Dr. Vladislav B. Sotirovic
Ως άμεση συνέπεια της στρατιωτικής εισβολής των Μογγόλων, άλλαξε η πολιτικοκοινωνική οργάνωση ενός μεγαλύτερου μέρους της Ασίας, ακολουθούμενης από την Ανατολή και ενός μέρους της Κεντρικής Ευρώπης. Ορισμένες ανθρώπινες ομάδες εξοντώθηκαν, άλλες απομακρύνθηκαν και διασκορπίστηκαν, ενώ ορισμένες περιοχές υπέστησαν τεράστιες αλλαγές στα εθνοτικά χαρακτηριστικά τους. Ακολούθησε το γεγονός πως τόσο η κατανομή όσο και η επιρροή των πολυπληθέστερων παγκόσμιων θρησκειών άλλαξαν τρομερά. Επιπλέον, οι εμπορικές και άλλες κυκλοφοριακές συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Ασίας διακόπηκαν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, καθώς τα ταξίδια δεν ήταν ασφαλή.
Παρ' όλα αυτά, από εθνοτική άποψη, το κεντρικό αποτέλεσμα της μογγολικής εισβολής στην Ασία και την Ευρώπη ήταν η ευρεία διασπορά των φυλών τουρκικής καταγωγής στην περιοχή της Δυτικής Ασίας. Έπρεπε να ειπωθεί ότι η μητρική γη των Μογγόλων ήταν, στην πραγματικότητα, άγονη και, ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να υποστηρίξει μεγάλο πληθυσμό. Οι Μογγόλοι, στην πραγματικότητα, δεν ήταν πολυάριθμος λαός και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο σημαντικότερος ηγέτης και ενοποιητής τους, ο Τζένγκις Χαν (πραγματικό όνομα Τεμουτζίν, 1162/7-1227) ενίσχυσε τους στρατούς του από πιστές τουρκικές φυλές. Το όνομα/τίτλος Τζένγκις Χαν σημαίνει "ηγεμόνας όλων". Κατά συνέπεια, σύντομα, οι Τούρκοι υπερτερούσαν αριθμητικά των γηγενών Μογγόλων και η τουρκική γλώσσα εξαπλώθηκε στην Ασία με τους μογγολικούς στρατούς. Φυσικά, η μειονότητα των ομιλητών της μογγολικής γλώσσας απορροφήθηκε από την τουρκική μάζα και η μογγολική γλώσσα επιβίωσε μόνο στην αρχική μογγολική πατρίδα - τη Μογγολία. Οι Τούρκοι, ακόμη και πριν από τη μογγολική κατάκτηση, ήταν εξέχοντες με το σουλτανάτο των Σελτζούκων του Ρουμ στη Μικρά Ασία, αλλά διαλύοντας το σουλτανάτο αυτό, οι Μογγόλοι άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία και την ύπαρξη της μεγαλύτερης από τις τουρκικές αυτοκρατορίες - της οθωμανικής.
Κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επιδρομών των Μογγόλων στην Ασία και την Ευρώπη, αντιμετώπισαν τρεις θρησκείες και τα συναφή πολιτιστικά προϊόντα τους: Το Ισλάμ (σουνιτικό και σιιτικό), ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός (καθολικός και ορθόδοξος). Ωστόσο, η στάση των Μογγόλων απέναντι στις τρεις αυτές θρησκείες ήταν στην πράξη διαφορετική. Οι Μογγόλοι, στην πραγματικότητα, ομολογούσαν έναν παραδοσιακό σαμανισμό που ενσωματώθηκε στο Νόμο του Τζένγκις Χαν (Yasa). Παρ' όλα αυτά, ένιωσαν την ισχυρή έλξη των νέων θρησκειών με την κατάληψη των εδαφών γύρω από τη Μογγολία, τα οποία, στην πραγματικότητα, συνδέονταν με υψηλότερα επίπεδα πολιτισμού σε σύγκριση με εκείνο των Μογγόλων. Το Ισλάμ στην αρχή ήταν δυσμενές: Η Βαγδάτη ως το διοικητικό ισλαμικό κέντρο κατακτήθηκε και λεηλατήθηκε το 1258 και ο ισλαμικός χαλίφης σκοτώθηκε. Παρ' όλα αυτά, το ιστορικό πεπρωμένο ήταν πως το Ισλάμ κατέλαβε σιγά σιγά τις ψυχές των Μογγόλων/Τούρκων κατακτητών και άρχισε μια ισχυρή αναγέννηση. Στην πραγματικότητα, η αναβίωση αυτή συνδέθηκε άμεσα με την κατάρρευση της χριστιανικής θρησκείας στην Ασία γενικότερα. Πριν, από τη μογγολική/τουρκική εισβολή, ο χριστιανισμός στη (Δυτική) Ασία φαινόταν πολύ ακμαίος, καθώς ο χριστιανισμός ήταν παρών σε όλη την Ασία, αλλά κυρίως στα δυτικά της τμήματα.
Ο Βουδισμός, όπως και το Ισλάμ, βγήκαν από τη μογγολική/τουρκική εμπειρία ισχυρότεροι από ό,τι μπήκαν σε αυτήν. Ο Βουδισμός είχε μικρή επιτυχία προς τα δυτικά, προς τα βουνά Αλτάι, ωστόσο, στα ανατολικά τμήματα της ασιατικής ηπείρου η δυναστεία των Μογγόλων έδωσε στο Βουδισμό μια ανώτερη θέση στην κοινωνία της Κίνας (τόσο στην αυτοκρατορία Τσιν όσο και στην αυτοκρατορία Σουνγκ).
Η πρώιμη ζωή του Τεμουτζίν (μετέπειτα Τζένγκις Χαν) καλύπτεται από τα σύννεφα του θρύλου λόγω της έλλειψης σχετικών ιστορικών πηγών. Στην πραγματικότητα, οι μογγολόφωνες φυλές ζούσαν επί αιώνες γενικά στο έδαφος της σημερινής Μογγολίας. Παρ' όλα αυτά, χρειάζονταν ένα εξαιρετικό πρόσωπο που θα ένωνε πολιτικά και εθνικά όλες τις μογγολικές φυλές και επιπλέον θα τις μετέτρεπε στη μεγαλύτερη χερσαία αυτοκρατορία στην παγκόσμια ιστορία. Ο Τεμουτζίν, που γεννήθηκε είτε το 1162 είτε το 1167, ήταν γιος ενός αρχηγού μογγολικής φυλής. Μέχρι το 1206 ένωσε όλες τις μογγολικές φυλές και δημιούργησε μια ενιαία, ενοποιημένη Μογγολία. Μετά την ενοποίηση της Μογγολίας, το πρώτο του πολιτικό καθήκον ήταν να υποτάξει άλλες γειτονικές μη μογγολικές φυλές και το 1211 να εισβάλει στη βόρεια κινεζική αυτοκρατορία του Τσιν, η οποία τελικά κατακτήθηκε το 1234 (μετά το θάνατό του) πολλά χρόνια μετά το σπάσιμο του Σινικού Τείχους. Η νότια κινεζική αυτοκρατορία του Τσιν καταστράφηκε ολοσχερώς. Το Πεκίνο (Khanbalik) καταλήφθηκε από τους Μογγόλους το 1215. Ωστόσο, οι Τεμουτζίν έστρεψαν τον στρατό τους προς τα δυτικά στην στρατιωτική επίθεση κατά της αυτοκρατορίας Καρά-Χιτάι (κράτος μεταξύ της θάλασσας Αράλ και των Ουιγούρων). Η επόμενη επίθεση που δέχθηκε ήταν η αυτοκρατορία του Σαχ Χουαρίζμ (από τη χώρα μεταξύ της θάλασσας Αράλ και της Κασπίας μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό). Αυτό έγινε το πρώτο ισλαμικό κράτος που κατακτήθηκε και λεηλατήθηκε βάρβαρα από τους Μογγόλους. Οι Μογγόλοι δεν αντιμετώπισαν σθεναρή αντίσταση από τους λαούς της Κεντρικής Ασίας και έφτασαν γρήγορα στα βουνά του Καυκάσου το 1221 (νότια) και το 1223 (βόρεια).
Ο Τεμουτζίν πέθανε το 1227 αφήνοντας την αυτοκρατορία του να εκτείνεται από τον Ειρηνικό μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Ωστόσο, οι στρατιωτικές του κατακτήσεις παρατάθηκαν από τους διαδόχους του. Παρ' όλα αυτά, πριν πεθάνει, έθεσε έναν κανόνα για τη διαδοχή του στο θρόνο της μογγολικής αυτοκρατορίας. Με τη διάταξη αυτή, ο Τεμουτζίν μοίρασε ολόκληρη την αυτοκρατορία μεταξύ των τεσσάρων γιων/συγγενών του. Ως εκ τούτου, ο Μπατού (εγγονός του Τεμουτζίν) οργάνωσε μια μογγολική στρατιωτική εισβολή στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Κατά συνέπεια, οι ηγεμονίες της Βόρειας Ρωσίας καταλήφθηκαν σε μια γρήγορη (Blitzkrieg) χειμερινή δράση του 1237/1238. Η πρωτεύουσα της Κιέβαν Ρους - το Κίεβο, καταλήφθηκε το 1240 (και ισοπεδώθηκε) τερματίζοντας κατά συνέπεια το πρώτο ανεξάρτητο κράτος των Ανατολικών Σλάβων. Οι Μογγόλοι του Μπατού το 1240 ξεκίνησαν μια αμφίδρομη στρατιωτική δράση κατά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ο ποταμός Όντερ πέρασε στο Racibórz της Πολωνίας και ο στρατός του Batu σάρωσε γρήγορα προς τα βόρεια κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού. Η πόλη Μπρέσλαου στα γερμανικά ή το Βρότσλαβ στα πολωνικά παρακάμφθηκε, αλλά στις 9 Απριλίου 1241 ο συνδυασμένος γερμανικός/πολωνικός στρατός ηττήθηκε βαριά στο Λίγκνιτς/Λέγκνιτσα στα ίδια τα σύνορα με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μόλις μερικές ημέρες αργότερα, ένας άλλος μογγολικός στρατός νίκησε τον ουγγρικό στρατό στο Μοχί στη Βόρεια Ουγγαρία. Ωστόσο, η Ευρώπη σώθηκε από περαιτέρω επιτυχείς μογγολικές στρατιωτικές επιδρομές μόνο με το θάνατο του Μεγάλου Χαν Οτζεδέι (Δεκέμβριος 1241), καθώς προέκυψαν διαμάχες για τον θρόνο μεταξύ των διαδόχων και, ως εκ τούτου, ο Μπατού οδήγησε τον ευρωπαϊκό στρατό του πίσω στον κάτω ποταμό Βόλγα (που ήταν παλιά μογγολική στρατιωτική βάση) κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1242/1243. Ο Κουμπλάι Χαν, εγγονός του Τζένγκις Χαν, κατάφερε να ολοκληρώσει την κατάληψη της Κίνας.
Η χριστιανική Ευρώπη σώθηκε από τις στρατιωτικές επιθέσεις των Μογγόλων λόγω του θανάτου του Ogedei το 1241, ενώ ο θάνατος του Μεγάλου Χαν Möngke το 1259 έσωσε τα ισλαμικά εδάφη και τους λαούς στην Ασία. Ο Μογγόλος Χαν Möngke ο Μέγας αποφάσισε να επεκτείνει τα όρια της Μογγολικής αυτοκρατορίας προς τα ανατολικά και τα δυτικά αλλά κατ' αρχήν εναντίον της κινεζικής αυτοκρατορίας των Σουνγκ καθώς και εναντίον των Ασσασίνων και του ισλαμικού χαλιφάτου μέχρι την Αίγυπτο. Μόνος του, ο Μόνγκε ανέλαβε τον πόλεμο κατά της Κίνας. Η δυτική στρατιωτική εκστρατεία ήταν υπό την ευθύνη του νεότερου αδελφού του, του Hülegü. Το Τάγμα των Ασσασίνων κατακτήθηκε και η Βαγδάτη έπεσε το 1258.
Μετά τον θάνατο του Möngke το 1259, έλαβαν χώρα ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων ομάδων που ανάγκαζαν τον Hülegü να συγκεντρώσει τις κύριες δυνάμεις του στην Υπερκαυκασία αφήνοντας μόνο αδύναμες δυνάμεις στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή έγινε σύντομα γνωστή από την αιγυπτιακή εξουσία της αυτοκρατορίας/σουλτανάτου των Μαμελούκων (που υπήρχε από το 1250 έως το 1517). Με άλλα λόγια, ο σουλτάνος των Μαμελούκων βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί στον μογγολικό στρατό στην Παλαιστίνη (των ειδωλολατρών εχθρών της πίστης). Ήταν μια περίφημη μάχη κοντά στη Ναζαρέτ στο Ain Jalut στις 3 Σεπτεμβρίου 1260, στην οποία ο καλύτερα οπλισμένος και πολυπληθέστερος στρατός των Μαμελούκων νίκησε αποφασιστικά τους Μογγόλους. Η μάχη αυτή, στην πραγματικότητα, έγινε σημείο καμπής της εποχής, καθώς η προέλαση των Μογγόλων στη Δύση δεν ανανεώθηκε ποτέ ξανά σε κάποιο σοβαρό βαθμό. Το πιο σημαντικό είναι πως οι θρύλοι για το αήττητό τους στο πεδίο της μάχης εξαφανίστηκαν για πάντα.
Ο θάνατος του Μογγόλου ηγέτη Μόνγκε (1259) έθεσε τέλος στη βραχύβια πολιτική ενότητα των Μογγόλων και στην τεράστια αυτοκρατορία τους. Η διαδοχή κρίθηκε για πρώτη φορά με ένοπλες συγκρούσεις. Ο Κουμπλάι επικράτησε τελικά στον αγώνα για τον θρόνο. Η άμεση εξουσία των διαδόχων Μεγάλων Χαν ήταν στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας. Ωστόσο, τα δυτικά εδάφη των χανάτων του Τσαγκατάι (από τα Όρη Αλτάι έως τον ποταμό Αμού Ντάρια), του Ιλ-Χαν (Περσία) και της Χρυσής Ορδής (από τον ποταμό Γενισέι έως πίσω από τον ποταμό Δνείπερο) έγιναν σταδιακά ανεξάρτητα κράτη. Ο Κουμπλάι που κυβερνούσε την αυτοκρατορία του Μεγάλου Χαν που εκτεινόταν από τον ποταμό Αμούρ μέχρι τα Ιμαλάια Όρη ενεπλάκη στον επίμονο αγώνα με τη νότια κινεζική αυτοκρατορία Σουνγκ μέχρι το 1279 και με ανεπιτυχείς προσπάθειες να κατακτήσει την Ιαπωνία το 1281 (λόγω τρομερής θαλασσοταραχής). Παρ' όλα αυτά, ήταν προφανές ότι μια τόσο μεγάλη επικράτεια της Ευρασιατικής Μογγολικής Αυτοκρατορίας δεν μπορούσε να διοικείται από ένα μόνο ηγεμόνα. Στην Περσία και την Κίνα, οι μογγολικές ηγεμονικές δυναστείες έλαβαν τέλος σε λιγότερο από έναν αιώνα. Και στα δύο χανάτα του Τσαγκατάι και της Χρυσής Ορδής η κοινωνία είχε το χαμηλότερο επίπεδο αστικοποίησης, ενώ ο πληθυσμός ήταν εν μέρει νομαδικός. Ως άμεση συνέπεια, σε αυτά τα εδάφη η μογγολική κυριαρχία διήρκεσε περισσότερο: για παράδειγμα, στα εδάφη της πρώην Κιεβανικής Ρωσίας διήρκεσε περισσότερο από δύο αιώνες. Ωστόσο, η εποχή του Ταμερλάνου (Τιμούρ, 1336-1405) σηματοδότησε το οριστικό τέλος της εποχής των μογγολικών κατακτήσεων.
Πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα ότι η εμφάνιση των Μογγόλων στην κορυφή της παγκόσμιας σκηνής από το 1206 έως το 1405 ήταν πολύ ξαφνική αλλά και εξαιρετικά καταστροφική. Αρκετά παλαιά κράτη (βασίλεια και αυτοκρατορίες) εξαφανίστηκαν λόγω της μογγολικής κατάκτησης, καταστροφής, λεηλασίας και εξόντωσης των πολιτών. Το ερώτημα, ωστόσο, προέκυψε ποιος ήταν ο λόγος της γρήγορης και επιτυχημένης στρατιωτικής τους επιτυχίας στην Ευρασία; Η απάντηση είναι το αποτέλεσμα της ανώτερης στρατιωτικής στρατηγικής της εποχής εκείνης, ενός εξαιρετικού και πολύ κινητού ιππικού, της σωματικής αντοχής, της πειθαρχίας, καθώς και του συντονισμένου τρόπου των στρατιωτικών ενεργειών. Η ιππασία του μογγολικού ιππικού ήταν η πιο αποτελεσματική στη στρατιωτική ιστορία.
Συνήθως δεν είναι πολύ γνωστό το γεγονός πως οι Μογγόλοι διέθεταν ένα στρατιωτικό θεσμό που σήμερα μπορούμε να ονομάσουμε σύγχρονο γενικό επιτελείο. Παρ' όλα αυτά, από την άλλη πλευρά, οι αντίπαλοι στρατοί είτε στην Ασία είτε (κυρίως στην) Ανατολική Ευρώπη ήταν στην πλειονότητα των περιπτώσεων ασυντόνιστοι, ογκώδεις και, ως εκ τούτου, όχι τόσο ευέλικτοι στο πεδίο της μάχης. Πιθανότατα, η στρατιωτική εισβολή και η γρήγορη κατάληψη της Κιέβας Ρους το 1240 ήταν το καλύτερο παράδειγμα της τακτικής και των μεθόδων των Μογγόλων. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος της Κιέβανικής Ρωσίας καταλήφθηκε μόνο για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια της χειμερινής εκστρατείας, όταν το μογγολικό ιππικό διέσχιζε με μεγάλη ταχύτητα τα παγωμένα ποτάμια. Ιστορικά, αυτή ήταν η μόνη επιτυχημένη χειμερινή στρατιωτική εισβολή στη Ρωσία.
Στην πραγματικότητα, οι Μογγόλοι δεν έκαναν καμία καινοτομία όσον αφορά τις παλιές παραδόσεις της ζωής ως νομάδες στις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Απλώς, οι Μογγόλοι χρησιμοποίησαν τόσο τις μεθόδους όσο και τη στρατηγική των παλαιότερων ιππικών στρατών των νομάδων της στέπας. Ωστόσο, υπό διάφορους εγκεφαλικά μυαλωμένους στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες (ξεκινώντας από τον Τεμουτζίν και καταλήγοντας στον Ταμερλάν), αυτές οδηγήθηκαν στην κορυφή της στρατιωτικής αποτελεσματικότητας παράγοντας το πιο τρομερό πολεμικό όργανο της εποχής.
Παρ' όλα αυτά, όσον αφορά την ιστορία της Μογγολικής Αυτοκρατορίας από το 1206 έως το 1405, οι στρατιωτικές πράξεις είναι καλύτερα μελετημένες και γνωστές, ενώ, από την άλλη πλευρά, η κοινωνική ή πολιτιστική κληρονομιά είναι πολύ δύσκολο να ανακαλυφθεί και να ακολουθηθεί λόγω της έλλειψης σχετικών πηγών. Η βασιλεία των Μογγόλων ήταν συγκριτικά σύντομη και δεν κατάφεραν να εδραιώσουν κάποιον ξεχωριστό και μακρόχρονο πολιτισμό. Το 1368 οι Μογγόλοι εκδιώχθηκαν από την Κίνα και το 1372 ένας κινεζικός στρατός έκαψε το Καρακορούμ. Οι μογγολικές κατακτήσεις, στην πραγματικότητα, νοούνται ως το τέλος μιας εποχής. Ιστορικά είναι αρκετά γνωστό ότι οι κάτοικοι των πόλεων και οι αγρότες κινδύνευαν συνεχώς από επιθέσεις τόσο των άγριων καβαλάρηδων από τις στέπες όσο και των ορεινών από τα βουνά. Ωστόσο, κατά την εποχή της μογγολικής αυτοκρατορίας εφευρέθηκαν τόσο η πυρίτιδα όσο και τα πυροβόλα όπλα, γεγονός που σήμαινε πως η μάχη δεν θα κρινόταν πλέον από την αντοχή και την ανθρώπινη δύναμη. Η Ρωσία και η Κίνα είχαν υποφέρει πολύ από την επιθετικότητα των νομάδων από τους ανθρώπους των στεπών, γεγονός που ήταν ο λόγος που κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων μετά τη Μογγολική Αυτοκρατορία, και τα δύο έθνη εφάρμοσαν σταθερά την πολιτική της ειρήνευσης των άγριων και πολεμοχαρών βοσκών των στεπών.
Η μογγολική αυτοκρατορία πριν από το 1259 ήταν η μεγαλύτερη χερσαία αυτοκρατορία στην ιστορία που ιδρύθηκε από τους αδίστακτους και ικανούς στρατούς ιππικού του Τεμουτζίν και των άμεσων διαδόχων του. Η αυτοκρατορία αποτελούνταν από χαλαρά συνδεδεμένες μεταξύ τους νομαδικές φυλές που ζούσαν σε τσόχινες καλύβες (γιουρτίνες) και συντηρούνταν με κρέας και ζυμωμένο γάλα φοράδας (κουμίς). Η αυτοκρατορία εκτεινόταν από την κορεατική χερσόνησο και την Ιάβα έως την Πολωνία και από τη γη των Τούνγκων έως τον Περσικό Κόλπο και τη Μικρά Ασία. Οι μογγολικοί στρατοί ήταν ειδικοί στον πολιορκητικό πόλεμο, μαθαίνοντας από τους Κινέζους. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) καθώς και η Δυτική Ευρώπη σώθηκαν από περαιτέρω μογγολική εισβολή μόνο με τον θάνατο του Οτζεδέι τον Δεκέμβριο του 1241 μόλις η εμπροσθοφυλακή του έφτασε στα παράλια της Αδριατικής (Δαλματία), ενώ στην Ιαπωνία δεν εισέβαλαν μόνο λόγω του καμικάζι - ιερού ανέμου που κατέστρεψε το ναυτικό του Κουμπλάι Χαν.
Ο Τιμούρ/Ταμερλάνος ή Ταμπουρλάιν, κατά κόσμον Τιμούρ Λενκ, (στην εξουσία από το 1369 έως το 1405) ήταν ο τελευταίος μεγάλος Μογγόλος κατακτητής που κυβέρνησε την αυτοκρατορία του από τη Σαμαρκάνδη. Ηγείτο ενός στρατού που συνδυαζόταν από Μογγόλους και διάφορες τουρκικές φυλές και κατέκτησε μια τεράστια περιοχή που περιελάμβανε την Περσία, τη Βόρεια Ινδία και τη Συρία στη Μέση Ανατολή. Ο Τιμούρ νίκησε τον οθωμανικό στρατό στη μάχη του 1402 κοντά στην Άγκυρα (Ανγκόρα), αλλά πέθανε κατά τη διάρκεια εισβολής στην Κίνα. Ωστόσο, ο ίδιος, παραδόξως, κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει από τη Μογγολική Αυτοκρατορία (Χανάτο της Χρυσής Ορδής και Χανάτο Τσαγκατάι).
Το χανάτο του Τσαγκατάι έληξε με το θάνατο του Τιμούρ, ενώ το χανάτο της Χρυσής Ορδής, το οποίο μειώθηκε εδαφικά και αποδυναμώθηκε σε ισχύ λόγω των επιθέσεών του, επιβίωσε μέχρι το 1480, όταν η εξουσία των Τατάρων έσπασε από τον Ιβάν Γ' (τον Μέγα, 1462-1505). Η λέξη ορδή προέρχεται από το μογγολικό ordo (στρατόπεδο). Η λέξη χρυσή θυμίζει το λαμπρό του κεντρικού στρατοπέδου του χάνου Μπατού. Αυτός ως εγγονός του Τζένγκις Χαν εισέβαλε το 1238 στην Κιέβαν Ρως με στρατό αποτελούμενο από Μογγόλους-Κιπτσάκους. Ο Μπατού έκαψε τη Μόσχα και το 1240 κατέλαβε το Κίεβο - την πρωτεύουσα του κράτους. Η Χρυσή Ορδή υπήρξε από το 1242 έως το 1480 και κυβερνήθηκε από τους Τάταρους του Μογγολικού Χανάτου των Δυτικών Κιπτσάκων. Ο στρατός του Μπατού σάρωσε γρήγορα την Ανατολική Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένων των Βαλκανίων) και μετά από αυτή την στρατιωτική εκστρατεία, ο Μπατού ίδρυσε το στρατόπεδό του στο Σαράι στον Κάτω Βόλγα ποταμό. Η καταστροφή του Κιέβου από τους Μογγόλους οδήγησε στην άνοδο της Μόσχας, όπου στην πορεία άρχισε η αντίσταση στη Χρυσή Ορδή. Παρ' όλα αυτά, ο Τιμούρ νίκησε τη Χρυσή Ορδή το 1391, γεγονός που αποδυνάμωσε τρομερά την Ορδή και την στρατιωτική της δύναμη. Κατά συνέπεια, προέκυψαν ανεξάρτητα χανάτα στην Κριμαία και το Καζάν.
Τέλος, ως η τελευταία μογγολική πολιτική κληρονομιά, ο Τιμούρ υπήρξε πρόγονος της δυναστείας των Μογγόλων στην Ινδία.
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
Dr. Vladislav B. Sotirovic
Ex-University Professor
Research Fellow at Centre for Geostrategic Studies
Belgrade, Serbia
www.geostrategy.rs
sotirovic1967@gmail.com
© Vladislav B. Sotirovic 2024
Personal disclaimer: The author writes for this publication in a private capacity which is unrepresentative of anyone or any organization except for his own personal views. Nothing written by the author should ever be conflated with the editorial views or official positions of any other media outlet or institution.