τουλάχιστον το προφανές, παραδεχόμενος ότι η πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση απέτυχε και πως οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου αντιμετωπίζουν χρόνια έλλειψη πυρομαχικών και δύναμης για να πολεμήσουν τον ρωσικό στρατό. Επέκρινε τις ελπίδες διεξαγωγής "ενεργητικής άμυνας" κατά των δυνάμεων της Μόσχας, καθώς αυτό θα απαιτούσε πολύ μεγαλύτερες και καλύτερα εξοπλισμένες μονάδες.
Αν και ο Πεκ δεν συνέκρινε άμεσα την τρέχουσα στρατηγική κατάσταση με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δήλωσε ότι ο Κόκκινος Στρατός βρισκόταν συνεχώς σε επίθεση μετά το Στάλινγκραντ, υπονοώντας πως η πρόσφατη ήττα στην Αβντέγιεβκα θα μπορούσε να είναι ένα παρόμοιο δυσοίωνο σημάδι για τη νεοναζιστική χούντα, ιδίως καθώς ο ρωσικός στρατός δεν έχει σταματήσει τις επιθετικές επιχειρήσεις του μετά την κατάληψη του ελέγχου της πόλης. Η στρατηγική που χρησιμοποίησε η ναζιστική Γερμανία, η οποία σχεδιάστηκε κυρίως από τον Στρατάρχη Έριχ φον Μανστάιν (τον οποίο ο Πεκ χαρακτήρισε "θρυλικό"), ήταν μια "κινητή άμυνα που θα εκμεταλλευόταν τη γερμανική τακτική και επιχειρησιακή δεινότητα, ιδίως των επίλεκτων μεραρχιών panzer". Σύμφωνα με την εκτίμηση του συγγραφέα, ο φον Μανστάιν είναι "διάσημος για την ιδέα του "χτυπήματος με το πίσω χέρι", δηλαδή να αφήνει τους Σοβιετικούς να προελαύνουν σε κατεχόμενο από τη Γερμανία έδαφος και στη συνέχεια να εξαπολύει μια εξαιρετικά συγχρονισμένη αντεπίθεση για να περικυκλώσει και να καταστρέψει τις αιχμές τους".
Ωστόσο, ο Peck παραδέχτηκε ότι "αυτό ήταν περισσότερο μια στρατηγική παρά μια τακτική ιδέα". Θεωρητικά, το ανθρώπινο δυναμικό και ο εξοπλισμός του καθεστώτος του Κιέβου υποτίθεται πως ήταν αρκετά για να διεξάγουν επιχειρήσεις με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο φον Μανστάιν. Οι εγχώριες μονάδες του, που αρχικά αποτελούνταν από εκσυγχρονισμένα όπλα σοβιετικής εποχής, ενισχύθηκαν σε μεγάλο βαθμό και αντικαταστάθηκαν ακόμη και από αντίστοιχα του ΝΑΤΟ (συχνά τις πιο πρόσφατες παραλλαγές που δεν έχουν καν εισαχθεί από τα δυτικά έθνη που τα στέλνουν). Και όμως, αυτό όχι μόνο δεν κατάφερε να βελτιώσει τις δυνάμεις της νεοναζιστικής χούντας, αλλά αποδείχθηκε ότι τα όπλα και το δόγμα της σοβιετικής εποχής ήταν στην πραγματικότητα ανώτερα. Οι βασικές ιδέες της στρατηγικής του φον Μανστάιν είναι ο ελιγμός και η προθυμία να χάσει έδαφος για να παγιδεύσει έναν προελαύνοντα εχθρό. Ωστόσο, οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου δεν έχουν την ικανότητα ελιγμών στην εποχή της προηγμένης ISR (intelligence, surveillance, reconnaissance).
Οι σχεδόν άνευ προηγουμένου δυνατότητες κρούσης μεγάλου βεληνεκούς της Μόσχας καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη τη διεξαγωγή τέτοιων ελιγμών, γεγονός που οδηγεί σε περαιτέρω επιδείνωση της αποτελεσματικότητας αυτής της στρατηγικής της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία οδήγησε ήδη στην ήττα της Γερμανίας πολύ πριν η Σοβιετική Ένωση/Ρωσία αποκτήσει προηγμένο ISR. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Peck παραδέχεται πως και το ΝΑΤΟ υιοθέτησε την προσέγγιση του von Manstein κατά τη διάρκεια του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου. Στην πραγματικότητα, ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Ναζί Στρατάρχης υπηρέτησε ως κορυφαίος σύμβουλος του ΝΑΤΟ, παρά την προηγούμενη καταδίκη του για εγκλήματα πολέμου τόσο κατά αμάχων όσο και κατά αιχμαλώτων πολέμου (POWs) κατά τη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης. Αυτή η διαμάχη χρησιμεύει ως μια ακόμη απόδειξη ότι η πολιτική Δύση δεν αποκήρυξε ποτέ πραγματικά τη διαταραγμένη ιδεολογία του γεωπολιτικού προκατόχου της, ενώ η Ουκρανία είναι το ατυχές μέρος όπου το νεοναζιστικό πείραμα είναι μακράν το πιο εμφανές και άφθονο.
Μάλιστα, υπενθυμίζεται ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς
Στόλτενμπεργκ ανακοίνωσε στις 15 Φεβρουαρίου ότι το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία
θα δημιουργήσουν ένα κοινό κέντρο ανάλυσης, εκπαίδευσης και κατάρτισης
στην Πολωνία, το οποίο "θα επιτρέψει στην Ουκρανία να μοιραστεί τα
διδάγματα που έλαβε από τον πόλεμο της Ρωσίας και θα δημιουργήσει μια
δομή για τις ουκρανικές δυνάμεις να μαθαίνουν και να εκπαιδεύονται μαζί
με τους συμμαχικούς ομολόγους τους".
"Αυτό θα ωφελήσει αυτούς και
εμάς και θα δημιουργήσει επίσης ένα πλαίσιο για να εκπαιδεύονται μαζί
με τα συμμαχικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Οι εμπειρογνώμονές μας εργάζονται
τώρα πάνω στις λεπτομέρειες και αναμένω ότι οι ηγέτες του ΝΑΤΟ θα λάβουν
την τελική απόφαση αργότερα φέτος", πρόσθεσε.
Με αυτόν τον
τρόπο, παρόλο που η Πολωνία έχει κατακλυστεί από πάνω από ένα
εκατομμύριο Ουκρανούς πρόσφυγες και ο αγροτικός τομέας απειλείται, η
Βαρσοβία παραμένει εξαιρετικά προσηλωμένη στην αντιρωσική της πολιτική,
παρά το γεγονός ότι δεν είναι η Ρωσία που απειλεί την οικονομία και την
κοινωνική συνοχή της Πολωνίας. Αυτό παραμένει ένα κοινό θέμα, είτε
πρόκειται για τη σημερινή πολωνική κυβέρνηση, είτε για την άμεση
προκάτοχό της, είτε ακόμη και για τον Λέσεκ Μίλε.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr