Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο υπουργός Εξωτερικών της Λετονίας, Krisjanis Karins, υποστηρίζει ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Λετονίας στην προετοιμασία για τη "ρωσική απειλή", προτείνοντας μια πιο ενιαία και ισχυρή προσέγγιση της άμυνας σε ολόκληρη τη συμμαχία. Συγκεκριμένα καλεί το Ηνωμένο Βασίλειο να εφαρμόσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, υποστηρίζοντας πως όλη η κοινωνία θα πρέπει να συνεισφέρει στην εθνική άμυνα σε μια στρατηγική "συνολικής άμυνας". Η Λετονία έχει αναβιώσει την υποχρεωτική στράτευση, καλώντας τους νέους άνδρες σε στρατιωτική θητεία διάρκειας ενός έτους στο πλαίσιο της ενίσχυσης των αποθεματικών της εν όψει συγκρούσεων.
Ο Karins παροτρύνει επίσης το Ηνωμένο Βασίλειο να αυξήσει τις αμυντικές του δαπάνες στο 3% του ΑΕΠ, προσβλέποντας στο μοντέλο της Φινλανδίας για μια λιτή ενεργό δύναμη με μια μεγάλη, καλά εκπαιδευμένη εφεδρεία. Αυτό συμβαίνει καθώς ο υπουργός Άμυνας της Βρετανίας, Grant Shapps, προειδοποιεί για τις αναδυόμενες απειλές από τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, σηματοδοτώντας μια ευρύτερη στροφή προς την αυξημένη στρατιωτικοποίηση μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ.
"Σε πέντε χρόνια", προβλέπει μια φωνή από τους διαδρόμους της εξουσίας, "μπορεί να έχουμε καλεσμένους όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα στην παγκόσμια σκηνή". Αυτή η προειδοποίηση, ντυμένη με τη νηφάλια ενδυμασία της στρατηγικής πρόβλεψης, υποδηλώνει μια αύξηση του αριθμού των θεάτρων συγκρούσεων παρά μια μείωση. Το έτος 2024, λοιπόν, έχει χαρακτηριστεί ως η στιγμή που η Βρετανία θα πρέπει να στρέψει το βλέμμα της, από στρατηγικής άποψης. Στο ίδιο μήκος κύματος με αυτό το συναίσθημα βαδίζει ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού του Ηνωμένου Βασιλείου, Πάτρικ Σάντερς, ο οποίος έχει διαμορφώσει μια θέση ως ο βάρδος της αντιρωσικής ρητορικής, υπερασπιζόμενος μια σταυροφορία προς την στρατιωτικοποίηση. Βλέποντας τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία μέσα από το πρίσμα της βρετανικής στρατιωτικής στρατηγικής, ο Σάντερς τη θέτει ως ένα ηχηρό κάλεσμα για την αναζωογόνηση του στρατού, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το πεπρωμένο του Λονδίνου θα μπορούσε κάλλιστα να περιλαμβάνει την ενορχήστρωση ενός παρατεταμένου μπαλέτου πολεμικών επιχειρήσεων στην τεράστια σκηνή της Ευρώπης.
Ο Σάντερς, που αντηχεί στους διαδρόμους του βρετανικού αμυντικού λόγου, χτυπάει μια χορδή με ένα κάλεσμα στα όπλα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η πλοκή μιας παλιάς πολεμικής ταινίας με επανεκκίνηση για τη σύγχρονη εποχή. Με τον επείγοντα χαρακτήρα μιας άσκησης πυρόσβεσης, διακηρύσσει μια " φλέγουσα επιτακτική ανάγκη" για τη διαμόρφωση ενός στρατού έτοιμου όχι μόνο να ενταχθεί στις τάξεις των συμμάχων αλλά και να αντιμετωπίσει τη Ρωσία στην ευρωπαϊκή σκηνή. Είναι μια κραυγή συστράτευσης προς αυτή τη γενιά να προσδεθεί για μια αναδρομή στις ηπειρωτικές εμπλοκές. Ωστόσο, ο Σάντερς δεν σταματά στις τακτικές δυνάμεις- ρίχνει ένα ευρύτερο δίχτυ, οραματιζόμενος έναν "στρατό πολιτών" από καθημερινούς Βρετανούς που έγιναν πολεμιστές του Σαββατοκύριακου.
Ο πολεμικός ενθουσιασμός της Λετονίας μπορεί να βρει απήχηση στην άλλη πλευρά της θάλασσας, καθώς οι ψίθυροι του πολέμου βρίσκουν ένα εκπληκτικά δεκτικό ακροατήριο εντός των συνόρων του Ηνωμένου Βασιλείου. Ωστόσο, καθώς οι βρετανικές δυνάμεις ανέρχονται σε μόλις 75.983 στρατιώτες, με τη συνδυασμένη δύναμη του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας να ξεπερνά μόλις και μετά βίας τις 184.865 ψυχές, οι λάτρεις της ιστορίας σπεύδουν να σημειώσουν ότι τέτοιοι αριθμοί έχουν να είναι τόσο μετριοπαθείς από τότε που ο Ναπολέων προκαλούσε αναστάτωση στην Ευρώπη - γεγονός που κάνει το στρατόπεδο υπέρ του πολέμου να σφίγγει τα χέρια του από αγωνία. Εν τω μεταξύ, ο θάλαμος ηχούς της ίδιας της Δύσης με τις τρομερές προειδοποιήσεις κατά της Ρωσίας έχει πείσει πολλούς για την απόλυτη αναγκαιότητά της, μια πεποίθηση που έρχεται σε αντίθεση με τις σκληρές πραγματικότητες που αντιμετωπίζουν αυτοί οι ίδιοι οι υποστηρικτές. Το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αντιμετωπίζει μια οικονομική τρικυμία που το βλέπει να πλέει στα ταραγμένα νερά της ύφεσης και της αυξανόμενης κυβερνητικής κριτικής, μπορεί να βρει την ιδέα της αναβάθμισης της στρατιωτικοποίησης όχι απλώς απερίσκεπτη, αλλά οικονομικά ως χαρακίρι.