 |
| pixabay / hosnysalah |
Η υποκρισία της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά στη Ρωσία, έναν γεωπολιτικό αντίπαλο, από τη μία πλευρά, και στο Ισραήλ, ένα ευνοούμενο με ειδικά προνόμια, από την άλλη, είναι τόσο κραυγαλέα που ακόμη και ο Guardian έχει παρατηρήσει. Ενώ η Δύση χρησιμοποιεί ρητορική περί "κανόνων" και "αξιών" για να καλύψει τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας, ανέχεται και υποστηρίζει τη γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα. Το γεγονός ότι ακόμη και το ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών, το Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών, έχει πλέον θεωρήσει πως η γενοκτονία είναι μια εύλογη πιθανότητα, απλά δεν κάνει καμία πραγματική διαφορά.
Του Tarik Cyril Amar, ιστορικού από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, για τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρόκειται για μια αποτυχία που υπερβαίνει τις κυνικές πολιτικές ελίτ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας (και de facto της Δύσης), πολλοί δυτικοί ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και εμπειρογνώμονες δεν μπόρεσαν να χορτάσουν να επιδεικνύουν τη ρητορική τους σκληρότητα. Ενώ οι κακώς παραπλανημένοι Ουκρανοί πέθαιναν όλοι, το να φτάνεις στα λεκτικά άκρα ήταν όλη η μόδα μεταξύ της ταξιαρχίας των καρεκλοκένταυρων της Δύσης.
Ορισμένοι προσπάθησαν να κατηγορήσουν τη Μόσχα για γενοκτονία. Άλλοι θεώρησαν ότι το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να απαιτήσουν να πάψει να υπάρχει η Ρωσία. Αυτή η φαντασίωση της διάλυσης ενός γεωπολιτικού αντιπάλου συνήθως μεταμφιεζόταν ως έκκληση για "αποαποικιοποίηση της Ρωσίας", που επίσης υποτιμάται ως "η τελευταία αυτοκρατορία". Αυτές οι ταμπέλες ήταν εύχρηστες επειδή υπονοούσαν τρεις μοντέρνες -αν και ανόητες- ιδέες: Πρώτον, τον ισχυρισμό ότι η σύγχρονη, μετασοβιετική Ρωσική Ομοσπονδία αποτελείται από ένα αποικιοκρατικό κέντρο και αποικιοκρατούμενες περιφέρειες. Δεύτερον, την ευχή ότι η Ρωσία απλώς πρέπει να διαλυθεί, επειδή όλες οι αυτοκρατορίες διαλύονται (δεν πειράζει που δεν είναι αυτοκρατορία). Και τρίτον, πως η Ουκρανία μπορεί να αναπαρασταθεί ως ένα θύμα του ιμπεριαλισμού στο ίδιο επίπεδο με, ας πούμε, το βελγικό Κονγκό ή το Βιετνάμ που πάλευε πρώτα με τους Γάλλους και μετά με τους Αμερικανούς.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει νόημα. Η Ρωσία είναι μια ομοσπονδία, ο πληθυσμός της διαθέτει περισσότερες από μία εθνοτικές ταυτότητες και υπάρχουν ανισορροπίες. Αν νομίζετε ότι αυτός είναι ο ορισμός της αποικιοκρατίας, προχωρήστε και διαλύστε τη Μεγάλη Βρετανία ή τη Γαλλία. Όσο για την "τελευταία αυτοκρατορία", ίσως δοκιμάσετε πρώτα τις ΗΠΑ. Εξάλλου, αυτή είναι η μόνη χώρα στη Γη που θεωρεί τον εαυτό της επίσημα "αναντικατάστατο", νομίζει πως όλος ο πλανήτης είναι θεόσταλτα (κυριολεκτικά) σφαίρα επιρροής της, μόλις χρησιμοποίησε την Ουκρανία ως πληρεξούσιο στην Ευρώπη, και μειώνει τους υποτελείς της ΕΕ σε εξαθλίωση, χρηματοδοτεί μια συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Μέση Ανατολή, και ετοιμάζεται για ένα μεγάλο πόλεμο στην Ασία για να υπερασπιστεί την "πρωτοκαθεδρία" της.
Αλλά ο εγγενής παραλογισμός αυτών των σαφώς πολιτικά - προπαγανδιστικά, στην πραγματικότητα - υποκινούμενων κατηγοριών δεν είναι πραγματικά η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή τους. Για ένα πράγμα, είναι απλά πολύ προφανές. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι κάτι άλλο, και συνέβη μόλις πρόσφατα. Διανύουμε τώρα τον πέμπτο μήνα που γινόμαστε μάρτυρες - 24/7 και σε πραγματικό χρόνο - της ισραηλινής γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ίδιας της δομής του Ισραήλ, του σιωνιστικού του πηγαίου κώδικα: αυτό μιας κλασικής ευρωπαϊκής αποικίας εποίκων, η ύπαρξη της οποίας στη σημερινή της μορφή προϋποθέτει την απομάκρυνση των γηγενών πληθυσμών.
Και όμως, οι ίδιες γενναίες φωνές που είχαν το θάρρος να φωνάξουν δυνατά αυτό που κάθε πολιτικός ηγέτης (και εκδότης και εργοδότης) στη Δύση ήθελε να ακούσει για τη Ρωσία - πού είναι τώρα; Πού είναι τα αιτήματά τους για την "αποαποικιοποίηση της Παλαιστίνης", δηλαδή την απελευθέρωση των Παλαιστινίων από την ισραηλινή καταπίεση και τη μαζική δολοφονική βία; Πού είναι τα αιτήματά τους για τον τερματισμό της "τελευταίας αποικίας εποίκων";
Και, μην κάνετε κανένα λάθος, ο τερματισμός του Ισραήλ, όπως είναι τώρα, ενός κράτους που βασίζεται στην επίμονη βία, σε μόνιμη παραβίαση των κανόνων του ΟΗΕ με ατιμωρησία, δεν απαιτεί ούτε συνεπάγεται αδιάκριτη μαζική βία κατά των Ισραηλινών. Σημαίνει απλώς ότι αυτό το κράτος διαπράττει τα ίδια ιμπεριαλιστικά εγκλήματα για τα οποία οι δυτικοί ομιλητές κατηγορούν συνεχώς τη Ρωσία.
Πού είναι το ενδιαφέρον για την Παλαιστίνη, μια χώρα που, σαφώς, είναι πραγματικό θύμα της ιμπεριαλιστικής βίας στα χέρια του Ισραήλ και της Δύσης; Πού είναι οι εκκλήσεις για τον εξοπλισμό της Παλαιστινιακής Αντίστασης με τα καλύτερα οπλοστάσια του ΝΑΤΟ; Η μεταφορά δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων στους Παλαιστίνιους ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν τον αγώνα τους ενάντια στην ισραηλινή επιθετικότητα; Τίποτα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η σιωπή των δυτικών διανοουμένων είναι εκκωφαντική.
Η αντίθεση με τις μεγαλοστομίες του παρελθόντος είναι έντονη, ακόμη και τραγελαφική. Πάρτε, για παράδειγμα, το δημοσίευμα της Washington Post "Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι γενοκτονία. Τελεία και παύλα" της 5ης Απριλίου 2022. Με συγγραφέα τον Eugene Finkel, έναν πολιτικό επιστήμονα που κατάγεται από το Lviv της Ουκρανίας και εδρεύει στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, το άρθρο υποστήριξε αυτό που ο τίτλος του θα σας έκανε να περιμένετε: Ο Φίνκελ δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ήταν σε θέση να εντοπίσει μια ξεκάθαρη περίπτωση γενοκτονίας. Ούτε και σε σχέση με τη Γάζα σιώπησε: Στις 16 Νοεμβρίου του 2023, χρησιμοποίησε ένα δημοσίευμα στους Los Angeles Times για να μας μιλήσει για "μια έξαρση βίας που περιλαμβάνει φρικαλεότητες, αδιάκριτες στοχεύσεις, βομβαρδισμούς και ομηρίες, οδηγώντας σε ισχυρισμούς για μια πιθανή γενοκτονία ή γενοκτονικές σφαγές που διαπράχθηκαν από τα εμπόλεμα μέρη".
Εντοπίστε τη διαφορά; Ενώ ο Φίνκελ έσπευσε να καταλήξει στα παρατραβηγμένα συμπεράσματα που ήθελε όσον αφορά τη Ρωσία, φροντίζει να μιλάει μόνο για "ισχυρισμούς" όταν πρόκειται για το Ισραήλ και τη Γάζα - και, φυσικά, τάσσεται και με τους Ισραηλινούς θύτες και με τα Παλαιστινιακά θύματα. Και όμως, το Ισραήλ έχει ξεκάθαρα και σκόπιμα στοχοποιήσει αμάχους με μια στρατηγική εξαναγκαστικής εθνοκάθαρσης. Οι μέθοδοι πολέμου που χρησιμοποιεί το Ισραήλ - για παράδειγμα, ο συστηματικός αποκλεισμός από την πείνα- η δημόσια ενθαρρυνόμενη κακομεταχείριση των αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών και των γυναικών, ως μαχητών και των μαχητών ως χωρίς κανένα δικαίωμα- η καταστροφή όλων των ιατρικών υποδομών και η συστηματική δολοφονία και κακοποίηση του ιατρικού προσωπικού- η συστηματική μαζική σφαγή με βομβαρδισμούς - δεν έχουν κανένα παράλληλο στις μάχες της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και, για το Ισραήλ, δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία για την "πρόθεση", η οποία αποτελεί βασικό παράγοντα για την απόδειξη της γενοκτονίας.
Αν ο Φίνκελ ήταν έστω και ελάχιστα ειλικρινής και αμερόληπτος, το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνει είναι να αντιστρέψει τη θέση του: Η υπόθεση της γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα είναι πεντακάθαρη- η υπόθεση της κατηγορίας της Ρωσίας για αυτό το έγκλημα στην Ουκρανία κάθε άλλο παρά είναι.
Όσον αφορά την "αποαποικιοποίηση", υπάρχει ο Janusz Bugajski, ανώτερος συνεργάτης του Ιδρύματος Jamestown στην Ουάσιγκτον και συγγραφέας του βιβλίου "Failed State: Α Guide to Russia's Rupture". Ο Bugajski υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της αποσύνθεσης της Ρωσίας, προτρέποντας τους δυτικούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να προετοιμαστούν για την ήττα και την κατάρρευση της Μόσχας και στη συνέχεια να "κεφαλαιοποιήσουν την αποϊμπεριαλιστικοποίηση της Ρωσίας". Έχει, όπως είναι αναμενόμενο, επίσης απολαύσει την ατάκα περί "αυτοκρατορίας που πέφτει". Η ικανότητά του να κάνει γελοία λάθη στα γεγονότα και τις προβλέψεις του είναι ένα πράγμα. Η Πολωνία, της οποίας το ένδοξο στρατηγικό μέλλον θα προβλέψει το επόμενο βιβλίο του, μπορεί να ανησυχεί γι' αυτό.
Λοιπόν, τι γίνεται με την άποψη του Bugajski για τη Γενοκτονία της Γάζας; Απλό: Φυσικά, η Μόσχα φταίει. Ή, τουλάχιστον, αυτό που πρέπει να σκεφτούμε δεν είναι η ισραηλινή γενοκτονία, αλλά ο ισχυρισμός του Bugajski ότι η Ρωσία επωφελείται κατά κάποιο τρόπο από αυτή την κρίση. Όσον αφορά το τι πραγματικά συμβαίνει επί τόπου, ο Bugajski μπορεί να εντοπίσει μόνο "τα αντίποινα του Ισραήλ κατά της Γάζας για την εξάλειψη της τρομοκρατικής απειλής". Γενοκτονία; Ποια γενοκτονία; Έχει, για να είμαστε δίκαιοι, παρατηρήσει ότι οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν "διεθνή καταδίκη" για την υποστήριξή τους στο Ισραήλ. Αλλά και αυτό το γεγονός μπορεί να το επεξεργαστεί νοητικά μόνο ως μια ακόμη "νίκη" της μοχθηρής Μόσχας.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κι άλλα παραδείγματα. Αλλά το πρόβλημα θα πρέπει να είναι σαφές από τώρα: Πάρα πολλοί δυτικοί διανοούμενοι προδίδουν την πρώτη υποχρέωση του επαγγέλματός τους: να προσπαθούν τουλάχιστον να είναι ειλικρινείς. Η σχεδόν ψυχαναγκαστική παρόρμηση να οπλοποιήσουν τους εαυτούς τους, τις θέσεις τους και τη φήμη τους εναντίον της Ρωσίας έχει ξεπεράσει κάθε σεβασμό στα γεγονότα και τα συνεπή πρότυπα. Αυτό από μόνο του είναι μια θλιβερή εικόνα ηθικής παρακμής. Αλλά η αντίδρασή τους - ή συχνά η πλήρης αποτυχία τους να αντιδράσουν - στη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα, ωστόσο, είναι και πάλι πολύ χειρότερη. Είναι σε αυτό το σημείο - δηλαδή τώρα - που η κατάφωρη αδιαφορία τους για τα παλαιστινιακά θύματα και τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους τους αποκαλύπτει όχι μόνο ως προκατειλημμένους καριερίστες και ιδεολόγους, αλλά και ως στερημένους συνείδησης και συμπόνιας.