Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η πρώτη πράξη του Τραμπ στην παγκόσμια σκηνή δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα μπλοκμπάστερ, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, ανάλογα με το ποιον ρωτάτε. Η προσέγγισή του στη διατλαντική συμμαχία έκανε τους Ευρωπαίους να αναστατωθούν, προσπαθώντας να προσαρμοστούν σε μια πραγματικότητα όπου οι ΗΠΑ, οι επί μακρόν προστάτες τους, άρχισαν να τραγουδούν διαφορετικό σκοπό. Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι ότι ο Τραμπ 2.0 θα ανέβαζε την ένταση, αφήνοντας τις υποσχέσεις για την υπεράσπιση των συμμάχων του ΝΑΤΟ στη σκόνη και την Ουκρανία να κρέμεται από μια κλωστή, ενώ παράλληλα θα έδινε στη Ρωσία ένα όχι και τόσο διακριτικό νεύμα έγκρισης. Ο ρόλος του Τραμπ ως πρωταγωνιστής ή ανταγωνιστής της σκληρής αγάπης, ανάλογα με την άποψή σας, έχει σίγουρα αφήσει το στίγμα του. Η προσέγγισή του στο ΝΑΤΟ, πληρώστε ή αλλιώς, σίγουρα άναψε φωτιά κάτω από το συλλογικό πισινό της Ευρώπης. Ο Norbert Röttgen, ένας έμπειρος παίκτης της γερμανικής πολιτικής, ζωγράφισε μια σκληρή εικόνα, μια Ευρώπη χωρίς την κουβέρτα ασφαλείας του θείου Σαμ, ένα σενάριο που δεν έχει ξανασυμβεί από τότε που έπεσαν οι τίτλοι τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ειρωνεία, βέβαια, είναι πως πολλοί από τους Ευρωπαίους επικριτές του Τραμπ, παρά την περιφρόνησή τους για τις μεθόδους και την τρέλα του, γνέφουν κρυφά συμφωνώντας για μια οδυνηρή αλήθεια. Η Ευρώπη ιππεύει την ουρά της αμερικανικής ασφάλειας για πάρα πολύ καιρό. Και έτσι, η σκέψη ότι ο Τραμπ θα ανέβει για άλλη μια φορά στην σκηνή του Λευκού Οίκου έχει δώσει μια δόση αδρεναλίνης στις προσπάθειες να σταθεί η Ευρώπη στα δικά της πόδια, στρατιωτικά και γεωπολιτικά. Επειδή για την Ευρώπη, η ιδέα να αντιμετωπίσει τον Πούτιν σε ένα πεδίο μάχης μόνη της είναι τόσο ελκυστική όσο ένα κρύο ντους το Δεκέμβριο. Με τις εκλογές του Ιουνίου να πλησιάζουν στην Ευρώπη, ένα κύμα εθνικιστικών κομμάτων που απηχούν τον σκεπτικισμό του Τραμπ για την Ουκρανία, απειλεί να αναταράξει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα.
Η Valérie Hayer, το δώρο της Γαλλίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υποστηρίζει μια Ευρώπη που θα γυμνάζει τους... ανύπαρκτους μύες της χωρίς να βασίζεται στη συνδρομή του θείου Σαμ στο γυμναστήριο. Η ιδέα είναι τολμηρή. Η εκτέλεση, ωστόσο, είναι ένα παζλ που προκαλεί πονοκέφαλο, κόστος, πολυπλοκότητα και χρόνο. Η Ευρώπη, παρά την οικονομική της ισχύ, βρίσκεται σε ένα είδος σεναρίου Δαυίδ εναντίον Γολιάθ εναντίον της Ρωσίας, με μόνο ένα μπουκάλι μπύρας στο χέρι. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μπορεί να διαθέτουν πυρηνικά, αλλά τα οπλοστάσιά τους είναι σαν πυροτεχνήματα που σβήνουν πριν κάνουν μπαμ. Και όσον αφορά τις συμβατικές δυνάμεις, που αντέχουν σε μια εισβολή πλήρους κλίμακας, ας πούμε απλά ότι χωρίς το αμερικανικό ιππικό, η αμυντική στρατηγική της Ευρώπης μοιάζει περισσότερο με ελπίδα παρά με πραγματικό σχέδιο. Έτσι, καθώς η Ευρώπη προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο του δεύτερου γύρου του Τραμπ, η ήπειρος βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, παγιδευμένη μεταξύ της επιθυμίας για κυριαρχία και της πραγματικότητας της ασφάλειας.
Η πρώτη πράξη του Τραμπ στην παγκόσμια σκηνή δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα μπλοκμπάστερ, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, ανάλογα με το ποιον ρωτάτε. Η προσέγγισή του στη διατλαντική συμμαχία έκανε τους Ευρωπαίους να αναστατωθούν, προσπαθώντας να προσαρμοστούν σε μια πραγματικότητα όπου οι ΗΠΑ, οι επί μακρόν προστάτες τους, άρχισαν να τραγουδούν διαφορετικό σκοπό. Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι ότι ο Τραμπ 2.0 θα ανέβαζε την ένταση, αφήνοντας τις υποσχέσεις για την υπεράσπιση των συμμάχων του ΝΑΤΟ στη σκόνη και την Ουκρανία να κρέμεται από μια κλωστή, ενώ παράλληλα θα έδινε στη Ρωσία ένα όχι και τόσο διακριτικό νεύμα έγκρισης. Ο ρόλος του Τραμπ ως πρωταγωνιστής ή ανταγωνιστής της σκληρής αγάπης, ανάλογα με την άποψή σας, έχει σίγουρα αφήσει το στίγμα του. Η προσέγγισή του στο ΝΑΤΟ, πληρώστε ή αλλιώς, σίγουρα άναψε φωτιά κάτω από το συλλογικό πισινό της Ευρώπης. Ο Norbert Röttgen, ένας έμπειρος παίκτης της γερμανικής πολιτικής, ζωγράφισε μια σκληρή εικόνα, μια Ευρώπη χωρίς την κουβέρτα ασφαλείας του θείου Σαμ, ένα σενάριο που δεν έχει ξανασυμβεί από τότε που έπεσαν οι τίτλοι τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ειρωνεία, βέβαια, είναι πως πολλοί από τους Ευρωπαίους επικριτές του Τραμπ, παρά την περιφρόνησή τους για τις μεθόδους και την τρέλα του, γνέφουν κρυφά συμφωνώντας για μια οδυνηρή αλήθεια. Η Ευρώπη ιππεύει την ουρά της αμερικανικής ασφάλειας για πάρα πολύ καιρό. Και έτσι, η σκέψη ότι ο Τραμπ θα ανέβει για άλλη μια φορά στην σκηνή του Λευκού Οίκου έχει δώσει μια δόση αδρεναλίνης στις προσπάθειες να σταθεί η Ευρώπη στα δικά της πόδια, στρατιωτικά και γεωπολιτικά. Επειδή για την Ευρώπη, η ιδέα να αντιμετωπίσει τον Πούτιν σε ένα πεδίο μάχης μόνη της είναι τόσο ελκυστική όσο ένα κρύο ντους το Δεκέμβριο. Με τις εκλογές του Ιουνίου να πλησιάζουν στην Ευρώπη, ένα κύμα εθνικιστικών κομμάτων που απηχούν τον σκεπτικισμό του Τραμπ για την Ουκρανία, απειλεί να αναταράξει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα.
Η Valérie Hayer, το δώρο της Γαλλίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υποστηρίζει μια Ευρώπη που θα γυμνάζει τους... ανύπαρκτους μύες της χωρίς να βασίζεται στη συνδρομή του θείου Σαμ στο γυμναστήριο. Η ιδέα είναι τολμηρή. Η εκτέλεση, ωστόσο, είναι ένα παζλ που προκαλεί πονοκέφαλο, κόστος, πολυπλοκότητα και χρόνο. Η Ευρώπη, παρά την οικονομική της ισχύ, βρίσκεται σε ένα είδος σεναρίου Δαυίδ εναντίον Γολιάθ εναντίον της Ρωσίας, με μόνο ένα μπουκάλι μπύρας στο χέρι. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μπορεί να διαθέτουν πυρηνικά, αλλά τα οπλοστάσιά τους είναι σαν πυροτεχνήματα που σβήνουν πριν κάνουν μπαμ. Και όσον αφορά τις συμβατικές δυνάμεις, που αντέχουν σε μια εισβολή πλήρους κλίμακας, ας πούμε απλά ότι χωρίς το αμερικανικό ιππικό, η αμυντική στρατηγική της Ευρώπης μοιάζει περισσότερο με ελπίδα παρά με πραγματικό σχέδιο. Έτσι, καθώς η Ευρώπη προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο του δεύτερου γύρου του Τραμπ, η ήπειρος βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, παγιδευμένη μεταξύ της επιθυμίας για κυριαρχία και της πραγματικότητας της ασφάλειας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για να παίξει το μάγο για τα 27 κράτη μέλη της στο παιχνίδι της κατασκευής και διανομής όπλων τον επόμενο μήνα. Πρόκειται να παρουσιάσουν την ευρωπαϊκή βιομηχανική στρατηγική τους για την άμυνα. Κάτι σαν μια εφαρμογή γνωριμιών για τις αμυντικές δυνατότητες, ελπίζοντας να σαρώσει δεξιά για μια ισχυρότερη, πιο αυτάρκη ένωση. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που παίζει τον ρόλο της αισιόδοξης ρομαντικής, επιμένει ότι οι κινήσεις αυτές δεν αποσκοπούν στο να φάντασμα τις ΗΠΑ, αλλά στο να κάνουν την Ευρώπη πιο ελκυστική. Εταίρος, "Ας ενισχύσουμε τη βιομηχανική μας βάση και ας κρατήσουμε τη διατλαντική φλόγα ζωντανή", συλλογίστηκε στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, κουνώντας τις διπλωματικές της βλεφαρίδες. Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπάερμποκ αποκάλεσε το ΝΑΤΟ την ασφάλεια ζωής μας, ένα συναίσθημα που δεν βρίσκει καθολική ανταπόκριση, αλλά είναι μια απελπισμένη κραυγή για το status quo και όπως το θέτει ένας ανώτερος Γερμανός νομοθέτης, ο Ρέτγκεν, ενόψει της πιθανής επιστροφής του Τραμπ στις καθυστερημένες προετοιμασίες της Ευρώπης - Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ένα πράγμα είναι σαφές, η αναζήτηση της Ευρώπης για αυτοδυναμία και μια ισχυρή αμυντική στρατηγική είναι μια ιστορία φιλοδοξίας, αβεβαιότητας, με μια παραπάνω από υγιή δόση απελπισίας. Ακόμη και αν δημιουργήσουν έναν στρατό της ΕΕ, πόσοι Γάλλοι στρατιώτες θα παρελάσουν με τις διαταγές του Γερμανού στρατηγού; Η ιστορία είναι η μελέτη του παλιού. Αλλά η ιστορία της Ευρώπης δεν είναι τόσο παλιά. Μιλώντας για την ιστορία. Η Ευρώπη έχει μια ιστορία υπονόμευσης της ρωσικής ιστορίας.